ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Οχι» να ’ναι κι ό,τι να ’ναι

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να διορθώσει κάποιος μια γκάφα. 

Ο πρώτος είναι να την παραδεχθεί, έστω χαριτωμένα όπως έκανε ο λαγός του ανέκδοτου στο λιοντάρι: «λέμε καμιά ανοησία για να περνά η ώρα». 

Ο δεύτερος είναι του ΣΥΡΙΖΑ: «παρερμηνεύτηκαν ή πλαστογραφήθηκαν αυτά που δηλώσαμε». 

Ο τρίτος και χειρότερος είναι να επιμένει στην γκάφα, έστω κι αν του κοστίζει.

Οι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μετά το «όχι« της Κυπριακής Βουλής δεν αποδείχθηκαν μόνο πρόωροι. Ηταν εκτός τόπου και χρόνου. Η ηρωική άρνηση, που δεν συνοδευόταν από μια λογική θέση, έγινε μπούμερανγκ. Η δεύτερη λύση, επειδή εμπεριείχε και το κόστος της αναταραχής που έφερε η άρνηση της πρώτης, θεωρήθηκε από πολλούς χειρότερη. Για τον αριστεροδεξιό λαϊκισμό όμως τα αποτελέσματα δεν μετράνε· λογίζονται κάτι σαν προϊόν του εξαποδώ καπιταλισμού. Βασικός στόχος είναι η αναταραχή, ως θαυμάσια κατάσταση, όπως επανέλαβε πριν από χρόνια ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Σύνθημά τους το «Οχι να ’ναι κι ό,τι να ’ναι». Δεν επεξεργάστηκαν κάποια θέση κρίνοντας τα υπέρ και τα κατά της πρώτης λύσης. Δεν τήρησαν φιλολαϊκή στάση επισημαίνοντας το άδικο της φορολόγησης των καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ προκειμένου να γλιτώσουν οι μεγαλοκαταθέτες περισσότερα. Ασπάστηκαν άμεσα τη λαϊκιστική προσέγγιση της άρνησης σε όλα.

Ο λαϊκισμός της καθολικής άρνησης δεν οφείλεται μόνο στα υπαρκτά ελλείμματα παιδείας που έχει η ηγεσία της νεόκοπης Αριστεράς. Οσοι ανατρέξουν στα αριστερά κιτάπια της δεκαετίας του ’90 θα διαβάσουν απίστευτες αναλύσεις για το πώς το Διαδίκτυο είναι όχημα του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, ή πώς η παγκοσμιοποίηση ήταν ένα κόλπο για να μην εκφραστούν επαναστατικά οι λαοί. Από τότε άρχισε να συμπορεύεται με τη λαϊκιστική δεξιά ή/και ακροδεξιά που κατέληξε στον πρόσφατο αρραβώνα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Η Αριστερά άρχισε να χρησιμοποιεί το εννοιολογικό οπλοστάσιο της λαϊκιστικής Δεξιάς (περί έθνους, Νέας Τάξης κ.λπ.) και η λαϊκιστική Δεξιά τα συνθήματα της Αριστεράς.

Γράφαμε και παλιότερα (24.5.2004) ότι: 

H Αριστερά βιώνοντας το σοκ της ήττας του 1989 «άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται. Δεν είχε αναφορά τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Θεώρησε τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική Δύση, τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη ως εξ ορισμού απάνθρωπα συστήματα και με βάση αυτή την πίστη άρχισε να προσδιορίζει την πολιτική της στάση... Το πρόβλημα της Αριστεράς δεν είναι μόνο ότι ψάχνει σε αλλότρια και επικίνδυνα χωράφια να βρει επιχειρήματα κατά των... εχθρών καπιταλιστών. Είναι ότι με τη θέρμη της καταγγελίας βυθίζεται σε έναν ανορθολογικό αντιδυτικισμό, ξεχνώντας ότι και η ίδια η Αριστερά είναι προϊόν αυτής καθαυτής της Δύσης και του Διαφωτισμού. Η ταύτιση Αριστεράς με τον εθνικισμό δεν είναι προϊόν σοβαρής ανάλυσης. Είναι προϊόν γινατιού απέναντι στους νικητές του Ψυχρού Πολέμου... Διαβατήριο πλέον για την ένταξη σε αυτό που απέμεινε να ονομάζεται Αριστερά, δεν είναι η ανάλυση με μαρξιστικούς όρους. Είναι απλώς η φραστική εναντίωση -ασχέτως λόγων- στα σχέδια της “νέας τάξης πραγμάτων”».

Μόνο με βάση αυτό το γινάτι μπορεί να εξηγηθεί η εναντίωση της Αριστεράς στην κατά βάση αριστερή λύση να φορολογηθεί το κεφάλαιο, δηλαδή οι μεγάλες καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες.  

Κι αν είναι εύλογη η δεξιά κριτική ότι τέτοιου τύπου λύσεις είναι βόμβα στα θεμέλια του υπάρχοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος, η Αριστερά τι ζόρι τραβάει για τις τράπεζες και την τραπεζική πίστη;