Απο την MARTA DASSÙ / LA STAMPA
(...) Το αδιέξοδο στη Λιβύη και οι κίνδυνοι μιας επέμβασης είναι ορατοί. Η συμπεριφορά του Καντάφι δεν είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του Μιλόσεβιτς, άλλου δικτάτορα, φίλου της Ιταλίας, που στο τέλος βομβαρδίσαμε.
Η διεθνής διαχείριση της λιβυκής κρίσης υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε ανάλογο φαύλο κύκλο. Από τις οικονομικές κυρώσεις στους ανθρωπιστικούς διαδρόμους και από εκεί στις στρατιωτικές επιδρομές. Είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια κατάληξη;
Η αίσθηση από τις δυτικές επεμβάσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών είναι ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι γεννιούνται ακριβώς έτσι: ως ακήρυχτοι και μάλιστα ανεπιθύμητοι, που όμως καθίστανται αναπόφευκτοι στην αλυσίδα των δράσεων-αντιδράσεων.
Ως χώρα πρώτης γραμμής, εκτεθειμένη περισσότερο από άλλους, η Ιταλία έχει συμφέρον να εμποδίσει την ολίσθηση της λιβυκής κρίσης σε μια τέτοια δυναμική. Διότι η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη: εν τέλει θα βομβαρδίσουμε την Τρίπολη.
Αν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αποφασίσουν να πλήξουν θέσεις και υποδομές της εξουσίας, οι επιπτώσεις θα είναι τρεις: Θα γίνουμε σύμμαχοι της μιας πλευράς στη σύρραξη, όπως γίναμε με Κοσοβάρους-Αλβανούς. (...) Βομβαρδίζοντας... οι Δυτικοί θα γίνουν αντικείμενο αποστροφής εκ μέρους του τοπικού πληθυσμού...
Η χρήση βίας εντός κυριαρχίας άλλων κρατών δεν εξαντλείται με την πρώτη επέμβαση. Δημιουργεί προϋποθέσεις μακράς παρουσίας, στρατιωτικής και πολιτικής . De facto η «ευθύνη προστασίας» -επέμβαση για ανθρωπιστικούς λόγους- καταλήγει σε ημι-προτεκτοράτο. Δώδεκα χρόνια μετά την επέμβαση στο Κόσοβο, είμαστε ακόμα εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου