Του Αλέξανρου ΑυλωνίτηΒαριές ευθύνες θα έχει το κράτος και υποχρέωση αποζημίωσης των πολιτών για την κακή εξέλιξη της υγείας τους (ή τον θάνατό τους), εφόσον οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν είναι στελεχωμένες με τους κατάλληλους ιατρούς ή δεν γίνουν όλες οι αναγκαίες εξετάσεις που να βεβαιώνουν την καλή κατάσταση της υγείας ή ότι ο ασθενής δεν κινδυνεύει.
Το Δημόσιο θα «βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη» για να αποζημιώσει τους ασθενείς ή συγγενείς τους όταν τα ιατρικά λάθη και παραλείψεις οφείλονται και στην προχειρότητα των εξετάσεων, στους ελλιπείς ιατρικούς ελέγχους, στην αντικατάσταση των εξειδικευμένων ιατρών από ανειδίκευτους που δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν κατάλληλα και ακαριαία, με συνέπεια να κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα ή η ζωή του ασθενούς.
Ωστόσο οι αποζημιώσεις μπορεί να περικόπτονται στην περίπτωση που βεβαιώνεται ότι το θύμα κάπνιζε πολύ και η πάθησή του σχετίζεται άμεσα με το κάπνισμα, αφού γίνεται δεκτό ότι υπάρχει και κάποιο δικό του μερίδιο ευθύνης.
Δικαιώνοντας την οικογένεια επαγγελματία οπλίτη, η Δικαιοσύνη καταλόγισε στο Δημόσιο την ευθύνη για τον θάνατό του από οξύ έμφραγμα, καθώς δεν διέγνωσε έγκαιρα τη σοβαρή καρδιολογική πάθησή του, όταν μερικούς μήνες νωρίτερα περνούσε από τις πολλαπλές ιατρικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί η καταλληλότητά του προς στράτευση.
Την ευθύνη του Δημοσίου συμπλήρωσε και το γεγονός ότι την ημέρα του θανάτου του ο άτυχος οπλίτης όταν παραπονέθηκε για τη δύσπνοια και δυσφορία που ένιωθε εξετάστηκε από ανειδίκευτο ιατρό (επίσης οπλίτη), που δεν μπόρεσε να διαγνώσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, με συνέπεια λίγη ώρα αργότερα να συμβεί το μοιραίο.
Η δικαστική απόφαση έκρινε ότι το Δημόσιο πρέπει να καταβάλει ποσό 430.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους μίας 3ετίας στη χήρα και τα τρία ανήλικα παιδιά του άτυχου νέου ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που δοκίμασαν από τον χαμό του.
«Ακουμπώντας» στη διάταξη του Συντάγματος που επιτάσσει το κράτος να μεριμνά για την υγεία των πολιτών, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι για την αποτελεσματική προστασία του ατομικού και κοινωνικού αγαθού της υγείας οι μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να διαθέτουν ιατρό ειδικευμένο τουλάχιστον στην Παθολογία, προκειμένου να είναι σε θέση να προβεί σε ορθή κατά το δυνατό διάγνωση, ώστε σε υπόνοια έστω σοβαρού νοσήματος να διατάσσεται η άμεση μεταφορά του ασθενούς σε νοσοκομείο χωρίς να χάνεται χρόνος.
Παράλληλα το δικαστήριο επέκρινε δριμύτατα το γεγονός ότι μερικούς μήνες νωρίτερα δεν διαπιστώθηκε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του (βαρύτατες αρτηριοσκληρωτικές αλλοιώσεις στην καρδιά), παρότι υποβλήθηκε σε κλινική εξέταση από διάφορους ιατρούς 8 ειδικοτήτων, μεταξύ των οποίων και καρδιολόγο, που αποφάνθηκε ότι είναι υγιής και έτσι πήρε το «πράσινο φως» για στράτευση.
Συνυπαιτιότητα
Φταίει και ο νεκρός, γιατί κάπνιζε
Σε ένα ρεσιτάλ αναλγησίας το Δημόσιο δέχθηκε ότι για τον θάνατο η ευθύνη του ανέρχεται σε ποσοστό μόλις 2%, ενώ του ίδιου του νέου κατά 98%, επειδή δεν είχε αναφέρει σε κάποιον ιατρό ότι μπορεί να είχε ενοχλήσεις γιατί κάπνιζε πάρα πολύ και επειδή την ημέρα του θανάτου του ανέφερε τη δυσφορία που αισθανόταν έπειτα από μερικές ώρες.
Το δικαστήριο δέχθηκε ότι υπάρχει συνυπαιτιότητα και του ασθενούς λόγω της καθυστέρησης αναφοράς του προβλήματος, αλλά και λόγω του καπνίσματος που αποτελεί προδιαθεσικό παράγοντα της στεφανιαίας νόσου και συμβάλλει στην εκδήλωσή της με αιφνίδιο θάνατο σε νεαρά κυρίως άτομα.
Υπολόγισε δε τη συνυπαιτιότητά του σε ποσοστό 20%, μειώνοντας αντίστοιχα το ύψος της αποζημίωσης. Τέλος απέκρουσε τον ισχυρισμό του Δημοσίου ότι τα παιδιά δεν δικαιούνται αποζημίωση γιατί λόγω της μικρής ηλικίας τους (5, 4 και 2 ετών) δεν είχαν σχηματισμένο συναισθηματικό κόσμο και αντιλήφθηκαν την οριστικότητα της απώλειας του πατέρα τους.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
Το Δημόσιο θα «βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη» για να αποζημιώσει τους ασθενείς ή συγγενείς τους όταν τα ιατρικά λάθη και παραλείψεις οφείλονται και στην προχειρότητα των εξετάσεων, στους ελλιπείς ιατρικούς ελέγχους, στην αντικατάσταση των εξειδικευμένων ιατρών από ανειδίκευτους που δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν κατάλληλα και ακαριαία, με συνέπεια να κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα ή η ζωή του ασθενούς.
Ωστόσο οι αποζημιώσεις μπορεί να περικόπτονται στην περίπτωση που βεβαιώνεται ότι το θύμα κάπνιζε πολύ και η πάθησή του σχετίζεται άμεσα με το κάπνισμα, αφού γίνεται δεκτό ότι υπάρχει και κάποιο δικό του μερίδιο ευθύνης.
Δικαιώνοντας την οικογένεια επαγγελματία οπλίτη, η Δικαιοσύνη καταλόγισε στο Δημόσιο την ευθύνη για τον θάνατό του από οξύ έμφραγμα, καθώς δεν διέγνωσε έγκαιρα τη σοβαρή καρδιολογική πάθησή του, όταν μερικούς μήνες νωρίτερα περνούσε από τις πολλαπλές ιατρικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί η καταλληλότητά του προς στράτευση.
Την ευθύνη του Δημοσίου συμπλήρωσε και το γεγονός ότι την ημέρα του θανάτου του ο άτυχος οπλίτης όταν παραπονέθηκε για τη δύσπνοια και δυσφορία που ένιωθε εξετάστηκε από ανειδίκευτο ιατρό (επίσης οπλίτη), που δεν μπόρεσε να διαγνώσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, με συνέπεια λίγη ώρα αργότερα να συμβεί το μοιραίο.
Η δικαστική απόφαση έκρινε ότι το Δημόσιο πρέπει να καταβάλει ποσό 430.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους μίας 3ετίας στη χήρα και τα τρία ανήλικα παιδιά του άτυχου νέου ως αποζημίωση για την ψυχική οδύνη που δοκίμασαν από τον χαμό του.
«Ακουμπώντας» στη διάταξη του Συντάγματος που επιτάσσει το κράτος να μεριμνά για την υγεία των πολιτών, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι για την αποτελεσματική προστασία του ατομικού και κοινωνικού αγαθού της υγείας οι μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να διαθέτουν ιατρό ειδικευμένο τουλάχιστον στην Παθολογία, προκειμένου να είναι σε θέση να προβεί σε ορθή κατά το δυνατό διάγνωση, ώστε σε υπόνοια έστω σοβαρού νοσήματος να διατάσσεται η άμεση μεταφορά του ασθενούς σε νοσοκομείο χωρίς να χάνεται χρόνος.
Παράλληλα το δικαστήριο επέκρινε δριμύτατα το γεγονός ότι μερικούς μήνες νωρίτερα δεν διαπιστώθηκε το σοβαρό πρόβλημα υγείας του (βαρύτατες αρτηριοσκληρωτικές αλλοιώσεις στην καρδιά), παρότι υποβλήθηκε σε κλινική εξέταση από διάφορους ιατρούς 8 ειδικοτήτων, μεταξύ των οποίων και καρδιολόγο, που αποφάνθηκε ότι είναι υγιής και έτσι πήρε το «πράσινο φως» για στράτευση.
Συνυπαιτιότητα
Φταίει και ο νεκρός, γιατί κάπνιζε
Σε ένα ρεσιτάλ αναλγησίας το Δημόσιο δέχθηκε ότι για τον θάνατο η ευθύνη του ανέρχεται σε ποσοστό μόλις 2%, ενώ του ίδιου του νέου κατά 98%, επειδή δεν είχε αναφέρει σε κάποιον ιατρό ότι μπορεί να είχε ενοχλήσεις γιατί κάπνιζε πάρα πολύ και επειδή την ημέρα του θανάτου του ανέφερε τη δυσφορία που αισθανόταν έπειτα από μερικές ώρες.
Το δικαστήριο δέχθηκε ότι υπάρχει συνυπαιτιότητα και του ασθενούς λόγω της καθυστέρησης αναφοράς του προβλήματος, αλλά και λόγω του καπνίσματος που αποτελεί προδιαθεσικό παράγοντα της στεφανιαίας νόσου και συμβάλλει στην εκδήλωσή της με αιφνίδιο θάνατο σε νεαρά κυρίως άτομα.
Υπολόγισε δε τη συνυπαιτιότητά του σε ποσοστό 20%, μειώνοντας αντίστοιχα το ύψος της αποζημίωσης. Τέλος απέκρουσε τον ισχυρισμό του Δημοσίου ότι τα παιδιά δεν δικαιούνται αποζημίωση γιατί λόγω της μικρής ηλικίας τους (5, 4 και 2 ετών) δεν είχαν σχηματισμένο συναισθηματικό κόσμο και αντιλήφθηκαν την οριστικότητα της απώλειας του πατέρα τους.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου