Αθλητική παιδεία, η μόνη λύση

Του N. A. Kωνσταντοπουλου

Σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα σε δρόμο με τουλάχιστον 30% κλίση, κινείται η χώρα, σε κάποιους τομείς. Ο κατήφορος φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό στην Ελλάδα. Η βία, που σχετίζεται με τον αθλητισμό, «φουντώνει» συνεχώς. Δεν φταίει, φυσικά, ο αθλητισμός γι’ αυτό. Ούτε κάποιο συγκεκριμένο άθλημα· ακόμη και σε πρωτάθλημα... κολύμβησης έχουν γίνει επεισόδια. Πέρσι, άλλωστε, δεν είχαμε τέτοια σε αγώνα της Α1 του πιγκ πογκ;

Φταίνε η κοινωνία και οι συνθήκες της ζωής; Φταίνε η παιδεία και τα σχολεία μας; Φταίνε οι γονείς που μεγαλώνουν τέτοια παιδιά; Εύκολο είναι να ρίξεις το «ανάθεμα» σε κάποιους. Οπως εύκολο είναι να κρίνεις και να κατακρίνεις. Το δύσκολο είναι ν’ αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Να βρεις τις λύσεις εκείνες, που, αν δεν εξαλείψουν τη βία, τουλάχιστον, αρχικά, να περιορίσουν τον ρυθμό εξάπλωσής της και μετά να τη μειώσουν.

Αλλά κάτι πρέπει να γίνει σύντομα.

Οταν οπαδοί εισβάλλουν σε ποδοσφαιρικό αγώνα νέων (Αρης - ΠΑΟΚ) και μαχαιρώνουν έναν εκ των προπονητών του Αρη· όταν λίγες ημέρες αργότερα κάποιοι, προφανώς οπαδοί του Αρη, επιτίθενται σε παλαιό ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, ο οποίος, όμως, έχει αγωνισθεί και στον Αρη και, σύμφωνα με όσα ο ίδιος είπε, κινδύνευσαν και αυτός και το παιδί του που ήταν μαζί του· όταν οπαδοί του Παναθηναϊκού εφορμούν κατά γραφείων συνδέσμων φιλάθλων του Ολυμπιακού και το αντίθετο· όταν κάποιοι καίνε τη μοτοσικλέτα βοηθού διαιτητή, διότι δεν τους άρεσε η απόδοσή του, τι περιμένουμε; Να συμβεί κάποιο μεγαλύτερο, ανεπανόρθωτο, κακό και τότε να πάρουμε μέτρα; Τότε θα είναι αργά. Πολύ αργά.

Ποια θα είναι τα μέτρα; Πιο αυστηροί νόμοι; Αυστηρή τήρηση των υπαρχόντων; Πιθανόν αυτά, και άλλα παρεμφερή, να ωφελήσουν. Αλλά αφορούν το παρόν και το εγγύς μέλλον. Ναι. Να φροντίσουμε γι’ αυτό. Αλλά, πάνω από όλα, να κοιτάξουμε μακριά. Πώς, κάποτε, θ’ αποκτήσουμε φιλάθλους με πραγματική φίλαθλη συνείδηση, για τους οποίους ο φίλος και οπαδός της αντίπαλης ομάδας δεν θα είναι εχθρός. Εδώ κατορθώσαμε ν’ απαλλαγούμε, επιτέλους, από το κομματικό μίσος και τη βία την οποία αυτό εξέθρεφε, που είχαν μακρά παράδοση στην Ελλάδα, από τον 19ο αιώνα. Δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε τη βία, που σχετίζεται με τον αθλητισμό;
Μπορούμε· τουλάχιστον ώς έναν βαθμό. Αρκεί να έχουμε (να έχουν, δηλαδή, οι αρμόδιοι) θέληση. Θέληση να συγκρουστούν ακόμη και με «συμφέροντα». Διότι η Πολιτεία θα χρειαστεί να βρεθεί απέναντι και σ’ εκδότες, τα μέσα των οποίων (κυρίως εφημερίδες) «καλλιεργούν» και οξύνουν το οπαδικό μίσος. Οπως, επίσης, θα πρέπει να συγκρουστεί και με ιδιοκτήτες ή παράγοντες σωματείων, οι οποίοι, με δηλώσεις και πράξεις, φανατίζουν τους άφρονες οπαδούς.

Ολα αυτά, όμως, κατατείνουν μόνο προς την πρόσκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος. Το ζητούμενο, κατά την άποψή μας, πρέπει να είναι η εκρίζωσή του. Πώς μπορεί να επιτευχθεί τούτο;
Με κίνδυνο να καταντήσουμε κουραστικοί, θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά, ότι, αν πράγματι επιθυμούμε να έχουμε κάποτε γενιές πραγματικών φιλάθλων και όχι φανατισμένων οπαδών, πρέπει, επιτέλους, να καθιερωθεί στα σχολεία, από το Δημοτικό, μάθημα αθλητικής παιδείας. Ισως είναι η τελευταία ελπίδα...
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