Του Κώστα Γεωργουσόπουλου
Για τη γενιά μου και κυρίως για όσους μεγαλώσαμε σε δύσκολα χρόνια στην επαρχία, το ποδόσφαιρο ως άθλημα μοναδικό αλλά και ως ακρόαμα (μέσω ραδιοφώνου) ήταν η μόνη σχεδόν αποκλειστική απασχόληση, διασκέδαση και ευκαιρία «φανατισμών».
Ηταν βέβαια η εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό, οι παίχτες που θαυμάζαμε παίζανε για τη φανέλα. Δεν θυμάμαι τη δεκαετία του ΄50 και μετά να μετακόμισε ποδοσφαιριστής σε αντίπαλη ομάδα, θα το θεωρούσαμε όλοι ιδεολογική προδοσία.
Τώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο επαγγελματικό αλλά μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση, που μετέχει στο διεθνές παζάρι ανταλλαγής παιχτών δίκην φρέσκων και κατεψυγμένων κρεάτων, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ ούτε να συγκινηθώ ούτε να φανατιστώ με τον παλιό εκείνο ενθουσιασμό.
Βλέπω, όσο μπορώ, ποδόσφαιρο, όπως βλέπω καλά οργανωμένες βιομηχανίες τυποποιημένων προϊόντων και ευφυών δημοσίων σχέσεων, όπου ρισκάρονται εκατομμύρια για να αφιονιστούν οι μάζες που από οπαδοί μετατράπηκαν σε πραιτωριανούς και μισθοφόρους.
Μαζί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα είναι ελεγχόμενα από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σούπερ μάρκετ, που συχνά αντί για εμπορική φίρμα χρησιμοποιούν και τα εθνικά σύμβολα ευφυώς μεταποιώντας τα οικονομικά αλισβερίσια σε φτηνούς εθνικισμούς, ένα νέο όπιο των λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου