RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Πρώτοι στα μαθήματα…»; Από πότε;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Το σύνθημα «πρώτοι στα μαθήματα-πρώτοι στον αγώνα» εμφανίστηκε αρκετά χρόνια μετά το 1974 όχι ως σύνθημα ντουντούκας του ΚΚΕ αλλά ως λενινιστική παραίνεση των «αγράμματων καθηγητών» της κομμουνιστικής ορθοδοξίας του Περισσού, η αγραμματοσύνη των οποίων ουδέποτε τους εμπόδισε να αυτοπροσδιορίζονται ως διαβασμένοι Μαρξιστές-Λενινιστές που εκτός από το «Κράτος και Επανάσταση» είχαν ξεκοκκαλίσει όχι μόνο το «Διαλε(χ)τικός και Ιστορικός υλισμός αλλά ακόμα και «Τα αποτελέσματα του πρώτου πεντάχρονου» από το πρωτότυπο!(1)

Ίσως το δημοφιλές τότε σύνθημα να ρίχτηκε αρχικά, όταν το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ είχε ήδη λάβει πολλές διαμαρτυρίες γονέων-μελών του ΚΚΕ ότι οι γόνοι τους τα είχαν φορτώσει στον κόκορα για τις ανάγκες του «αγώνα».

Υπάρχουν πάντως βάσιμοι λόγοι που δείχνουν ότι δεν απέδωσε την αναμενόμενη στροφή των αγωνιστών της ΚΝΕ στη μαθησιακή επιμέλεια αφού από τον καιρό που πρωτακούστηκε το σύνθημα μέχρι σήμερα όλοι σχεδόν οι αιώνιοι φοιτητές ήταν και είναι ΚΝΙΤΕΣ εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όταν πχ χρησιμοθήρες, ρεβιζιονιστές φοιτητές του πρώιμου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν ότι ο κομματικοποιημένος φοιτητικός συνδικαλισμός ήταν ασφαλές όχημα για το χτίσιμο εξαιρετικά καλοπληρωμένης (σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων) κοινοβουλευτικής καριέρας.

Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε με τις καριέρες «αγωνιστών» σε άλλα συνδικαλιστικά μετερίζια, μόνο που εκεί το αρχικό επίδικο ήταν να πάψουν να δουλεύουν για τις ανάγκες του αγώνα όπου διέπρεψαν Φωτόπουλοι και Μαυρίκοι, είτε ταξιδεύοντας χωρίς παραστατικά στην εξωτική Χαβάη ο πρώτος, είτε εξακοντίζοντας τον μνημονιακό τόμο κατά του Βενιζέλου μέσα στη Βουλή ο δεύτερος, για τις ανάγκες του αγώνα αμφότεροι.

Κατά την τιμημένη πενταετία 84-89, όταν το Πανεπιστημιακό άσυλο Ιδεών είχε αρχίσει να παραχωρεί τη θέση του σε φορείς Ιδεών για Άσυλο έπεσε και το σύνθημα «ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών».

Πρωταγωνιστής στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν η Αριστερά αλλά αυτή τη φορά ενισχυμένη με τις «Ανανεωτικές» συνιστώσες της.

Από τότε μέχρι σήμερα όλη η σπουδάζουσα Αριστερά και μόνο αυτή, έχει αναγάγει σε υπαρξιακό της ζήτημα τον ανυποχώρητο αγώνα της «ενάντια στην εντατικοποίηση των σπουδών».

Όσοι αισθανόμαστε πολιτικά όντα ξέρουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια του «αντιεντατικοποιητικού αγώνα», δεν πρότεινε η Αριστερά κάτι που θα έλυνε το «πρόβλημα», ήταν απλά ΑΝΤΙ επειδή το πρόβλημα των σπουδών ήταν ήδη η χαλαρότητα και οι διευκολύνσεις!

Ήταν ΑΝΤΙ μόνο για την εντατικοποίηση των σπουδών όμως;

Όχι βέβαια!

Η «κύρια αντίθεση» της Αριστεράς ήταν πάντα στην εντατικοποίηση της εργασίας, μιας και ήταν γνωστό, εξ απαλών αριστερών ονύχων, ότι στον καπιταλισμό ή εντατικοποίηση της εργασίας δείχνει την «ελευθερία του Κεφαλαίου να συντρίβει τον Εργάτη», ενώ η εντατικοποίηση στον σοσιαλισμό έδειχνε ακριβώς το αντίθετο….!

Ο αγώνας εκείνος δικαιώθηκε εν μέρει όπως δείχνει και ο άγνωστος μεν αλλά σπαρταριστός διάλογος μεταξύ Μίκη και Ανδρέα, με τον πρώτο να του λέει «Πρόεδρε είναι πια ώριμο το θέμα για 40ωρο στο Δημόσιο» για να λάβει την απάντηση «Εγώ Μίκη μου θα ήμουν ευτυχισμένος έστω και με 30ωρο στο Δημόσιο»!*

Άλλο όμως η πραγματική και άλλο η εκλογική πραγματικότητα.

Άλλο μπορείς να πεις στον Μίκη και άλλο πρέπει να πεις στο… Δημόσιο.

Στο Μίκη δηλώνεις ότι τους σιχαίνεσαι και μετά τους δίνεις επίδομα έγκαιρης προσέλευσης. Ίσως για να εξασφαλίσεις το τριαντάωρο;

Από τότε συνέβησαν πολλά, με κυριότερο την μόνιμη χειροτέρευση της σχέσης ΑΕΠ και εξωτερικού δημοσίου χρέους εις βάρος του πρώτου, πράγμα που οδήγησε όπως ήταν αναμενόμενο στην συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατ’ άλλους στην συγκυβέρνηση των προδοτών Σαμαρά-Βενιζέλου, ενώ την τελευταία στιγμή ο Κος Κουβέλης με μια έξυπνη Αριστερή κίνηση είχε αποφύγει την πολιτική του καταδίκη

.

Και περάσανε χρόνοι πολλοί μέσα σε λίγην ώρα!

Και μετά ήρθε ο Γαβρόγλου! Που προσπαθώντας να μετατρέψει το σύστημα εκπαίδευσης σε αυθεντική κομμουνιστική μηχανή παραγωγής απόλυτα εξαρτημένων, ράθυμων, παραιτημένων, εύκολα διαχειρίσιμων κρατιστών και αναλώσιμων πιονιών στις μυλόπετρες της Λενινιστικής κοινωνικής μηχανικής, αντιμετώπισε ξαφνικά πενήντα ιδεολογικώς αυνανιζόμενα κνιτάκια που σε συνεργασία με συνιστώσες εντατικοποιημένου αυνανισμού του πετάνε στη μάπα τον ανείπωτο χαρακτηρισμό «τσιράκι των αστών».

Πιανού! Αυτουνού του μαρξίσταρου που έχει κάνει κορνίζα τη σελίδα 74 από το βιβλίο ΘΕΣΕΙΣ του Αλτουσέρ (εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ παρεμπιπτόντως) περί του σκοτεινού ρόλου του καπιταλιστικού σκολιού ως αναπαραγωγού των κυρίαρχων σχέσεων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που πρέπει (οι προλετάριοι) να καταστρέψουν (με την ηγετική συνδρομή του), ώστε να είναι έτοιμοι μετά την επιτυχή έφοδο στον ουρανό (που αναβλήθηκε μετά το δημοψήφισμα του 2015) να το αντικαταστήσουν με ένα προλεταριακό σκολιό, ικανό να αναπαράγει ΜΟΝΟ κυνικά τυπάκια τύπου Τσίπρα και ναρκισσευόμενα αγριμάκια με το τελευταίο iPhone στο χέρι κατά της εντατικοποίησης των σπουδών.

Αναρωτιέται κανείς, μήπως στο τέλος αυτού του δρόμου βρίσκεται το όνειρο της Αριστεράς για την κατάχτηση ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Όλης;

Όχι βέβαια!

Τί εννοεί λοιπόν η μαρξιστική Αριστερά όταν λέει «όλη την εξουσία»;

Άλλο λέει και άλλο εννοεί:

Λέει πως είναι θεσμικό εμπόδιο η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά δεν τολμά να πει καθαρά ότι θέλει και αυτήν υποταγμένη στο ένα ενιαίο δικό της πολιτικό κέντρο, στο Κόμμα δηλαδή, ώστε απερίσπαστη να μπορεί να αφιερωθεί στην κατάκτηση μιας εξουσίας για την οποία δεν μπορεί να μιλήσει επειδή φοβάται το… Γουδή.

Την Ιδιωτική Οικονομία και την ελευθερία του επιχειρείν.

Η Ιδιωτική Οικονομία επειδή βασίζεται και προστατεύεται από συνταγματικά προσδιορισμένες αρχές και αξίες, αποτελεί την δυσκολότερη να ελεγχθεί πραγματική εξουσία, το αυθεντικότερο εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της Δημοκρατίας, το μεγάλο αντίβαρο στους θιασώτες του σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού.

Σήμερα, αυτή την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το αδυνάτισμα της Ιδιωτικής Οικονομίας που σχεδιασμένα και αδίστακτα προκαλεί από την πρώτη μέρα του ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα και αδυνάτισμα του αντίβαρου στις πολιτικές εξουσίες που ΚΑΙ με το δικαστικό παρακράτος που έχει δημιουργήσει, ήδη χειραγωγεί.

Αυτός είναι ο γενέθλιος σκοπός της εκσυγχρονισμένης Μαρξιστικής-Λενινιστικής Αριστεράς. Ούτε Γκουλάγκ, ούτε Δικτατορίες του Προλεταριάτου και Λαϊκές Δημοκρατίες χρειάζονται πια. Ούτε καν Διαλεχτικός και Ιστορικός Υλισμός.

Το μόνο που χρειάζονται είναι ελέγχοντας τις πολιτικές εξουσίες (το Κράτος) και τον τραπεζικό τομέα (το Χρήμα) να μετατρέψουν στρατηγικό τμήμα της Ιδιωτικής Οικονομίας σε κρατικά εξαρτημένο και ελεγχόμενο.

Τότε και μόνο τότε η Αριστερά θεωρεί ότι ο σκοπός επετεύχθη!

Όταν θα ελέγχει την παραγωγή οπότε και την κατανάλωση.

Όταν θα αποφασίζει εκείνη για τον τρόπο που θα ζουν οι άνθρωποι.

Αυτή είναι η εξουσία που ονειρεύονται όλοι οι ολοκληρωτιστές, είτε σοσιαλιστές είτε εθνικοσοσιαλιστές ή όπως αλλιώς διαλέξουν να μεταμφιεστούν.

Δεν είναι κακοί άνθρωποι. Είναι απλά επικίνδυνοι.

Έχει έρθει πια η ώρα να αρχίσει ο Πόλεμος! Πόλεμος για να μάθουν επιτέλους και στα δικά μας Λύκεια και στα δικά μας Πανεπιστήμια ότι αυτά δεν τα επινόησε κανένας «κακός χαρακτήρας» όπως ο Στάλιν, αλλά είναι η ουσία της κοσμοθεωρίας και της πολιτικής της Αριστεράς, ουσία που οδηγεί αναπότρεπτα στον ολοκληρωτισμό.

Και αυτός πρέπει να περιλάβει ΚΑΙ την «εντατικοποίηση των σπουδών»!

Κι όποιου αρέσει

Για ν’ αρχίσουν ίσως οι επόμενες τουλάχιστον γενιές κνιτών, ν’ αναρωτιούνται μπας κι είναι ίδιοι με τον Γαβρόγλου, το τσιράκι των αστών, που καταστρέφει μεθοδικά τις σπουδές και τα όνειρά τους πιστός στο γράμμα του Μαρξισμού-Λενινισμού.

Περίπλοκο;