ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα κόμματα και η εξέλιξη

Του ΑΝΤΩΝΗ ΤΡΙΦΥΛΛΗ

Είναι γνωστόν ότι αν η εξέλιξη δεν έβαζε το χεράκι της τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας, σήμερα θα ήμαστε μια σούπα από όμοια αλληλόμορφους γαμέτες. Δηλαδή, δεν θα υπήρχε ζωή όπως την ξέρουμε. Κι αν η εξέλιξη και η φυσική επιλογή δεν έκαναν «λάθη», μεταλλάξεις δηλαδή στο DNA μας, δεν θα υπήρχαν διαφοροποιήσεις στα είδη. Θα ζούσαμε πληκτικά σαν ομοιόμορφο είδος, χωρίς δημιουργικό μέλλον. Ούτε γατάκια ούτε σκυλάκια ούτε ανθρωπάκια ούτε ορχιδέες θα γέμιζαν τη ζωή των ζώντων όντων. Αλλά η φύση είναι ξύπνια και διάλεξε άλλη πορεία για να δημιουργήσει τη ζωή από αυτή που θα επιθυμούσε ένα πλάσμα εγωιστικό και αυτοϊκανοποιούμενο.

Ολα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό όσο παρακολουθούσα τις αντιδράσεις στα ταξίδια του κ. Τσίπρα. Και στην προσπάθεια μεταβολής κάποιων θέσεων του κόμματός του οι οποίες εμφανώς τον αποξενώνουν από τη μεσαία τάξη και τα δυναμικά στρώματα - όσα έχουν απομείνει - μιας κοινωνίας σε κρίση.

Είναι βέβαιο ότι η ακινησία, η αδυναμία μετάλλαξης ενός οργανισμού, όπως ένα κόμμα, οδηγεί σε περιθωριοποίηση και απομόνωση. Γιατί η φύση επιλέγει την κίνηση. Τα αριστερά κόμματα στην Ελλάδα, με την εμμονή τους σε ιδέες και πρακτικές που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, έφεραν δεινά και στη χώρα και στα ίδια. 

Αλλά και στα άλλα κόμματα παρατηρήσαμε παρόμοια φαινόμενα. Αν, λ.χ., κάποιος κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε διακηρύξει προεκλογικά, τον κατακεραυνώνουμε για ασυνέπεια. Αλλά τα λεγόμενα αστικά κόμματα, ευτυχώς, είναι «ασυνεπή». 

Οταν, π.χ., ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Καραμανλής εθνικοποιούσε κάποιες τράπεζες, κατηγορήθηκε για σοσιαλμανία.  

Οταν τα έσπασε με τη Φρειδερίκη, τον κατηγορούσαν για αχαριστία. Ασυνεπή είπαν και τον Ανδρέα Παπανδρέου, που αθέτησε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο», που επέδειξε, δηλαδή, ευτυχώς για τα εθνικά μας συμφέροντα, ρεαλισμό.  

Αντίθετα ο Ζαχαριάδης οδήγησε τη χώρα σε εμφύλιο μέσα από λάθος εκτιμήσεις της διεθνούς πραγματικότητας και την εμμονή σε μια ιδεολογική «συνέπεια».

Είναι φανερό, άλλωστε, ότι η ακινησία της ΕΣΣΔ σε σχέση με την οικονομία και τη Δημοκρατία την οδήγησε στην κατάρρευση. Ενώ η Κίνα, που στο σκέλος της οικονομίας ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις των καιρών, οδήγησε σε ευημερία και στην προοπτική μετατροπής της σε μεγάλη δύναμη.

Στη χώρα μας, η Αριστερά παρέμεινε απολιθωμένη, σε αντίθεση με ανάλογα ευρωπαϊκά κόμματα που εξελίχθηκαν, έστω και ασυνεπώς έναντι της αρχικής τους ιδεολογίας. Ούτε το ΚΚΕεσ μπόρεσε να αλλάξει, παρά τις διακηρυγμένες επιθυμίες του Λεωνίδα Κύρκου και άλλων να ακολουθήσουν την οδό του ευρωκομμουνισμού.

Μετά την κρίση που ώθησε μεγάλες μάζες στον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε φανερό ότι η δυνατότητά του να γίνει κυβερνητικό κόμμα και να διεκδικήσει την εξουσία έθετε ως προϋπόθεση τη μετάλλαξή του. Οπως επιτάσσει η φύση. Μια τέτοια εξέλιξη είναι θετική μεν για την Ελλάδα, αλλά θα συναντήσει ποικίλες αντιδράσεις από το εσωτερικό του, αλλά και από τους αντιπάλους του. Θα δούμε σχετικά σύντομα ποια «γονίδια» θα επικρατήσουν.

Για να ξανάρθω όμως στο αρχικό θέμα, η εξέλιξη κρύβει εκπλήξεις. Τα είδη προκειμένου να επιβιώσουν σε εχθρικό περιβάλλον, εξελίσσονται και με πονηρές μεταλλάξεις. Κλασικό παράδειγμα είναι ο βίος και η πολιτεία ενός καθ' όλα αγαθού κοχυλιού, του lampilis, διάσημου από τα εγχειρίδια της εξέλιξης. Ζει στα νερά του Μιζούρι και έχει δυσκολία στην επιβίωσή του. Για να επιβιώσουν οι απόγονοί του χρειάζονται αίμα, που το κοχύλι δεν διαθέτει. Ετσι, όταν έρθει η ώρα της αναπαραγωγής, ένα ψεύτικο ψάρι εμφανίζεται στην κρύπτη του που περιέχει τα αυγά του.

ο μεγάλο ψάρι που περιπλέει ξεγελιέται, δαγκώνει με τις δαγκάνες του το προεξέχον ψευδοψάρι, τα αυγά εγκαθίστανται στο στομάχι του και τρέφονται για μερικές εβδομάδες με το αίμα του. Και μετά, το νεαρό κοχύλι εξέρχεται του στομάχου και εγκαθίσταται ανέμελο στον βυθό του Μιζούρι. Είναι φανερό ότι οι νόμοι της μετάλλαξης λειτούργησαν εδώ για τη διατήρηση του είδους μετερχόμενοι ένα ψεύδος.  

Ποιος μπορεί να έχει ηθικούς ενδοιασμούς στην ασυνέπεια της Φύσης; 

Στο κάτω κάτω η Μητέρα δεν μας ρωτάει και κάνει τα δικά της για να διατηρήσει τα πλάσματα, που η ίδια έφτιαξε, με κάθε τρόπο και χωρίς ενδοιασμούς.