ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ρητρομανείς και ανοργασμικοί

Του Θάνου Τζήμερου

Το παρατηρώ από τότε που παρατηρώ τον κόσμο: όσο πιο κενός είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερο προσπαθεί να περιπλέξει τον λόγο του για να τον κάνει να φαίνεται σημαντικός. Επινοεί στρυφνούς όρους, επικαλείται ρητά συγγραφέων και φιλοσόφων, ξεκινάει μια πρόταση και ξεχνάει να βάλει τελεία.
Κι όμως, το κόλπο πιάνει. Ο αδαής “ψαρώνει”. Ντρέπεται που δεν καταλαβαίνει την ιδέα, τον όρο, το σχέδιο και το καταπίνει αμάσητο. Αν μάλιστα το έχει σερβίρει ο “αρχηγός” του, γίνεται και φανατικός υποστηρικτής του. Συνεχίζοντας να μην καταλαβαίνει.
Έτσι, μια ιδέα απολύτως ανόητη ή ένας όρος ανύπαρκτος μπορεί να δημιουργήσει μία πυραμίδα οπαδών και να διαδοθεί τόσο πολύ που να φτάσει να ακούγεται σαν κάτι το εντελώς φυσικό. Στους αδαείς, πάντα, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί από δαύτους.
Το τελευταίο καιρό ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ διακινούν τον όρο “ρήτρα ανάπτυξης”.  Τον ανέφερε μάλιστα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συνέντευξή του στη Monde Diplomatique. Οι Γάλλοι, όπως και όλοι στην Ε.Ε., που αντιμετωπίζουν τον Τσίπρα με την περιέργεια φυσιοδίφη όταν ανακαλύπτει ένα αλλόκοτο έντομο, δεν ρώτησαν τι εννοεί ο ποιητής.  

Άλλωστε ήταν προφανές. Ως σουλατσαδόρος στα “σαλόνια” της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο καταληψίας του Λυκείου Αμπελοκήπων, έπρεπε να κάνει μια κωλοτούμπα από τη θέση Ρίζου (σκίζω γάτες, σκίζω Μαρίνες, σκίζω μηνμόνια) στη θέση Ηλιόπουλου (δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε!). Έτσι εφευρέθηκε η “ρήτρα ανάπτυξης”, ως “εξευρωπαϊσμένος τσαμπουκάς”.

Λένε δηλαδή οι ρητρομανείς ότι θα πάρουμε και άλλα δανεικά, αλλά το δάνειο θα το πληρώσουμε αν έχουμε ανάπτυξη. 

Έχουμε λίγη ανάπτυξη; Δίνουμε το κάτι τις μας. 

Έχουμε περισσότερη; Τσοντάρουμε λίγο παραπάνω.  

Δεν έχουμε καθόλου; Δεν σας δίνουμε δεκάρα τσακιστή! 

Έχουμε ύφεση; Θα μας δώσετε νέο δάνειο, κι αυτό με ρήτρα ανάπτυξης!

 Μεγαλοφυές, ε;
Το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί το μεσο(λαμο)γειακό μυαλό είναι ότι έτσι συμφέρει να μην έχεις ανάπτυξη! Αν δηλαδή βρισκόταν δανειστής τόσο ηλίθιος που να υπέγραφε τέτοια δανειακή σύμβαση, θα γύριζε ο καταληψίας από τις Βρυξέλλες λέγοντας στα παραληρούντα  πλήθη: τους τη σκάσαμε, των κουτόφραγκων! Ελάτε τώρα να φάμε τα λεφτά σε επιδοτήσεις και να κρατήσουμε την ανάπτυξη στο μηδέν για να μην πληρώσουμε ούτε σέντσι στον αιώνα τον άπαντα!
Επειδή όμως στην Ε.Ε. δεν έχουν τόσο… προχωρημένες ιδέες, το πιθανότερο είναι να ρωτήσουν: “και πώς θα είμαστε σίγουροι ότι θα προσπαθήσετε να έχετε ανάπτυξη;” 

Εκεί, το 15μελές της Κουμουνδούρου θα πρέπει κάτι να ψελλίσει. Κάτι σαν “θα κάνουμε αυτό κι αυτό.” 

“Δεσμεύεστε;” θα επιμένουν οι δανειστές. 

“Ναι” θα αναγκαστούν να πουν οι “δικοί μας”. 

“Υπογράψτε τις δεσμεύσεις” θα καταλήξουν οι “ξένοι”.

