Γράφει ο Θανάσης Γεωργιάδης
(Συγγραφέας)
Η έννοια του νόμου ό,τι κι αν ήταν, όποιος κι αν ήταν ο νόμος (ο γραπτός απλώς νόμος, ο άγραφος ρήτρα, για τους αρχαίους όλα τούτα) ήταν αυτή του θεωρούμενου ως γενική αρχή, του νενομισμένου.
Κατ’ άλλους, του θεσμού που απονέμει το δίκαιο στους ανθρώπους.
Επειδή βλέπω ότι οι νόμοι παραβιάζονταν ανέκαθεν στο νεότερο κράτος μας, παρά το γενικώς πιστευόμενο ότι η τήρηση των νόμων ευκολύνει τη ζωή ολονών μας, είπα να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν, με τη βοήθεια του Ανθολογίου, που σύνταξε ο Ιωάννης από τους Στόβους της Ανω Μακεδονίας.
1ο παράθεμα, απ’ τους κακούς πρέπει να κυβερνώνται οι κακοί και να ακούνε τους καλύτερούς τους (Ευριπίδης).
3ο, δεν πρέπει ν’ αφήνουμε χώρο στους κακούς, αλλά να τους προβάλλουμε αντίσταση, γιατί διαφορετικά η ζωή μας θα έρθει τα πάνω κάτω (Μένανδρος).
6ο, τίποτε δεν υπάρχει καλύτερο σ’ ένα κράτος από τους νόμους που έγιναν σωστά. Γιατί αν ο αδύναμος έχει ίσα δικαιώματα με τον πλούσιο, αν έχει το δίκαιο με το μέρος του, τότε τον κερδίζει.
13ο, ο νομοθέτης θεωρεί πρέπον ότι ο ρήτορας που ανεβαίνει στο βήμα οφείλει να πειμελείται προηγουμένως όχι τον λόγο του, αλλά τη ζωή του (Αισχίνης).
14ο, καλύτερο για τους ανόητους είναι να κυβερνούνται παρά να κυβερνούν (Δημόκριτος).
22ο, οι δημόσιοι άρχοντες να μην είναι αυθάδεις, κι όταν κρίνουν, να μην επηρεάζονται και κρίνοντας να μη θυμούνται φιλίες και έχθρες, αλλά μόνο το δίκαιο να έχουν υπόψη τους (Ζάλευκος ο Λοκρός).
40ό, μεγαλύτερα αδικήματα είναι η εκούσια κακοποίηση των γονέων, η αδιαφορία προς τους νόμους και τους άρχοντες και η εθελούσια περιφρόνηση του δικαίου.
Αρκούν για σήμερα αυτά, νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου