"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΤΟΥΡΚΙΑ: Η ισλαμική Δημοκρατορία του Ερντογάν



Ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε το αποτυχημένο και κάπως αφελώς και «θεατρικά » στημένο πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου στην Τουρκία. Και έκανε ο ίδιος με την σειρά του ένα πραγματικό “πραξικόπημα”. Μέσα σε λιγο καιρό άλλαξε την χώρα του σε μια Ισλαμική Δημοκρατορία.


Το δημοψήφισμα στις 16 Απριλίου του 2018 έβαλε τέλος σε 95 χρόνια κοινοβουλευτισμού. Ιδρύθηκε ένα υπερπροεδρικό καθεστώς. Ο πρόεδρος του κράτους διοικεί πια την κυβέρνηση, τον στρατό, τις μυστικές υπηρεσίες και επίσης το κόμμα του ΑΚΡ. Και το κάνει νόμιμα όπως όταν επεμβαίνει και στην δικαιοσύνη ή στην εκπαίδευση. Σε όλον τον βίο της Τουρκίας ο Τούρκος πρόεδρος επεμβαίνει ως δημοκρατικά εκλγεμένος Αυτοκράτορας. 


Όπως κι είναι λογικό, η εξέλιξη προς μια ισόβια προεδρία προκάλεσε και την ναρκισσιστική ριζοσπαστικοποίηση της. 


Στο εσωτερικό της χώρας, η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ισλαμοποίηση της κοινωνίας άρχισαν να τρέχουν με γρήγορο ρυθμό. Πάνω από 50.000 άτομα συνελήφθησαν κάτω από σκοτεινές συνθήκες. Πάνω από 150.000 υπάλληλοι απελύθηκαν. Αναρίθμητα σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν. Αντιπολιτευτικά μέσα ενημέρωσης φιμώθηκαν και πολλές επιχειρήσεις κατασχέθηκαν. Δόθηκαν στα χέρια ολιγαρχών φίλων ή οικείων του Ερντογάν κατά τα πρότυπα του Πούτιν. Η διοίκηση και η εκπαίδευση ισλαμοποιηθηκαν.


Στο διεθνές επίπεδο, ο Τούρκος πρόεδρος οραματίζεται την επανίδρυση του οθωμανικού “μεγαλείου». Στοχεύει να επιβληθεί σαν ο ηγέτης του σουνιτικού κόσμου, μέσα από την ιδιαίτερη σχέση του με τους αδελφούς μουσουλμάνους εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου. Στρατηγικά επίσης θέλει να ηγηθεί του σουνιτικού δημοκρατορικού άξονα εναντίον της Δύσης. Συμμαχεί ( έστω κι εν είδει λυκοφιλίας) με την Κίνα, το Ιράν και βέβαια κυρίως την Ρωσία. Ο νέος σουλτάνος ενσαρκώνει την αμετροέπειά του εκτός των άλλων και με το παλάτι των 600 εκατομμυρίων δολαρίων που έχτισε στην Άγκυρα. 



Κι όμως υπάρχει μια Αχίλλειος πτέρνα στον Ερντογάν. Είναι...

 η οικονομία. 


Μπαίνει σε ύφεση λόγω της ανεξέλεγκτης στρατηγικής της ανάπτυξης που ο Τούρκος πρόεδρος εφάρμοσε για να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές και το δημοψήφισμα.


Η Τουρκία εμφανίζει όλα τα συμπτώματα μιας μεγάλης τραπεζικής και πιστωτικής κρίσης ανάλογης με αυτήν του 2000-2001. Η ανεργία αγγίζει το 10% κι ένας στους πέντε νέους δεν βρίσκει δουλειά. Η μαζική έξοδος των κεφαλαίων προκάλεσε πτώση κατά 20% της λίρας. Και η πτώση στο χρηματιστήριο είναι πια πάνω από 20%! από την αρχή του έτους. Το σπιράλ της ύφεσης δεν φαίνεται να σταματά. 


Η ευθύνη του Τούρκου προέδρου για αυτήν την κατάσταση είναι απόλυτη. Η πτώση της οικονομίας εξ αιτίας της μεγαλομανίας του Ερντογάν και των τεράστιων έργων που χρηματοδοτήθηκαν με εξωτερικό δανεισμό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Το βέτο που ο ίδιος έθεσε εναντίον των φόρων τους οποίους θεώρησε εχθρικούς προς το Ισλάμ οξύνει ακόμη περισσότερο την τραπεζική και χρηματοπιστωτική κρίση της χώρας του στην υπάρχουσα στιγμή. Ο νεποτισμός του με το να βάλει τον γαμπρό του υπουργό οικονομίας κι ακόμη η άρνηση του σε κάθε μορφή αντιλόγου, ελέγχοντας ολοκληρωτικά την κεντρική τράπεζα ( CBRT), τρέφουν ακόμη περισσότερο την δυσπιστία του κόσμου, των αγορών και των επενδυτών προς την Τουρκία. 



Το μπρα-ντ-εφέρ με τον Τραμπ με αφορμη την απελευθέρωση του πάστορα Μπράνσον που κατηγορήθηκε άδικως «για κατασκοπεία και τρομοκρατία», έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στις διαταραγμένες ήδη σχέσεις Τουρκίας – ΗΠΑ. Επέτρεψε στον Αμερικανό πρόεδρο να διπλασιάσει τους τελωνειακούς φόρους στις εξαγωγές αλουμινίου και χάλυβα από την Τουρκία στις ΗΠΑ. 


Η Τουρκία σήμερα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση. Οι ανάγκες της περίπου για ένα χρόνο κυμαίνονται στα 230 δισεκατομμύρια δολάρια. Από αυτά μόνο το Κατάρ έδωσε 12 δισ. και η Ρωσία 10 δισ. Η αύξηση του επιτοκίου στα 24% που αποφασίστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου από την κεντρική Τουρκική τράπεζα (CBRT) έρχεται λίγο αργά. Φτάνει την στιγμή που η Κεντρική τράπεζα χάνεται σε κλίμα διεθνούς δυσπιστίας. Τα πράγματα οδηγούν μοιραία στην εφαρμογή ενός σκληρού σχεδίου λιτότητας στο οποίο κατά ανάγκη θα μπει και το διεθνές νομισματικό ταμείο. Όπως συμβαίνει παγκοσμίως ως σήμερα σε ανάλογες περιπτώσεις κρίσεων. 


Η Κεμαλική ώρα που οδήγησε την Τουρκία το 1923 στην μοντέρνα εποχή υποχωρεί τώρα στην Ισλαμική αντιεξέλιξη και αντιμοντερνικότητα της ώρας του Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος εγκλωβίζει την χώρα σε μια αυταρχική, φονταμενταλιστική “αυτοκρατορική” οπισθοδρόμηση. Η Τουρκία εμφανίζει σημάδια αρρώστου στην Μέση Ανατολή.

Δεν υπάρχουν σχόλια: