Η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου

Tου Κωστα Καλλιτση 

kostas.kallitsis@yahoo. com

Οι συζητήσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, για να χαλαρώσει η «δημοσιονομική κατοχή», γίνονται μόδα στα πολιτικά σαλόνια. Ολοι γίναμε μάρτυρες, εξάλλου, μιας απίστευτης δημόσιας συζήτησης των αρχηγών των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, αν θα κάνουν συμμαχική κυβέρνηση, όχι για να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το Μνημόνιο, αλλά για να το… επαναδιαπραγματευθούν. 

Ισως, όλες αυτές οι συζητήσεις γίνονται για να χαϊδεύουν (αγανακτισμένα ή μη) αυτιά. Κακό αυτό. Υπάρχει χειρότερο. Ισως γίνονται επειδή το πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να κατανοήσει το πρόβλημα της χώρας και, άρα, τη μέθοδο με την οποία μπορούμε να το λύσουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι κυκλοφορούσαμε με μία πολυτελή κούρσα, που προμηθευτήκαμε (και συντηρούσαμε…) με δάνεια. Το ένα τρίτο των Ελλήνων ήταν στοιβαγμένο στο πορτ μπαγκάζ και τα δύο τρίτα απολαμβάναμε τις ανέσεις της καμπίνας - άλλοι πολύ περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Το στριμωγμένο ένα τρίτο υπέφερε λησμονημένο. Κροκοδείλια τα δάκρυα για τη χαμένη κοινωνική δικαιοσύνη - δεν χάθηκε, γιατί δεν υπήρχε. Κι όλοι είχαμε λησμονήσει ότι αυτό που μας ανήκε δεν ήταν η κούρσα - ούτε καν οι ρόδες της. Μας ανήκαν, μόνο, τα δάνεια. Υποκριτικοί οι «εθνικοί» ολολυγμοί για τη χαμένη εθνική ανεξαρτησία. Η χώρα ήταν με απλωμένο το χέρι. Δεν ήταν ανεξάρτητη. Ολα αυτά, μας τα θύμισαν οι δανειστές. Θα παραδώσουμε την κούρσα. Ισως βρούμε περισσότερη δικαιοσύνη και ανεξαρτησία.

Απολαμβάναμε μια επίπλαστη ευημερία με δανεικά από το εξωτερικό. Σπαταλήσαμε 1 αμερικανικό και 4 ευρωπαϊκά πακέτα. Δεν μας έφτασαν. Ανέμελα δανειζόμασταν για να αγοράζουμε υλική ευημερία - με τις τράπεζες πρωταγωνίστριες σε εκείνον τον εκμαυλισμό. Ασύστολα δανειζόταν το «κράτος χρεώστης» για να εξυπηρετεί τους πελάτες του. Αμελήσαμε τα στοιχειώδη. Ετσι, γίναμε ουραγοί σε παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα και σκαρώσαμε την «ελληνική φούσκα». «Φούσκα» μαγαζιών, «φούσκα» δημοσίων υπαλλήλων, life style «φούσκα», «φούσκα» μισθών. Οι «φούσκες» σπάνε. Αξίες και εισοδήματα θα μειωθούν. Η ανταγωνιστικότητα προσαρμόζεται βίαια. Τα πολιτικά σαλόνια φοβούνται να πουν την αλήθεια.

Το Μνημόνιο είναι ο συντεταγμένος δρόμος ανασυγκρότησης του καπιταλισμού, με μεταρρυθμίσεις που θα σφραγίσουν τις πηγές ελλειμμάτων και θα τον καταστήσουν παραγωγικό. Στόχος, βεβαίως, δεν είναι η μεγέθυνση της οικονομίας. Είναι η μεταρρύθμισή της, ώστε να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών και να αντλήσουμε κεφάλαια, που θα διοχετευθούν σε επενδύσεις, θα προκαλέσουν μεγέθυνση και θα απορροφηθεί η ανεργία. Ο τοκετός δεν θα είναι ανώδυνος. Αν τα συστημικά πολιτικά κόμματα είχαν το κουράγιο να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα, αντί να διαφωνούν γι’ αυτήν, εύκολα θα άνοιγαν μια άλλη, χρήσιμη και επείγουσα συζήτηση.

Εννοώ το εξής: Το αυτοκίνητο δεν μπορεί να οδηγείται επί μακρόν μόνο με φρένο. Απαιτείται και γκάζι. «Γκάζι» είναι η άμεση και αποτελεσματική απορρόφηση των δισ. ευρώ του ΕΣΠΑ. Η άμεση εκκαθάριση του τοπίου, ώστε να μπορέσει να εκδηλωθεί πρακτικά το έντονο -και γνωστό- ενδιαφέρον για επενδύσεις σε ενέργεια, απορρίμματα, διαχείριση νερών και εξοχική κατοικία, που σωρευτικά αγγίζουν τα 30 δισ. ευρώ. Στον βαθμό που καθαρίζει το τοπίο για τέτοιες ώριμες επενδυτικές δράσεις και ασκείται με συνέπεια η πολιτική του Μνημονίου, θα διευρύνονται οι βαθμοί ελευθερίας μας.  

Θα καταφέρνουμε, δηλαδή, να επαναδιαπραγματευόμαστε το Μνημόνιο, στον βαθμό που θα το εφαρμόζουμε με συνέπεια. Αντί να παραμυθιαζόμαστε ότι ίσως αποφύγουμε την εφαρμογή του. Οπως λέει το παλιό πολιτικό προσωπικό στους πελάτες του.