Ποιος θα φάει την ομελέτα;

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

bartzinopoulos@hotmail.com

Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι χωρίς να σπάσεις αβγά δεν φτιάχνεται ομελέτα. Που σημαίνει πως πιστεύω ότι χωρίς δύσκολα και οδυνηρά μέτρα δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από την κρίση. Αλλωστε, καλώς ή κακώς, στον ίδιο δρόμο μ’ εμάς βαδίζουν πια όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ωστόσο, πιστεύω ότι φτιάχνοντας την ομελέτα πρέπει να ξεκαθαρίζεις σε όσους συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σ’ αυτήν κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Για παράδειγμα, πρέπει να τους εξηγήσεις για ποιο λόγο επιλέγεις να σπάσεις αβγά από το συγκεκριμένο κοτέτσι και όχι από κάποιο άλλο. Που σημαίνει ότι οι θιγόμενοι πρέπει να καταλάβουν για ποιο λόγο καλούνται να καταβάλουν αυτοί μεγαλύτερο τίμημα από κάποιους άλλους.

Δυστυχώς στην περίπτωση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου (λιγότερο) και του προεδρικού διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις (περισσότερο) η κυβέρνηση δεν επιχείρησε ή δεν ήταν σε θέση να δικαιολογήσει πειστικά τις επιλογές της. Σίγουρα βρίσκεται υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών μας και των υποχρεώσεων του μνημονίου που έχει υπογράψει, αλλά ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό τον περιθωριοποιούμενο μέσα από τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις πολίτη, αφού, ούτως ή άλλως, ουσιαστικά σε κατάσταση χρεοκοπίας περιέρχεται.

Και δεν είναι μόνο η προέλευση των αβγών που δεν αποσαφηνίζεται και άρα προκαλούνται εύλογα παράπονα και διαμαρτυρίες. Είναι και η τύχη της ομελέτας που παραμένει αδιευκρίνιστη. Ποιοι είναι εκείνοι που τελικά θα τη φάνε; Εκείνοι που κυρίως συνέβαλαν στην κατασκευή της ή άλλοι που συμμετείχαν ελάχιστα ή καθόλου;

Εδώ η παράλειψη της κυβέρνησης είναι εντυπωσιακή. Λέει -και σωστά- πολλά για την ανάγκη να βγούμε από την κρίση, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να πει και δυο λόγια για τη διαχείριση της ενδεχόμενης επιτυχίας του εγχειρήματος. Και δεν εννοώ μεγάλες και βαρύγδουπες υποσχέσεις, αλλά κάποια πράγματα για τα οποία αυτονόητα θα έπρεπε να είχε δεσμευτεί. Οπως, για παράδειγμα, την επιστροφή στους συνταξιούχους του 13ου και του 14ου μισθού, οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν αποτελούν παραχώρηση ή «δώρο». Τα Ταμεία δεν παρακρατούσαν εισφορές από 12 μισθούς και στη συνέχεια έδιναν 14 μηνιαίες συντάξεις. Το αντίθετο συνέβαινε. Παρακρατούσαν εισφορές από 14 μισθούς και τώρα δίνουν 12 συντάξεις.