Toυ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΖΟΥΛΑ
Οι Ελληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες πάντα λίγο πριν από τις κρίσιμες Συνόδους Κορυφής βάζουν μεταξύ τους το ίδιο στοίχημα. Οτι η Αθήνα θα απειλήσει όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με ένα βροντερό «ΟΧΙ», αν οι αποφάσεις τους δεν την ικανοποιήσουν. Πρόκειται, βέβαια, περί ενός διαχρονικού δημοσιογραφικού αστείου, καθώς η απειλή του «ελληνικού βέτο» όχι μόνον δεν τίθεται ποτέ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά ούτε καν διαμηνύεται στους δήθεν αποδέκτες της. Ο λόγος είναι απλός. Σκεφτείτε, π. χ., τον εαυτό σας σε μια ψαροταβέρνα με 26 «φίλους» σας, κι εσάς να πετάγεστε ξαφνικά αξιώνοντας από όλους να φάνε παστίτσιο. Ποιος άραγε θα μείνει νηστικός;
Επικαλούμαι το φαιδρό αυτό παράδειγμα για να καταδείξω πόσο αστεία ηχεί αντίστοιχα η διαρκής επίκληση της απειλής μιας «ελληνικής αρνησικυρίας», την οποία ως επικοινωνιακό τέχνασμα πρωτοσκαρφίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου και δυστυχώς την υιοθέτησαν όλοι οι διάδοχοί του για να «πωλούν» λεονταρισμούς στην ελληνική κοινή γνώμη. Παραδείγματα, ουκ ολίγα. Χάρη στο ελληνικό «βέτο» δήθεν διατηρήθηκαν κάποτε οι αγροτικές επιδοτήσεις, το βέτο μας «φοβήθηκαν» οι εταίροι μας και έβαλαν την Κύπρο στην Ε. Ε., με βέτο «απειλούσαμε» τις διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, με βέτο «μπλοκάραμε» και την ονομασία των Σκοπίων.
Επειδή, ωστόσο, η Ελλάδα θα είχε ήδη κερδίσει το Νόμπελ... Διαπραγμάτευσης αν είχε όντως κατορθώσει να επιβάλει στους δήθεν «απρόθυμους» εταίρους της όλες τις κατά καιρούς αξιώσεις της, ας είμαστε επιτέλους σοβαροί. Η κοινή λογική λέει ότι μια μικρή χώρα -και δη χρεοκοπημένη- είναι ανέφικτο να μεταβάλει τις αποφάσεις μιας Συνόδου Κορυφής. Το μόνο όπλο που είχε και αυτή τη φορά η Ελλάδα ήταν να συνασπισθεί εγκαίρως με άλλα κράτη που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, προκειμένου να μετέχει σε ένα υπολογίσιμο «μέτωπο». Με το δεδομένο αυτό είναι ανησυχητικό το ότι οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Πορτογαλίας ήταν οι μόνοι που δεν ήρθαν στην πρόσφατη «σοσιαλιστική» σύναξη του κ. Παπανδρέου στην Αθήνα.
Ως εκ τούτου, μακάρι στα αλλεπάλληλα ταξίδια του ο πρωθυπουργός να έχει ήδη διασφαλίσει την ικανοποίηση κάποιων εκ των ελληνικών αιτημάτων (δηλαδή όχι μόνον την προαποφασισμένη επιμήκυνση του χρέους των 110 δισ) και να χρησιμοποιεί και πάλι χάριν εγχώριας κατανάλωσης την «απειλή» ότι η Ελλάδα «δέχεται μόνο λύση πακέτο». Παρεμπιπτόντως, η «συνολική λύση» προβάλλεται από όλες τις ηγεσίες ως στοιχειώδης προϋπόθεση επιτυχίας των συνόδων. Με το καλό, τέλος, όταν επιστρέψει ο κ. Παπανδρέου, αντί να πανηγυρίσει όπως οι προκάτοχοί του το όποιο αποτέλεσμα, χρησιμότερο θα ήταν να επιβάλει επιτέλους στους αλλοπρόσαλλους υπουργούς του τη... συναίνεσή τους για τις νέες δύσκολες αποφάσεις που μας περιμένουν, πριν την ξαναζητήσει από τους αντιπάλους του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου