Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Όποτε αναφερθεί πως για την οικονομική και ηθική χρεοκοπία της χώρας σημαντική ευθύνη φέρει και η πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά, οι φωνασκίες της «γαλαρίας» ανεβάζουν ένταση: «Μας πως είναι δυνατόν, η αριστερά δεν κυβέρνησε...» κλπ.
Κι όμως, στο πελατειακό κράτος του δικομματισμού οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της αριστεράς στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ έχουν καταφέρει να λαμβάνουν διπλάσια ποσοστά απ’ ό,τι συγκεντρώνει στις βουλευτικές εκλογές...
Επί της ουσίας η αριστερά μας είναι κρατικοδίαιτη ενός αντιπαραγωγικού, παρασιτικού και διεφθαρμένου δημοσίου. Αν όπως έλεγε ο θείος Κάρολος ισχύει το "πες μου την παραγωγική σου βάση να δυο πω ποιος είσαι", τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα.
Το επιχείρημα πως απολαμβάνουν μεγαλύτερα ποσοστά στα σωματεία του δημοσίου γιατί πείθουν με τα επιχειρήματα τους εργαζόμενους είναι αστείο. Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα;
Ο τρόπος με τον οποίο η αριστερά, αν δεν κυβερνά απολύτως, συγκυβερνά τον τόπο έγινε ιδιαίτερα σαφής στα προχθεσινά επεισόδια που ματαίωσαν την εκλογή πρυτανικών αρχών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Για τρίτη φορά η διαδικασία ματαιώθηκε όταν οι συνήθεις μειοψηφικές ομάδες φοιτητών, πανεπιστημιακών, διοικητικών με την βοήθεια και βουλευτού τους ΚΚ δεν επέτρεψαν στους πανεπιστημιακούς να εκλέξουν διοίκηση και παρεμπόδισαν την εφαρμογή ενός νόμου που ψηφίστηκε με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή.
Ανάλογα φαινόμενα έχουν επαναληφθεί τους τελευταίους μήνες στα περισσότερα πανεπιστήμια.
Η κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ορατή ακόμη και αν περάσει κανείς έξω από αυτά. Όπως δήλωσε και ο Δήμαρχος Αθηναίων προχθές, έχουν μεταβληθεί σε βασικές εστίες της εγκληματικότητας που κυριαρχεί στο κέντρο της Αθήνας.
Η συνδιαλλαγή φοιτητικών παρατάξεων με καθηγητές για την εκλογή των διοικήσεων όχι μόνο έχει υποβαθμίσει το επίπεδο των σπουδών, αλλά και το ίδιο το θεσμό σε επίπεδο κεντροαφρικανικής χώρας.
Ο Έλληνας πολίτης δεν στέλνει τα παιδιά του στο πανεπιστήμιο για να το διοικήσουν, αλλά για να σπουδάσουν...
Το «καρκίνωμα» στην ανώτατη παιδεία ακούει στο όνομα φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες έχουν μεταβληθεί σε φυτώρια της κομματοκρατίας για το παρασιτικό δημόσιο. Οι παρατάξεις των εκπαιδευτικών δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση...
Τα πανεπιστήμια είναι ένας κατ’ εξοχήν χώρος που η αριστερά εμφανίζει σημαντική ισχύ. Η κατάστασή τους είναι χαρακτηριστική του παρασιτικού αναξιοκρατικού οράματος που ευαγγελίζεται η ελληνική αριστερά.
Το παράδειγμα της ματαίωσης εκλογής διοίκησης στο ΑΠΘ αποτελεί ένα μικρό δείγμα, του τρόπου με τον οποίο παρεμβαίνει και συγκυβερνά η ελληνική αριστερά τα τελευταία 30 χρόνια, όχι μόνο τα πανεπιστήμια, αλλά το σύνολο του δημοσίου τομέα και των ΔΕΚΟ.
Δια της καταστρατήγησης της εφαρμογής των κανόνων λειτουργίας και δια την διεκδίκησης και επιβολής κεκτημένων σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας... και των επόμενων γενεών που καλούνται να πληρώσουν τα χρέη αυτών των κεκτημένων.
Προσέξτε πως τις τελευταίες μέρες που ξεσκεπάζονται βροχή από σκάνδαλα, όπως της θηλυκής συμμορίας στο ΙΚΑ, των μιζαδόρων εκβιαστών στο Υπουργείο Ανάπτυξης, καμία νύξη δεν γίνεται από τα συνδικάτα, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα κόμματα για να φτάσει το νυστέρι εκκαθάρισης της διαφοράς στο κόκκαλο. Μήπως επειδή η σιωπή είναι συνενοχή, όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα της άκρας αριστεράς;
Σίγουρα το πελατειακό παρασιτικό κράτος οφείλεται στα δυο μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η αριστερά όμως έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από ό,τι αναλογεί στα εκλογικά ποσοστά της, ίσως διπλάσιο ή και τριπλάσιο ακόμη...
Επιπλέον δεν υπάρχει καμία επένδυση ιδιώτη στη χώρα στην οποία δεν έφερε αντιρρήσεις η αριστερά. Υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που έκλεισαν χάρη στην συμβολή και τις κινητοποιήσεις της αριστεράς.
Η αριστερά τα τελευταία τριάντα χρόνια της μεταπολίτευσης εκμεταλλεύεται την αδυναμία του κράτους να επιβάλλει το νόμο. Η αδυναμία αυτή πηγάζει τόσο από σύμπλεγμα ενοχής της κοινωνίας για την μετεμφυλιακή συμπεριφορά απέναντι της, όσο και από το σύμπλεγμα του πελατειακού κράτους και νιώθει ένοχο για τον τρόπο που υπάρχει και άρα είναι ανεκτικό σε οποιαδήποτε ασυδοσία.
Δυστυχώς αναδημουργία του ελληνικού κράτους με τα συστατικά του πολιτικού συστήματος των δυο πελατειακών κομμάτων που κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες και των αριστερών συνοδοιπόρων τους δεν υπάρχει...
Πως θα καθαρίσει η Κόπρος του Αυγεία;
Οδυνηρά, με την πρόσκρουση της οικονομίας και της κοινωνίας στον τοίχο της χρεοκοπίας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Την διάλυση και την επανασύνθεσή της σε νέες βάσεις.
Γιατί δεν ανησυχώ πως οι νέες αυτές βάσεις μπορεί να είναι αυτές της αριστεράς, που φουσκώνει δημοσκοπικά;
Γιατί, ευτυχώς, η ελληνική αριστερά είναι η πιο καθυστερημένη της Δύσης καθώς παραμένει προσκολλημένη στο σοβιετικό μοντέλο. Σοβιετικό μοντέλο χωρίς ΕΣΣΔ να τροφοδοτεί του δορυφόρους με πρώτες ύλες δεν στέκεται ούτε τρεις μήνες...
Σοσιαλισμός χωρίς λεφτά άλλων ή δανεικά δεν μπορεί να σταθεί ούτε δυο εβδομάδες. Οι καταθέσεις έχουν φύγει τα δανεικά τελείωσαν...
Η ουσία του προβλήματός τη Δύσης τώρα και στο παρελθόν...
Όπως έχουμε αναφέρει ξανά στο παρελθόν, η βάση του προβλήματος του χρέους της Δύσης, είναι η μετανάστευση θέσεων εργασίας από τις ανεπτυγμένες χώρες στις αναπτυσσόμενες της Ασίας...
Το πρόβλημα αυτό έλαβε διαστάσεις χιονοστιβάδας μετά την πτώση της σοβιετίας και την στροφή του κινέζικου κομμουνιστικού καθεστώτος σε καπιταλιστικές συνθήκες παραγωγής.
Οι εργαζόμενοι των αναπτυσσόμενων δούλευαν για πολύ λιγότερα με αποτέλεσμα οι καταναλωτές της Δύσης να έχουν πρόσβαση σε φθηνότερα προϊόντα, άρα και σε μεγαλύτερο εισόδημα, αλλά οι επιχειρήσεις της να αναγκάζονται να βάζουν λουκέτο.
Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι κάτι αποκλειστικά καλό ή κάτι αποκλειστικά κακό. Έχει καλές και κακές πλευρές, οι οποίες όμως δεν είναι για όλους το ίδιο δίκαιες ή άδικες.
Στην εξέλιξη αυτή, σημαντικό ρόλο έχει παίξει η τεχνολογία όχι τόσο των μεταφορών όσο των επικοινωνιών και των υπολογιστών που έχει κάνει την συνεννόηση, την εργασία και την ενημέρωση εφικτές σε όλο τον πλανήτη σε πραγματικό χρόνο.
Ο εξειδικευμένος εργαζόμενος δεν αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με τον ανειδίκευτο χειρώνακτα της Δύσης. Μπορεί να μένει στη Σαντορίνη ή την Καλκούτα και να δουλεύει σε εταιρεία με έδρα την Φρανκφούρτη, το Πεκίνο ή τη Νέα Υόρκη.
Πρόβλημα δεν αντιμετωπίζει από την παγκοσμιοποίηση ούτε ο μικρός ή μεγάλος κεφαλαιούχος. Μπορεί να επενδύσει ή να τοκίσει τα χρήματά του παντού στην υδρόγειο και να κερδίζει από την ραγδαία ανάπτυξη των τρίτων χωρών.
Το κεφάλαιο, μικρό ή μεγάλο, ιδιωτικό ή ανήκων σε ασφαλιστικά ταμεία κατ’ αυτή την έννοια κερδίζει από την αύξηση των περιθωρίων κέρδους της εταιρείας της Δύσης που έχει μεταφέρει την παραγωγή στην Ασία με τα φθηνά μεροκάματα.
Τα κέρδη αυτά μαζί με τα κέρδη των Ασιατών, έχουν δημιουργήσει ένα ωκεανό πλούτου, μεγαλύτερο από κάθε άλλη ιστορική περίοδο που μετακινείται στον πλανήτη αναζητώντας ευκαιρίες. Είναι η ύπαρξη αυτού του «ωκεανού» που έχει αναβαθμίσει το ρόλο των οίκων αξιολόγησης διεθνώς και όχι κάποια συνωμοσία των εβραίων ή των εξωγήινων.
Μοιραία αναβαθμίστηκε και ο ρόλος των τραπεζών που βρέθηκαν να διαχειρίζονται τεράστια ποσά, τα οποία έπρεπε να βρουν τρόπο να εκμεταλλευτούν.
Έτσι κάπως στήθηκε το μοντέλο της ευημερίας με δανεικά της Δύσης.
Σκιαγραφώντας με απλό τρόπο τα δεδομένα αυτού του μοντέλου βλέπουμε πως ο εργαζόμενος της Δύσης έχασε την ασφαλή και καλοπληρωμένη δουλειά της μεταπολεμικής περιόδου και με τα δάνεια κατάφερε να συντηρήσει το βιοτικό επίπεδο.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως αν αφήσουμε την αγορά να κάνει τη δουλειά της, η ανισορροπία αυτή θα διορθωθεί όταν οι μισθοί στις αναπτυσσόμενες χώρες αυξηθούν, οι μισθοί στη Δύση μειωθούν και οι επενδύσεις στην Δύση γίνουν πάλι παραγωγικές. Το πείραμα αυτό κατά κάποιο τρόπο εφαρμόζεται στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία... Αλλά εφαρμόστηκε και στη Γερμανία την προηγούμενη δεκαετία με επιτυχία.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως η μόνη σωτηρία είναι η επιστροφή στον προστατευτισμό, με κλείσιμο των συνόρων για τα φθηνά εμπορεύματα. Έτσι οι εργαζόμενοι θα βρουν θέσεις εργασίας στη Δύση, αλλά οι καταναλωτές θα χάσουν το υψηλό βιοτικό επίπεδο που εξασφαλίζουν τα φθηνά εμπορεύματα κλπ. Ένα άλλο αρνητικό αυτής της επιλογής είναι η εκτίμηση πως τα σύνορα όταν δεν τα διασχίζουν εμπορεύματα ελεύθερα, τα διασχίζουν τεθωρακισμένα...
Επιπλέον η τεχνολογία έχει κάνει τον πλανήτη ένα επίπεδο χωριό. Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια πλέον να βάλει κάποιος φραγές στη ροή δεδομένων και πληροφοριών όπως γινόταν παλιότερα.
Όσες φορές το ΚΚ και να απαγορέψει τη χρήση facebook στα μέλη του, μάχες οπισθοφυλακής δίνει όπως και σε ολόκληρη την κοινωνία που αλλάζει...
Το ιστορικό προηγούμενο
Περί τα τέλη του 2ου π.Χ. αιώνα η Ρώμη είχε αυξήσει σημαντικά την επικράτειά της, με αποτέλεσμα εκτός από το πολύ χρυσάφι που εισέρευσε στα ταμεία της αιώνιας πόλης, η επικράτεια να πλημμυρίσει και από δούλους.
Στις νέες επαρχίες δημιουργούνταν μεγάλα λατιφούντια στα οποία εργάζονταν δούλοι, με αποτέλεσμα να παράγονται μεγάλες ποσότητες αγροτικών προϊόντων, σε χαμηλότερες τιμές από αυτές στις οποίες παρήγαγαν οι ρωμαίοι μικροϊδιοκτήτες που αποτελούσαν και την καρδιά της ρωμαϊκής δημοκρατίας.
Το αποτέλεσμα ήταν οι μικροϊδιοκτήτες να χρεοκοπούν και οι ιδιοκτησίες τους να αγοράζονται από πλούσιους γαιοκτήμονες.
Οι μικροϊδιοκτήτες συνέρεαν στη Ρώμη όπου δημιουργούσαν την «πλέμπα». Το πλήθος της πόλης που δεν είχε εργασία αλλά σιτιζόταν από το δημόσιο συνιστούσε τους πελάτες των διάφορων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της εξουσίας.
Και εδώ έχουμε το φθηνό εισαγόμενο εργατικό δυναμικό να φαλκιδεύει τους μικροκαλλιεργητές πολίτες.
Η ανισορροπία αυτή σε βάθος χρόνου οδήγησε στην μετατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος των δυο υπάτων και της Συγκλήτου στο αυτοκρατορικό με την αύξηση της ισχύος του στρατιωτικού σώματος των πραιτοριανών και των λεγεώνων που στάθμευαν μακριά της Ρώμης και μέχρι κάποιο διάστημα απαγορευόταν να διαβούν το Ρουβίκωνα.
Ο Κρις Χάρμαν* γράφει τα εξής: «Ο ίδιος παράγοντας που αρχικά υπήρξε πολύ σημαντικός – η μαζική δουλεία-υπονόμευε σταθερά την οικονομική ισχύ της αυτοκρατορίας.
Η ροή νέων δούλων άρχισε να στερεύει καθώς οι κατακτητικοί πόλεμοι έφτασαν στο τέλος και οι δούλοι πλέον κόστιζαν. Οι γαιοκτήμονες άρχισαν να ανησυχούν για το μέλλον της ιδιοκτησίας τους.
Μερικοί στράφηκαν στην ανατροφή μια νέας γενιάς δούλων. Όμως αυτό σήμαινε πως έπρεπε να τρέφουν «μη παραγωγικές» μητέρες και τα παιδιά, γεγονός που περιόριζε το τεράστιο πλεονέκτημα του μειωμένου κόστους που είχαν οι δούλοι έναντι της ελεύθερης εργασίας...».
Όποιος διαβάζει ιστορία διαπιστώνει πως πάνω κάτω τα ίδια προβλήματα αναφύονται με διαφορετική ή παραπλήσια μορφή σε διάφορες στροφές της ιστορίας. Αυτά που ζούμε σήμερα μοιάζουν ανάλογα με όσα έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες φορές στο παρελθόν. Όταν τελείωσαν οι κατακτητικοί πόλεμοι λοιπόν στέρεψαν οι δούλοι και η ελεύθερη εργασία έγινε ξανά ανταγωνιστική.
Αργότερα, όταν ξέπεσε και το αυτοκρατορικό μοντέλο, ο Νέρωνας εγκαινίασε ένα «ψευδοΚευνσιανό» μοντέλο της νομισματικής επέκτασης, σαν αυτό που ονειρεύεται η κυρία Λούκα και ο Κύριος Βαρουφάκης.
*«Λαϊκη Ιστορία του Κόσμου» του Κρις Χάρμαν εκδόσεις Τόπος. Είναι μια περιήγηση στην παγκόσμια ιστορία γραμμένη από τον γνωστό τροτσκιστή ακτιβιστή Κρις Χάρμαν που περιγράφει μεν, με τον μονοδιάστατο τρόπο που αναλύουν οι μαρξιστές την ιστορία μέσω της εξέλιξης των παραγωγικών σχέσεων κατ΄ αποκλειστικότητα, διαβάζεται όμως ευχάριστα και χρήσιμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαπιστώνω βιβλίο τροτσκιστή μαρξιστή να διαβάζεται ευχάριστα και να μην είναι βαρετό σαν επαναλαμβανόμενη προσευχή, όπως συνήθως είναι τα γραπτά των περισσότερων επιγόνων του Μαρξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου