Από την Φωτεινή Τομαή
(ιστορικός και Πρεσβευτής Σύμβουλος Α' στο υπουργείο Εξωτερικών)
Σε μια δύσκολη για τα δημοσιονομικά της χώρας μας περίοδο, με τον λαό της να καλείται ξανά να πληρώσει τα σπασμένα, κατά τη λαϊκή ρήση, δεν έλειψαν κάποιες συνετές φωνές που προσπαθώντας να καταλαγιάσουν τη λαϊκή οργή προσομοίωσαν τη σημερινή δεινότητα των καιρών με παλαιότερες περιόδους κατά τις οποίες το έθνος δοκιμάστηκε ξανά, και μάλιστα πολύ σκληρά, όπως εκείνη που ακολούθησε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Με μια διαφορά, πολύ σημαντική όμως: ο εχθρός τότε είχε έλθει από έξω. Ηταν ξένος... Σε όποιον τυχαίνει να την αγαπά, η έρευνα στέκεται γενναιόδωρη. Μόνη προϋπόθεση, να της αφιερώνει κανείς χρόνο και να μην την επιδιώκει «κατά παραγγελία». Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση του κειμένου, που γίνεται αφορμή για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου, οι εκατοντάδες κατ΄ έτος ερευνητές που φιλοξενούνται στο Αναγνωστήριο της Υπηρεσίας Διπλωματικού Αρχείου του ΥΠΕΞ αποκλείεται να μην το πρόσεξαν καθώς την τελευταία δεκαετία έχει επιλεγεί να κοσμεί (σε αντίγραφο) μέσα σε πλαίσιο τον τοίχο του Αναγνωστηρίου ακριβώς πάνω από το φωτοτυπικό μηχάνημα.
Το έγγραφο, για τη σπανιότητά του αλλά και το γλαφυρό και οδυνηρό ταυτόχρονα περιεχόμενό του, έχει συμπεριληφθεί στην ομάδα των εγγράφων τού υπό ίδρυση Μουσείου Διπλωματικής Ιστορίας που θα φιλοξενήσει μελλοντικά το ΥΠΕΞ, μια απόφαση στην οποία είχε προχωρήσει παλαιότερα ο τότε ΥΠΕΞ και σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος.
Προέρχεται από φάκελο του έτους 1944 και πρόκειται για ένα είδος πολιτικής προκήρυξης που συνοδεύει το μενού ταβέρνας με ονομασία «Πέργκολα» επί της οδού Ακαδημίας και Πινδάρου 2 (προφανώς στην ίδια θέση που μέχρι πριν από δύο δεκαετίες υπήρχε η ταβέρνα του «Γεροφοίνικα»). Ιδού τι γράφει ακριβώς το κείμενο της προκήρυξης:
«Τίποτε δεν μας λείπει...Εις την Ελλάδα υπάρχουν τα πάντα... Τα πάντα... Αλλά με μίαν προϋπόθεσιν.Η τσέπη να είναιόχι απλώς γεμάτηαλλά πλημμυρισμένη από 25χίλιαρα.Γιατί αλλιώτικαη πείνα μόνον με τις διανομές του Ερυθρού και το πτωχόν ημερομίσθιον ή μισθάριον θα κάνει την τρομερήν επίσκεψί της. Χιλιάδες είναι οι Αθηναίοι που δεν έχουν βάλει μία μπουκιά κρέας στο στόμα τους από χρόνια τώρα. Χιλιάδες είναι εκείνοι που στερούνται το λάδι. Χιλιάδες εκείνοι που ξέχασαν τη γεύσι του βουτύρου.
Μια μάνα με το παιδάκι της- δέκα χρόνων λουλούδι- φυματικό έλεγε:“Πώς να το κάνω καλά; Του αλέθω τα μπιζέλια του Ερυθρού και τού τα δίνω, και το πιάνει η κοιλιά του... ” Ηταν η δύστυχη καθαρίστρια.
»Η ζωή υπάρχει στην Ελλάδα μας, αλλά μόνον για εκείνους που ρούφηξαν το αίμα του Ελληνικού Λαού. Για εκείνους που ασελγώντας πάνω στο πτώμα των αδελφών των εγέμισαν τις τσέπες των λίρες που εξαργυρώνουν σήμερα προς 4.000.000 δρχ. Για τους εμπόρους της μαύρης αγοράς... Για εκείνους που δεν συγκινήθηκαν και δεν άνοιξαν τις αποθήκες τους όταν αργοπέθαινε η φυλή στα πεζοδρόμια.
Και όλος ο υγιής ελληνικός κόσμος διερωτάται... Αυ τοί θα κρατήσουν τα άνομα λεφτά των... Μερικοί λένε την φράσι του Λαού “ διαβολομαζέματα, ανεμοσκορπίσματα”. Αλλοι λένε “πως θα τα κρατήσουν γιατί τάχουνε σε λίρες”. Και τρίτοι λένε ότι πρέπει μετά τον πόλεμο να εγκατασταθή ένα υγιές φορολογικό σύστημα, το οποίο να αρπάξη με την τσιμπίδα του όλους τους μαυραγορίτες,τους εμπόρους του θανάτου,που χαίρονται σήμερα την ζωή, εορτάζοντας την εναντίον της Ελλάδος προδοσία των... Ενα φορολογικό σύστημα το οποίο θα προϋποθέτει την ύπαρξι λαϊκών επιτροπών κατ΄ ενορίας και το οποίο θα επιβάλλη ανάλογα ερανικά βάρη εις τους πολίτας σύμφωνα με ανώτερες οδηγίες. Γιατί πρέπει επιτέλους να μη φορολογείται μόνο η ακίνητος περιουσία αλλά και τα άδηλα περιουσιακά στοιχεία».
Και να σκεφθεί κανείς ότι ήταν τόση η αγωνία του ανωνύμου που είχε συντάξει την προκήρυξη και υπέγραφε ως εξής: «Ο συντάκτης του παρόντος δεν ανήκει εις ουδεμίαν οργάνωσιν. Είναι, απλώς, ΕΛΛΗΝ» που τολμούσε να διατυπώσει τις συγκεκριμένες σκέψεις προτού καν η χώρα ελευθερωθεί από τους Γερμανούς, με τα βρετανικά στρατεύματα να παραμένουν σε αυτήν και την εξόριστη κυβέρνηση να βρίσκεται ακόμη στο Κάιρο.
Από τα περίεργα παιχνίδια που παίζει η Ιστορία; Από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πρωθυπουργό της πρώτης μετακατοχικής κυβέρνησης από τον Μάιο ήδη του 1944, ήταν που ζητούσε ο ανώνυμος ΕΛΛΗΝ να επιβάλει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα.
Και σήμερα, 66 ολόκληρα χρόνια μετά, ξανά από έναν άλλο Παπανδρέου, τον σημερινό Πρωθυπουργό και εγγονό του με το ίδιο ακριβώς όνομα, οι λαϊκές τάξεις που πλήττονται περισσότερο είναι εκείνες που ζητούν ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα η «τσιμπίδα» του οποίου, που κατά την προκήρυξη έπρεπε να πιάσει «τους μαυραγορίτες», σήμερα δεν έχει παρά να συλλάβει τους φοροφυγάδες.
πηγη ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου