Λεηλατούμενος λαός ...

Του  ΣΤΑΘΗ (Στήλη "ΝΑΥΤΙΛΟΣ" της "Ε")

Συνδιαχείριση. Το νέο τοτέμ. Στο Αιγαίο. Που εκτός απ' τα ψάρια του πρέπει να ανήκει και στους Αμερικανούς. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο οι αντιθέσεις Ελλάδας - Τουρκίας. Προϋπόθεση για αυτές τις αντιθέσεις οι συνεχείς και διευρυνόμενες διεκδικήσεις της Τουρκίας. Προϋπόθεση των τουρκικών διεκδικήσεων η αμερικανική υποστήριξη και οι ΝΑΤΟϊκές στοχεύσεις και προτεραιότητες.

Με την Ελλάδα επί μακρόν αδρανή στις διπλωματικές της σχέσεις, ανίκανη να επωφεληθεί από τα συμφέροντα φυσικών της συμμάχων, αποξενωμένη απ' αυτούς όλο και πιο πολύ, έχει φθάσει πλέον να ασφυκτιά «έξι μίλια ένθεν των ζωτικών της συμφερόντων» -για να το πούμε κάπως σχηματικά.

Η Ελλάδα βρίσκεται τώρα σε τέτοια οικονομική αδυναμία (και δομική) που φαίνεται ανίκανη να δηλώνει -πόσο μάλλον να υπερασπίζεται- την κρατική κι εθνική της κυριαρχία (προς πολλούς τρίτους, ΗΠΑ, Τουρκία, Ενωση κι άλλους)...

Από μηχανής θεός λοιπόν η Συνδιαχείριση. Ενα ακόμα «Μνημόνιο» που θα το ονομάζουμε «Γουάντα»...

Η Ελλάδα, από το 1974, λειτουργεί με το σύνδρομο της ήττας. Διότι τότε η χώρα ηττήθηκε. Οχι η άρχουσα τάξη, η χώρα. Η άρχουσα τάξη απλώς μέσα απ' αυτήν την ήττα (την οποία αμέσως παραδέχθηκε) βεβαιώθηκε η ίδια για το ορθόν τών έως τότε προσανατολισμών της. Οτι δηλαδή δεν μπορούσε να 'ναι τίποτε περισσότερο από παραπληρωματική των ξένων Δυνάμεων. Οτι το στίγμα της διαμόρφωσής της μέσα από τη συνεργασία της στην Κατοχή με τον Αξονα και τη συνεργασία της στον Εμφύλιο κι ύστερα με τους Αγγλοαμερικανούς, την καταδίκασε να 'ναι αυταρχική στο εσωτερικό (όσον και ληστρική με τον λαό), δουλική και υποτελής ως προς τους ξένους «Συμμάχους» της, ήγουν προστάτες.

Η αστική τάξη της εποχής του Βενιζέλου έφθασε κακήν κακώς και μεταλλαγμένη στην εποχή του Παπάγου κι έκτοτε, πλην ολίγων Λακεδαιμονίων, βυθίστηκε σε όλο εκείνο το καραγκιοζιλίκι που κατέληξε στην τραγωδία της Κύπρου. Η Ελλάδα, από αστικό αναπτυσσόμενο κράτος έως την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά, εξέπεσε πάλι στο επίπεδο μιας αποικίας κι ενός προτεκτοράτου, παρά τον ηρωικό αγώνα του λαού της στην κατοχή, στην ανοικοδόμηση, στην εργασία, στο επιχειρείν, στις τέχνες και τα γράμματα.

Αλλά, αν ο ελληνικός και ο κυπριακός λαός βίωσαν το Κυπριακό ως τραγωδία, η αστική μας τάξη αποδείχθηκε το φιάσκο αυτής της υπόθεσης. Εκτοτε οι κυβερνήσεις αυτής της τάξης, οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, διαχειρίζονται τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας με το σύνδρομο της ήττας του 1974.

Κι ως εκ τούτου εφαρμόζουν από τότε μπροστά σε κάθε πρόβλημα ή πρόκληση την πολιτική του κατευνασμού. Κατευνασμός προς τον εκάστοτε προκαλούντα και προσφυγή στην υψηλή προστασία (που ουδέποτε προστασία αποδείχθηκε) των ΗΠΑ.

Από το 1974 και μετά, όποτε η Τουρκία προκαλεί, και προκαλεί όλο και πιο πυκνά, η Ελλάδα ακολουθεί πολιτική κατευνασμού -και, ασχέτως λεονταρισμών τύπου «βυθίσατε το Χόρα», εν τέλει καταλήγει σε διευθετήσεις που ομολογούν διαρκώς ένα αλλεπάλληλο mea culpa. Συνοδευόμενο μάλιστα συχνά με περίτρομες «ευχαριστίες» όπως εκείνες του έντρομου κ. Σημίτη προς τους Αμερικανούς μέσα απ' το ίδιο το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ετσι όχι μόνον αποκτήσαμε γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αλλά, ακολουθώντας συνεχώς τον «δρόμο προς τα Σούσα», τον δρόμο του κατευνασμού, ο κ. Σημίτης στη Λισσαβώνα άνοιξε την Κερκόπορτα ακόμα και στην ίδια τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Είναι πασίγνωστο ότι ο κατευνασμός οδηγεί ή στην ήττα χωρίς πόλεμο ή στον πόλεμο. 

Είναι επίσης πασίγνωστο ότι η Ελλάδα συνεχώς λόγω αυτής της πολιτικής περισφίγγεται. Οχι μόνον γκρίζες ζώνες, αλλά απειλές πολέμου εν σχέσει με τα χωρικά μας ύδατα, παραβιάσεις και παραβάσεις, αμφισβήτηση συνόρων, όλα είναι στην ημερήσια διάταξη. 

Η Τουρκία κάνει το ένα βήμα μετά το άλλο. Τώρα η Ελλάδα ασφυκτιά. Δεν μπορεί να ορίσει ΑΟΖ, κινείται με ασφάλεια μόνον δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού, η άμυνά της έχει γίνει κόσκινο απ' τις επιλογές της μίζας, ο συσχετισμός μέσα στο ΝΑΤΟ γέρνει διαρκώς υπέρ της Τουρκίας και οι προκλήσεις πλέον αφορούν το ίδιο το έδαφος της χώρας, στη Θράκη.

Ομως οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν στον κατευνασμό! Με αδρανή τη διπλωματία της, αποξενωμένον τον λαό της και διαλυμένη την οικονομία της, φέρεται, η Ελλάδα φέρεται σαν να έχει χάσει πόλεμο.

Ακολουθεί λοιπόν έτσι την ίδια πολιτική του κατευνασμού απέναντι και σε ήσσονες αλλά ισχυρώς προστατευόμενες δυνάμεις όπως η FYROM και η Αλβανία. Με τα ίδια θλιβερά αποτελέσματα (ΑΟΖ, όνομα, τσάμικο -όχι ο γνωστός χορός).

Κι ενώ τόσον οι ΗΠΑ όσον κι ορισμένες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις ενθαρρύνουν τον εθνικισμό των Αλβανών και των Σκοπιανών, η Ελλάδα εξακολουθεί να χρεώνεται πατόκορφα αγοράζοντας απ' αυτούς τους ίδιους «αιχμάλωτα» όπλα, καθώς και να ξεπουλάει για χάρη τους υποθέσεις ζωτικές για την ίδια, όπως ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Ούτε καν η Λιβύη φαίνεται να μας παίρνει στα σοβαρά, ενώ ο συντονισμός με την Κύπρο και την Αίγυπτο για τον προσδιορισμό Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών δεν σκοντάφτει μόνον πάνω στην τουρκική αντίδραση, αλλά και στους νεόκοπους τυχοδιωκτισμούς που η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε με το Ισραήλ...

Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που τα «εξ εσπερίας νέφη» ζώνουν μια αδύναμη Ελλάδα κι απ' τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα...