Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Ο Νταβούτογλου δεν λέει παράλογα πράγματα.
Γενικώς στη διπλωματία σπάνια λέγονται παράλογα πράγματα. Ζητεί
τετραμερή διάσκεψη για την Κύπρο. Δεν μας αρέσει.
Μπορεί, όμως, να το υποστηρίξει διεθνώς, επιρρίπτοντας στην μπλε πλευρά του τραπεζιού την ευθύνη για τη μη επίλυση του Κυπριακού. Και μετά πετάει το επιχείρημα: αφού η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρεί δικά της τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου, τότε η τουρκοκυπριακή δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως ξεχωριστό κράτος. Συνεπώς, ας πάμε σε διχοτόμηση, να ησυχάσουμε όλοι, με τους τουρκοκύπριους να ζητούν την αρωγή της μαμάς Τουρκίας για εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.
Βέβαια, τεχνικά η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θεωρεί «δικά της» τα κοιτάσματα. Τα κοιτάσματα ανήκουν σε όλους τους Κυπρίους, υπό τη διαχείριση του μοναδικού και νόμιμου κράτους που λειτουργεί στο νησί. Γενικώς η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να πιάσει τον Νταβούτογλου από το αυτί και να του δείξει τι ακριβώς σημαίνει παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.
Μπορεί; Δεν είναι εύκολο.
Πρώτον, επειδή δεν έχει τόσο δυνατή φωνή. Η έντασή της πιέζεται υπό το βάρος της κρίσης.
Δεύτερον, όσον αφορά το Κυπριακό, στη διεθνή σκηνή τείνουν να μας αποδώσουν τον ρόλο του «δύστροπου».
Τρίτον, οι διεθνείς συμμαχίες μεταβάλλονται εις βάρος των εθνικών χρωμάτων.
Τα ίδια στοιχεία προβάλλονται στα ελλαδικά με σαφώς πιο σκούρα χρώματα. Τουλάχιστον η Κύπρος είναι και μερικά στάδια πιο μπροστά από μας στον πολιτικό και διπλωματικό χειρισμό των ενεργειακών.
Εμείς εδώ, επικαλούμενοι και τα τραύματα της κρίσης, έχουμε ανακηρύξει σε δόγμα εξωτερικής πολιτικής την αποφυγή των «δύσκολων θεμάτων» με την Τουρκία. Κινούμαστε περισσότερο διερευνητικά, παρά αποφασιστικά. Δεν είναι παράλογη η έλλειψη τόλμης απέναντι σε έναν ισχυρότερο παίκτη. Είναι, όμως, υπερβολική. Η Ελλάδα δεν έχει χαράξει με σαφήνεια μία στρατηγική συμμαχιών για τους φυσικούς πόρους του Αιγαίου. Κοινώς, δεν ξέρει και δεν θέλει να μάθει τι σκοπεύει να κάνει.
Η Τουρκία είναι σαφώς πιο συγκροτημένη. Χαμογελάει και, την ίδια στιγμή, σου δείχνει τα δόντια της. Γι' αυτό και η Ευρώπη είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Φανταστείτε ότι ένα πρωινό μία ελληνική κυβέρνηση κάνει δεκτή την πρόταση για απόρριψη του μνημονίου και μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ. Υποθέστε πώς θα ήταν το μεσημέρι και πώς το βράδυ της ίδιας μέρας.
Μπορεί, όμως, να το υποστηρίξει διεθνώς, επιρρίπτοντας στην μπλε πλευρά του τραπεζιού την ευθύνη για τη μη επίλυση του Κυπριακού. Και μετά πετάει το επιχείρημα: αφού η ελληνοκυπριακή πλευρά θεωρεί δικά της τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου, τότε η τουρκοκυπριακή δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται ως ξεχωριστό κράτος. Συνεπώς, ας πάμε σε διχοτόμηση, να ησυχάσουμε όλοι, με τους τουρκοκύπριους να ζητούν την αρωγή της μαμάς Τουρκίας για εκμετάλλευση των φυσικών πόρων.
Βέβαια, τεχνικά η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θεωρεί «δικά της» τα κοιτάσματα. Τα κοιτάσματα ανήκουν σε όλους τους Κυπρίους, υπό τη διαχείριση του μοναδικού και νόμιμου κράτους που λειτουργεί στο νησί. Γενικώς η ελληνοκυπριακή πλευρά έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να πιάσει τον Νταβούτογλου από το αυτί και να του δείξει τι ακριβώς σημαίνει παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.
Μπορεί; Δεν είναι εύκολο.
Πρώτον, επειδή δεν έχει τόσο δυνατή φωνή. Η έντασή της πιέζεται υπό το βάρος της κρίσης.
Δεύτερον, όσον αφορά το Κυπριακό, στη διεθνή σκηνή τείνουν να μας αποδώσουν τον ρόλο του «δύστροπου».
Τρίτον, οι διεθνείς συμμαχίες μεταβάλλονται εις βάρος των εθνικών χρωμάτων.
Τα ίδια στοιχεία προβάλλονται στα ελλαδικά με σαφώς πιο σκούρα χρώματα. Τουλάχιστον η Κύπρος είναι και μερικά στάδια πιο μπροστά από μας στον πολιτικό και διπλωματικό χειρισμό των ενεργειακών.
Εμείς εδώ, επικαλούμενοι και τα τραύματα της κρίσης, έχουμε ανακηρύξει σε δόγμα εξωτερικής πολιτικής την αποφυγή των «δύσκολων θεμάτων» με την Τουρκία. Κινούμαστε περισσότερο διερευνητικά, παρά αποφασιστικά. Δεν είναι παράλογη η έλλειψη τόλμης απέναντι σε έναν ισχυρότερο παίκτη. Είναι, όμως, υπερβολική. Η Ελλάδα δεν έχει χαράξει με σαφήνεια μία στρατηγική συμμαχιών για τους φυσικούς πόρους του Αιγαίου. Κοινώς, δεν ξέρει και δεν θέλει να μάθει τι σκοπεύει να κάνει.
Η Τουρκία είναι σαφώς πιο συγκροτημένη. Χαμογελάει και, την ίδια στιγμή, σου δείχνει τα δόντια της. Γι' αυτό και η Ευρώπη είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Φανταστείτε ότι ένα πρωινό μία ελληνική κυβέρνηση κάνει δεκτή την πρόταση για απόρριψη του μνημονίου και μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ. Υποθέστε πώς θα ήταν το μεσημέρι και πώς το βράδυ της ίδιας μέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου