Ο όρος «Πέμπτη Φάλαγγα» προέρχεται από τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο
και έχει τη σφραγίδα ενός εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού της
κυβέρνησης Φράνκο που είχε ως έδρα την πόλη Μούργκος: Περιέγραφε την
πολιορκία μίας πόλης που ήλεγχαν οι κυβερνητικές δυνάμεις από τέσσερις
φάλαγγες φρανκικών και στο τέλος πρόσθεσε,«υπάρχει μία Πέμπτη Φάλαγγα
που είναι ήδη μέσα στην πόλη», αναφερόμενος στους οπαδούς των Εθνικιστών
που βρίσκονταν πίσω από τη γραμμή άμυνας του αντιπάλου.
Η
επανεμφάνιση του ισλαμικού φονταμενταλισμού με δραματική στιγμή τον
φρικαλέο θάνατο που πρέσβη των ΗΠΑ και Αμερικανών διπλωματών στην
Τρίπολη της Λιβύης, θέτει εκ νέου ένα δραματικό ερώτημα για την
Ουάσιγκτον, λίγες ημέρες μετά την ενδέκατη επέτειο της επίθεσης της Αλ
Κάιντα στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001: Με
τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο ακραίος ισλαμικός φονταμενταλισμός
παράγεται και εξάγεται από τους πιο στενούς συμμάχους της Ουάσιγκτον,
στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοδυτική Ασία: Το Πακιστάν, τη
Σαουδική Αραβία, τα εμιράτα του Κόλπου...
Το Πακιστάν μέσω των
Ταλιμπάν προσπαθεί να ελέγχει το Αφγανιστάν και σε αντάλλαγμα οι Αφγανοί
εξτρεμιστές βοηθούν με τρομοκρατικές ενέργεις στο Κασμίρ και σε άλλες
περιοχές της Ινδίας - ένα παιχνίδι γνωστό, που επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά
από το γεγονός ότι δημοσιοποιήθηκε η φιλοξενία του Μπιν Λάντεν σε
προάστιο του Ισλαμαμπάντ.
Η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα
διαδιαματίζουν ένα πολύ πιο επικίνδυνο παιχνίδι για τις ΗΠΑ, για τη Δύση
και την παγκόσμια σταθερότητα συνολικά:
Αντιλαμβάνονται ότι το
κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα στην «Αραβική Ανοιξη» είναι ένα μετριοπαθές
πολυσυλλεκτικό πολιτικό ισλάμ που διεκδικεί τον εκδημοκρατισμό και το
οποίο εξελικτικά θα μπορούσε να είναι η αραβική έκδοση του κυβερνώντος
κόμματος της Τουρκίας ΑΚΡ.
Μια παρόμοια εξέλιξη είναι θανάσιμος
κίνδυνος για την καθεστωτική σταθερότητα στο Ριάντ και στα κράτη του
Κόλπου, γιατί προβάλλει μια εναλλακτική δημοκρατική λύση μέσα στην
ισλαμική παράδοση. Επιπλέον, σε μια παρόμοια δυναμική, τον ηγετικό και
κύριο ρόλο θα τον είχε η Αίγυπτος, στον βαθμό που η Μουσουλμανική
Αδελφότητα θα μεταλλάσσει τη συγκατοίκησή της με τη στρατιωτική ηγεσία
σε πλήρη πολιτική κυριαρχία.
Ετσι, αντιδρούν «εξάγοντας» από την
Αραβική Χερσόνησο, πέρυσι στη Λιβύη και φέτος στην Συρία, ακραίους
σουνίτες σαλαφιστές ως δύναμη κρούσης και υποχρεωτικό αντίτιμο της
γενναίας οικονομικής στήριξης που παρέχουν σε όλο το φάσμα της
αντιπολίτευσης.
Μέσω οργανώσεων τύπου Αλ Κάιντα το Ριάντ και τα
Εμιράτα επιχειρούν να χειραγωγήσουν την «Αραβική Ανοιξη», να αποτρέψουν
την επέκτασή της στην Αραβική Χερσόνησο και, βεβαίως, να αποκτήσουν μια
πολιτική παναραβική επιρροή ανάλογη με την οικονομική -λόγω πετρελαϊκών
εισοδημάτων- ισχύ τους.
Η πρόκληση για τις ΗΠΑ είναι δύσκολη,
καθώς το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο έλεγχος των εξελίξεων στην Λιβύη και
στη Συρία όσο ο εξαναγκασμός της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων να
σταματήσουν αυτά τα τυχοδιωκτικά επικίνδυνα παιχνίδια.
Οι σχέσεις ανοχής - συνενοχής - διαπλοκής
ανάμεσα στις ΗΠΑ, τα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου και της ακραίας
ισλαμικής τρομοκρατίας είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου