Καταδίκες για μια χούφτα χρυσό και χώμα...

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Ο χρυσός δεν είναι χρήµα. Πολύ γρήγορα, ο πρόεδρος της Παγκόσµιας Τράπεζας Ρόµπερτ Ζέλικ αναγκάστηκε να πάρει πίσω τη δήλωσή του µε την οποία καλούσε τον κόσµο να επιστρέψει στονκανόνα χρυσού. Υπέκυψε στις αντιδράσεις των κερδοσκόπων των διεθνών αγορών που παίζουν το ένα νόµισµα εναντίον του άλλου και τσεπώνουν τη διαφορά. Και στις πιέσεις χωρών που τυπώνουν χρήµα χωρίς αντίκρυσµα για να καλύπτουν τα ελλείµµατά τους. Από τότε που καταργήθηκε ο κανόνας χρυσού, όλος ο κόσµος κάθεται πάνω σε «φούσκες» από χρέη.

Στον κόσµο των έντονων εµπορικών ανταγωνισµών, κάθε χώρα πορευόταν µε το δικό της όπλο στις διεθνείς συναλλαγές. Ανεξάρτητα από τον χρυσό ή τον άργυρο, το πάνω χέρι στο παγκόσµιο εµπόριο το είχε πάντα όποιος ήλεγχε εκείνο το εµπόρευµα το οποίο είχε τη µεγαλύτερη ζήτηση.  

Στο παρελθόν, τα σιτηρά ήταν ένα τέτοιο εµπόρευµα. Γι’ αυτό ο Λένιν έλεγε: «Τα σιτηρά είναι το νόµισµα των νοµισµάτων» (το ίδιο λέει σήµερα ο Πούτιν για τοφυσικό αέριο). Οποιες χώρες είχαν πλεόνασµα σιτηρών, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και ο Καναδάς, µπορούσαν και ασκούσαν επιρροή στιςχώρες που είχαν έλλειµµα. 

Τον 18ο αιώνα ήρθε η σειρά του βαµβακιού. Σε αυτό χρωστούσε την ευηµερία της η Ινδίαπριν απότην αποικιοκρατία. 

Ωσπου ήρθε ηΒιοµηχανική Επανάσταση. Τότε, η Μεγάλη Βρετανία φρόντισε να καταστρέψει την ινδική βιοµηχανία βάµβακος, ανοίγοντας έτσι τον δρόµο για τη δικήτης βιοµηχανική υφαντουργία. 

Υστερα κυριάρχησε το πετρέλαιο και µαζί µε αυτό το δολάριο, αφού το πετρέλαιο αποτιµάται διεθνώς σε δολάρια. 

Οµως, στην εικονική οικονοµία που ζούµε σήµερα (η ποσότητα του χρήµατος που κυκλοφορείείναι πολλαπλάσια από την αξία της πραγµατικής οικονοµίας), το χρέος των χωρών έχει γίνει κι αυτό χρήµα. Αγοράζεται και πουλιέται στις διεθνείς αγορές. Και οι ισχυρές χώρες το φορτώνουν στις πλάτες των άλλων. Είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουνοι ανίσχυροι στους ισχυρούς. Αραγε θα µπορούσε ο κανόνας χρυσού να άρει αυτή την αδικία;

Η συνολική ποσότητα χρυσού που έχουν στην κατοχή τους οι χώρες ανέρχεται σε 5,144 δισ. ουγγιές (160.000 τόνους). Αν τη διαιρέσουµε µε τον παγκόσµιο πληθυσµό (6,88 δισ. ανθρώπους) αντιστοιχούν 0,75 ουγγιές χρυσού κατά κεφαλήν. Σύµφωνα µε το Παγκόσµιο Συµβούλιο Χρυσού, µόνο 11 χώρες τουκόσµου έχουν αρκετά αποθέµατα χρυσού που να εξασφαλίζουν τουλάχιστον 0,75 ουγγιές χρυσού κατά κεφαλήν. Οπως το χρήµα και τα χρέη, ο χρυσός είναι κι αυτός άδικα µοιρασµένος. Τον Μεσαίωνα, η ζωή ενός ανθρώπου άξιζε µία ουγγιά χρυσάφι. Τόσο έπρεπε να πληρώσει ένας κατάδικος για να γλιτώσει την κρεµάλα. Σήµερα δεν θα γλίτωνε κανείς.

Είτε µε χρήµα είτε µε χρυσό, κάποιοι είναι πάντα καταδικασµένοι. «Αν όλη η Γη ήταν φτιαγµένη από χρυσάφι, τότε οι άνθρωποι θα σκοτώνονταν για µια χούφτα χώµα», ήταν η τελευταία ατάκα του Γκάρι Κούπερ στο γουέστερν «Ο κήπος του κακού».