Όπως αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ αναγνώστη, η “ρήτρα ανάπτυξης” λέγεται αλλιώς “νέο μνημόνιο”. Ο αερολόγος, που έχτισε καριέρα ως Ρίζος των μνημονίων, σού προτείνει μία νέα δανειακή σύμβαση με όρους αυστηρότερους του μνημονίου!
Θα σου εξηγήσω γιατί αυστηρότερους:

Τα δύο μνημόνια με τα οποία δανειστήκαμε, εκτός αγορών, 240 δις, (περισσότερα από οποιοδήποτε κράτος στην ιστορία της ανθρωπότητας) δεν μας τα έδωσαν για να τα χάσουν. Υπάρχει βέβαια πάντα αυτό το ρίσκο, όπως κάθε φορά που κάποιος δανείζει, αλλά η Ε.Ε. προσδοκούσε ότι η Ελλάδα θα μεταρρυθμίζονταν, θα άρχιζε να παράγει και η ανάπτυξη θα επισυνέβαινε νομοτελειακά. Διαπίστωσαν, 4 χρόνια τώρα, ότι απλώς τους δουλεύουμε και είναι πολύ πιθανόν να τα χάσουν όπως και τα προηγούμενα. Αν λοιπόν βρισκόταν κάποιος να μας δανείσει και άλλα και βάζαμε “ρήτρα ανάπτυξης”, δεν θα μας έδενε χειροπόδαρα ζητώντας να δεσμευτούμε να κάνουμε κι αυτό και το άλλο και το παράλλο; 

Μεταξύ μας, σε καλό θα μας έβγαινε μια τέτοια σύμβαση! Ήταν αυτό ακριβώς που είχα ζητήσει από τη Μέρκελ το 2011 με τη γνωστή επιστολή που τόσο λασπώθηκε: να προχωράει η χρηματοδότηση βήμα – βήμα με τις μεταρρυθμίσεις. Φτιάξατε μηχανογράφηση; Πάρτε 5 δις. Κτηματολόγιο; Άλλα 5. Ανοίξατε τα κλειστά επαγγέλματα; Καταργήσατε τον Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων; Τους φόρους υπέρ τρίτων; Πάρτε 10 δις! Έτσι και θα μας υποχρέωναν να περάσουμε στην ανάπτυξη και θα εξασφάλιζαν κι αυτοί την αποπληρωμή.
Όμως, πόσο πιθανό είναι να κάνουν τώρα αυτό που δεν έκαναν τότε, με συνομιλητή κάποιον που “υπόσχεται” μεγαλύτερο κράτος, περισσότερους συνταξιούχους, περισσότερους φόρους στην παραγωγική οικονομία και θεωρεί την πληροφορική… τεχνοφασισμό;
Καμία! Και δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος στον κόσμο που να είναι πρόθυμος να δανείσει σε κάποιον σπάταλο, διεφθαρμένο και τεμπέλη που απαιτεί να επιστρέψει τα δανεικά, εάν και όταν του περισσέψουν!  

“Ρήτρα ανάπτυξης” δεν υπήρξε ποτέ στην οικονομική ιστορία! Δεν υπάρχει καν ως όρος στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Ψάξτε για growth clause, ή για growth-linked repayment ή για όπως νομίζετε ότι μπορεί να αποδοθεί αυτή η ανακάλυψη των ενωμένων ψεκασμένων. Όσες αναφορές βρείτε αφορούν στον… ΣΥΡΙΖΑ! Οι φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον κάπου θα διάβασαν για τα GDP-linked bonds (ομόλογα που ΕΚΤΟΣ από το επιτόκιο, σου προσφέρουν την πιθανότητα επιπλέον κέρδους σε περίπτωση που το AΕΠ της χώρας που τα εξέδωσε ξεπεράσει ένα προκαθορισμένο ποσοστό) και σού λέει «δεν το μαγειρεύουμε λίγο να κοροϊδέψουμε το πόπολο»;
Ο φέρελπις πρωθυπουργός, για να στηρίξει αυτό το απίθανο εύρημα, επικαλείται την περίπτωση της μεταπολεμικής Γερμανίας, η οποία, λέει, πλήρωνε τα χρέη της με ρήτρα ανάπτυξης!  

Από έναν άνθρωπο που όλες του οι γνώσεις για τον κόσμο προέρχονται από το κατηχητικό του ΚΚΕ και τα πηγαδάκια των καταλήψεων δεν περιμένεις περισσότερα. Άλλωστε για την οικονομική ιστορία ενδιαφέρονται όσοι εξασφαλίζουν τα προς το ζην εργαζόμενοι, καθώς η οικονομική ιστορία σε βοηθάει να συγκρίνεις και να προβλέπεις. Ένα μειράκιο του κομματικού σωλήνα που δεν έχει κολλήσει ούτε μισό ένσημο γιατί να ξέρει τι αποφάσισαν 21 χώρες για τη Γερμανία, στη έκτακτη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953;  

Προτείνω στους φωστήρες της Κουμουνδούρου που εφοδιάζουν με σκονάκια τον πρόεδρα, να ρίξουν μια ματιά στη μελέτη του Timothy W. Guinnane, Financial Vergangenheitsbewältigung: The 1953 London Debt Agreement, του Πανεπιστημίου του Yale, εδώ όπου θα διαπιστώσουν τα εξής… απογοητευτικά:

α) Οι πιστώτριες χώρες έβαλαν στον λογαριασμό των χρεών της Γερμανίας και τα 16 δις μάρκα από τις υποχρεώσεις της μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ένας άλλος τσαμπουκάς της εποχής ονόματι Χίτλερ, είχε αρνηθεί να αποπληρώσει.
β) Το τελικό κούρεμα στο χρέος της κατεστραμένης από τον πόλεμο Γερμανίας, ποσοστιαία ήταν μικρότερο από το κούρεμα στο ελληνικό χρέος!
γ) Η Γερμανία ξεπλήρωνε μέχρι προχθές αυτά τα χρέη. Η τελευταία δόση (€ 69.900.000) πληρώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010!
 
Όμως, για να μην επαναλάβουν τα λάθη της συνθήκης των Βερσαλλιών, οι 21 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα)αποφάσισαν η Γερμανία να αρχίσει να πληρώνει τοκοχρεολύσια από το 1958, με ποσό που δεν θα ξεπερνούσε το 5% των εσόδων της από τις εξαγωγές της. Το έκαναν αυτό για να δώσουν τη δυνατότητα στη Γερμανική οικονομία που ήδη κάλπαζε να μη ανακόψει τον ρυθμό της, να “δέσει κόκκαλο”, ώστε να εξασφαλίσουν ακόμα περισσότερο την αποπληρωμή των δανείων. Αν ξαφνικά στη Γερμανία αντικαθιστούσαν τον Αντενάουερ με κανέναν Τσίπρερ, που θα τους υποσχόταν με έναν νόμο με ένα άρθρο τα προπολεμικά πλούτη, οι 21 δανειστές θα έκαναν μια άλλη έκτακτη διάσκεψη και θα επέβαλαν εντελώς διαφορετικούς όρους.
Είναι άλλο, λοιπόν, να έχεις βρει το μοντέλο της ανάπτυξης μόνος σου, να τρέχεις με χίλια και να συνδιαμορφώνεις με τους δανειστές το καλύτερο σενάριο και για τις δύο πλευρές και άλλο να είσαι το απαξιωμένο κουτσαβάκι, ο τεμπελόμαγκας του “δεν πληρώνω γιατί έτσι γουστάρω” και να προσπαθείς να αποσπάσεις κι άλλα δανεικά κι αγύριστα, με διάφορες ανοησίες εσωτερικής κατανάλωσης.
Βέβαια, η μεγαλύτερη απάτη είναι αυτό που επιμελώς οι λαϊκιστές όλων των παρατάξεων αποκρύπτουν: μέχρι στιγμής δεν έχουμε δώσει ούτε ένα ευρώ για το χρέος!  

5 χρόνια τώρα, όσα τραβάμε, οφείλονται στο ότι οι λαϊκιστές – κρατιστές της κυβέρνησης αποφάσισαν να διασώσουν το κρατικό τέρας (αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυξήσει με 100.000 νέες προσλήψεις) δίνοντάς του να πίνει το αίμα της ιδιωτικής οικονομίας. Ούτε ένα ευρώ από τους φόρους σου, αγαπητέ αναγνώστη, δεν πήγε για την αποπληρωμή του δανείου. Δηλαδή, ακόμα, κι αν είχαμε “ρήτρα ανάπτυξης” δεν θα άλλαζε απολύτως τίποτε στα οικονομικά μας!
Αυτό που θα άλλαζε το σκηνικό στην Ελλάδα και το κλίμα στην Ε.Ε. και στις αγορές θα ήταν ένας άνεμος δημιουργίας, ένας διαρκής οργασμός ανάπτυξης με μερικές απλές αλλά δομικού χαρακτήρα αλλαγές στις οποίες έχουν αναφερθεί τόσοι πολλοί, τόσο πολύ, που δεν υπάρχει λόγος να τις ξαναμνημονεύσουμε.
Αλλά τέτοιοι οργασμοί προκαλούνται από γόνιμα μυαλά. Όχι από στείρους πολιτικάντηδες, ούτε από παθολογικές περιπτώσεις ρητρομανών.

Πηγή:www.capital.gr