Αρχή του τέλους για το κινεζικό μοντέλο «φθηνής εργασίας με το βούρδουλα»

Του Γ. Ν. Παπαθανασόπουλου

Aχτίδα ελπίδας για την επιβίωση της βιομηχανικής παραγωγής στην Ευρώπη και την Αμερική αποτελεί η πίεση που δέχεται η κομμουνιστική Κίνα να αυξήσει τους μισθούς στο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό της.

Ο μέσος μηνιαίος μισθός σήμερα του Κινέζου εργάτη είναι περίπου 200 ευρώ. Στην Κίνα βρίσκεται σε εξέλιξη το πρώτο πείραμα στην παγκόσμια ιστορία. Δοκιμάζεται ο θεωρούμενος από τους φιλελεύθερους διανοητές παράδοξος συνδυασμός του πολιτικού ολοκληρωτισμού με τον οικονομικό υπερκαπιταλισμό.

Στην Κίνα δηλαδή έχουμε μια εξέλιξη του κρατικού καπιταλισμού, που εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση και στις άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και απέτυχε οικτρά. Έως σήμερα τα αποτελέσματα για την κομμουνιστική Κίνα είναι θετικά. Έχει εξελιχθεί και είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο και η πρώτη στις εξαγωγές.

Και το θέμα είναι πόσο θα αντέξει το συγκεκριμένο σύστημα, που έχει φιμωμένο και δέσμιο ένα λαό που παράγει μεν πλούτο, αλλά που έως τώρα ο πλούτος αυτός είναι ελεγχόμενος από τους ανθρώπους του Κόμματος και δεν τον απολαμβάνει. Γι’ αυτό και αιωρείται το ερώτημα αν το Κομμουνιστικό Κόμμα θα μπορέσει να αντέξει μια νέα εξέγερση του τύπου της πλατείας Τιεν Αν Μεν.

Ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ ήταν ο κομμουνιστής ηγέτης που αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα του στην εκβιομηχάνιση και ήταν εκείνος που μετά τη «μορφωτική επανάσταση» του Μάο έφερε τη «βιομηχανική επανάσταση»…

Το όραμα που θέλησε να δώσει στους συμπατριώτες του ήταν ότι πρέπει να βοηθήσουν να πλουτίσει η χώρα τους, γιατί «ο πλούτος είναι δύναμη και δόξα». Από τότε η Κίνα έχει μπει σε τροχιά εντυπωσιακής οικονομικής ανάπτυξης και δυναμικής επιχειρηματικής διείσδυσης σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Οι άνεμοι ήσαν ούριοι για την οικονομία της. Η πειθαρχία που είχε επιβληθεί σε συνδυασμό με την ψυχολογία του λαού έκαναν, από πλευράς κόστους και τιμής πώλησης, ακαταγώνιστα τα κινεζικά προϊόντα. Όχι όμως και ποιότητας, κάτι που σήμερα και αυτό τους απασχολεί και επιδιώκουν να το βελτιώσουν. Ένας Κινέζος διευθυντής εργοστασίου είπε σχετικά: «Το σύνθημά μας είναι ότι δεν υπάρχουν προϊόντα α’, β’, γ’ και δ’ ποιότητας, αλλά προϊόντα καλά ή σκάρτα και επιδιώκουμε να παράγουμε μόνο καλά και φθηνά προϊόντα». Αυτά έως δύο εβδομάδες περίπου πριν.

Τότε δύο γεγονότα ήρθαν να ταράξουν τα νερά της κινεζικής αταραξίας στον τομέα της εργασίας.

Το πρώτο ήταν οι αλλεπάλληλες αυτοκτονίες στο μεγάλο εργοστάσιο Foxconn, που παράγει ηλεκτρονικά εξαρτήματα για τα iPhone και για τα iPad της Apple, από εργάτες απελπισμένους, που δεν μπορούσαν να ζήσουν μέσα στην καταπίεση και στη φτώχεια.

Και το δεύτερο η απεργία πολλών ημερών που έκαναν οι εργαζόμενοι στην αυτοκινητοβιομηχανία Foshan της Honda, που παρέλυσε την παραγωγή της.

Πρωτόγνωρα φαινόμενα στο κομμουνιστικό κινεζικό καθεστώς. Άλλοτε αυτά αντιμετωπίζονταν με βίαιο τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής. Αυτή τη φορά αντιμετωπίστηκαν με «καπιταλιστικό» τρόπο.

Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων κλήθηκαν από τις διευθύνσεις των εργοστασίων, οι οποίες αντί να κρατούν το βούρδουλα κρατούσαν το πορτοφόλι τους. Και μετά από διαπραγμάτευση δέχτηκαν η μεν Foxconn να αυξήσει τους μισθούς κατά 30%, η δε Honda κατά 24%.

πηγη ΙΣΟΤΙΜΙΑ