Η κοινή λογική παραμένει ζητούμενο

Tης Ριτσας Μασουρα 

ritsmasoura@gmail.com

Μέχρι προχθές, όταν οι διαβουλεύσεις έδειχναν ως πιθανό πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, είχα την αίσθηση ότι ήταν θέμα ωρών να συγκροτηθεί κυβέρνηση ευθύνης -μεταβατική κυβέρνηση- η οποία θα αναλάμβανε να υπογράψει τη δανειακή συνθήκη και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. 

Πάντα ήθελα να πιστεύω, εκτιμώντας ότι ο πολιτικός πολιτισμός αυτής της χώρας δεν έχει ολότελα ευτελιστεί, ότι δεν θα βρισκόταν ούτε ένας έντιμος πολιτικός της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς που θα αποτολμούσε, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, να διαταράξει την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας. Αυτό υπαγορεύουν η λογική και η σωφροσύνη. Γιατί ποιoς σώφρων πολιτικός θα ήθελε να γίνει θεατής μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της πατρίδας που θα άνοιγε τον Ασκό του Αιόλου για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού; Ποιο πολιτικό κόμμα θα έβγαινε στη συνέχεια να αναφωνήσει: πτωχοί μεν, αλλά ανεξάρτητοι; Και ποιος στη συνέχεια θα έβρισκε τη δύναμη να αντέξει τις κραυγές απελπισίας των πολιτών, πολλοί από τους οποίους γνωρίζουν καλά ότι η Ελλάδα δεν είναι Συρία, ούτε Λιβύη, δεν είναι Κούβα, ούτε Βενεζουέλα, κι ας περάσαμε τα νιάτα μας ωραιοποιώντας τις όλες.

Ο Αριστοτέλης θεωρείται ο δημιουργός της λογικής. Αιώνες μετά, η κοινή λογική παραμένει ζητούμενο στην Ελλάδα. Τρανή απόδειξη, ο παραλογισμός μιας σειράς ενεργειών τόσο του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου όσο και του αντιπροέδρου Ε. Βενιζέλου (οι φήμες θέλουν τον αντιπρόεδρο να έχει αντιταχθεί στην υποψηφιότητα Παπαδήμου). Πολλοί μίλησαν για τακτικισμούς και των δύο, προκειμένου να παραμείνει ο Παπανδρέου στην πρωθυπουργία ή να επιλεγεί ένας κλασικός αχυράνθρωπος. Στην πραγματικότητα, οι ενέργειές τους ανέδειξαν την απουσία κοινής λογικής και ενέτειναν την εντύπωση ότι η χώρα είναι δέσμια ενός πλέγματος αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων και τσιφλίκι των ολίγων που εμπαίζουν τον αποσβολωμένο ελληνικό λαό.

Πολιτικοί και πολίτες εξανίστανται με τη γλώσσα του Ρεν ή του Γιουνκέρ και με το αίτημα γραπτών δεσμεύσεων των ηγετών μας. Οι δύο Ευρωπαίοι εκπροσωπούν τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και αυτών τις θέσεις εκφράζουν. Ναι, μπορεί να μεγαλώνει η αίσθηση της υποτέλειας, αλλά οι δικοί μας πολιτικοί έφτασαν τη χώρα σ’ αυτό το σταυροδρόμι και αυτοί οφείλουν να την επαναφέρουν στην ευρωπαϊκή τροχιά. 

Εξαιτίας των δανείων ζούμε σε καθεστώς ομηρίας. Θα ήταν, επομένως, αφελές να πιστέψουμε ότι σκορπίζοντας επί μια διετία πολύτιμο χρόνο στο Αιγαίο θα μας φέρονταν με το «σεις» και με το «σας». 

Πολλοί από μας, ελλείψει ρεαλισμού, θα επιθυμούσαμε μια διαφορετική ευρωπαϊκή ηγεσία, κοντά στα ιδεώδη του Σουμάν, του Μιτεράν ή του Κολ. Οι διεθνείς συνθήκες όμως άλλαξαν -δείτε τι συμβαίνει τώρα στην Ιταλία- και η παγκόσμια οικονομική κρίση απαιτεί αυστηρούς χειρισμούς που το δικό μας σκαρί δεν αντέχει. Η λογική και η πραγματικότητα, όμως, επιτάσσουν την άμεση ενίσχυση των αντοχών μας για τα περαιτέρω.