Και για να ‘χουµε το καλό ρώτημα: από πότε έγινε «σύντροφος» με τον Μάο Τσετούνγκ ο κ. Στέφανος Κασσελάκης; Τι σχέση έχει ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς –ή ό,τι τέλος πάντων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ– με τον πιο αιματοβαμμένο δικτάτορα της Ιστορίας;
Η συζήτηση ξεκίνησε από μια αποστροφή του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, που ρητορικώς ρώτησε «αλήθεια, έψαχναν καιρό να βρουν αυτό το φυντάνι;» (13.12.2023). Ετσι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς για να δείξει πως είναι από τρανή γενιά, ανταπάντησε: «Για τον χαρακτηρισμό του “φυντάνι”, θα του θύμιζα τις λέξεις που γνωρίζει καλύτερα από μένα, του συντρόφου Μάο: “Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”» (Kontra 14.12.2023).
Βεβαίως, ο Μάο τα είπε το 1956 λίγο διαφορετικά από το κλισέ που κυκλοφορεί και επανέλαβε ο κ. Κασσελάκης. «Η πολιτική να επιτρέψουμε εκατό λουλούδια να ανθίσουν και εκατό σχολές σκέψης να ανταγωνιστούν έχει σκοπό να προωθήσει την άνθηση των τεχνών και την πρόοδο της επιστήμης». Αλλά το πρόβλημα δεν είναι πώς τα είπε ο δικτάτορας, αλλά τι έκανε μετά. Τα λουλούδια άνθισαν για δυο χρόνια και μετά τους πήραν το κεφάλι. Το 1966 ξεκίνησε η Πολιτιστική (αντ)Επανάσταση και αφιονισμένοι ερυθροφρουροί άρχισαν τις διαπομπεύσεις και δολοφονίες δασκάλων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, ακόμη και ανθρώπων που φορούσαν «μπουρζουάδικα ρούχα», ή είχαν «αντιδραστικά κουρέματα». Σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν, πολιτιστικά μνημεία (ακόμη και τάφοι) βεβηλώθηκαν.
Κανείς δεν ξέρει πόσοι δολοφονήθηκαν ή οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία στα χρόνια της απολίτιστης επανάστασης· οι αριθμοί κυμαίνονται μεταξύ 500.000 και 2.000.000. Υπάρχουν δε κάποιοι συγγραφείς που εικάζουν ότι η «καμπάνια των εκατό λουλουδιών» έγινε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Για να «ανθήσουν» οι φορείς των «αντεπαναστατικών» ιδεών, ώστε να μπορούν μετά να τους κλαδέψουν.
Αυτό έκανε εξάλλου και πριν την απολίτιστη επανάσταση.
Ο προσωπικός γιατρός του «Μεγάλου Τιμονιέρη», Λι Ζι Σούι, γράφει ότι «παρακολουθώντας από τη Γουχάν την εξέλιξη της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Μάο απολάμβανε την αναταραχή που ο ίδιος είχε προκαλέσει στο Πεκίνο. Μετά την απομόνωσή του οι εχθροί του είχαν δραστηριοποιηθεί, επιτρέποντάς του έτσι να τους τσακίσει…» («Η ιδιωτική ζωή του προέδρου Μάο», εκδ. Καστανιώτη).
Οπως και να ‘χουν τα πράγματα, όμως, ουδείς εχέφρων άνθρωπος –ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης– θα ήθελε να είναι «σύντροφος» ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων των εποχών.
Η μόνη δικαιολογία του κ. Κασσελάκη είναι...
η άγνοιά του.
Θα ήθελε να είναι με τους πραματευτάδες. Εστω του αίματος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου