Είναι ένα χειμωνιάτικο και παγωμένο πρωινό του 1971, στο Μιλάνο: μία Fulvia Coupe ζεσταίνει τη μηχανή της και ξεκινάει για τη Ζυρίχη. Στο τιμόνι ο 20χρονος Τζόρτζο Λόζα, στο κάθισμα του συνοδηγού ο πατέρας του Εουτζένιο. Και στο πορτμπαγκάζ, καλά αμπαλαρισμένο, ένα τρόπαιο, όχι μεγαλύτερο των 30 εκατοστών.
Ηταν το πρώτο ταξίδι, εκτός συνόρων, του επάθλου που θα βαφτιζόταν «Fifa World Cup» και που η παγκόσμια ομοσπονδία έψαχνε για ν' αντικαταστήσει το «Julet Rimet», το αυθεντικό του οποίου, ένα χρόνο νωρίτερα. θα κρατούσε για πάντα η, τρεις φορές τότε, παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία.
Κληρονόμος του παντοπωλείου «Μπερτόνι» από τις αρχές του '90, το 1944 η οικογένεια Λόζα αποφάσισε ν' αλλάξει ρότα και ν' ασχοληθεί με την κατασκευή, τον σχεδιασμό, τη φιλοτεχνία και τη γλυπτική αθλητικών μεταλλίων κι επάθλων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ρώμης ('60) της άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες της επιτυχίας, η μία δουλειά έφερε την άλλη και η εταιρεία, ύστερα από διαγωνισμό με τη συμμετοχή 55 διαφορετικών προτάσεων απ' όλο τον κόσμο, κατάφερνε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της FIFA. Μόλις είχε γεννηθεί το τρόπαιο που η κάθε εθνική ομάδα ονειρεύεται κάποτε να κατακτήσει, άσχετα εάν αγνοώντας ή και σωστά αδιαφορώντας για το γεγονός ότι πολύ περισσότερος είναι ο κόπος για να το κατασκευάσεις, παρά για να το κερδίσεις.
Πώς όμως επιτυγχάνεται το τελικό αποτέλεσμα; Πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για την υλοποίησή του; Πόσα χρήματα, ποια υλικά και πόσες εργατοώρες;
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: 60 με 80 ώρες δουλειάς. Πέντε εργάτες, ένας σχεδιαστής κι ένας γλύπτης, εν προκειμένω ο 88χρονος Σίλβιο Γκαζανίγκα, στην εταιρεία από το '53, καλλιτέχνης μεταξύ άλλων του Champions League, του πρώην Κυπέλλου UEFA και του Σούπερ Καπ Ευρώπης, τριών ακόμη από τα «γερά χαρτιά» του στόλου Μπερτόνι.
Χρειάζονται «γνωριμίες», ειρωνεία της τύχης, κυρίως σε νοτιοαφρικανικά ορυχεία για να σου προμηθεύσουν τον τελειότερο και καλύτερο «μαλαχίτη», ένα σπάνιο μετάλλευμα, τιρκουάζ χρώματος, απαραίτητο για την κατασκευή της βάσης. Μετά ένας σχεδιαστής, πλαστελίνη, γύψος, κερί για το καλούπι μέσα στο οποίο χύνεται καθαρός χρυσός 750, 24 καρατίων. Κι όταν «ψηθεί» και βγει από τον φούρνο, το κύπελλο θα περαστεί με δύο χέρια αντιοξειδωτικό βερνίκι, που θα το προστατέψει από τις δαχτυλιές και τελευταία, πάνω στη βάση τού μόλις 15 εκ. διαμέτρου, θα χαραχτούν τα ονόματα όλων των παγκόσμιων πρωταθλητριών από το '74.
Πάνω-κάτω, αυτά είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του πολύτιμου, αξίας 130 με 150 χιλιάδων ευρώ επάθλου, συνολικού ύψους 36,8 εκ., βάρους 6,175 κιλών, που ονειρεύεται ολόκληρη η ποδοσφαιρική υφήλιος. Και που από τα πορτμπαγκάζ της Fulvia ταξιδεύει πλέον σε μπαούλο «Louis Vuitton» γιατί το πρωτότυπο, που συνήθως φυλάσσεται στη Ζυρίχη για 3 χρόνια και 10 μήνες πριν από κάθε Μουντιάλ, θρυμματίστηκε το 2002 πέφτοντας από τα χέρια κάποιου Βραζιλιάνου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου