Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Στις γαλλικές προεδρικές εκλογές της 10ης Μαΐου του 1981, ο Φρανσουά
Μιτεράν έγινε ο πρώτος σοσιαλιστής της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας. Τότε
σχηματίστηκε και η πρώτη αριστερή κυβέρνηση μετά 23 χρόνια στη Γαλλία.
Οι σοσιαλιστές απολάμβαναν την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ενώ
στο υπουργικό συμβούλιο μπήκαν και τέσσερις κομμουνιστές.
«Η Γαλλία θα γίνει κομμουνιστική;» θυμάμαι αυτό το ερώτημα να θέτουν
ανοιχτά Ελληνες δεξιοί στις παρέες τους, όχι δίχως ανησυχία και σίγουρα
γεμάτοι έκπληξη. Υποστηρικτές του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην εγχώρια
πολιτική σκηνή ήσαν οι παραδοσιακοί θαυμαστές του στενού φίλου του
τελευταίου, του Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο οποίος ηττήθηκε το 1981 από τον
Μιτεράν. Ημουν έντεκα χρόνων, αλλά το θυμάμαι όλο αυτό πολύ καθαρά. Στα
μάτια των καραμανλικών του 1981, οι Γάλλοι σοσιαλιστές του Μιτεράν ήταν
σαν να προετοίμαζαν το έδαφος για το ΠΑΣΟΚ εκείνου του Οκτωβρίου (όχι
άδικα). Τους είχε πάρει μάλιστα το παράπονο: στην Αγγλία να ανατέλλει το
άστρο της Μάργκαρετ Θάτσερ και στην Αμερική εκείνο του Ρόναλντ Ρέιγκαν,
ενώ στη Γαλλία και την Ελλάδα όλα να γέρνουν προς τα αριστερά...
Σε ό,τι αφορά τη Γαλλία, όμως, η ανησυχία κάποιων Ελλήνων συντηρητικών
της εποχής εκείνης δεν δικαιώθηκε. Η Γαλλία μόνον κομμουνιστική δεν
έγινε και η όποια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική λειάνθηκε συν τω χρόνω.
Ο Μιτεράν έγινε πιο πραγματιστής, πιο ρεαλιστής αν προτιμάτε. Και μη
δοκιμάσετε να κάνετε συγκρίσεις με τον σημερινό Ελληνα πρωθυπουργό, δεν
αντέχουν. Η προσωπικότητα, η παιδεία και η οξυδέρκεια του Γάλλου ηγέτη
δεν είναι κάτι που βρίσκεται συχνά.
Σίγουρα δεν τα συναντάμε ούτε στους σημερινούς Γάλλους υποψηφίους.
Τριάντα έξι χρόνια μετά, έχουν τόσα αλλάξει όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και
σε ολόκληρη την Ευρώπη. Περισσότερο απ’ οτιδήποτε, νομίζω, έχει αλλάξει
εκείνη η παραδοσιακή διαχωριστική γραμμή Αριστεράς - Δεξιάς. Οχι ότι
έχει εκλείψει τελείως, αλλά δεν είναι πια τόσο «καθαρές» οι διαφορές. Το
καταλαβαίνεις, π.χ., από τις επιλογές και την τάση πολλών Ελλήνων
αριστερών ως προς το με ποιους ξένους υποψηφίους ταυτίζονται.
Για παράδειγμα, ποιος θα περίμενε πριν από μερικά χρόνια ότι μια
κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα θα ένιωθε πιο βολικά με έναν
Ντόναλντ Τραμπ αντί με τη Χίλαρι Κλίντον;
Και σίγουρα ποιος θα περίμενε
από μια τέτοια κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της να προτιμά να
προχωρήσει ένας πολιτικός όπως ο Μελανσόν αντί του Μακρόν;
Σε τι ταιριάζουν, αλήθεια;
Δεν έχω απάντηση να δώσω, αν και εύκολα θα
μπορούσα να πω «στις λαϊκίζουσες τάσεις» ή, αν θέλετε, σε αυτό το
περίεργο μείγμα αριστερής και εθνικολαϊκής ρητορικής. Και σε οτιδήποτε
αντιευρωπαϊκό επίσης.
Φοβάμαι όμως ότι θα γενίκευα επικίνδυνα. Το βέβαιο είναι ότι, ακόμα και
σε ένα επίπεδο ανακλαστικό, οι συριζαϊκοί, αντιευρωπαϊκοί κύκλοι στη
χώρα επέδειξαν...
Δεν είναι τυχαίο
ότι τον συγκεκριμένο πολιτικό αντιπαθεί σφόδρα και η λαϊκή Δεξιά. Ο
Γάλλος «φιλελεύθερος» του «τραπεζικού συστήματος» ξυπνάει παλαιά
φαντάσματα Παπαδήμου ή τωρινά α λα Στουρνάρα, μορφές που είναι «κόκκινα
πανιά» για την παραδοσιακή ελληνική Δεξιά.
Από την άλλη, οι αντιδράσεις που προκάλεσε το πρωτοσέλιδο της «Εφημερίδας των Συντακτών» («Η Γαλλία μπροστά στη χειρότερη επιλογή», 24.4.17) οδήγησε σε ένα άμεσο, ταχύτατο ανασκούμπωμα πολλών Ελλήνων αριστερών, οι οποίοι έσπευσαν να στηρίξουν Μακρόν έστω και με κρύα καρδιά προκειμένου να αναχαιτιστεί η Ακροδεξιά της Λεπέν. Ευτυχώς· διότι μερικές φορές η Αριστερά δείχνει να εχθρεύεται περισσότερο τον φιλελευθερισμό απ’ ό,τι την Ακροδεξιά. Να, λοιπόν, κάτι ακόμη που έχει αλλάξει από το 1981...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου