Γράφει Στέλιος Ν. Κάνδιας
Σιωπή στην αρένα. Το θηρίο βαριά πληγωμένο γυρίζει να αντιμετωπίσει για τελευταία φορά τον αντίπαλό του. Παραπατά όμως στην τελευταία του απέλπιδα προσπάθεια να επιτεθεί. Προδίδεται από τις δυνάμεις του. Πέφτει. Το βλέπεις στα μάτια του, υποτάσσεται στην προδιαγεγραμμένη μοίρα του, παραδίδεται. Με μια θεατρική κίνηση, ο ταυρομάχος βυθίζει τη λάμα στο σώμα του ζώου που το διαπερνούν σπασμοί. Για λίγα δεύτερα σιωπή. Και μετά χειροκρότημα, ντελίριο ενθουσιασμού, ουρανομήκεις ζητωκραυγές.
Ναι, κάπως έτσι ένιωσα όταν, μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (ο πρωθυπουργός περιγράφει τη δραματική κατάσταση, άλλοι όμως αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο να ανακοινώσουν τα δραματικά μέτρα...), ένας "ποταμός" συγχαρητηρίων από ΕΕ, Κομισιόν και ΔΝΤ κατέκλυσε τα δημοσιογραφικά γραφεία.
Το σφάξαμε “για το καλό μας” το "σπάταλο" κράτος λοιπόν, το κηδεύουμε, και άπαντες στο πυρ το εξωτε(ρικότε)ρον ζητωκραυγάζουν.
Μαζί με το σπάταλο κράτος όμως φεύγει και το κοινωνικό κράτος, μαζί με το "λίπος" φεύγει και το "κρέας". Το κοινωνικό κράτος αποδήμησε εις Κύριον, και ένας Παπανδρέου αποδόμησε την πολιτική ενός άλλου Παπανδρέου.
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Κανείς δεν είπε ότι η ελληνική οικονομία ήταν ποτέ “θηρίο των αγορών”, ότι ήταν... “bull”. Όμως οι Έλληνες, σήμερα, πληρώνουν τα σπασμένα άλλων και εντόκως. Μετά τις λάθος πολιτικές, τη διαφθορά και τις σπατάλες οι πομφόλυγες περί ισχυρής οικονομίας έσκασαν με δύναμη, και φτάσαμε σε μέτρα σοκ, μέτρα πρωτοφανή για την ελληνική κοινωνία που τις τελευταίες δεκαετίες είχε συνηθίσει σε μια (απατηλή) ευμάρεια με δανεικά.
Προσωπικά είναι η πρώτη φορά που νιώθω έρμαιο δυνάμεων που με υπερβαίνουν, εξοργισμένος γιατί καλούμαι να πληρώσω δίχως να ευθύνομαι και γιατί αυτοί που ευθύνονται για την κατάντια μας δεν θα αντιμετωπίσουν ποτέ τις συνέπειες των πράξεων τους. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω ανήμπορος να αντιδράσω. Απογοήτευση.
Στην αρένα χύθηκε "το πρώτο αίμα" υπό τις επευφημίες των αγορών. Έπεται συνέχεια. Υπό (διεθνή) πίεση φαντάζει πολύ εύκολο να “πάρεις μέτρα” σε έναν λαό που δείχνει μουδιασμένος, σαστισμένος.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όμως να λάβεις σκληρά μέτρα: Το δυσκολότερο είναι τα μέτρα αυτά να έχουν αντίκρισμα. Το δύσκολο είναι η αγελάδα (εν προκειμένω η ελληνική οικονομία) να συνεχίζει να βγάζει γάλα, και όχι να λιμοκτονήσει από την πολλή (δημοσιονομική) δίαιτα...
Όσο για το αν θα ανασυγκροτηθεί η οικονομία μετά τις θυσίες ή αν θα είναι θυσίες δίχως αντίκρισμα; Εάν συμβεί και πάλι το δεύτερο, σίγουρα θα αισθανθούμε λίγο... βόδια.
πηγη SKAI.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου