Τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Ούγκο Τσάβες δεν είναι πια
ανάμεσά μας. Οι πράκτορες του σατανά κατάφεραν να τον νικήσουν. Τον πόνο
μας, βέβαια, τον απαλύνει κάπως η σκέψη ότι ο διάδοχός του και
αντιπρόεδρός του θα κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να
αποκαλύψει τους αδίστακτους συνωμότες που δηλητηρίασαν τον άδολο
οργανισμό του με ουσίες εντελώς σατανικές και καρκινογόνους.
Αν και το
«ανθρωπίνως» δεν αρκεί για περιπτώσεις σαν του Τσάβες.
Προκειμένου να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι του, απαιτείται και η συνδρομή
άλλων δεξιοτήτων, από αυτές που ενεργοποιούν τη φαντασία και ξεπερνούν
τη λογική. Τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι έρευνες τον είχε
ανοίξει ο ίδιος ο μακαρίτης όταν, πριν από καιρό, είχε αποφανθεί πως
στον Αρη υπήρχε ζωή, αλλά την κατέστρεψε ο καπιταλισμός.
Οφείλω βέβαια να ομολογήσω πως η αποκάλυψη ότι ο Ούγκο Τσάβες έπεσε θύμα
συνωμοσίας κάπως με καθησύχασε. Διότι, προς στιγμήν, η πίστη μου
κλονίστηκε. Ταραγμένος από τα δυσμενή ιατρικά ανακοινωθέντα και τις
διαρκείς μετακινήσεις του στην Κούβα, έφτασα να πιστέψω πώς είναι
δυνατόν κάποιος σαν τον Τσάβες να τελειώσει τη ζωή του απλώς επειδή
αρρώστησε. Θύμα της θλιβερής προπαγάνδας των ΜΜΕ κι εγώ. Ομως, τι κόσμος
είναι αυτός που ζούμε. Δεν ξέρεις πια τι να πιστέψεις και, προκειμένου
να μην πιστέψεις τίποτε, πιστεύεις ό,τι σου κατέβει.
Ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει μιλήσει ακόμη ο κ.
Λαφαζάνης. Υποθέτω, συντετριμμένος από την είδηση, γνωρίζοντας ότι ο
πρόεδρος είναι θύμα συνωμοσίας, περιμένει τα πορίσματα των ερευνών
ακονίζοντας τα θεωρητικά του όπλα. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν το
τραγικό γεγονός οδηγήσει το επαναστατικό κίνημα, εδώ και στον κόσμο
όλον, στην οργάνωση νέας θεωρίας συνωμοσίας. Ή, αν κρίνουν πως δεν
πρόκειται παρά για μια εξέλιξη της ήδη υπαρχούσης συνωμοσίας, κάτι σαν
τον ιμπεριαλισμό, που είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού.
Μήπως είναι τυχαίο ότι ο Ούγκο Τσάβες αποφάσισε να εγκαταλείψει τα
εγκόσμια ενώ η ανθρωπότητα θρηνούσε για εξηκοστή φορά την αποχώρηση του
θρυλικού Κόμπα, του Ιωσήφ, του Βισαριόνιοβιτς και Τζουγκασβίλι, που
χάριν συντομίας τον αποκαλούμε Στάλιν; Πρέπει να είναι κάποιος αφελής
για να το πιστεύει.
Οι ιστορικοί νόμοι είναι αμείλικτοι, το αποδεικνύει επιστημονικά ο
ιστορικός υλισμός, και ως εκ τούτου αποδεικνύεται περίτρανα πως κάθε
εξήντα χρόνια, αρχές Μαρτίου, πότε πεθαίνει ένας Στάλιν και πότε ένας
Τσάβες. Αν δε το επαναστατικό κίνημα στη χώρα μας δεν ήταν τόσο
διασπασμένο, θα τους θρηνούσαμε από κοινού. Οψόμεθα. Οπως είπε ο κ.
Αχμεντινετζάντ, ο Τσάβες πρόκειται να επιστρέψει, ως εκ τούτου, λίγη
υπομονή.
Το καλό είναι, από την άλλη, πως ο Φιντέλ Κάστρο, εξακολουθεί να
αντιστέκεται σθεναρά στη συνωμοσία του γήρατος και όλων των δεινών που
σέρνει το άτιμο πίσω του. Θα πρέπει όμως να προσέχει κι αυτός, διότι δεν
ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Τη μια μέρα είσαι μια χαρά και την άλλη, άσε τι
γίνεται την άλλη. Οχι τίποτε άλλο, θα διαψεύσει, αν ο μη γένοιτο μας
φύγει, και τη θεωρία των εξήντα ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου