Πώς η κ. Κατσέλη αγνοεί τον νόμο

Tου Μπαμπη Παπαδημητριου

Είναι πράγματι απίθανο πόσο εύκολα εξευτελίζουμε τους νόμους. Και δεν μιλούμε για τον πολίτη που επιμένει να απολαμβάνει το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Αλλά για τον πρωθυπουργό, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο και υπουργούς. 

Δείτε τη συζήτηση που άνοιξε η κυβέρνηση με την άρνησή της να εφαρμόσει όσα ορίζει ο νόμος για την οργάνωση της εργασίας. Συγκεκριμένα, με την 7η παράγραφο του 2ου άρθρου του νόμου 3845 του 2010, ορίζεται πως οι όροι συμβάσεων που συμφωνούνται στο επίπεδο μιας και μόνον επιχείρησης «μπορούν να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων των κλαδικών, καθώς και των εθνικών γενικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας».

Δυστυχώς, χρειάστηκε να φτάσουμε στο χείλος της καταστροφής που έφερε η αδυναμία του κράτους να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, για να προβλεφθεί παρόμοια ρύθμιση, που ισχύει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Το μόνο που είχε να κάνει η νέα (από την 5η Οκτωβρίου) υπουργός Εργασίας ήταν να εκδώσει την απόφαση με την οποία, όπως γράφει ο εν ισχύι νόμος, «ρυθμίζεται κάθε αναγκαία λεπτομέρεια». Στην περίπτωση της κ. Λούκας Κατσέλη στη λεπτομέρεια αυτή κρύβεται, κυριολεκτικώς, ο διάβολος.Φαντασθείτε την έκπληξη των τεχνοκρατών της τριμερούς εποπτείας των πιστωτών μας, όταν άκουσαν την υπουργό να τους εξηγεί πως η εφαρμογή του νόμου δεν είναι χρήσιμη για τις ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες πάσχουν από... εσωστρέφεια!

Ως καθηγήτρια, η κ. Κατσέλη θα είχε, σίγουρα, πολλά να πει σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης. Ως υπουργός της εκτελεστικής εξουσίας, όμως, το μόνο που έχει να κάνει είναι να εφαρμόσει, αμέσως, τον νόμο. Ισως πάλι, ως παλαιά φίλη του πρωθυπουργού, να γνωρίζει καλύτερα. Πράγματι, σύμφωνα με αποκλειστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού σε έντυπο του οποίου ο εκδότης γνωρίζει πολλά για τις μεταφορές αδήλωτων κεφαλαίων από την Ελβετία, «Πάμε σε αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιβεβαίωσε την υπουργό.

Σύμφωνα λοιπόν με τον κ. Πεταλωτή, «η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι οι κλαδικές συμβάσεις διασφαλίζουν και τον υγιή ανταγωνισμό, παραμένει» και, επιπλέον, «η διαβούλευση συνεχίζεται τόσο μεταξύ της κυβέρνησης και των κοινωνικών εταίρων όσο και της κυβέρνησης με την τρόικα». Επομένως, ο νόμος μπορεί να αλλάξει. Ή, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, να αλλοιωθεί με μια νέα ρύθμιση. Αλλωστε, ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη πει χαρακτηριστικά ότι «αλλάζουμε επιμέρους όρους του Μνημονίου, για να επιλέξουμε πιο δίκαιες λύσεις».

Ολα τούτα επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα δεν είναι τόπος στον οποίο μπορείς να νιώθεις σίγουρος ότι έχεις συμφωνήσει, ακόμη κι όταν η ίδια η Βουλή έχει ψηφίσει συγκεκριμένες νομικές υποχρεώσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν κάποιες από τις προβλέψεις του Μνημονίου. Το δικαιολογεί η βιασύνη με την οποία συντάχθηκε. Μπορεί η κυβέρνηση να συζητήσει, να προετοιμάσει και να εξειδικεύσει σχετικές προβλέψεις. Αλλο αυτό κι άλλο η μικροκομματική και υπό το βάρος του εκβιασμού που υφίσταται ο κ. Παπανδρέου από τα μεγάλα συνδικάτα του δημόσιου τομέα, διατήρηση του καθεστώτος κρατικής παρέμβασης στη λειτουργία του παραγωγικού τομέα της οικονομίας. Κάποιοι αδιαφορούν για την τεράστια καταστροφή που προκαλούν με τη στάση τους στην οικονομία και, τελικώς, στην κοινωνία.