Της ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν έχει συνέχεια άδικο ο Αλέξης Τσίπρας. Για να λέμε του στραβού
το δίκιο είχε κάθε λόγο να αισθανθεί προσβεβλημένος από την «πόρτα» που
του έριξαν ο Γιούνκερ και ο Ρόμπαϊ. Τι σημασία έχει που «υπαλληλίσκους»
τούς ανέβαζε και «τοκογλύφους» τούς κατέβαζε; Και θεσμικά να το δει
κανείς είχαν υποχρέωση να τον δεχτούν και να ενδιαφερθούν για τις
απόψεις του.
Εξίσου θεσμικά αρμόζουσα μου φάνηκε η συνάντηση που είχε
χθες ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ με τους διαμαρτυρόμενους των Σωμάτων
Ασφαλείας.
Δεν ήμουν εκεί αλλά φαντάζομαι ότι ο διάλογος διεξήχθη σε
πολιτισμένο κλίμα χωρίς την παραμικρή αναφορά σε άτυπα μεταξύ τους
συναπαντήματα, άλλων εποχών. Ετούτοι με τα κλομπ και τα δακρυγόνα κι οι
άλλοι με τα μάρμαρα και τα καδρόνια.
Σώπα όπου να΄ναι θα σημάνουν οι
καμπάνες. Αρκεί να βρεθεί τρόπος να καλυφθούν οι δυο τρεις ποσοστιαίες
μονάδες που του λείπουν μέχρι να μπει στην κυβέρνηση και τότε θα πέσει
κι ο ίδιος στον έρωτά τους.
Τούτων δοθέντων ο χθεσινός νέος με τις
ξεκούμπωτες μανσέτες μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε ένα σημερινό Σοφό Παιδί
που πορεύεται βλέποντας και κάνοντας.
Προάγγελος για την άνοδό του στην
εξουσία θεωρώ ότι είναι και η πρόσφατη σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσε
εναντίον του ο ιδρυτής της Σπίθας. Ο καθένας που έχει θητεύσει στην
Αριστερά το ξέρει, πόσω μάλλον ο Αλέξης που πήρε την εγκύκλια παιδεία
του στην ΚΝΕ: στην ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αμελητέο να
σε εγκολπωθεί και μετά να σε αποκηρύξει ο Μίκης Θεοδωράκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου