ΤΟΥΡΚΙΑ: "Η χώρα είμαι εγώ και κανείς άλλος!"

Του Γιώργου Παυλόπουλου

«Τα τζαμιά είναι τα οδοφράγματά μας, οι τρούλοι τους τα κράνη μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας και η πίστη οι στρατιώτες μας». Η δήλωση που είχε κάνει ο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, στα πρώτα του βήματα στο πολιτικό στερέωμα και όταν ο στρατός είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τα όσα συνέβαιναν στην Τουρκία, του κόστισε μια καταδίκη για υπόθαλψη θρησκευτικού φανατισμού. Κι αυτή, με τη σειρά της, συνέβαλε ώστε  να γίνει κάτι σαν... μάρτυρας στα εκατομμύρια των πιστών.

Όταν δε ανέλαβε τα ηνία της χώρας και έδωσε ένα κομάτι ψωμί σε πολλούς από αυτούς, όταν κατάφερε να κατευνάσει το μίσος των Κούρδων και να φτάσει σε μια -εύθραυστη, έστω- εκεχειρία με το ΡΚΚ, το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: Δημιουργήθηκε μια ισχυρή και πολυάριθμη βάση φανατικών υποστηρικτών και ψηφοφόρων, που δεν τον εγκαταλείπει ούτε όταν οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και αυταρχισμό. 

Αντιθέτως, με κάτι τέτοια -όπως το τελευταίο αφιέρωμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, που έκανε λόγο για «κράτος Ερντογάν» και για «νέο Σουλτάνο»- μοιάζουν να συσπειρώνονται ακόμη περισσότερο γύρω του και να ασπάζονται τις κραυγές του περί ξένων και εγχώριων πρακτόρων που θέλουν το κακό της Τουρκίας. Και φυσικά του ίδιου, μιας και ο Ερντογάν δεν διστάζει να πει -με τα δικά του πάντα λόγια- ότι «Τουρκία είμαι εγώ και κανείς άλλος»!

Αυτή ακριβώς, άλλωστε, είναι και η τακτική του απέναντι στους αντιπάλους του, από τους οποίους διαρκώς τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια τους και τους εμφανίζει ως υποκριτές ή ανίκανους (σε σχέση με τον ίδιο) να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους. «Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε ξένες δυνάμεις να βλάψουν την Τουρκία», επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία -και έτσι παρουσιάζεται ως ο φυσικός συνεχιστής του Κεμάλ Ατατούρκ, σε αντίθεση με τους... ενδοτικούς και μόνο κατ' όνομα κεμαλιστές. 

Η πράξη τον επιβεβαιώνει: 

Στα 11 χρόνια του ως πρωθυπουργός, δεν δίστασε να τα διαφωνήσει δημοσίως με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, να τα σπάσει με τους Ισραηλινούς, να αποκαλύψει και να τσακίσει το «βαθύ κράτος», να γίνει ο προστάτης των Παλαιστινίων και συνάμα να μην κάνει πίσω στα «κεκτημένα» απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο -να δώσει, τελικά, πολύ μεγαλύτερο διεθνές κύρος στην Τουρκία, η οποία ταυτόχρονα έχει γίνει και μια από τις πιο δυναμικά αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη.

Πρόσφατα, επίσης, μιλώντας σε προεκλογικές συγκεντρώσεις στην Ισταμπούλ και τη Σμύρνη, αμφισβήτησε ευθέως την ικανότητα των αντιπάλων του να εκφράσουν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Τούρκων μιας και, όπως ισχυρίστηκε, προέρχονται οι ίδιοι από μειοψηφίες. «Κιλιτσντάρογλου μπορεί να είσαι Αλαουΐτης, αλλά μπορώ μόνο να το σεβαστώ. Μην ανησυχείς, πες το δυνατά, με σιγουριά. Εγώ είμαι Σουνίτης και το λέω άνετα», είπε πρόσφατα, σε σαφώς ειρωνικό ύφος, απευθυνόμενος στον ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος. Όσο για τον Κούρδο αντίπαλό του Ντεμιρτάς, τον κατηγόρησε ότι «είναι ένας Ζάζα και εξαπατά τα αδέρφια μου, τους Κούρδους» (οι Ζάζα θεωρούνται από πολλούς ότι είναι διαφορετικής προέλευσης φυλή).

Ποιος αν όχι εγώ, διαμηνύει ο Ερντογάν. Και φιλοδοξεί να μείνει στην κορυφή τουλάχιστον ως το 2023, στον ένα αιώνα από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας.