Επεσαν οι μάσκες των κατά τα άλλα
«συμμάχων» και «εταίρων» της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, με στόχο τη
διεκδίκηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μεγαλονήσου.
Η μεθοδευμένη πολιτική της Τουρκίας, με τη φιλοδοξία της να
αναδειχθεί σε ενεργειακό κόμβο στην ανατολική Μεσόγειο και σε παράγοντα
σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, φαίνεται ότι
απέδωσε καρπούς, καθώς Ρωσία και Ισραήλ, οι μέχρι σήμερα «φίλοι» της
Λευκωσίας και της Αθήνας, μπροστά στην εξυπηρέτηση των δικών τους
οικονομικών συμφερόντων κοίταξαν ανατολικότερα, στην Αγκυρα, για να
βρουν συνομιλητή.
Μπροστά στα οφέλη που θα αποκομίσει η κάθε πλευρά, οι συμμαχίες
στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου αναδιαμορφώνονται, καθώς «αίτημα»
των αμερικανικών, ισραηλινών, ρωσικών και ευρωπαϊκών εταιρειών που
επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στη ζώνη αυτή είναι να «πέσουν» οι τόνοι,
ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος ανατροπής της γεωπολιτικής ισορροπίας.
Η άσκηση επιθετικής πολιτικής από την πλευρά της τουρκικής
διπλωματίας δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, αλλά φαίνεται πως το δόγμα που
έως τώρα υποστήριζε με τόση ζέση ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας,
Αχμέτ Νταβούτογλου, περί «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, δεν
προσφέρεται πλέον για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Ετσι, με ανακοίνωσή του το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών
αμφισβητεί ευθέως και ανοιχτά την εθνική κυριαρχία της Κύπρου,
υποστηρίζοντας ότι «η ψευδαίσθηση της Λευκωσίας πως είναι ο μόνος
κάτοχος του νησιού είναι μία επικίνδυνη έκφανση που μπορεί να ανοίξει το
δρόμο σε μία νέα κρίση», καθώς δεν νοείται «να αγνοήσει κανείς τα
θεμελιώδη δικαιώματα του τουρκοκυπριακού λαού».
Παράλληλα, η Αγκυρα τεχνηέντως εμφανίζει στη διεθνή κοινή γνώμη
τη Λευκωσία ως υπαίτια για το πρόβλημα που δημιουργείται.
Στο εν λόγω κείμενο σημειώνεται ότι «η Τουρκία είναι
αποφασισμένη να διαφυλάξει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της τόσο στη
δική της υφαλοκρηπίδα όσο και σε εκείνη της τουρκοκυπριακής πλευράς. Η
τουρκοκυπριακή πλευρά έκανε εκκλήσεις για δίκαιο καταμερισμό των φυσικών
πόρων, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση από τους Ελληνοκυπρίους».
Επισημαίνεται μάλιστα πως «είναι απαράδεκτο η οικονομική κρίση
που αντιμετωπίζει η ελληνοκυπριακή πλευρά να χρησιμοποιείται για τη
δημιουργία νέων τετελεσμένων».
Η Αγκυρα όμως δεν θα προχωρούσε σε καμία κίνηση που θα έθετε εν
αμφιβόλω τα συμφέροντά της δίχως να έχει διασφαλισμένη τη στήριξη των
«μεγάλων» δυνάμεων.
Ως διά μαγείας, ύστερα από την παρέμβαση του προέδρου των
Ηνωμένων Πολιτειών, Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος επισκέφθηκε προ ημερών το
Ισραήλ, έλιωσε ο πάγος στις τουρκοϊσραηλινές σχέσεις, με τον πρωθυπουργό
του Ισραήλ να ικανοποιεί το πάγιο αίτημα του κ. Νταβούτογλου και να
υποβάλλει τη «συγγνώμη» του για την ισραηλινή επίθεση στο πλοίο «Μαβί
Μαρμαρά».
Για τη δική του επιβίωση, καθώς πρόκειται για νεοεκλεγείσα
κυβέρνηση, ο κ. Νετανιάχου απέδωσε την κίνησή του αυτή στο εσωτερικό της
χώρας του στην ανάγκη εξεύρεσης άμεσης λύσης στο ζήτημα που λέγεται
«εμφύλιος πόλεμος στη Συρία», ενώ ο Αμερικανός πρόεδρος μέσω αυτής της
εξέλιξης «διέσωσε» το δικό του ταξίδι, που κατά τα άλλα, όπως σχολιάζει
ακόμη και το αμερικανικό δίκτυο CNN, ήταν μάλλον αποτυχία.
Για να προλάβει τις εξελίξεις, που απ' ό,τι αποδεικνύεται δεν
ελέγχει, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον
κ. Νετανιάχου, επιδιώκοντας να αποκτήσει ρόλο και λόγο και η Αθήνα, που
όμως μάλλον αδυνατεί, λόγω της οικονομικής συγκυρίας, να ασκήσει
δυναμική εξωτερική πολιτική.
Ρωσία-Ισραήλ
Την ίδια ώρα, το έντονο ενδιαφέρον της για την αξιοποίηση του φυσικού αερίου του Ισραήλ είναι δεδομένο.
Πρόσφατα, τη συνεργασία της με το Ισραήλ στον ενεργειακό τομέα
επισφράγισε η υπογραφή 20ετούς διάρκειας συμβολαίου ανάμεσα σε θυγατρική
εταιρεία της Gazprom με τις ισραηλινές αρχές για την εκμετάλλευση του
κοιτάσματος Ταμάρ (του δεύτερου μεγαλύτερου στη θαλάσσια ζώνη του
Ισραήλ).
Αναζητώντας τον τρόπο για να υλοποιήσει τους δικούς της
σχεδιασμούς, στράφηκε στην Τουρκία, με την οποία ήδη, παρά τις κατά
περίπτωση διαφωνίες τους, συνεργάζεται στενά στον τομέα της ενέργειας.
Η εξαγωγή μέσω των εδαφών της Τουρκίας του ισραηλινού και -γιατί
όχι;- του κυπριακού φυσικού αερίου αποτελεί επιδίωξη της Αγκυρας, η
οποία φαίνεται πως απολαμβάνει της στήριξης τόσο της Μόσχας όσο και της
Ουάσιγκτον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου