ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ο νέος εγωισμός γέρασε

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Και μην ξεχνάτε: Μόλις δείτε την πινακίδα «Σήραγγα Ανδρέα Παπανδρέου», αν θέλετε πράγματι να απολαύσετε τα 4,5 χιλιόμετρα υπό τη σκέπη του πνεύματός του, αν θέλετε να τιμήσετε το πνεύμα του, μη δώσετε καμία απολύτως σημασία στις λεπτομέρειες. Παραβλέψτε με το κεφάλι ψηλά το όριο ταχύτητας, σανιδώστε το γκάζι και, κορνάροντας αδιαλείπτως, όπως παλιά τότε που κερδάγαμε στις εκλογές, απογειωθείτε. Και αν η ένδειξη στο κοντέρ δεν σας ικανοποιεί, μην επιτρέψετε στο φρόνημά σας να καμφθεί. Σκεφθείτε ψύχραιμα και οργανώστε τις επόμενες κινήσεις σας, αυτές που θα σας επιτρέψουν την επόμενη φορά με το καλό να περάσετε τη σήραγγα χτυπώντας διακοσάρι, κοινώς να έχετε γίνει πραγματικός σοσιαλιστής και δημοκράτης.  


Αυτό δεν είναι σήραγγα. Αυτό είναι μηχανή του ιστορικού χρόνου. Μπαίνοντας βουτάς στο παρελθόν και βγαίνοντας αντικρίζεις το μέλλον.
 

Σκέψεις διεστραμμένες που έκανα χθες παρακολουθώντας στις ειδήσεις τον νέο θρίαμβο του κ. Τσίπρα. Σκέφτηκα πόσο ο κόσμος έχει αλλάξει από τότε που ο θλιβερός Παττακός μ’ ένα μυστρί εγκαινίαζε έργα που επρόκειτο να γίνουν, από το Τάμα ώς το γιοφύρι της Κάτω Ραχούλας. Τώρα πια, ο φωτεινός Τσίπρας εγκαινιάζει μόνον έργα που έγιναν από άλλους και η κυβέρνησή του επιτέλους τα ολοκλήρωσε.  


Μου ήρθαν κι άλλες σκέψεις, που σχετίζονται με την ιπποδύναμη, την ταχύτητα, τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία. Πώς όλ’ αυτά, μπλεγμένα το ένα με το άλλο, συνέθεσαν το τουρλουμπούκι του «νέου εγωισμού» που λέει και ο Σαββόπουλος. Νέος μπορεί να ήταν στη δεκαετία του ογδόντα, όταν ο Αείμνηστος της σήραγγας έκοβε την κορδέλα της αυθαιρεσίας. 


Ολη η ελληνική ψυχή σε έναν αυτοκινητόδρομο: απ’ τον αυθαίρετο οδηγό που νομίζει πως δημοκρατία είναι να τρέχεις με διακόσια ώς τον πρωθυπουργό που νομίζει πως είναι αριστερός επειδή συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης της χώρας. 


Στη φωτογραφία της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου βλέπω τον κ. Σουφλιά να την εγκαινιάζει και δίπλα του βλέπω τον κ. Σημίτη, τον κ. Λαλιώτη και την κ. Παπανδρέου. Στα χθεσινά εγκαίνια, μόνος του ο νυν. Μεταμοντέρνος σταλινισμός.


Ατιμο πράγμα ο νέος εγωισμός. Οσο η δημοτικότητα του πρωθυπουργού συρρικνώνεται, όσο η πραγματικότητα τον διαψεύδει, τόσο φουσκώνει το Εγώ του. Σαν κάτι...

 κακούς ηθοποιούς που νομίζουν ότι παίζουν Αμλετ ενώ σου δίνουν την εντύπωση πως είναι μεν στη σκηνή αλλά κοιτάζονται στον καθρέφτη. Και αν πολλοί ακόμη δεν εντυπωσιάζονται απ’ το φαινόμενο είναι γιατί το συνηθίσαμε, γεράσαμε μαζί του.  


Σε πόσους κάνει εντύπωση ο αυθαίρετος που πατάει τα διακόσια και κορνάρει;  


Αντε η σύγχυση ενός λεπτού, ώσπου να τον χάσεις απ’ τα μάτια σου. 


Σε πόσους κάνει εντύπωση ότι η Αριστερά το μόνο που έχει να προτείνει στη χώρα είναι ο εαυτός της; 


Ισως και κάτι ακόμη. Ισως κάποτε φτάσουμε να βαρεθούμε τα διάφορα περιφερόμενα Εγώ και σκεφθούμε πως καλά είναι τα Εγώ, καλύτερη όμως η πολιτική. Αν στόχος ζωής είναι, βέβαια, να πατάς τα διακόσια, πού καιρός για τέτοιες σκέψεις;