ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η εθνική μας μοναξιά

Tου Τακη Θεοδωροπουλου

Το αυτοκτονικό πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1974 προγραμμάτισαν την πολιτική ευαισθησία της Μεταπολίτευσης. Ορισαν την αριστεροφροσύνη, τη συνέδεσαν με τον εθνικοπατριωτισμό, και με αιχμή του δόρατος τον αντιαμερικανισμό έπλασαν τα υλικά ενός αριστεροδέξιου συμπλέγματος το οποίο πριν από τη χούντα έμοιαζε αδιανόητο. Ηταν το σύμπλεγμα της «εθνικής μας μοναξιάς», του ανάδελφου έθνους, το οποίο, τοποθετημένο στο κέντρο της οικουμένης, το εχθρεύονται όλοι οι μεγάλοι και δυνατοί του κόσμου τούτου.

Σήμερα το 1974 είναι πολύ μακρινό, σαν να ανήκει σε άλλη ιστορική εποχή. Ομως το αριστεροδέξιο σύμπλεγμα της εθνικής μας μοναξιάς είναι πάντα ενεργό, ένα είδος εσωτερικού ρήγματος το οποίο δραστηριοποιείται σε πρώτη ευκαιρία. Αυτό επιτρέπει στους Ανεξάρτητους Ελληνες να συνομιλούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό έχει βγάλει τον Αρη Βελουχιώτη από την αριστερή του απομόνωση και έχει αναρτήσει την προσωπογραφία του στην πινακοθήκη των ηρώων της εθνικής ανεξαρτησίας.

Πόσα τραγούδια χρωστάμε στην ανάγκη μας να ξύνουμε τις πληγές της «εθνικής μοναξιάς» μας; Πόσες συναυλίες δόθηκαν για να την υμνήσουν, σε πόσες πλατείες και σε πόσα στάδια, πόσες καλλιτεχνικές σταδιοδρομίες χτίστηκαν πάνω στα αισθήματά της, πόσοι δήμοι την χρηματοδότησαν γενναιόδωρα και πόση γραφικότητα καταναλώθηκε για να την υπερασπιστεί; 

 Τόση όση χρειάστηκε για να μας κρατάει συναισθηματικά απομονωμένους από όλο τον υπόλοιπο κόσμο, στον οποίον κατά τα άλλα συμμετείχαμε πλησίστιοι. Ας θυμηθούμε την καταδίκη του Μπιλ Κλίντον από τον εθνικό δικαστή Κώστα Καζάκο. Ας θυμηθούμε επίσης την επικολυρική ρητορεία που αναπτύχθηκε με την ευκαιρία του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν.

Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις εισβολές, νεκρούς και ξεριζωμένους, ο συναισθηματικός αναβρασμός αν μη τι άλλο σε βοηθάει για να επουλώσεις τις πληγές σου. Παρά τα τραγούδια και τις συναυλίες τόσων δεκαετιών, το πρόβλημα δεν λύθηκε. Ομως αυτό δεν έχει σημασία. 

Σημασία έχει να μπορούμε να αισθανόμαστε απομονωμένοι και κατατρεγμένοι για να είμαστε εντάξει με τους εαυτούς μας και την συνείδησή μας. Και το κυριότερο, να μην χρειάζεται να κοπιάσουμε για να αποδεχθούμε τα δικά μας λάθη και να εργαστούμε για την αποκατάστασή τους. Η επεξεργασία των συναισθημάτων απαιτεί κόπο. Η απελευθέρωσή τους είναι δωρεάν.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε: 

Ο Μίκης Θεοδωράκης, στον οποίον όλοι ευχόμαστε περαστικά, δήλωσε ότι η λυσσαλέα επίθεση της Γερμανίας και των συμμάχων της εκθέτει σοβαρά την τρικομματική κυβέρνηση. Τους κάλεσε μάλιστα να αποφασίσουν αν θα πάνε με την Ευρώπη ή με την Κύπρο. Για πού το έβαλε η Κύπρος ώστε να αναρωτιόμαστε αν οφείλουμε να την ακολουθήσουμε, άραγε; Ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε τους πανέλληνες οπαδούς του έξω από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Αθήνα για να υψώσουν φωνή συμπαράστασης στους Κύπριους καταθέτες. Δεν διάβασα ακόμη για επικείμενη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα, όμως τίποτε δεν αποκλείεται. 

Πόσο παράταιρη ακούγεται η επικολυρική ρητορεία όταν έχεις να κάνεις με κάτι τόσο ψυχρό όσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα; 

Πόσες φορές ακόμη πρέπει η πραγματικότητα να ακυρώσει τα συναισθήματά μας για να αποφασίσουμε να τα επεξεργαστούμε;

Ζούμε ιστορικές στιγμές; 

Μπορεί, αν και πολύ φοβάμαι ότι η Ιστορία έχει μια άκρως ενοχλητική τάση να μας γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. 

Η Γερμανία θα αφήσει την Ευρώπη να γίνει Ευρώπη;  

Θα φανεί. Αν και πολύ φοβάμαι ότι αν συνεχίσουμε να τραγουδάμε τον πόνο μας, εμείς, ακόμη κι αν η Ευρώπη γίνει κάποτε Ευρώπη, δεν θα το πάρουμε είδηση.