Η Κύπρος «με το ένα πόδι στον γκρεμό»!

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ κατά μέρος τον επιμερισμό ευθυνών για όσα καταθλιπτικά εξελίσσονται στο ενδοκυπριακό μέτωπο (και ο απόηχος των οποίων φθάνει μεν εδώ, αλλά δεν εγείρει αντιδράσεις και δεν κινεί αντιστάσεις) εκείνο που προέχει και ως εντύπωση και ως ανελισσόμενη πραγματικότητα, είναι το γεγονός του αποσυνθετικού μας κερματισμού.

Που εάν δεν ανασχεθεί αμέσως, θα οδηγήσει με βεβαιότητα στα χείρονα. Και να μη θεωρηθεί ως κασσανδρολόγημα η προειδοποίηση ότι θα κλάψωμεν επί ερειπίων. Διότι προς τα εκεί αγόμεθα. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Και χωρίς ν’ αντιλαμβανόμεθα ότι αυτό θ' αποβεί τελικά ισοδύναμον αυτοχειρίας. Οπόταν κι εαυτούς να μεμφόμεθα.

Επιμετρούμε το ειδικό βάρος των λέξεων. Γιατί αυτήν την φορά δεν θα υπάρξουν περιθώρια. Δεν απέμειναν τέτοια. Το ένα μας πόδι βρίσκεται ήδη επί κενού. Δηλαδή στον γκρεμό! Με τη διχοτόμηση να εφάπτεται ορίων νομιμοποιήσεως. Και την κατοχή να μονιμοποιείται, χωρίς κανέναν να ενοχλεί. Αλλά και χωρίς κανένας να την ενοχλεί! Οπόταν και τα παράγωγα που θα προκύψουν, θα είναι βραχυπροθέσμως μεν μοιραία.

Μακροπροθέσμως δε ολέθρια. Για λόγους που δεν χρειάζεται ν' αναλυθούν, γιατί αποτελούν αυτονόητη μετεξέλιξη τέτοιας εκτροπής. Και αν ακόμη αφήσουμε τις δικές μας ευθύνες (που είναι κραυγαλέες) και μόνον η σε βάρος μας επιδείνωση των ελληνοτουρκικών ισορροπιών –και κατ' ακρίβειαν η ανατροπή τους– αρκεί για να δώσει τα ζοφερά μηνύματα.

Τα οποία επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο, τα έως κι εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που εκδηλώνονται με τραυματική –και κατ' ακρίβειαν εξουθενωτική– δυναμική. Αποσαθρώνοντας τα κατάλοιπα των αντιστάσεων.

Και καθηλώνοντας προοπτικές αποτροπής όσων εξόφθαλμα κυοφορούνται. Για να μην πούμε συνωμοτούνται.

Οι ευθύνες εκείνων που διεχειρίσθησαν τα πράγματα πριν από τη μοιραία 11η Ιουλίου, είναι δεδομένες. Και ασφαλώς ασήκωτες. Δεν παραγράφονται. Είτε πολιτικές. Είτε και ποινικές. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτές καθεαυτές. Βαρύτερες είναι κι επαχθέστερες είναι οι άλλες. Εκείνες που μόνο μυωπάζοντες (ή εθελοτυφλούντες) δεν βλέπουν. Ή δεν αντιλαμβάνονται. Κι αυτές έχουν να κάμουν με όσα η κατοχική δύναμη με υπερφίαλη βεβαιότητα προαγγέλλει. Να μην υποτιμήσουμε αυτές τις έωλες απειλές. Κυρίως γιατί:

Ενώ η Τουρκία είναι σε θέση να τις ενεργοποιήσει, αντιθέτως η ελληνική πλευρά δεν έχει τη δυνατότητα να τις ανασχέσει! Όχι λόγω της δεδομένης φυσικής ανισοσθένειας, όσο γιατί ενώ η Τουρκία ενισχύεται, η Ελλάδα και η Κύπρος ακολουθούν (ή σύρονται) σε ακριβώς αντίθετη φορά! Η πικρή αλήθεια. Που δεν αναιρείται με περιστασιακές ρητορικές και φληναφήματα. Ούτε βεβαίως και με παραμερισμό των ενοχλητικών πραγματικοτήτων.

Και βεβαίως θέτοντας έτσι τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων (δηλαδή επί του ενδοελληνικού τραύματος) δεν το πράττομεν για να επισημάνουμε τη ζοφερότητα της θέσεώς μας, αλλά για να υπογραμμίσουμε την αναγκαιότητα: 

Πρώτον, αναστροφής πορείας, με την εγκατάλειψη των αγκυλώσεων και των συνδρόμων που μας ακυρώνουν. 

Και δεύτερον, εμπράγματης ανατάξεως εσωτερικών αντιστάσεων. Με προσδιορισμό κοινών πολιτικών σε ό,τι αφορά το εθνικό μας θέμα. Πάνω σε μια μίνιμουμ, έστω, κοινή γραμμή. Που ν' αποδώσει εξίσου κοινή στρατηγική. Πριν είναι αργά. Τώρα. Όχι αύριο.

Γιατί εάν αυτήν τη φορά δεν μπορέσουμε ν' αποσοβήσουμε είτε δοτή λύση συνομοσπονδίας (με τουρκική κηδεμονευτική επικυριαρχία) είτε νομιμοποίηση του σημερινού status quo λόγω αδιεξόδου, τότε θα έχουμε αποκτήσει οριστικά ημερομηνία εθνικής λήξεως.

Κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη μας ευθύνη.