ΓΡΑΦΕΙ Η ZEZA ZHKOY
Με ακροβασίες πανικού, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, προσπαθώντας να «διασώσουν» τη χώρα από τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα, μας παρέδωσαν στην τρόικα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιεί με το Μνημόνιο τη μεγαλύτερη οικονομική παρέμβαση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος που γίνεται είναι έωλος. Επειδή πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση, που θα καταλήξει σε κοινωνικό χάος. Την τραγωδία έρχεται να επιτείνει η ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τους συγκυριακούς επαίνους των επιτηρητών μας και της Ουάσιγκτον, που όμως δεν συνιστούν λόγο ανακούφισης για τους πολίτες.
Προφανώς, ο αφόρητος δανεισμός είναι το χαμηλότερο σκαλί εξευτελισμού. Στη διάρκεια της προηγούμενης εικοσαετίας, η Ελλάδα έζησε τα οφέλη από την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της αύξησης των διαθεσίμων δανειακών κεφαλαίων. Ο συνδυασμός αυτός έφερε σταθερή αύξηση του εθνικού, οικογενειακού και προσωπικού πλούτου. Ο κύκλος αυτός έχει κλείσει με εφιαλτικό τρόπο. Τώρα η χώρα πρέπει να μάθει να επιβιώσει. Με τα σημερινά δεδομένα, κάτι τέτοιο δεν είναι φαίνεται εγγυημένο. Τα δημόσια ελλείμματα και τα συνακόλουθα δημόσια χρέη οδηγούν πάντοτε τον πληθυσμό της χώρας που χρεώνεται σε βαρύτατη φτώχεια. Επιπλέον, διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό και εμπεδώνουν τη μιζέρια στον πολιτισμό που βιώνουμε.
Ωστόσο, ο λεκτικός πλην ουσιαστικός ρεαλισμός της τρόικας αποτελεί ταπείνωση για όλους. Προφανώς η κυβέρνηση δεν το «αντιλαμβάνεται». Το ΔΝΤ μας προειδοποιεί: «Πουλήστε κρατική περιουσία για να επαναγοράσετε το χρέος». Και για να μας δώσουν την έγκρισή τους για την εκταμίευση της τέταρτης δόσης του δανείου, ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ, η τρόικα ζήτησε εκβιαστικά χθες την εφαρμογή προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων-μαμούθ με την πώληση ακίνητων, μετοχών και κρατικών εταιρειών συνολικού ύψους 50 δισ. ευρώ για την περίοδο 2011-2015. Την ίδια ώρα, ο σύνδεσμος της μόνιμης αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Αθήνα, Μπομπ Τράα, πρότεινε την αγορά των κρατικών ομολόγων που διαπραγματεύονται σε χαμηλές τιμές με τη χρήση πόρων που μπορούν να αντληθούν από την πώληση κρατικής περιουσίας.
Το Δημόσιο μπορεί να ιδιωτικοποιήσει εταιρείες που έχει στην κατοχή του και να πουλήσει ακίνητη περιουσία, διοχετεύοντας τα κεφάλαια που θα αντλήσει στην επαναγορά μέρους του δημόσιου χρέους, ώστε να ξεκινήσει πιο γρήγορα η αποκλιμάκωσή του ως ποσοστό του ΑΕΠ, είπε. «Το κράτος δεν πρέπει να διοικεί επιχειρήσεις, πόσω μάλλον τράπεζες», ξαναείπε. Αυτά...
Φυσικά οι χώρες με τις πληγείσες οικονομίες «υποθηκεύουν» την οικονομική ανεξαρτησία τους, αποδεχόμενες την επιβολή σκληρών όρων. Ομως, η ελληνική οικονομία έχει ραγίσει σε χίλια κομμάτια με δραματικές ανισορροπίες. Προφανώς, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχουν έλθει εδώ για να διασώσουν την ελληνική οικονομία και να τη βάλουν σε ένα μονοπάτι ανάπτυξης. Εχουν αποσταλεί από τους πιστωτές μας για να διασφαλίσουν ότι η χώρα θα συνεχίσει να επιβιώνει τρώγοντας τις σάρκες της, προκειμένου να αποπληρώνονται τα δάνεια.
Δυστυχώς, οι ομοιότητες με την Aργεντινή είναι πολύ μεγάλες για να τις αγνοούμε.
Η Αργεντινή χρεοκόπησε στο δημόσιο χρέος της, ύψους 144 δισ. δολαρίων, τον Δεκέμβριο του 2001. Η χρεοκοπία αυτή ήταν η μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία μέχρι σήμερα και λόγω του μεγάλου αριθμού ομολόγων, των διαφόρων δικαιοδοσιών στις οποίες αυτά είχαν εκδοθεί και την ανομοιογένειας και του μεγάλου αριθμού επενδυτών, κυρίως μικροεπενδυτών από την Ευρώπη και την Ιαπωνία, οι διαδικασίες αναδιαπραγμάτευσης ήταν περίπλοκες. Επειτα από ένα θρίλερ τριών ετών, οι διεθνείς επενδυτές δέχθηκαν την αντικατάσταση ομολόγων ύψους 82 δισ. δολαρίων από νέα ομόλογα με αξία μόλις το 25% της αξίας των χρεοκοπημένων ομολόγων.
Η χρεοκοπία του 2001 δεν είναι η πρώτη στην ιστορία της Αργεντινής. Ηδη το 1982, κατά τη διάρκεια της κρίσης η οποία έπληξε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, η Αργεντινή οδηγήθηκε στην αναδιαπραγμάτευση του χρέους της προς διεθνείς εμπορικές τράπεζες, ύψους 36 δισ. δολαρίων. Με βάση το σχέδιο Brady, το οποίο προώθησε ο τότε υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Ν. Brady, η αναδιάρθρωση του χρέους περιελάμβανε 35% «συγχώρηση» επί του κεφαλαίου και την έκδοση νέων ομολόγων, το ονομαστικό κεφάλαιο των οποίων ήταν εγγυημένο μέσω μακροχρόνιων zero coupon ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου. Κάτι ανάλογο προωθείται με κομψές εκφράσεις και εδώ.
Nαι, όντως, υπάρχει μια πιθανότητα σωτηρίας – όχι για τη χώρα ούτε την οικονομία, αλλά για τον ίδιο τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης του Μνημονίου. Αυτό του υπόσχονται η Ουάσιγκτον και οι δανειστές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου