Ο υποτιμημένος πλούτος

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗ

Υπάρχει, λένε, ένας υποτιμημένος πλούτος στην Ελλάδα που όλως τυχαίως συνδέεται με το Δημόσιο και τις πολιτικές των κυβερνήσεων διαχρονικά και ο οποίος, αν αξιοποιηθεί, ίσως λύσει και το πρόβλημά μας. Δεν υπάρχει γελοιωδέστερο επιχείρημα. Ή μάλλον είναι μια ωραία ιστορία για να τη λέμε, να παρηγοριόμαστε και να κυλάει ο χρόνος. Θυμίζω ότι προεκλογικά κάτι ανάλογο είχε επικαλεστεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ότι υπάρχουν λεφτά, ότι υπάρχουν ανείσπρακτοι φόροι, ότι υπάρχει φοροδιαφυγή που, αν αντιμετωπιζόταν, το προβλημα, όπως είχε περιγραφεί τουλάχιστον προεκλογικά, θα εξαλειφόταν. Ολοι ξέρουμε τις εξελίξεις.

Ποιος είναι αυτός ο υποτιμημένος πλούτος;

Πριν απ΄ όλα η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Εχουμε δει το κατάντημα. Και μόνο τα ολυμπιακά ακίνητα εικονογραφούν θαυμάσια την ιστορία- αμαρτωλή εν πολλοίςόπου η γραφειοκρατία του Δημοσίου και οι αδράνειές του συνδυάζονται με τις αδράνειες και τις κομπιναδόρικες πρακτικές των κυβερνήσεων των δύο μεγάλων κομμάτων. Τι να πούμε για τα δεκάδες ακίνητα της Πλάκας που καταρρέουν βανδαλιζόμενα, το σκάνδαλο του «Ακροπόλ» (βλέπε Μπατατούδης), τα ανάκτορα του Τατοΐου, τα χιλιάδες στρέμματα γης (βλέπε σκάνδαλο Βατοπαιδίου) κτλ.

Στον υποτιμημένο πλούτο περιλαμβάνεται και ο περιορισμός της σπατάλης του Δημοσίου. Εδώ γελάμε. Το κράτος εξακολουθεί να είναι υπερσπάταλο. Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης χρηματοδοτεί, π.χ., τη χρεοκοπημένη υφαντουργία του Λαναρά που δεν παράγει τίποτα.

Κομμάτι του υποτιμημένου πλούτου θεωρείται επίσης η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και η βελτίωση της παραγωγικότητας. Εδώ κινούμεθα στη σφαίρα της θεολογίας. Πρόκειται περί ευχής που ανήκει στην κατηγορία τού «Ετι δεόμεθα». Κινούμεθα όμως και στη σφαίρα της ειρωνείας, δηλαδή του αντιφραστικού λόγου. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας έχει διαλυθεί. Δεν παράγουμε. Οπότε το να βελτιώσουμε κάτι που δεν έχουμε δεν... κοστίζει τίποτε. Οσο για την ανταγωνιστικότητα, ας πούμε για την ανταγωνιστικότητα των τουριστικών υπηρεσιών, το προϊόν «μπάζει», όπως έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώνουμε καθημερινά.

Φυσικά στον υποτιμημένο πλούτο ανήκει και η μείωση της φοροδιαφυγής. Εδώ, πιο σωστά, πρέπει να κάνουμε λόγο για διαφυγόντα πλούτο. Αλλά η μείωση της φοροδιαφυγής δεν πολεμάται με πυροτεχνήματα τύπου Τόλης Βοσκόπουλος ούτε με κεφαλικούς φόρους και έκτακτες εισφορές επί των πανταχόθεν βαλλόμενων μισθωτών. Χρειάζονται άλλες πολιτικές, όπως και άλλοι μηχανισμοί.

Για να ξεπαγώσει ο παγωμένος πλούτος το Δημόσιο πρέπει να επανιδρυθεί. Και συγχωρήστε με που χρησιμοποιώ μια λέξη που είχε χρησιμοποιήσει κατά κόρον ο κ. Κώστας Καραμανλής. Εκείνος εννοούσε με το «επανίδρυση» τη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με νεοδημοκράτες.

Αλλά φοβάμαι ότι το Δημόσιο είναι σαν τους δεινοσαύρους. Θα αλλάξει μόνο αν εξαφανιστεί. Οπότε ο υποτιμημένος πλούτος θα εξακολουθεί να παγώνει στη βαθιά κατάψυξη του κράτους.