Προφανώς -και το είπαμε από την
πρώτη στιγμή- κάπου το πάει η Τουρκία, και θα είναι έγκλημα να
αιφνιδιαστούμε.
Στην αρχή, ήταν η δέσμευση περιοχών της κυπριακής ΑΟΖ
για έρευνες από το «Μπαρμπαρός».
Κατόπιν, η παράνομη επίσκεψη Τ.
Ερντογάν στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και η έκκλησή του για ενεργότερη
εμπλοκή της Ελλάδας.
Υστερα, η συνάντησή του, στο περιθώριο της Διάσκεψης Κορυφής του
ΝΑΤΟ, με τον Ελληνα πρωθυπουργό και οι αναφορές του σε «δύο κράτη».
Κατόπιν, η παράνομη επίσκεψη του Α. Νταβούτογλου και η πρόσκληση στον
Ελληνα ομόλογό του για... τσάι στα ελεύθερα και τα κατεχόμενα εδάφη.
Μια
σειρά γεγονότα που δεν αποτελούν απλά και μόνο πρόκληση του κατακτητή
αλλά και προμήνυμα μεθοδεύσεων για το αμέσως επόμενο διάστημα. Είναι,
άλλωστε, ιστορικά αποδεδειγμένο πως η Τουρκία καραδοκούσε πάντα για τις
δύσκολες ώρες των Ελλήνων.
Τα ερωτηματικά που γεννιούνται γίνονται ακόμη πιο σοβαρά καθώς η
παράνομη κάθοδος Νταβούτογλου στην Κύπρο έγινε λίγες μόνο μέρες πριν
από την εκεί πρώτη επίσκεψη του νέου ειδικού συμβούλου του γ.γ. του ΟΗΕ.
Αλλά και διότι πληθαίνουν οι αναφορές της Αγκυρας στην ανάγκη ειρήνης.
Και αυτό, την ίδια ώρα που συνεχίζεται η αδιάλλακτη τακτική της,
αγνοείται η πρόταση του Κύπριου προέδρου για επιστροφή της περίκλειστης
πόλης της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της και προβάλλεται με
θράσος η αξίωση για αναγνώριση του παράνομου καθεστώτος στις κατεχόμενες
περιοχές.
Δείχνουν να βιάζονται για την κατάλυση της Κυπριακής
Δημοκρατίας, αλλά όχι για τη λύση του προβλήματος. Βιάζονται, προφανώς,
να βάλουν χέρι στον ενεργειακό πλούτο του νησιού, αλλά και να
εκμεταλλευτούν την εκρηκτική ατμόσφαιρα που ήδη απλώνεται στον κοντινό
διεθνή περίγυρο. Διατηρώντας αναλλοίωτο τον πάγιο σκοπό τους για
κυριαρχία στα Κατεχόμενα, συνεταιρισμό στα ελεύθερα κυπριακά εδάφη και
πλήρη στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Αν. Μεσογείου.
Σε όλο αυτό το περιβάλλον, είναι τουλάχιστο περίεργο να
δημιουργείται η εντύπωση στη διεθνή σκηνή πως εμπόδιο στη λύση είναι η
ελληνοκυπριακή πλευρά. Είναι περίεργο που η Λευκωσία αφενός έχει κάνει
δραματικές υποχωρήσεις και αφετέρου εξακολουθεί να μιλά για δίκαιη λύση.
Διότι -κακά τα ψέματα- η δίκαιη λύση χάθηκε. Κάποιοι, όμως, συνήθισαν
να αραδιάζουν λόγια του αέρα, χωρίς να ακούνε τι λένε. Κι αυτό είναι
λάθος, που δίνει συνέχεια στο πρώτο, καθώς δυσκολεύει τα πράγματα για
την ελληνοκυπριακή πλευρά και εκθέτει σοβαρά την πολιτική που επιμένει
να κουρνιάζει στη Λευκωσία.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά έκανε, στα χρόνια που πέρασαν, τόσες
υποχωρήσεις, που δεν της επιτρέπουν να μιλά για δίκαιη λύση. Δέχτηκε
λύση, που εκχωρεί εδάφη, παραχωρεί εξουσίες και νομιμοποιεί εγκλήματα
του Διεθνούς Δικαίου, όπως η κατοχή, ο εποικισμός και η εθνοκάθαρση. Κι
αυτά δεν μπορεί να τα αποσιωπά. Εχει χρέος να τα πει καθαρά, έτσι ώστε
να μην αφήνει περιθώρια προπαγάνδας στους κατακτητές, να ενισχύσει τη
διαπραγματευτική της θέση και να στρέψει τις πιέσεις στην άλλη πλευρά.
Οπως έχει χρέος να επαναλάβει προς κάθε κατεύθυνση πως, ενώ δέχτηκε λύση
που δεν είναι δίκαιη, δεν μπορεί να δεχτεί και λύση που δεν είναι λύση.
Οτι, δηλαδή, θέλει λύση που να είναι ευρωπαϊκή και -άρα- λειτουργική.
Γιατί αν δεν είναι λειτουργική, δεν θα είναι βιώσιμη. Κι αν δεν είναι
βιώσιμη, δεν θα είναι λύση.
Φτάσαμε οι Ελληνες, τα θύματα της εισβολής και της κατοχής, τα
θύματα του εποικισμού και της εθνοκάθαρσης, στο σημείο να απολογούμαστε
για το αδιέξοδο που έφερε ένα έγκλημα σε βάρος μας.
Και έφτασαν οι
κατακτητές στο σημείο να παριστάνουν τους ειρηνευτές. Και να προκαλούν
με απύθμενο θράσος, καλώντας μας για τσάι στο σπίτι που μας πήραν με τη
βία. Και να περιμένουν την κατάλληλη ώρα για το επόμενο βήμα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου