Για παράδειγμα το πρόσφατο αριστερό διαζύγιο. Γιατί έφυγαν;
Μα επειδή είναι πιο αριστεροί.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι οι σύντροφοι αισθάνονται αυθεντικοί εκπρόσωποι της Αριστεράς, δηλαδή των φτωχών, των μη προνομιούχων που έλεγε και εκείνος ο αείμνηστος του πράσινου ήλιου
Αριστεροί λοιπόν. Τα συντρόφια του ταραγμένου διαζυγίου.
Μα πως είναι αριστεροί, όταν προτάσσουν την Οικολογία και την πράσινη ανάπτυξη;
Αν δεν κάνω λάθος και άλλες δυνάμεις υπέρ οικολογίας και πράσινης ανάπτυξης. Δηλαδή ο Κυριάκος δεν είναι; Ούτε ο Κασσελάκης; Ούτε ο Ανδρουλάκης; Εδώ θηριώδη μονοπώλια ετοιμάζονται να εφορμήσουν, επενδύοντας στην πράσινη μετάβαση. Κάτι άλλο είναι;
Σαν τι;
Σαν καρέκλες, θέσεις, αρχηγικά πόστα, κάτι σαν ηγεσία. Γιατί εσύ και όχι εγώ;
Και πως αποδεικνύεται αυτό;
Μα από το γεγονός ότι δύο, η Εφη και ο Ευκλείδης, υπήρξαν τα πρώτα «άλογα» κούρσας για τη διαδοχή μετά τον «παραμερισμό» του Αλέξη Τσίπρα.
Απόδειξη;
Μα φυσικά η εκεχειρία ανάμεσα στους δύο. Γι αυτό τοποθέτησαν σαν προσωρινή λύση τον Αλέξη Χαρίτση. Προς το παρόν κάτσε εσύ και μετά βλέπουμε ποιος από τους δύο θα λάβει το χρίσμα μόνιμης ηγεσίας.
Κι αυτό πότε θα γίνει;
Μα φυσικά μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Θα εξαρτηθεί από τα ποσοστά. Εξαρτάται που λένε. Αν κερδίσουν τότε ένας από τους δύο θα γίνει αρχηγός. Αν χάσουν, τότε ο καθένας τραβάει τον δρόμο του προς τα αριστερά, δηλαδή προς το θα δούμε και έχει ο θεός
Με απλά λόγια η ανυποψίαστη κοινωνία του μόχθου λαμβάνει ένα ακόμα επιχείρημα απομυθοποίησης και πολιτικού εκφυλισμού από στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται «αριστεροί». Το μήνυμα υπόγειο και αποκαλυπτικό.
Επομένως ο καημός για μια καλύτερη κοινωνία έγινε μαγαζί επαγγελματιών πολιτικών.
Επομένως οι ταμπέλες είναι αποπροσανατολιστικές. Επομένως το «επάγγελμα» και όχι η ουσία.
Επομένως γιατί αυτός ο άσχετος και όχι εγώ ο σχετικός. Εγώ που μαζί με άλλους κτίσαμε το μαγαζί Εμείς που το ανοίξαμε, που επενδύσαμε, που το μεγαλώσαμε και που μ αυτό το μαγαζί επί σειρά ετών, τον τόπο κυβερνήσαμε.
Με απλά λόγια η ανυποψίαστη κοινωνία εντελώς αποστασιοποιημένη απ αυτά τα «μαγαζιά». Αφού, σου λέει, μοναδικό τους μέλημα είναι οι καρέκλες, οι μαρκίζες και το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Ολοι αυτοί, παρέα με διάφορους δημοσιογράφους, συντηρούν την ύπαρξή τους, εμφανιζόμενοι σε δεκάδες τηλεοπτικές, πολιτικές εκπομπές. Κλειστά κυκλώματα που με συστηματική προβολή στοχεύουν στην λειτουργία των «μαγαζιών» τους. Εμένα τι με νοιάζει; Σάμπως τα «προιόντα» τους είναι υπαρκτά και αληθινά; Λόγια, λόγια, λόγια.
Σαν πασαρέλα ρητόρων. Ποιος τα λέει καλά, ποιος είναι πειστικός και ποιος ο δημοφιλής. Διαγωνισμός αριστερών ταλέντων. Σαν ριάλιτι σόου. Να τους βλέπεις, να τους ακούς και να σκοτώνεις την ώρα σου. Να διασκεδάζεις. Γι αυτό...
«κλαυσίγελος»
Τι σημαίνει «κλαυσίγελος»;
Κλάμα που συνοδεύεται από γέλιο, κλάμα από χαρά! Και τα δύο; Και τα δύο. Κλάμα για την κατάντια της Αριστεράς, γέλιο για τους επαγγελματίες και τα μαγαζιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου