Πολλοί ξαφνιάστηκαν από τη συγγνώμη του
Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέρτζαμιν Νετανιάχου, προς τον Τούρκο ομόλογό
του, Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν. Στο Τελ Αβίβ, ελάχιστοι φαίνεται πως
γνώριζαν τις προθέσεις του Νετανιάχου, ενώ ο επικεφαλής των μυστικών
υπηρεσιών έφτασε να δηλώσει ταπεινωμένος. Στη δε Άγκυρα, ακόμη λιγότεροι
έδειξαν να πιστεύουν αυτό που συνέβη -εξάλλου, στο τέλος Φεβρουαρίου, ο
Ερντογάν είχε χαρακτηρίσει τον σιωνισμό «έγκλημα σε βάρος της
ανθρωπότητας».
Τα δεδομένα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχουμε να
κάνουμε με μια εξέλιξη η οποία δεν είχε προετοιμαστεί διεξοδικά, όπως
συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά επιβλήθηκε από τις
εξελίξεις. Το Ισραήλ, άλλωστε, δεν μας έχει συνηθίσει να απολογείται,
ειδικά σε θέματα που θεωρεί ότι αφορούν την εθνική του ασφάλεια.
Από την
άλλη, η «συγγνώμη» σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι εντελώς ασυνήθιστη
πρακτική στη διεθνή διπλωματία -συνήθως, ακολουθεί συγκρούσεις από τις
οποίες η μία πλευρά βγαίνει καθαρά ηττημένη κι αυτό δεν έχει συμβεί στην
περίπτωση του Ισραήλ και της Τουρκίας.
Τι ήταν αυτό, λοιπόν, που
ανάγκασε τον Νετανιάχου να «ρίξει τα μούτρα του» στους Τούρκους;
Γιατί ο
Ερντογάν, αμέσως μετά, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην επισκεφθεί
τελικώς τη Γάζα, ενώ συνεργάτες του υπονοούσαν ότι ίσως δεν επιμείνει
πλέον «φανατικά» στην άρση του αποκλεισμού της -κάτι που, όπως θα
θυμούνται αρκετοί, αποτέλεσε την αφορμή για τη ρήξη του 2010, με την
εισβολή των Ισραηλινών κομάντος στο πλοίο Mavi Marmara; Και πώς κατάφερε
ο Μπαράκ Ομπάμα να πείσει δύο ηγέτες με τους οποίους δεν διατηρεί
ιδιαιτέρως καλές σχέσεις, να κάνουν την υπέρβαση;
Είναι σαφές ότι
ελάχιστοι γνωρίζουν λεπτομέρειες γύρω από τη συγκεκριμένη υπόθεση. Δεν
είναι δύσκολο, όμως, να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που
επέβαλε τη στροφή. Κάτι το οποίο, ίσως, απειλεί τα ζωτικά συμφέροντα και
των δύο χωρών. Για να λέμε δε την αλήθεια, δύο είναι τα μέτωπα στην
περιοχή τα οποία μπορεί να προκαλέσουν τέτοιου είδους ανησυχίες:
Το ένα
έχει να κάνει με τη Συρία και τη διαφαινόμενη πτώση του καθεστώτος
Άσαντ, ενώ το άλλο άπτεται των δραματικών εξελίξεων στην Κύπρο.
Ειδικά όσον αφορά στη δεύτερη, η ραγδαία αποδυνάμωσή της και η μετατροπή
της σε «προτεκτοράτο» των Βρυξελλών και του Βερολίνου, χτύπησε
καμπανάκι σε Άγκυρα, Τελ Αβίβ και, φυσικά, Ουάσινγκτον. Πλέον, είναι
προφανές ότι η Λευκωσία είναι πρακτικά αφερέγγυα στις όποιες συμφωνίες ή
διαπραγματεύσεις, είτε αφορούν την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου
είτε τη διαχείριση του Κυπριακού προβλήματος. Πολύ περισσότερο καθώς η
Αθήνα είναι επίσης ανήμπορη να παίξει σημαντικό ρόλο, ενώ ο ρόλος της
Μόσχας μοιάζει να αποδυναμώνεται στην ανατολική Μεσόγειο (πιθανώς, με
ανταλλάγματα αλλού-).
Έτσι, Τούρκοι και Ισραηλινοί δεν
αποκλείεται να αποφάσισαν να ξαναμοιράσουν την τράπουλα, με τις ευλογίες
των Αμερικανών. Και όσοι είχαν σπεύσει να ποντάρουν τα ρέστα τους στη
διαμάχη του Ερντογάν με τον Νετανιάχου, ίσως βρεθούν προ δυσάρεστων
εκπλήξεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου