ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μέσα στον ωκεανό της αμάθειας - Η «ιδεολογία» του διεκδικητικού τραμπουκισμού και η ιδεολογία του μόχθου

Tου  Θανάση Διαμαντόπουλου 

Καθηγητή Πολιτικών Θεσμών και Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Είναι η οδύνη του (πανεπιστημιακού) δάσκαλου: Φορτωμένος τρεις φορές τον χρόνο με στοίβες γραπτά, συνήθως πολλές εκατοντάδες, υφίσταται τα προχειρογραφήματα, τη γλωσσική αφροντισιά, τους συντακτικούς παραλογισμούς, τις τερατώδεις ανορθογραφίες και τα διανοητικά ελλείμματα της συντριπτικής πλειονότητας των φοιτητών του (οι οποίοι άλλωστε, κατά κανόνα, «μελετούν» από απίστευτης ανεπάρκειας περιληπτικές σημειώσεις που τους διανέμουν οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις). 

Πράγματι, στη «δημοκρατική» εποχή της - επιβληθείσης από την κοινωνική πίεση - μαζικής και, ουσιαστικά, ανεμπόδιστης πρόσβασης στην τριτοβάθμια ανώτατη παιδεία, ένας καθηγητής Πολιτικών Επιστημών διαβάζει π.χ. για «λητουργία προθυπουργών επί ίσης όρους», για το ιδιαίτερο κομματικό σύστημα που αποτελεί «ο πλήρους άκαμπτος δικομματισμός», για μια πρωτότυπη έννοια της κοινοβουλευτικής αρχής ή Δεδηλωμένης («κοινοβουλευτική αρχή είναι ο πρωθυπουργός»), για τον... «αρχαίο φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη» και πολλά άλλα μεγαλειώδη που παρεισφρέουν στα φοιτητικά γραπτά.

Είναι η ηδονή του (πανεπιστημιακού) δασκάλου: Μέσα στον ωκεανό της αμάθειας και των πνευματικών εκπτώσεων συναντάει, αραιά και πού, φοιτητικά γραπτά-μικρά αριστουργήματα (αριστουργήματα γλωσσικά, νοηματικά, από πλευράς γνωστικού υπόβαθρου ή λογικής τεκμηρίωσης κ.ο.κ.). Ωστόσο...

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη μάλλον δεν είναι σύμπτωση: Τα - αρκετά - τελευταία χρόνια η πολύ μεγάλη πλειονότητα των άριστων γραπτών ανήκει σε αλλοδαπούς-αλλογενείς σπουδαστές, αρκετοί εκ των οποίων, μάλιστα, ούτε γεννήθηκαν ούτε ήρθαν στη χώρα μας σε νηπιακή ηλικία. 

Πού όμως οφείλεται αυτή η τεράστια υπεραντιπροσώπευση, μεταξύ των αριστούχων, των πολωνών, αλβανών, βουλγάρων, ουκρανών κ.ά. φοιτητών και, πρωτίστως, φοιτητριών; 

Δεν νομίζω πως είναι αναγκαίο να συμμερίζεται κανείς τις απόψεις των μελών της Χρυσής Αυγής ή και της παλαιάς ολυμπιονίκου φοιτήτριάς μου - που απεδείχθη ωστόσο ότι χρησιμοποιούσε μάλλον παγκοσμιοποιημένες μεθόδους για να διευκολύνει τους αθλητικούς της θριάμβους - περί προνομιακού γονιδιακού υποστρώματος της φυλής μας, προκειμένου να απορρίψει κάθε σκέψη, κάθε υποψία, περί διανοητικής ελλειμματικότητας των ελληνόπουλων. Οπότε ο προβληματισμός τίθεται, αναπόφευκτα και επιτακτικά, σε διαφορετική βάση: μήπως για την ελαχιστοποίηση μεταξύ των ομοεθνών μας των αυριανών διακεκριμένων, των διακριτών και διακρινόμενων σήμερα, πρωτίστως ευθύνεται το ότι οι δεκαετίες της άκοπης και αθεμελίωτης ευημερίας, οι οποίες προηγήθηκαν, περισσότερο και από το ξεχαρβάλωμα των δημόσιων οικονομικών μας προκάλεσαν την καταβαράθρωση του μαχητικού πνεύματος και της διάθεσης για επίμοχθη προσπάθεια των Νεοελλήνων; 

Σε κάθε περίπτωση ο Αλφρεντ Αντλερ - παλαιός μαθητής και συνοδοιπόρος του Φρόιντ στη θεμελίωση της ψυχαναλυτικής θεωρίας, μετέπειτα δε αντίπαλός του - ήταν σαφής: ένα δυσμενές περιβάλλον, κάθε λογής ελλείμματα και στερήσεις γενικότερα, ακόμη και - ή, μάλλον, κυρίως - όταν δημιουργούν ψυχικές μειονεξίες, αποτελούν τελικά βάση και εφαλτήριο ανάπτυξης, εκτίναξης, επιτυχίας. Οπως ακριβώς ένα έλασμα, το οποίο, αν συμπιεστεί πολύ, κατόπιν εκτινάσσεται. Με άλλα λόγια, μήπως οι δεκαετίες της ευημερίας και των κεκτημένων που προηγήθηκαν σχεδόν κατέστρεψαν μια γενιά, προετοιμάζοντας καιρούς σκοτεινούς, προορισμένους να διαρκέσουν και έπειτα από μια ενδεχόμενη επάνοδο της χώρας στην ανάκαμψη; Και μήπως ηγέτες διαμετρήματος και τύπου Τσίπρα (του «απολολόντος»), Μιχαλολιάκου, Καμμένου κ.ά. είναι η πολιτική έκφραση τέτοιων καιρών, όπου η «ιδεολογία» του διεκδικητικού τραμπουκισμού έχει επικρατήσει της ιδεολογίας του μόχθου;

Και πέντε ασχετα υστερόγραφα

1. Ποιος τόλμησε να μιλήσει για υστέρηση των γυναικών σε μαχητικότητα, διεκδικητική διάθεση, ακόμη και σε (προκλητική) αμετροέπεια; Εσείς - τηβεννοφόρε, ωχ, ωχ - κυρία αρεοπαγίτη, μασάτε δέκα Φωτόπουλους και πενήντα Πολυζωγόπουλους μαζί. «Μη υψηλές» χαρακτηρίσατε τις αμοιβές των κατώτερων δικαστών στις αρχές της καριέρας τους. Πράγματι, παίρνουν - μόνο - λίγο περισσότερα από αυτούς που μέχρι την προτεραία είχαν καθηγητές. Και όχι οποιουσδήποτε καθηγητές. Τους πρωτοβάθμιους, στο τέλος της σταδιοδρομίας τους.

..

2. Γιατί τόσο ζήλο για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών ο πρόεδρος Πολύδωρας; «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου», λένε οι 10 εντολές. Οχι «τίμα - και αποτίμησε - τις θυγατέρες σου»!

3. Με ρώτησαν συνάδελφοι, μετά το προηγούμενο άρθρο μου, ποια ΑΕΙ θα μπορούσαν να συγχωνευθούν. Ενα παράδειγμα: «Η πρώην Χαροκόπειος Οικοκυρική Σχολή», όπως την αποκαλούσε ο Γεώργιος Ράλλης, αναγορεύτηκε - από τον Σουφλιά - σε αυτόνομο πανεπιστήμιο, ενώ βρίσκεται δίπλα στο Πάντειο και διακονεί παρεμφερή αντικείμενα. Εχει υπολογιστεί το κόστος της αυτόνομης λειτουργίας της;

4. Ερωτήθηκα επίσης: «Ποιος είναι ο δρόμος του Γρίβα;». Κατά τον χαρισματικό -δεν υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης - Γεώργιο Παπανδρέου, «ο Γρίβας εδοξάσθη κρυπτόμενος και εξευτελίσθη εμφανιζόμενος». Λοιπόν, το «απολολόν» προεδρίδιο δεν μπορεί πλέον να κρύπτεται. (Με αναπόφευκτες συνέπειες. Εστω και αν πρώην στελέχη Επικρατείας του Καρατζαφέρη ανέλαβαν υπερασπιστές-υμνωδοί του.)

5. Νικόλαος Αχαΐας Νικολόπουλος, ο αναγεννησιακός. Δεν είναι σύντομο ανέκδοτο, είναι πολιτικό κίνημα...