Τον νόμιζαν ημιθανή και τους συνέτριψε. Πέθανε κι από τον τάφο του ακόμα νικά με το ηρωικό παράδειγμά του
Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Ο Εμμανουέλε Γκράτσι (1891-1961) ήταν ο πρέσβης της Ιταλίας στην
Αθήνα στο ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού Πολέμου του 1940. Εκείνος πήγε
μέσα στη νύχτα το τελεσίγραφο στον Μεταξά, για να λάβει το υπερήφανο
ελληνικό ΟΧΙ, που συγκλόνισε και ακόμα συγκλονίζει την ανθρωπότητα.
Στο βιβλίο με τα απομνημονεύματά του «Η αρχή του τέλους: Η επιχείρηση
κατά της Ελλάδος» αναφέρει μια πτυχή της Ιστορίας που δεν έχει φωτιστεί
αρκετά.
Οι Ιταλοί νόμιζαν ότι ο Μεταξάς ήταν καταβεβλημένος σωματικά
και, συνεπώς, η αποστολή τους θα ήταν εύκολη.
Γράφει, λοιπόν, ο Γκράτσι (σελ. 283-284):
«Αναμένοντας να φθάσει η
καθορισμένη στιγμή της αναχωρήσεώς μας για την Κηφισιά, τα λεπτά στο
διάστημα από τα μεσάνυχτα μέχρι της 3ης πρωινής περνούσαν αργά σαν ώρες,
ώρες που αναμφίβολα υπήρξαν οι πιο οδυνηρές της ζωής μου.
Στην σκέψη
ότι το καθήκον μου μού επέβαλλε να γίνω απρόθυμος συνένοχος μιας τέτοιας
ατιμίας, αφού είχα προσπαθήσει μάταια να κάνω ό,τι ήταν ανθρωπίνως
δυνατό για να την αποτρέψω προσετίθετο και ένας σοβαρός φόβος. Ο Μεταξάς
ήταν σχεδόν 70 ετών, ήταν καταβεβλημένος από υπερβολική εργασία και
ευθύνες, ήταν παχύς και είχε ήδη λεχθεί το καλοκαίρι ότι είχε υποστεί
ένα ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Να ξυπνήσω στην καρδιά της νύχτας έναν
άνθρωπο σ' αυτή την κατάσταση υγείας, για να του εγχειρίσω ένα έγγραφο
που εσήμαινε συγχρόνως την αποτυχία της όλης του πολιτικής και τον
πόλεμο μεταξύ της μικρής του χώρας και μιας μεγάλης δυνάμεως (ο
Στρατιωτικός Ακόλουθος έτρεφε ακόμα κάποια ελπίδα ότι ο φόβος της
Ιταλίας θα έκανε την Ελλάδα να υποχωρήσει, όχι όμως εγώ) θα μπορούσε να
έχει τραγικές συνέπειες.
Οι οδηγίες του Υπουργείου δεν προέβλεπαν την
περίπτωση...
να βρεθώ στις 3 το πρωί στο σπίτι του Μεταξά με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος ψυχορραγούντα μέσα στα χέρια μου: και ομολογώ ούτε και εγώ δεν κατόρθωνα να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάμω αν συνέβαινε μια τέτοια τραγωδία.
Ευτυχώς η μοίρα δεν επέτρεψε να συμβεί τίποτε τέτοιο».
να βρεθώ στις 3 το πρωί στο σπίτι του Μεταξά με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος ψυχορραγούντα μέσα στα χέρια μου: και ομολογώ ούτε και εγώ δεν κατόρθωνα να σκεφτώ τι θα έπρεπε να κάμω αν συνέβαινε μια τέτοια τραγωδία.
Ευτυχώς η μοίρα δεν επέτρεψε να συμβεί τίποτε τέτοιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου