ΠΕΚΙΝΟ Από τα μακρινά οροπέδια του Θιβέτ ως τους υπερσύγχρονους ουρανοξύστες της Σανγκάης ένα ζήτημα έχει εξοργίσει και έχει ενώσει με έναν μάλλον απρόσμενο τρόπο τον ετερόκλητο πληθυσμό της Κίναςη γλώσσα. Μόνον οι μισοί από τους 1,3 δισ. Κινέζους ομιλούν την επίσημη γλώσσα των Μανδαρίνων. Στην αχανή και φτωχή αγροτική ενδοχώρα οι πιθανότητες να ακούσει κανείς αυτή τη γλώσσα είναι μηδαμινές.
Ετσι, η σχεδιαζόμενη εκτόπιση από τα ΜΜΕ και από τα σχολεία άλλων γλωσσών, όπως της Καντόνας, της Σανγκάης ή του Θιβέτ, έχει προκαλέσει σπάνια λαϊκή αντίδραση. Οι διαμαρτυρίες εναντίον βασικών πολιτικών γραμμών του ΚΚΚ είναι ελάχιστες σε μια χώρα που καταπνίγει, συχνά με βίαιο τρόπο, κάθε διαφωνία.
Και όμως, σε διαδήλωση στη νότια πόλη Γκουανγκζού, στο τέλος του Ιουλίου, οι διαδηλωτές επιτέθηκαν κατά της αστυνομίας φωνάζοντας χυδαία συνθήματα με αίτημα την προστασία της μητρικής τους γλώσσας της Καντόνας.
Οι διαμαρτυρίες ήταν τόσο έντονες και οι διαδηλωτές είχαν τέτοιο πάθος ώστε οι αρχές υποχώρησαν και υποσχέθηκαν ότι εκπομπές θα συνεχίζουν να μεταδίδονται στα καντονέζικα στην Γκουανγκζού, ένα από τα ελάχιστα μέρη όπου η κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο θα χρησιμοποιούν ευρέως μια τοπική γλώσσα. Το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα αποφάσισε το 1956 ότι η διδασκαλία σε όλα τα σχολεία θα γίνεται στη γλώσσα των Μανδαρίνων, η οποία βασίζεται στην καθομιλουμένη του Πεκίνου- αν και υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις για περιοχές με μεγάλο εθνοτικό πληθυσμό, όπως το Θιβέτ και οι Ουιγούροι στα δυτικά.
Τον περασμένο μήνα θιβετιανοί φοιτητές βγήκαν στους δρόμους στη δυτική επαρχία Κινγκάι για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της περιθωριοποίησης της μητρικής γλώσσας τους.
Βέβαια το φαινόμενο του «γλωσσικού ιμπεριαλισμού» δεν είναι νέο. Σε όλη τη διάρκεια της μακραίωνης και ταραγμένης ιστορίας της Κίνας οι εκάστοτε κυβερνώντες επιχειρούσαν να ενισχύσουν την ενότητα χρησιμοποιώντας μια κοινή γλώσσα σαν μοχλό άσκησης πολιτικής.
Η γλώσσα της Σανγκάης και η «δίγλωσση» Ταϊβάν
Θυμό και ανησυχία έχει προκαλέσει και η ραγδαία μείωση των ομιλητών της γλώσσας της Σανγκάης. Η κυβέρνηση του Πεκίνου τη χαρακτηρίζει διάλεκτο, αν και πρόκειται για ξεχωριστή γλώσσα με δικό της λεξιλόγιο και γραμματική. Στην Ταϊβάν, όπου κατέφυγαν οι εθνικιστές μετά την ήττα τους από τους κομμουνιστές, στον κινεζικό εμφύλιο, η προώθηση της διαλέκτου των Μανδαρίνων ήταν ακρογωνιαίος λίθος για την ενότητα και σύνδεσμος με τη μητέρα πατρίδα. Η τοπική διάλεκτος Χοκιέν, η οποία ομιλείται και στις παραθαλάσσιες περιοχές της Κίνας, στην επαρχία Φουτζιάν και στη Σιγκαπούρη, καταπιέστηκε. Υπάρχουν μαρτυρίες για παιδιά που ξυλοκοπήθηκαν επειδή τη μιλούσαν στο σχολείο. Αλλά μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, στη δεκαετία του 1990, η Χοκιέν αναγεννήθηκε: οι πολιτικοί στο νησί μιλάνε και τις δύο γλώσσες.
ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου