Προς τι τα έξοδα;

Tου Γιωργου Mαντελα

Υπάρχει κάποια πιθανότητα να σωθεί η Ελλάδα; Αν ναι, αναζητήστε την στη... Ρώμη. Η Ιταλία, αυτή τη στιγμή, απέχει μια ανάσα από το 7%. Το ποσοστό είναι «μαγικό». Αντιστοιχεί στο κόστος δανεισμού. Oταν το ξεπερνούν οι προβληματικές χώρες, οδηγούνται απευθείας στην επιτήρηση. Με άλλα λόγια, μόλις σπάσει το όριο, την επομένη κάνει την εμφάνισή της η τρόικα.

Η εμπειρία της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας είναι κάτι παραπάνω από διδακτική. Συμπτωματικά, μόλις προχθές, Δευτέρα πρωί, οι ελεγκτές του Διεθνούς Νομισματικού Tαμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έκαναν την εμφάνισή τους στο «Πορτέλα» της Λισσαβώνας, με «σηκωμένα μανίκια». Κάπως έτσι, κάποια από τις προσεχείς Δευτέρες θα προσγειωθούν και στο «Φιουμιτσίνο» της Ρώμης. Είναι απλώς θέμα χρόνου. Κι αυτό γιατί τα πράγματα είναι απλά και δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς το κληρονομικό χάρισμα για να προβλέψει τίποτα.

Χθες, το κόστος δανεισμού του ιταλικού Δημοσίου έσπασε και το τελευταίο «οχυρό», του 6,50% και όλα δείχνουν ότι η πορεία προς το 7% δεν ανακόπτεται. Κατά συνέπεια, ο αντίστοιχος «Τόουμσεν» θα ακούσει σύντομα τα πρώτα «μποντζόρνο».

«Ε και τι έγινε;», θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς. 

Ο «πολύς» Σόιμπλε έδωσε την απάντηση. «Κύριοι, η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα», είπε. 

Τι μπορεί να εννοούσε;  

Ας διαβάσουμε κατ’ αρχάς το μήνυμα ορθολογικά.

Οτι η Ελλάδα μπορεί και να σωθεί.

Η Ιταλία, δύσκολο. Εσείς συγκρατήστε το πρώτο μέρος του συλλογισμού, γιατί είναι αυτό που μας ενδιαφέρει και παράλληλα μας συμφέρει. Τι λέει, λοιπόν; Οτι αν κάποια χώρα μπορεί να σωθεί, τότε αυτή είναι η δική μας. Δυστυχώς, όμως, για εμάς, το μήνυμα μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα. Δηλαδή: Ας δώσουμε τον υπέρ πάντων αγώνα για την Ιταλία και με την Ελλάδα βλέπουμε...

Ομως, τι να δούμε; Λίγο - πολύ, τα ’χουμε δει όλα. Για την ακρίβεια, τα ’χουμε ακούσει όλα. Για το πώς και πότε πρέπει να αποχωρήσουμε από το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, τους όρους, τις προϋποθέσεις και τις προσδοκίες που πρέπει ή δεν πρέπει να καλλιεργούμε.

Ωστόσο, αυτή τη στιγμή και υπό τις παρούσες συνθήκες, όχι επειδή μας συμφέρει, αλλά επειδή συμφέρει τους πιστωτές μας, το κόστος της διάσωσής μας είναι πολύ μικρότερο από αυτό της Ιταλίας. Κι αυτό είναι ένα αντικειμενικό γεγονός. Στη μεν δική μας περίπτωση υπολογίζεται στα 300 με 350 δισ. ευρώ, ενώ στην περίπτωση των «απέναντι», κοντά στο 1,5 τρισ. ευρώ. 

Η διαφορά είναι τεράστια, αλλά και το ερώτημα παραμένει αγωνιώδες: Γιατί να σωθεί, τελικά, η Ελλάδα, αν είναι να καταρρεύσει η Ιταλία; Ούτως ή άλλως, σε αυτήν την περίπτωση, το ευρώ θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Οπότε, προς τι τα... έξοδα;