Σε ψυχίατρο

Του Λευτέρη Π. Παπαδόπουλου

∆εκάδες βουλευτές, ο ένας µετά τον άλλον, περνάνε από τις τηλεοράσεις και κουνάνε µελαγχολικά το κεφάλι τους, καθώς µιλάνε για το 40% (και βάλε) της αποχής στις αυτοδιοικητικές κάλπες της περασµένης Κυριακής.  

Κανένας, όµως, δεν αναφέρεται στα αίτια αυτής της εκλογικής συµπεριφοράς. Κανένας δεν λέει ότι οι ψηφοφόροι αποµακρύνθηκαν από τα κόµµατα γιατί είναι πλήρως απογοητευµένοι.  

Και πώς να µην είναι; ∆ούλεψαν, σκίστηκαν, βάλανε τη ζωή τους ενέχυρο για να κρατήσουν όρθια αυτή τη χώρα και στο φινάλε, άλλοι βρέθηκαν χωρίς δουλειά, άλλοι µε κουτσουρεµένους µισθούς και συντάξεις και όλοι βυθισµένοι στην ανασφάλεια για το µέλλον το δικό τους και των παιδιών τους.

∆εν καθορίζουν τα πράγµατα οι πολίτες. Γεννιούνται και πεθαίνουν µε υποχρεώσεις. Εχουν απέναντί τους ένα κράτος που όλο ζητάει και ποτέ δεν δίνει.

Απρόσωπο κράτος, εχθρικό, χτισµένο µε το χειρότερο χαρµάνι. Κι αυτό το κράτος, το φτιάξανε κυρίως οι πολιτικοί.

Που παρέσυραν τον κόσµο, µαθαίνοντάς του το ρουσφέτι, το εύκολο κέρδος, την κοµπίνα, το λάδωµα και τον πατριωτισµό της «κονόµας». Ηµουνα στο Μετρό και άκουγα δίπλα µου δυο πιτσιρικάδες. Ολο για λεφτά λέγανε. Γρήγορα λεφτά, εύκολα, «αρπαχτά». Εχει δίκιο ο Χρ. Γιανναράς, που εδώ και χρόνια γράφει για το «έλλειµµα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας».

Σκέφτοµαι µερικές φορές ότι τα χρήµατα που πήρε η Ελλάδα από την Ευρώπη είναι αµέτρητα. Και όµως, αυτόν τον πακτωλό τον σπαταλήσαµε ασυλλόγιστα, κοντόφθαλµα, εγωιστικά. ∆εν λέω: έγιναν και κάποια βήµατα προς τα εµπρός. Αλλά στη σούµα, το παθητικό είναι µεγάλο. Οποιος κυβερνούσε, επιδοτούσε τεµπέληδες και χαραµοφάηδες για ν’ αρπάξει την ψήφο τους και να ξανακυβερνήσει. Για να κάνει πάλι τα ίδια. Ωστε «να µη γλιτώσει ποτέ ο κόσµος από τη λέπρα», όπως έλεγε ο Καζαντζάκης. Ο οποίος _ ειρήσθω εν παρόδω _ δούλευε σα σκυλί, από τα εφηβικά χρόνια του ώς τα γεράµατα, για ν’ αφήσει έργο.(...)

(...) Ο κόσµος υποφέρει, τα µαγαζιά κλείνουν, το ∆ηµόσιο υπολειτουργεί, κι εµείς εκεί, «µια ζωή Γκόλφω»! Και βέβαια πάλι οξύτητα, σε µια εποχή που οι πάντες θα έπρεπε να έχουµε σφιγµένα τα δόντια, για να µπορέσουµε να ρεφάρουµε οικονοµικά. Οι αγορές δεν παίζουν.

Κι αυτό όφειλε να το γνωρίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που και πάλι δείχνει να µην έχει επίγνωση των προβληµάτων µας και της αποµόνωσής µας. Μου έκανε εντύπωση πάντως το πώς µιλούσαν στην τηλεόραση την Κυριακή το βράδυ, µετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσµάτων, υπουργοί, βουλευτές, δηµοσιογράφοι και διάφοροι σουρταφερτάριοι. Ολοι είχαν µια απίστευτη άνεση! Λες και η χώρα δεν κρέµεται από µια κλωστή, πάνω από το βάραθρο.

Υπερβάλλω; Ισως. Βλέπω όµως τον κόσµο γύρω µου να σκέφτεται, ολοένα και περισσότερο, να επισκεφθεί τον ψυχίατρό του...