1/1/2023 Έφυγε σε ηλικία 94 ετών, ο Αριστοτέλης Διβάνης, ιδρυτής του ξενοδοχειακού ομίλου Divani.
Ο Αριστοτέλης Διβάνης έκανε το πρώτο βήμα στον ξενοδοχειακό τομέα το 1958, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Τρίκαλα. Το εγχείρημα του ιδρυτή του Ομίλου ήταν εξαρχής καινοτόμο με το καθένα από τα 65 δωμάτια της μονάδας να διαθέτει το δικό του λουτρό.
Η αγάπη για τη φιλοξενία και το επιχειρηματικό πνεύμα του κ. Αριστοτέλη Διβάνη έδειξαν τον δρόμο και για τη συνέχεια, με τον ίδιο να αποσύρεται από οποιαδήποτε άλλη εμπορική δραστηριότητα και να εστιάζει αποκλειστικά στον ξενοδοχειακό κλάδο.
Με την πρώτη επιχειρηματική του πρωτοβουλία στον χώρο του Τουρισμού να στέφεται με απόλυτη επιτυχία, ο κ. Αριστοτέλης Διβάνης διαβλέπει την ανερχόμενη εξέλιξη του εμβληματικού προορισμού των Μετεώρων και παίρνει τη μεγάλη απόφαση για την ίδρυση του δεύτερου ξενοδοχείου του Ομίλου στην Καλαμπάκα.
Μετά το τέλος της δικτατορίας, ο Όμιλος είναι πλέον ο μεγαλύτερος στη Θεσσαλία ανοίγοντας την τρίτη του μονάδα, αυτή τη φορά στην πόλη της Λάρισας.
Το επόμενο βήμα έμοιαζε προδιαγεγραμμένο. Λίγο πριν από τη συμπλήρωση της δεύτερης δεκαετίας στον ξενοδοχειακό κλάδο, ο ιδρυτής του Ομίλου σε συνεργασία με τον συντοπίτη του κ. Ζαφόλια εγκαινιάζει το πρώτο του ξενοδοχείο στην Αθήνα στην περιοχή της Ακρόπολης.
Ο κ. Αριστοτέλης Διβάνης επιλέγει στρατηγικά το δημοφιλέστερο σημείο της χώρας και παγκοσμίως αναγνωρίσιμο για να το ταυτίσει με το πρώτο του ξενοδοχείο στην πρωτεύουσα.
Η κάθοδος στην Αθήνα ήταν επιτυχημένη και καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία.
Η τρίτη δεκαετία του Ομίλου Διβάνη φέρνει ένα ακόμη ξενοδοχείο στην Αθήνα, το Divani Zafolia Alexandras, ένα ιστορικό κτήριο σε μια Αθήνα που άλλαζε.
Η Κέρκυρα αποτελούσε τότε έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς για το βρετανικό κοινό, το οποίο είχε ξεκινήσει να αυξάνεται αισθητά χρόνο με τον χρόνο. Ο κ. Αριστοτέλης Διβάνης προβλέπει την αύξηση της τουριστικής ροής και εισέρχεται δυναμικά στη δεκαετία του 1980 εξαγοράζοντας το Corfu Kanoni. Έτσι, «γεννιέται» το πολυτελές Divani Corfu Palace και μετατρέπεται σε ένα μοναδικό για την περιοχή θέρετρο.
Το 1986 είναι η χρονιά που αρχίζει να δραστηριοποιείται στις επιχειρήσεις του Ομίλου μετά την ολοκλήρωση και των μεταπτυχιακών σπουδών του, ο Σπύρος Διβάνης, γιος του Αριστοτέλη. Η πείρα του ιδρυτή σε συνδυασμό με τη δυναμική και τις καινοτόμες ιδέες της νέας γενιάς οδηγούν τον Όμιλο στα επόμενα βήματα.
Αν και πρόκειται για μια δύσκολη περίοδο για τον ελληνικό τουρισμό, ο Όμιλος επανατοποθετείται δυναμικά στην αγορά της Αθήνας και κερδίζει το στοίχημα εξαγοράζοντας το ιστορικό ξενοδοχείο Caravel. Μέσα σε τρία χρόνια το Divani Caravel γίνεται η πρώτη σε κερδοφορία ξενοδοχειακή επιχείρηση και αποτελεί την πρώτη επιλογή για τη διεξαγωγή διεθνών και εγχώριων απαιτητικών εκδηλώσεων και συνεδρίων στις δεκαετίες που ακολουθούν.
Ταυτόχρονα, στην επέτειο των 40 ετών του, ο Όμιλος τολμά μια ακόμη σημαντική επένδυση εξαγοράζοντας το εμβληματικό τοπόσημο των Νοτίων Προαστίων Apollon Pallas, στη Βουλιαγμένη. Μια στρατηγική κίνηση και επένδυση που τον καταξίωσε σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, με την αγορά να αναγνωρίζει την ηγετική μορφή του.
3/1/2023 Τραγικό θάνατο βρήκε ο γνωστός συνθέτης Νότης Μαυρουδής, στο σπίτι του στη Μακρινίτσα Πηλίου, όπου βρισκόταν για διακοπές.
Ο άτυχος καλλιτέχνης θέλησε να κάνει κάποια εργασία στο σπίτι του στην Κουκουράβα, λίγο μετά τις 8.30 το βράδυ και έβαλε ένα ξύλο στα κάγκελα της αυλής του σπιτιού του και πάτησε πάνω, αλλά πιθανόν έχασε την ισορροπία του ή ζαλίστηκε και έπεσε στο κενό.
8/1/2023 Έφυγε από τη ζωή ο διεθνολόγος και καθηγητής Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης σε ηλικία 73 ετών
Ο κορυφαίος ακαδημαϊκός έπασχε από καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε το τελευταίο διάστημα.
Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των Διεθνών Σχέσεων και τα συγγράμματά του, αποτελούν βασικό εγχειρίδιο για όσους ασχολούνται με το αντικείμενο.
Ήταν Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διευθυντής του Κέντρου Ανατολικών Σπουδών.
Επίσης, διατελούσε μόνιμος αρθρογράφος στην κυπριακή εφημερίδα «Η Σημερινή», καθώς και στην free press Εφημεριδα «Boulevard».
Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης γεννήθηκε στη Μόρφου της Κύπρου το 1949. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στην Κοινωνιολογία, στην Πολιτική Επιστήμη, στις Διεθνείς Σχέσεις και στο Διεθνές Δίκαιο στα Πανεπιστήμια Tubingen, Freiburg και Bochum, Ομοσπονδιακή Γερμανία.
Ανακηρύχθηκε Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Bochum (Magna Cum Laude), διατελώντας υπότροφος του Ιδρύματος Friedrich Naumann και της Γερμανικής Ακαδημίας Υποτροφιών. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και του Κυπριακού Κέντρου Μελετών. Διδάσκει στις Ανώτατες Σχολές όλων των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων.
Διετέλεσε Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών και Πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού.
Σειρά άρθρων και μελετών του δημοσιευθήκαν τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, ενώ είναι συγγραφέας βιβλίων και μονογραφιών στην ελληνική, αγγλική, καθώς και γερμανική γλώσσα και επιμελητής συλλογικών έργων. Διδάσκει διεθνή πολιτική, διαχείριση κρίσεων, εξωτερική πολιτική και ΜΜΕ και πολιτιστική διπλωματία.
Συγγραφικό έργο
Ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης είναι συγγραφέας μιας πληθώρας βιβλίων, ενώ έχει επιμεληθεί και συμβάλει στη συγγραφή πολλών ακόμα. Ακολουθούν ορισμένοι τίτλοι από το συγγραφικό του έργο:
– Διεθνής πολιτική θεωρία και πράξη: Κύπρος, τη ύστάτη ώρα
– Το Κυπριακό και το Διεθνές Σύστημα, 1945-1974: Αναζητώντας θέση στον κόσμο
– Κοπεγχάγη 2009: Ο μακρύς δρόμος προς την Ευρώπη
– Μετακεμαλισμός
– Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον εικοστό αιώνα: Διεθνές επιστημονικό συνέδριο: Ζάππειο Μέγαρο, 5-9 Ιουνίου 2007
– Κύπρος: Από την αρχαιότητα έως σήμερα
– ΧΙΙΙ Διεθνής συνάντηση αρχαίου δράματος 2007: Η γυναίκα στο αρχαίο δράμα: Πρακτικά συμποσίου
– Η Τουρκία στον 21ο αιώνα: Ο μακρύς δρόμος προς την Ευρώπη
8/1/2023: Ξαφνικός θάνατος του διευθυντή του ομίλου «Παραπολιτικά» Παναγιώτη Τζένου σε ηλικία 46 ετών από ανακοπή καρδιάς
10/1/2022: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος
Γεννημένος στις 2 Ιουνίου του 1940 στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ελλάδας στις 6 Μαρτίου του 1964, σε ηλικία 24 ετών διαδεχόμενος τον πατέρα του, Παύλο Α΄ μετά τον θάνατό του την ίδια ημέρα.
Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε την τότε πριγκίπισσα της Δανίας, Άννα Μαρία, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και δύο κόρες.
Ήταν γιος του βασιλιά Παύλου Α’, του οίκου των Γλύξμπουργκ και της βασίλισσας Φρειδερίκης – Λουίζας του Αννοβέρου, αδελφός της μετέπειτα (και πρώην πλέον) βασίλισσας της Ισπανίας Σοφίας και της πριγκίπισσας Ειρήνης.
Το 1941, η οικογένειά του διέφυγε στην Κρήτη και μετά στην Αίγυπτο. Στη διάρκεια του πολέμου έζησαν για μεγάλα διαστήματα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το 1946, μετά την απελευθέρωση η βασιλική οικογένεια επέστρεψε στη χώρα.
Την 1η Απριλίου 1947, ο πατέρας του ανέλαβε το βασιλικό αξίωμα, ύστερα από το θάνατο του Γεωργίου Β’, και ο ίδιος ανακηρύχτηκε διάδοχος του θρόνου. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο δημοτικό σχολείο που λειτούργησε μέσα στα ανάκτορα Ψυχικού. Τις γυμνασιακές του σπουδές έκανε στο εθνικό εκπαιδευτήριο Αναβρύτων και συνέχισε στη Σχολή Ευελπίδων.
Στις 28 Ιουνίου του 1958 ανακηρύχτηκε αξιωματικός και στα τρία όπλα. Ασχολήθηκε ενεργά με τον προσκοπισμό και το 1959 ανακηρύχτηκε αρχιπρόσκοπος. Το 1960 αναδείχτηκε χρυσός ολυμπιονίκης στη Ρώμη, στο αγώνισμα της ιστιοπλοΐας.
Στις 6 Μαρτίου 1964 την επομένη του θανάτου του πατέρα του, ανακηρύχτηκε βασιλιάς σε ηλικία 24 ετών. Στις 18 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Μαρία της Δανίας, τριτότοκη κόρη του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου Θ’. Από το γάμο του απέκτησε πέντε παιδιά: την Αλεξία, τον Παύλο, τον Νικόλαο, τη Θεοδώρα και τον Φίλιππο.
Στις 15 Ιουλίου του 1965 προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αμφισβητώντας το δικαίωμα του πρωθυπουργού να αναλάβει προσωπικά το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Στη συνέχεια διόρισε τις βραχύβιες κυβερνήσεις Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα (15 Ιουλίου) και Ηλία Τσιριμώκου (20 Αυγούστου), οι οποίες δεν συγκέντρωσαν ψήφο εμπιστοσύνης.
Στις 17 Σεπτεμβρίου διόρισε νέα κυβέρνηση υπό το Στέφανο Στεφανόπουλο, η οποία διατηρήθηκε στην εξουσία επί περίπου 15 μήνες.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 διόρισε την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου η οποία έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και στις 3 Απριλίου 1967 διόρισε πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο με σκοπό τη διεξαγωγή εκλογών.
Λίγες ημέρες αργότερα υπέδειξε για τη θέση του πρωθυπουργού τον Κωνσταντίνο Κόλλια και προσυπέγραψε το διορισμό της υπό αυτόν κυβέρνησης.
Στις 13 Δεκεμβρίου οργάνωσε αντιδικτατορική κίνηση που απέτυχε. Κατέφυγε με την οικογένειά του στη Ρώμη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Την 1η Ιουνίου 1973 το δικτατορικό καθεστώς ανακοίνωσε την κατάλυση της βασιλείας και στις 29 Ιουλίου έκανε «δημοψήφισμα» για να κατοχυρώσει την απόφασή του αυτή.
Το 1974, ύστερα από την πτώση των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, έγινε το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου για το πολιτειακό, με το οποίο ο Κωνσταντίνος Β’ κηρύχτηκε οριστικά έκπτωτος, με ποσοστό ψήφων 69,18% υπέρ της προεδρευομένης Δημοκρατίας.
Μετά την έκπτωσή του, διεκδίκησε ακίνητη περιουσία (Κτήμα και ανάκτορα Τατοΐου, κτήμα και ανάκτορο Μon Repos Κερκύρας και δασόκτημα Πολυδενδρίου Λαρίσης) και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Τελικά η απόφαση που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2002, του επιδίκασε αποζημίωση 13,7 εκατ. ευρώ.
Γεννημένος στις 2 Ιουνίου του 1940 στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ελλάδας στις 6 Μαρτίου του 1964, σε ηλικία 24 ετών διαδεχόμενος τον πατέρα του, Παύλο Α΄ μετά τον θάνατό του την ίδια ημέρα.
Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε την τότε πριγκίπισσα της Δανίας, Άννα Μαρία, με την οποία απέκτησε τρεις γιους και δύο κόρες.
Ήταν γιος του βασιλιά Παύλου Α’, του οίκου των Γλύξμπουργκ και της βασίλισσας Φρειδερίκης – Λουίζας του Αννοβέρου, αδελφός της μετέπειτα (και πρώην πλέον) βασίλισσας της Ισπανίας Σοφίας και της πριγκίπισσας Ειρήνης.
Το 1941, η οικογένειά του διέφυγε στην Κρήτη και μετά στην Αίγυπτο. Στη διάρκεια του πολέμου έζησαν για μεγάλα διαστήματα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το 1946, μετά την απελευθέρωση η βασιλική οικογένεια επέστρεψε στη χώρα.
Την 1η Απριλίου 1947, ο πατέρας του ανέλαβε το βασιλικό αξίωμα, ύστερα από το θάνατο του Γεωργίου Β’, και ο ίδιος ανακηρύχτηκε διάδοχος του θρόνου. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στο δημοτικό σχολείο που λειτούργησε μέσα στα ανάκτορα Ψυχικού. Τις γυμνασιακές του σπουδές έκανε στο εθνικό εκπαιδευτήριο Αναβρύτων και συνέχισε στη Σχολή Ευελπίδων.
Στις 28 Ιουνίου του 1958 ανακηρύχτηκε αξιωματικός και στα τρία όπλα. Ασχολήθηκε ενεργά με τον προσκοπισμό και το 1959 ανακηρύχτηκε αρχιπρόσκοπος. Το 1960 αναδείχτηκε χρυσός ολυμπιονίκης στη Ρώμη, στο αγώνισμα της ιστιοπλοΐας.
Στις 6 Μαρτίου 1964 την επομένη του θανάτου του πατέρα του, ανακηρύχτηκε βασιλιάς σε ηλικία 24 ετών. Στις 18 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Άννα Μαρία της Δανίας, τριτότοκη κόρη του βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου Θ’. Από το γάμο του απέκτησε πέντε παιδιά: την Αλεξία, τον Παύλο, τον Νικόλαο, τη Θεοδώρα και τον Φίλιππο.
Στις 15 Ιουλίου του 1965 προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αμφισβητώντας το δικαίωμα του πρωθυπουργού να αναλάβει προσωπικά το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Στη συνέχεια διόρισε τις βραχύβιες κυβερνήσεις Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα (15 Ιουλίου) και Ηλία Τσιριμώκου (20 Αυγούστου), οι οποίες δεν συγκέντρωσαν ψήφο εμπιστοσύνης.
Στις 17 Σεπτεμβρίου διόρισε νέα κυβέρνηση υπό το Στέφανο Στεφανόπουλο, η οποία διατηρήθηκε στην εξουσία επί περίπου 15 μήνες.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 διόρισε την υπηρεσιακή κυβέρνηση του Ιωάννη Παρασκευόπουλου η οποία έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και στις 3 Απριλίου 1967 διόρισε πρωθυπουργό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο με σκοπό τη διεξαγωγή εκλογών.
Λίγες ημέρες αργότερα υπέδειξε για τη θέση του πρωθυπουργού τον Κωνσταντίνο Κόλλια και προσυπέγραψε το διορισμό της υπό αυτόν κυβέρνησης.
Στις 13 Δεκεμβρίου οργάνωσε αντιδικτατορική κίνηση που απέτυχε. Κατέφυγε με την οικογένειά του στη Ρώμη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Την 1η Ιουνίου 1973 το δικτατορικό καθεστώς ανακοίνωσε την κατάλυση της βασιλείας και στις 29 Ιουλίου έκανε «δημοψήφισμα» για να κατοχυρώσει την απόφασή του αυτή.
Το 1974, ύστερα από την πτώση των συνταγματαρχών και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, έγινε το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου για το πολιτειακό, με το οποίο ο Κωνσταντίνος Β’ κηρύχτηκε οριστικά έκπτωτος, με ποσοστό ψήφων 69,18% υπέρ της προεδρευομένης Δημοκρατίας.
Μετά την έκπτωσή του, διεκδίκησε ακίνητη περιουσία (Κτήμα και ανάκτορα Τατοΐου, κτήμα και ανάκτορο Μon Repos Κερκύρας και δασόκτημα Πολυδενδρίου Λαρίσης) και προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Τελικά η απόφαση που εκδόθηκε τον Νοέμβριο του 2002, του επιδίκασε αποζημίωση 13,7 εκατ. ευρώ.
Ο Ερρίκος Ανδρέου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου 1938 και μεγάλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Nότιας Aφρικής. Εκεί, σπούδασε σε αγγλόφωνο πανεπιστήμιο Ιστορία της Τέχνης και Αγγλική Λογοτεχνία και συνέχισε τις σπουδές του στο σενάριο και την σκηνοθεσία στη Μεγάλη Ακαδημία Κινηματογράφου της Ρώμης.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε διεθνείς παραγωγές, όπως, «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε», και «Λέων της Σπάρτης». Το 1961 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία «Ο Εφιάλτης» σε δικό του σενάριο και παραγωγή, η οποία κέρδισε διακρίσεις στο Φεστιβάλ του Νέου Δελχί και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1964 σκηνοθέτησε την ταινία «Επιστροφή», η οποία κέρδισε το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 1966 την ταινία «Διχασμός», η οποία κέρδισε το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά και διεθνή διάκριση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Σικάγο.
Το 1967 συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ στην ταινία «Εκείνος και Εκείνη». Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και άλλες ταινίες, συνεργαζόμενος με Αμερικανούς και Ιταλούς παραγωγούς. Το 1970 σκηνοθέτησε, σε δικό του σενάριο και παραγωγή, την ταινία «Ανταρσία των 10» η οποία κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ίδιο βραβείο κέρδισε και τον επόμενο χρόνο, για την ταινία της Φίνος Φιλμ «Η Μεγάλη Στιγμή του ’21 – Παπαφλέσσας». Το 1979 σκηνοθέτησε την αγγλόφωνη ταινία «Κραυγές στον ‘Ανεμο», η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Νέα Υόρκη. Σκηνοθέτησε επίσης και τις κοσμοπολίτικες ερωτικές περιπέτειες σε παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη «Αναζήτησις», «Ψυχή και σάρκα (Εσύ κι εγώ)», «Το αγκίστρι». Τελευταία του ταινία ήταν η «Μοιραία σχέση» το 2009.
Από το 1977 και μετά στράφηκε στην τηλεόραση σκηνοθετώντας αρκετές επιτυχημένες σειρές. Αξέχαστες θα παραμείνουν οι θρυλικές σειρές βασισμένες στα μυθιστορήματα του Ξενόπουλου με ιδανική ερμηνεύτρια την Νόρα Βαλσάμη, όπως η «Αφροδίτη», η «Αναδυομένη» και οι «Μυστικοί Αρραβώνες».
Μεγάλη επιτυχία ήταν και «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» με την Μιμή Ντενίση. Όλες οι σειρές που σκηνοθέτησε για την τηλεόραση -δημόσια και ιδιωτική- έγιναν μεγάλες επιτυχίες και κάποιες άφησαν εποχή, όπως «Το φως του Αυγερινού», «Αξιόπιστοι», «Λάουρα» , «Ο κόσμος κι ο Κοσμάς», «Έλλη και ‘Αννα», «Στησιχόρου 73», «Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη», «Μια γυναίκα από το παρελθόν», «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», «Τυχεροί και άτυχοι» κ.α.
Τον Ιούνιο του 1973, παντρεύτηκε την ηθοποιό Νόρα Βαλσάμη, την οποία είχε γνωρίσει κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι» της Φίνος Φιλμ. Έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Κωνσταντίνο-Ερρίκο Τζούνιορ.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε διεθνείς παραγωγές, όπως, «Τα Κανόνια του Ναβαρόνε», και «Λέων της Σπάρτης». Το 1961 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία «Ο Εφιάλτης» σε δικό του σενάριο και παραγωγή, η οποία κέρδισε διακρίσεις στο Φεστιβάλ του Νέου Δελχί και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 1964 σκηνοθέτησε την ταινία «Επιστροφή», η οποία κέρδισε το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το 1966 την ταινία «Διχασμός», η οποία κέρδισε το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά και διεθνή διάκριση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Σικάγο.
Το 1967 συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ στην ταινία «Εκείνος και Εκείνη». Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και άλλες ταινίες, συνεργαζόμενος με Αμερικανούς και Ιταλούς παραγωγούς. Το 1970 σκηνοθέτησε, σε δικό του σενάριο και παραγωγή, την ταινία «Ανταρσία των 10» η οποία κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το ίδιο βραβείο κέρδισε και τον επόμενο χρόνο, για την ταινία της Φίνος Φιλμ «Η Μεγάλη Στιγμή του ’21 – Παπαφλέσσας». Το 1979 σκηνοθέτησε την αγγλόφωνη ταινία «Κραυγές στον ‘Ανεμο», η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στη Νέα Υόρκη. Σκηνοθέτησε επίσης και τις κοσμοπολίτικες ερωτικές περιπέτειες σε παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη «Αναζήτησις», «Ψυχή και σάρκα (Εσύ κι εγώ)», «Το αγκίστρι». Τελευταία του ταινία ήταν η «Μοιραία σχέση» το 2009.
Από το 1977 και μετά στράφηκε στην τηλεόραση σκηνοθετώντας αρκετές επιτυχημένες σειρές. Αξέχαστες θα παραμείνουν οι θρυλικές σειρές βασισμένες στα μυθιστορήματα του Ξενόπουλου με ιδανική ερμηνεύτρια την Νόρα Βαλσάμη, όπως η «Αφροδίτη», η «Αναδυομένη» και οι «Μυστικοί Αρραβώνες».
Μεγάλη επιτυχία ήταν και «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» με την Μιμή Ντενίση. Όλες οι σειρές που σκηνοθέτησε για την τηλεόραση -δημόσια και ιδιωτική- έγιναν μεγάλες επιτυχίες και κάποιες άφησαν εποχή, όπως «Το φως του Αυγερινού», «Αξιόπιστοι», «Λάουρα» , «Ο κόσμος κι ο Κοσμάς», «Έλλη και ‘Αννα», «Στησιχόρου 73», «Η εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη», «Μια γυναίκα από το παρελθόν», «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», «Τυχεροί και άτυχοι» κ.α.
Τον Ιούνιο του 1973, παντρεύτηκε την ηθοποιό Νόρα Βαλσάμη, την οποία είχε γνωρίσει κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι» της Φίνος Φιλμ. Έχουν αποκτήσει έναν γιο, τον Κωνσταντίνο-Ερρίκο Τζούνιορ.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος υπήρξε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για τον ελληνικό κινηματογράφο. Με τις ερμηνείες του κατάφερε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον πόνο και τη δυστυχία των κατατρεγμένων, ενώ με τη φωνή του τραγούδησε τον καημό των ξενιτεμένων. Οι ταινίες του μιλούσαν στην καρδιά των ομογενών και απηχούσαν την τιμιότητα του Έλληνα, τον άνθρωπο που βάζει πάνω από όλα το ήθος και την οικογένειά του, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει στο διάβα του. Στο πρόσωπό του οι Έλληνες απανταχού αναγνώρισαν ένα σύμβολο και γρήγορα τη δεκαετία του '60 και του '70 καθιερώθηκε ως «το παιδί του λαού».
Η ζωή του δεν ήταν εύκολη, αλλά σίγουρα ήταν γεμάτη. Ο Νίκος Ξανθόπουλος γνώρισε την απόλυτη αποθέωση από τους λάτρεις των δραματικών ταινιών και επέλεξε να αλλάξει ρότα στη ζωή του ενώ ήταν ήδη στο απόγειο της καριέρας του. Δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις, αλλά προτιμούσε να τροφοδοτεί το κοινό με νέα του μέσα από τη σελίδα που διατηρούσε στο Facebook. Μέσω αυτής μοιραζόταν εικόνες από το χωράφι του στην Παλλήνη και θυμόταν τα ξεχωριστά ταξίδια του στο εξωτερικό, τις μεγάλες συνεργασίες του, αποκαλύπτοντας ιστορίες από τα παρασκήνια και τα γυρίσματα.
Ο Νίκος Ξανθόπουλος γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία στις 14 Μαρτίου του 1934 και μεγάλωσε φτωχικά. Υπήρξε παιδί Πόντιων προσφύγων. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης και ψαράς. Υπήρξε αντιστασιακός και έλειπε για μεγάλα χρονικά διαστήματα από το σπίτι του. Το μεγάλωμα του μικρού Νίκου είχε αναλάβει η μητέρα του.
Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της ΑΕΚ και ήθελε να γίνει Φιλόλογος. Η αγάπη του για τον Μάνο Κατράκη, ωστόσο, τον οδήγησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο και υπηρέτησε από το 1957 έως και το 1963.
Τα επόμενα χρόνια θα αφοσιωθεί στον κινηματογράφο, όπου θα διαγράψει μία μεγάλη καριέρα που θα τον καθιερώσει στη συνείδηση του κοινού ως «τραγικό ήρωα» και «παιδί του λαού». Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1958 στην κωμωδία του Φίλιππα Φυλακτού «Το Εισπρακτοράκι», στο πλευρό του Βασίλη Αυλωνίτη και του Νίκου Ρίζου. Από το 1964 έως και το 1971 είχε αποκλειστική συνεργασία με την Κλακ Φιλμ και αφιερώθηκε στις δραματικές ταινίες, όπου άρχισε να τραγουδά. Η πρώτη του συμμετοχή σε δραματική ταινία της εταιρείας παραγωγής ήταν το 1963 στην ταινία «Πληγωμένες Καρδιές», ενώ έναν χρόνο αργότερα, το 1964 ακολουθεί το «Αγάπησα και Πόνεσα».
Η τελευταία του κινηματογραφική παρουσία, μετά από απουσία 24 ετών, έγινε το 1995 στην ταινία του Γιώργου Ζερβουλάκου «Με τον Ορφέα τον Αύγουστο». Το 1994 έπαιξε στην τηλεοπτική δραματική σειρά «Στην κόψη του ξυραφιού». Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια.
Ο Γιώργος Ρωμαίος γεννήθηκε στους Πάγους της Κέρκυρας στις 14 Απριλίου του 1934. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην τότε Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ, σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Αποφοιτώντας ακολούθησε επαγγελματικά τη δημοσιογραφία στην εφημερίδα «Το Βήμα», στην οποία και ανέλαβε, διαδοχικά, συντάκτης Βουλής, πολιτικός συντάκτης, διευθυντής σύνταξης και τελικά διευθυντής, μέχρι το 1981. Ταξίδεψε επανειλημμένα, σε δημοσιογραφικές αποστολές, στην Κύπρο, την Ινδία, την Ταϋλάνδη, το Χονγκ Κονγκ, την Ανατολική Γερμανία, την Σοβιετική Ένωση και τον Λίβανο.
Ο Γιώργος Ρωμαίος έγινε διάσημος με την υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη όταν τότε ως απεσταλμένος δημοσιογράφος του «Βήματος» και των «Νέων» στη Θεσσαλονίκη έκανε πολύ σημαντικές έρευνες που βοήθησαν στο ξεσκέπασμα του παρακράτους που δρούσε στη συμπρωτεύουσα.
Επί δικτατορίας των συνταγματαρχών, το 1971, συνελήφθη και φυλακίστηκε για επτά μήνες (ένα μήνα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και έξι μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού) για τη συμμετοχή του στο ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Κατά την περίοδο 1976 - 1978 υπήρξε αντιπρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).
Το 1981 με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ διορίστηκε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ, θέση που διατήρησε μέχρι το 1984 όταν εκλέχθηκε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ (επανεκλέχθηκε στις ευρωεκλογές του 1989). Το 1984 ανέλαβε επίσης πρόεδρος της πρώτης Διοικούσας Επιτροπής του Ιονίου Πανεπιστημίου. Την περίοδο 1987 - 1992 διατέλεσε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Με την επιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία διορίστηκε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας (13 Οκτωβρίου 1993 - 4 Μαΐου 1994) και στη συνέχεια αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Οικονομίας (4 Μαΐου 1994 - 15 Σεπτεμβρίου 1995). Το 1994, στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος και στις 15 Σεπτεμβρίου του 1995 τοποθετήθηκε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών ως τον Ιανουάριο του 1996 και την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις εκλογές του 1996 εκλέχθηκε βουλευτής Α΄ Αθηνών και ανέλαβε υπουργός Δημόσιας Τάξης, έως τον Οκτώβριο του 1998. Ως υπουργός Δημόσιας Τάξης αρχικά είχε επιτυχίες, αλλά η θητεία του έληξε με άσχημο τρόπο λόγω της υπόθεσης Σορίν Ματέι.
Ο Γεώργιος Ρωμαίος έχει τιμηθεί με το μετάλλιο της Διεθνούς Οργάνωσης Δημοσιογράφων (στην Πράγα το 1971), καθώς και με το χρυσό μετάλλιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Χατζοπούλου και έμενε στη Φιλοθέη. Σύμφωνα με την τρίτη και τελευταία σύζυγο του Ανδρέα Παπανδρέου, Δήμητρα Λιάνη, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ το 1993 είχε προσφέρει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου στον Γιώργο Ρωμαίο, την οποία ο τελευταίος αρνήθηκε.
Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1942 στην Νέα Νικομήδεια της Ημαθίας. Εκεί έπαιξε πρώτη φορά ποδόσφαιρο, πριν τον αποκτήσει η Βέροια το 1959.
Με το ποσό ρεκόρ, για την εποχή, των 175 χιλ. δραχμών, η ΑΕΚ θα καταφέρει να τον αποκτήσει το 1962. Έμελλε να είναι μια από τις πιο σημαντικές μεταγραφές στην ιστορία της ΑΕΚ, την οποία υπηρέτησε μέχρι το 1979, κατακτώντας 5 Πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα.
Μαζί με τον Κώστα Νεστορίδη και τους άλλους μεγάλους άσους της εποχής οδήγησαν την «Ένωση» στην κατάκτηση του τίτλου το 1963. Μετά τον τίτλο του 1963, πρωταγωνίστησε στις κατακτήσεις των πρωταθλημάτων του 1968, του 1971, του 1978 και του 1979, στα Κύπελλα του 1964, του 1966 και του 1978, στην συμμετοχή στα προημιτελικά του Πρωταθλητριών το 1968-69 και στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ το 1977.
Σφράγισε μάλιστα την τελευταία πρόκριση, αυτή στα προημιτελικά με αντίπαλο την Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, σκοράροντας με ασύλληπτη κεφαλιά (με τη γνωστή ικανότητά του να στέκεται στον αέρα) το τρίτο γκολ που οδήγησε την αναμέτρηση στην παράταση και στη συνέχεια στα πέναλτι, όπου προκρίθηκε η ΑΕΚ.
Ο Μίμης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την ΑΕΚ, με 289 γκολ σε 566 εμφανίσεις. Τα 236 σε 481 εμφανίσεις στην Α’ Εθνική. Ηταν επίσης πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα, το 1964 και το 1966. Στην Εθνική Ελλάδας αγωνίστηκε 61 φορές με 21 γκολ
Η Ρένα Κουμιώτη γεννήθηκε στις 3 Μαΐου του 1948 στη Νέα Ιωνία Αττικής. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες. Ο πατέρας της Σμυρνιός, η μάνα της Κωνσταντινοπολίτισσα. To 1968 δουλεύει στην «Απανεμιά» όπου ήρθε και ο Μανώλης Μητσιάς, που μόλις είχε κατέβει απ’ τη Θεσσαλονίκη. Δεν είχε περάσει μήνας από τότε που άρχισε να δουλεύει στο μαγαζί και κάποιο βράδυ την ακούει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και της προτείνει να τραγουδήσει με τον Γιάννη Πουλόπουλο στον δίσκο «ο Δρόμος» που ετοίμαζαν μαζί με τον Μίμη Πλέσσα.
Σπουδαίες συνεργασίες
Το πρώτο τραγούδι που είπε ήταν το «Δώσε μου το στόμα σου» το γνωστό «χελιδονάκι». Και μετά το «Πρώτη φορά». Από την «Απανεμιά» βρίσκεται ξαφνικά να δουλεύει με τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου και τον Λευτέρη Μυτιληναίο στο «Καν-Καν». Την ίδια χρονιά στο θέατρο «REX» στον θεατρικό «Δρόμο». Ακολουθούν στη δισκογραφία «Σταμάτησε του ρολογιού οι δείχτες», «Άναψε καινούργιο μου φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα, ενώ συμμετείχε στους δίσκους «Ώρες» και «Θαλασσινό τριφύλλι» του Λίνου Κόκοτου. Το επόμενο καλοκαίρι πάλι με τον Πουλόπουλο στην «Αθηναία».
Και μετά στα «Δειλινά» για τρεις σεζόν. Απ’ τον Οκτώβριο του 1970 μέχρι το 1972. Εκεί κι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Σταμάτης Κόκοτας, ο Χρηστάκης κι ο Γιώργος Ζαμπέτας. Το 1972, συνεργάστηκε με τον Γιώργο Νταλάρα στο θέατρο Μπουρνέλη.
Μετά τα «Δειλινά» πήγε στη «Φαντασία». Πάλι με τον Πουλόπουλο στην Πλάκα, μετά ξανά στο «Καν-Καν» με Διονυσίου και Ζαμπέτα. Το 1974 πήγε για δουλειά στον Καναδά όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον δεύτερο σύζυγό της. Το 1983 επιστρέφει στην Ελλάδα και εμφανίστηκε πάλι με τον Γιάννη Πουλόπουλο, την Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και την Αθηναϊκή κομπανία στον «Ζυγό».
Μετά στα «Ηλιοβασιλέματα» με τον Ζαμπέτα και τη Μαίρη Λίντα και στ’ «Αστέρια» με τον Κόκοτα. Για δυο συνεχόμενες χρονιές βρέθηκε στην μπουάτ «Μαρκίζα». Το 1995 συνεργάζεται με τον Μίμη Πλέσσα. Από τότε κάνει μόνο συναυλίες τα καλοκαίρια και επιλεκτικές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές.
Στην τηλεόραση συμμετείχε στη γνωστή σειρά του MEGA «Δύο Ξένοι».
Ο Γιώργος Μπόμπολας γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά με καταγωγή από τη Μεσσηνία και τη Λακωνία. Ο πατέρας του ήταν αντάρτης του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού και πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Ο ίδιος ο Γιώργος Μπόμπολας συνελήφθη σε ηλικία 14 ετών από τους Γερμανούς επειδή έγραφε συνθήματα υπέρ της Αντίστασης σε τοίχους στην Καστέλλα.
Συνέχισε τη δράση του ως μέλος της ΕΠΟΝ. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και αναζήτησε δουλειά στο υπουργείο Δημοσίων Έργων χωρίς αποτέλεσμα, καθώς είχε "φακελωθεί" ως κομμουνιστής. Στράφηκε στον ιδιωτικό τομέα και ίδρυσε την κατασκευαστική εταιρεία "Τεχνοδομή" με βασικό συνέταιρο τον μετέπειτα υπουργό Δημοσίων Έργων Ευάγγελο Κουλουμπή.
Δραστηριοποιήθηκε στις κατασκευές, την ενέργεια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ), με όχημα 2 εταιρείες:
- την Ελλάκτωρ, που προέκυψε μετά από τη συγχώνευση των Άκτωρ ΑΤΕ και Ελληνική Τεχνοδομική ΑΕ το 1999.
- την Πήγασος Εκδοτική, στην οποία ανήκαν ο τηλεοπτικός σταθμός Mega Channel (κατά 25%, έως τον Νοέμβριο του 2019, έπειτα από την εξαγορά του σταθμού εξολοκλήρου από την Alter Ego Mass Media Α.Ε.), οι εφημερίδες Έθνος και Ημερησία (έως το 2017), και μια σειρά ιστοσελίδων και περιοδικών εντύπων.
Η πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1957 στην ταινία Μπαρμπαγιάννης ο κανατάς αλλά η μεγαλύτερή της επιτυχία είναι Τα κόκκινα φανάρια, όπου είπε την ατάκα «Μην φύγεις, Ντόρη, θα φαρμακωθώ».
Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της πήρε μέρος σε περισσότερες από 25 ταινίες και σε 4 τηλεοπτικές σειρές. Ασχολήθηκε επίσης με την συγγραφή αρκετών βιβλίων.
Σύζυγός της ήταν ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Σβολόπουλος. Σε αντίθεση με τον σύζυγό της Κωνσταντίνο Σβολόπουλο, ο οποίος ήταν στενός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή και διευθυντής του Ιδρύματος Καραμανλή, η Κατερίνα Χέλμη δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ, ως μέλος της Επιτροπής Συνδικαλιστικού Επιστημόνων-Καλλιτεχνών. Στις δημοτικές εκλογές του 1994, εκλέχθηκε δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων με την παράταξη του Θεόδωρου Πάγκαλου.
Η Σούλη Σαμπάχ (=Ανατολή) που το πραγματικό της όνομα είναι Αναστασία Χριστοδούλου, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στις 16 Φεβρουαρίου 1932. Τραγουδίστρια και ηθοποιός, ήταν σύζυγος του επίσης ηθοποιού Δημήτρη Νικολαΐδη.
Έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» μαζί με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Μίμη Φωτόπουλο και Τζένη Καρέζη, ενώ παράλληλα έπαιξε σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις.
Ο κ. Παπανικόλας συμμετείχε από το 2015 στον συνασπισμό κομμάτων «Κίνημα Ελληνικής Λαϊκής Δημοκρατικής Απελευθέρωσης (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.)», με τον οποίο κατέβηκε στις βουλευτικές εκλογές τις ίδιας χρονιάς.
Στα τηλεοπτικά δρώμενα, εμφανίστηκε ιδρύοντας το κανάλι «ΤηλεΦΩΣ», ενώ συνέχισε σαν μέτοχος (με μερίδιο 25%) στο Kontra Channel, όπου παρουσίαζε εκποπές με οικολογικό χαρακτήρα.
Η φωνή του έχει συνδεθεί με τα μιούζικαλ του ελληνικού κινηματογράφου, στα οποία δεν δίστασε να ξεδιπλώσει και τις υποκριτικές του ικανότητες.
Ο Γιάννης Βογιατζής υπήρξε τραγουδιστής και ηθοποιός του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου.
Βραβεύτηκε δυο φορές με το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 1963 με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί» (των Κώστα Κλάββα και Αλέξη Αλεξόπουλου και το 1970 με το τραγούδι «Αδέρφια μου αλήτες πουλιά».
Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το τραγούδι από τις βραδιές ταλέντων του Ζόζεφ Κορίνθιου. Υπήρξε ένα από τα αστέρια της δεκαετίας του 1960, υποστηρικτής του Παναθηναϊκού και έχει τραγουδήσει και τον ύμνο της ομάδας.
Από το 1958 έως το 1962 ήταν επίσημος τραγουδιστής των ανακτόρων. Το 1970, πριν την εμφάνιση στο Φεστιβάλ, έκανε εγχείρηση για πολύποδες και μετά από τρία χρόνια σταμάτησε το τραγούδι. Από το 1978 συνέχισε και πάλι να τραγουδά.
Έπειτα από 25 χρόνια πολιτικού γάμου, παντρεύτηκε το 2007 τη γυναίκα του και με θρησκευτικό γάμο. Ήταν πρώτος εξάδελφος του ηθοποιού Γιάννη Βογιατζή.
Ο Ηλίας Γλεντζές από το Ελος Λακωνίας, ως νεαρός Υπολοχαγός της 31ης Μοίρας Καταδρομών, της μάχης του Κοτζά Καγιά στον Πενταδάχτυλο το 1974, με νυχτερινή καταδρομική επιχείρηση, καταλαμβάνοντας το βραχώδες ύψωμα, κατέστρεψε τον βασικό σταθμό επικοινωνιών όλης της τουρκικής αποβατικής δύναμης, αφού εξόντωσε το προσωπικό. γράφοντας μια ξεχωριστή σελίδα δόξας και γενναιότητας των ελληνικών όπλων μέσα σε ένα ντροπιαστικό για κάποιους άλλους κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας.
Ο Ηλίας Γλεντζές με απαράμιλλη γενναιότητα τίμησε τη στολή και έπραξε αυτό που επιβάλλει η τιμή του Πράσινου Μπερέ: Τόλμησε και νίκησε.
Ηταν ένας φάρος καθήκοντος και γενναιότητας, της πιο σημαντικής ανδρικής αρετής. Διοικούσε διά του παραδείγματος και μόνο η παρουσία του και η επίγνωση της Ιστορίας του αποτελούσε και θα αποτελεί πηγή έμπνευσης και ευγενούς άμιλλας, να φανούμε -έστω ελάχιστα- αντάξιοι. Σε μια κανονική Ελλάδα η πολεμική του δράση, το παράδειγμά του, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Οικονομικά (Διδάκτωρ των Οικονομικών Επιστημών) στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού Ι (Πάνθεον Σορβόνη) με υποτροφία της Γαλλικής Κυβερνήσεως.
Με σημαντική δράση στο φοιτητικό κίνημα και ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια από την χούντα το 1968.
Από το 1969 μέχρι το 1978 εργάσθηκε στη Σορβόνη ως Εντεταλμένος Διδάσκαλος και Ερευνητής σε θέματα οικονομικής ανάπτυξης, προγραμματισμού και χωροταξίας. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1981 εκλέχθηκε για πρώτη φορά Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, ιδιότητα την οποία κατείχε αδιάλειπτα μέχρι το 2012.
Διετέλεσε Υφυπουργός Εμπορίου (1982), Υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1984), Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1985-1989). Κατά την περίοδο 1989 μέχρι 1993 ορίστηκε Αντιπρόσωπος του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Τον Οκτώβριο 1993 ορκίστηκε και πάλι Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών. Τον Ιούλιο 1994 αναλαμβάνει Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Τον Ιανουάριο 1996 ορκίστηκε Υπουργός Εξωτερικών ασκώντας τα καθήκοντά του μέχρι τον Φεβρουάριο 1999.
Τον Απρίλιο 2000 ορκίσθηκε Υπουργός Πολιτισμού διατηρώντας το αξίωμα έως το Νοέμβριο 2000. Διετέλεσε Επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Τον Ιούνιο 2003 ορίσθηκε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Το Νοέμβριο του 2004 ορίσθηκε Συντονιστής της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ. Επανεκλέχθηκε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και ορίσθηκε αρμόδιος του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών. Στη συνέχεια ανέλαβε την ευθύνη του Τομέα Αυτοδιοίκησης, Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης ενώ σήμερα προΐσταται στον νευραλγικό Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής, Ασφάλειας και Άμυνας.
Τον Σεπτέμβριο του 2006 ανέλαβε Γενικός Εισηγητής του ΠΑΣΟΚ στις διαδικασίες για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Από το 2004 έως τις εκλογές του 2009 εκπροσώπησε την Βουλή των Ελλήνων στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στις 6 Οκτωβρίου 2009 ορκίστηκε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι τον Μάϊο του 2012.
Ήταν συγγραφέας πολλών άρθρων και διαφόρων βιβλίων μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα «Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά» (2001), «Εφήμεροι Προφήτες – Αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» (2005), «Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι» (2005), «Παρέμβαση στην Επικαιρότητα» (1994) και «Η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα» (1988). Ήταν παντρεμένος με την Χριστίνα Χριστοφάκη και πατέρας πέντε παιδιών.
Υπόθεση Οτσαλάν
Στις αρχές του 1999 ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως υπουργός Εξωτερικών κλήθηκε να χειριστεί την υπόθεση του Κούρδου Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο οποίος ήταν ιδρυτής και ηγέτης του PKK. Ο Οτζαλάν έχοντας καταφύγει στην Ελλάδα ενώ διωκόταν από την Τουρκία, μεταφέρθηκε, με την έγκριση του Πάγκαλου, στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας και συνοδευόταν από τον αξιωματικό της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη, ο οποίος αργότερα δέχτηκε προφορικές εντολές αμφισβητούμενης προέλευσης να πετάξει τον Οτζαλάν έξω από την πρεσβεία.
Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι οι εντολές αυτές προέρχονταν από τον Πάγκαλο αν και ο ίδιος το αρνείτο. Επίσης, ο Πάγκαλος παρείχε διαβεβαιώσεις στον Έλληνα πρέσβη της Κένυας ότι είχε εξασφαλίσει δίοδο για τον Οτζαλάν προς την Ολλανδία σε συνεργασία με τις κενυάτικες αρχές, οι οποίες όμως παρέλαβαν τον Οτζαλάν από την ελληνική πρεσβεία και τον οδήγησαν σε άγνωστη κατεύθυνση, σε μια επιχείρηση ενορχηστρωμένη κρυφά από την ΜΙΤ με την βοήθεια της CIA.
Ο Πάγκαλος δέχτηκε κριτική και για το γεγονός ότι δεν εξασφαλίστηκαν εγγυήσεις από τους Κενυάτες για την ασφαλή μεταφορά του Οτζαλάν στην Ολλανδία αλλά ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι απουσίαζε τρεις μέρες από την Αθήνα και δεν παρακολουθούσε την υπόθεση. Με την σύλληψη του Οτζαλάν από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, προκλήθηκε πολιτική κρίση στην Ελλάδα που οδήγησε στην παραίτηση τριών υπουργών, συμπεριλαμβανομένου και του Πάγκαλου.
«Μαζί τα φάγαμε»
Η Ελλάδα ήδη έχει μπει στο Μνημόνιο και ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως μέλος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της «Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης» σχετικά με τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση και τη συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος από το βήμα της Βουλής, είπε τη φράση που έμελλε να ξεσηκώσει πλήθος αντιδράσεων από όλες τις κομματικές παρατάξεις, από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες.
«Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας “πώς τα φάγατε τα λεφτά;”, που μας ρωτάει ο κόσμος, είναι αυτή: “Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.”»
Το 2012 στο e-book του «Μαζί τα φάγαμε» αναλύει περαιτέρω το σκεπτικό του: «Η φράση «τα φάγαμε όλοι μαζί» σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα από εμάς -τον ελληνικό λαό- συμμετείχαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε μη ορθολογικές πρακτικές και συμπεριφορές, στην πορεία του χρόνου, σε σχέση με τις δαπάνες και τα έσοδα του κράτους. Αυτό που λέμε «δημοσιονομική κρίση» είναι και δικό μας δημιούργημα... Οι πολίτες είτε με πράξεις, είτε με την εκπορευόμενη από την ενοχή απραξία τους, είτε απλά εκλέγοντας ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα για να διαχειριστούν τα κοινά, συμμετέχουν με συλλογικό τρόπο στη δημοκρατία και έχουν την ευθύνη των επιλογών τους...Φυσικά δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, η ευθύνη ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω». Συνεχίζει παρακάτω λέγοντας: «Η πλειοψηφία των βουλευτών της Αριστεράς όχι μόνο δεν πρότεινε και δεν βοήθησε στο πολιτικό και άρα κοινωνικό έργο αλλά αποτέλεσε φραγμό στις τεκμηριωμένες και σοβαρές προτάσεις των άλλων. Ολα αυτά τα χρόνια ουδέποτε εκπρόσωπος της Αριστεράς αντέδρασε σε προσλήψεις, σε αυξήσεις μισθών, σε θέσπιση επιδομάτων, σε αυξήσεις συντάξεων, σε κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεων, σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή σε διαδηλώσεις...Αντίθετα, σε συζητήσεις και προτάσεις τους ήθελαν και άλλες, πιο πολλές ακόμα παροχές...»
2/6/2023 έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, λίγες ημέρες πριν τα γενέθλιά της η ηθοποιός Νόνικα Γαληνέα.
Η Νόνικα Γαληνέα γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1938. Πήγε αρχικά σχολείο στην Νέα Μάκρη και στα 14 πήγε στην Φλωρεντία. Συνέχισε σε αγγλικό σχολείο στην Ελβετία και στα 18 της γράφτηκε στο Densons Secretarial College στο Λονδίνο, ενώ στη συνέχεια σπούδα στο Weber Douglas School of Singing and dramatic art.
Παντρεύτηκε τον Νίκο Μουτούση στην Ελλάδα, με τον οποίο έζησε 5 χρόνια στο Παρίσι και έκαναν 3 παιδιά, τις δίδυμες Αλεξία και Αριέττα και την Μαρία-Αμαλία.
Σύντροφός της για αρκετά χρόνια υπήρξε ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης, τον οποίο γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν. Με τον Αλεξανδράκη χώρισαν το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέση.
2/6/2023 Σε ηλικία 67 ετών πέθανε ο Επίτιμος Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ο οποίος το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Ο γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1956 στη Θεσσαλονίκη, διετέλεσε Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας από την 01 Νοεμβρίου 2011 έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2015.
5/6/2023 Πέθανε σε ηλικία 71 ετών ο δημοσιογράφος Γιώργος Γεωργίου
Ο Γεωργίου γεννήθηκε στα Πετράλωνα στις 26 Μαΐου 1952. Δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας από το 1982, ως μέλος της ιδρυτικής ομάδας της αθλητικής εφημερίδας «Ο Φίλαθλος» του εκδότη Γιώργου Κουρή, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Καραγιαννίδη, ενώ έχει συνεργαστεί και με τα περιοδικά Σύγχρονος Αθλητισμός και Forza. Έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό μέσω της καθημερινής στήλης που διατηρούσε στον Φίλαθλο, καθώς και με την αρχικά ραδιοφωνική, μετέπειτα τηλεοπτική εκπομπή του Το Καφενείο των Φιλάθλων.
Από το 2008 έως το 2021 πραγματοποιούσε καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές στο ραδιοσταθμό Real FM 97.8.
Τον Μάρτιο του 2010 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δημοσιογραφία, απόφαση την οποία ανακάλεσε μία ημέρα αργότερα, αποδίδοντάς την σε προσωπικούς και όχι επαγγελματικούς λόγους.
Έχει νυμφευθεί δύο φορές, το 1980 την πρώτη του σύζυγο Μαρία και το 1997 την δεύτερη του σύζυγο Ευγενία. Έχει αποκτήσει με καθεμιά από τις δύο συζύγους του από ένα παιδί, τον Τάσο (ο οποίος γεννήθηκε το 1982 και απεβίωσε το 2017 λόγω σπάνιας ασθένειας) και την Σταυρούλα (γενν. 1998) αντίστοιχα.
6/6/2023 Πεθαίνει ο τραγουριστής Γιάννης Φλωρινιώτης
Γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Κλείναι της Φλώρινας. στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Αποστολίδης και η καταγωγή του είναι Ποντιακή.
Ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 16 ετών με ένα λαικό συγκρότημα που έφτιαξαν 5 άτομα. Έκανε περιοδείες σε όλες σχεδόν τις επαρχίες της Ελλάδος.
Σε ηλικία 18 ετών έφτασε να έχει πολύ μεγάλο ρεπερτόριο τραγουδιών από ξένα-ελαφρά- Μοντέρνα- Λαϊκά- Δημοτικά- Ποντιακά, ως τότε τραγουδούσε με το όνομα "μικρός Γιαννάκης". Σαν μονάδα δούλεψε σε πολλά μπουζουξίδικα στην Θεσσαλονίκη κι από εκεί άρχισε την καριέρα του με το σημερινό του όνομα.
Στην Θεσσαλονίκη τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Παπαιωάνου, ο Γιώργος Λούκας, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και για δύο σεζόν, ντουέτο με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Το 1968 του γίνεται μία πρόταση από το Τορόντο του Καναδά να κάνει εμφανίσεις εκεί με την παρτενέρ του Λίτσα Μουστάκα. Στο κέντρο "Αστέρια του Παναμά". Μετά στο Μοντρεάλ στο ATHENS CORNER και στην Αμερική στο Σικάγο στο Ολύμπικ Φλέημ.
Το 1969 κάνει ένα L.P. γνωστά τραγούδια που ήταν επιτυχίες εκείνη την εποχή, όπως το "Ντιρλαντά", "κυρα Γιώργαινα", "Αγωνία", "Κι σύ θα φύγεις" και άλλα, για τους ομογενείς στο Σικάγο. Έκανε εντυπωσιακό σόου με τις Ολύμπια sisters.
Το 1970-71 , έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Δουλεύει σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας χορεύοντας και ντυμένος πολύ εκκεντρικά. Όπου εμφανίζεται έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Το θέαμα που παρουσιάζει άλλοι το θαυμάζουν και άλλοι το κατακρίνουν.
Το 1974, συμμετέχει στο σχήμα του Κουήν Αν, με την Ρίτα Σακελαρίου, μετά στο Πανόραμα με Πάνο Γαβαλά και λίγο πιο πριν με την Καίτη Γκρέυ, στο Κατίνα club και στο "Καν-Καν" με την Μπέμπα Μπλανς και τον Γιώργο Μιτσάκη και Βαγγέλη Περπινιάδη.
Εκείνη την εποχή κάνει ένα ρεμπέτικο δίσκο με παλιά ρεμπέτικα τραγούδια, σε μια μικρή Εταιρία Δίσκων Ελ Γκρέκο, με τιτλο 'Θα Είμαι Πάντα Κοντά Σου'.
Στο "Κανόνι" της Εθνικής Οδού αρχίζει σαν πρώτο όνομα και το κέντρο είναι κάθε μέρα, ασφυκτικά γεμάτο! Συγχρόνως κάνει και εμφανίσεις σε διάφορα αναψυκτήρια της Αθήνας, Τουριστικό Περίπτερο και Ερμής στο Αιγάλαιο, Αρμονία στο Κερατσίνι, Άλσος στα Φιλαδέλφεια.
Εκεί τον ανακαλύπτει ο μουσικοσυνθέτης με τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής, Κώστας Ψυχογιός και του εμπιστεύεται το πρώτο του L.P. "Τώρα Θέλω Τώρα", που αμέσως γίνεται χρυσό. Γνωστός πλέον σε όλη την Ελλάδα, συνεχίζει τα εντυπωσιακά σόου και όπου εμφανίζεται, γίνεται χαμός. Δεύτερος δίσκος!"Γιορτή Αγάπης"! Γίνεται πλατινένιος, και η εταιρία τον προβάλει ως SUPER STAR της Ελλάδος.
Ο τύπος, η τηλεόραση, τα περιοδικά, αρχίζουν να ασχολούνται με το φαινόμενο ΦΛΩΡΙΝΙΩΤΗΣ, που έφερε επανάσταση στα νυχτερινά κέντρα, έδωσε μπουνιά στο κατεστημένο διασκευάζοντας Λαϊκά τραγούδια σε μοντέρνους ρυθμούς και ξεσηκώνοντας τους θαμώνες, να χορεύουν στα τραπέζια ! Τον αποκαλούν John Travolta, της Ελλάδος. Το 1978, συνεργάζεται με την Ζωζώ Σαπουντζάκη στο κέντρο Αθηναία κάνοντας ένα εντυπωσιακό σόου.
Το 1979, κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία "Τώρα Θέλω Τώρα", του Ν.Αβραμέα.
Το 1979-80, στο κέντρο "Νέα Αθηναία" είναι θαμώνας ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, Μάνος Χατζιδάκης, με την παρέα του. Εντυπωσιάζεται από την φωνή του και του προτείνει να του κάνει μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην ΕΡΤ, στο τρίτο πρόγραμμα. Η εκπομπή γίνεται και μόλις βγαίνει στον αέρα, γίνεται μεγάλος ντόρος και αρχίζουν όλες οι μεγάλες εφημερίδες και τα περιοδικά, να του αφιερώνουνε πολλές σελίδες για συνέντευξη.
To 1980, κάνει την δεύτερη κινηματογραφική ταινία, με αρχικό τίτλο: "Το Είδωλο" ή "Ξανά Προς Τη Δόξα Τράβα" του Γιώργου Σταμπουλόπυλου, που πήρε και τιμητική διάκριση στο festival Θεσσαλονίκης. Την εποχή εκείνη, μια εφημερίδα, τον συμπεριλαμβάνει στα Τέσσερα Μεγάλα Είδωλα της Ελλάδος: Βουγιουκλάκη - Βοσκόπουλος - Ξανθόπουλος- Φλωρινιώτης και εμφανίζεται ταυτόχρονα στο θέατρο Μπουενέλλη, κάνοντας ένα ξεχωριστό, μουσικοχορευτικό show, με τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, από την ταινία: "Ξανά προς τη δόξα τραβά".
Το 1982 έκανε ένα δίσκο με ποιήματα Μεγάλων Ελλήνων Ποιητών σε μουσική Γιώργου Γεωργιάδη.
Το 1982, κάνει τον πρώτο του ποντικό δίσκο, με παλιά παραδοσιακά και νεοποντιακά τραγούδια και κάνει μεγάλει επιτυχία, ενώ ο τρίτος δίσκος γίνεται αμέσως χρυσός (πρώτη φορά στα χρονικά του ποντιακού τραγουδιού).
Το 1985, κάνει μία βιντεοταινία με παραδοσιακά και άλλα, με διάφορα χορευτικά συγκροτήματα, με την ιστορία του Πόντου και της Παναγίας Σουμελά και ήταν τα πρώτα Ποντιακά videoclips, που βγήκαν στο εμπόριο.
Το 1986, γράφει το σενάριο της Πρώτης Ποντιακής Ταινίας, σε ποντιακή διάλεκτο, που έγινε μεγάλη επιτυχία.
Επίσης, έκανε έναν ποντιακό δίσκο με παραδοσιακά σε μοντερνους ρυθμούς, που από πολλούς πόντιους κατακρίθηκε.
Κυκλοφορεί το επετειακό cd "35 Χρόνια Στα Φώτα Της Πίστας" όπου συμμετέχει κι η κόρη του Αννούλα Φλωρινιώτη. Έκτοτε κυκλοφορούν άλλα 3 cd με συμμετοχή της Αννούλας αλλά και του γιού του Νικολάκη. Εμφανίζεται πλέον με το σχήμα FLORINIOTIS FAMILY σε σώου όπου ξεχωρίζουν και τα παιδιά του με τις φωνητικές και χορευτικές τους ικανότητες.
Ως ο πιο εκκεντρικός τραγουδιστής της Ελλάδας κάνει εντυπωσιακά και πρωτοποριακά σώου που συζητιούνται. Κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση, δίνει συνεντεύξεις και κάνει εντυπωσιακές φωτογραφήσεις σε πολλά περιοδικά και είχε συμμετοχή στο σίριαλ "Εν Ιορδάνει" με την Βάνα Μπάρμπα.
Το Δεκέμβριο του 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τίτλο "Το Τίμημα Της Δόξας" και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Το 2006 έκανε συμμετοχή στο δίσκο των Ημισκουμπρίων "Η Απλή Μέθοδος Των Τριών" στο τραγούδι "Με το Μικρόφωνο Στο Χέρι Θα Πεθάνω" και στον δίσκο των Zante Dillema στο τραγούδι "Δεν Πειράζει".
Είχε συνεργασία με όλους σχεδόν τους παλιούς τραγουδιστές. Έχει κάνει αναρίθμητες συναυλίες σε Ελλάδα, Αμερική, Καναδά, Ευρώπη, Αυστραλία, Αφρική
10/6/2023 Πέθανε ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Κρήτη, όπου πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί, καθώς και τις πρώτες επιρροές από τους τοπικούς ρυθμούς με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα, την κλασική μουσική, αλλά και τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερα της Αιγύπτου. Το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή βιολιού Ιωσήφ Μπουστίντουϊ (Joseph Bustidui). Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές, που όμως δεν ολοκληρώνει, ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό.
Το 1963 βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική του στην ταινία «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα έργα του «Θησέας» (χορόδραμα), «Χιροσίμα» (σουίτα μπαλέτου) και τα «Τρία σκίτσα για χορό». Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μεταβαίνει στο Λονδίνο, όπου εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις κοντά στην Αγγλίδα συνθέτρια Ελίζαμπεθ Λάτιενς (Elisabeth Lutyens). Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα «Ήλιος ο πρώτος» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και τη μουσική για τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη για το θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή «Ιδού ο Νυμφίος», έργο που κράτησε ανέκδοτο, εκτός του περίφημου «Ζαβαρακατρανέμια», ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει επίσης τους «Χρησμούς» για συμφωνική ορχήστρα και τους πρώτους «Πυρρίχιους χορούς Α’, Β’, Γ’» (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας σε σκηνοθεσία David Jones. Στην Αθήνα επιστρέφει το 1969, με σκοπό να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Τον Δεκέμβριο του 2022 ο Γιάννης Μαρκόπουλος ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Ηρακλείου Κρήτης
Με την είσοδο της δεκαετίας του 1970, ο Γιάννης Μαρκόπουλος πραγματοποιεί καθοριστική στροφή στην πορεία του. Υλοποιεί το μουσικό του όραμα, καταθέτοντας έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Πρόκειται για έργα που ως ενότητα έχουν επηρεαστεί, στις θεμελιακές αρχές τους, από τις αισθητικές και φιλοσοφικές απόψεις του συνθέτη, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Με τις συνθέσεις του καθιερώνει την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του.
Παράλληλα προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης. Την ίδια περίοδο, τραγούδια του, όπως οι «Οχτροί», τα «Λόγια και τα χρόνια», τα «Χίλια μύρια κύματα», η «Λένγκω» (Ελλάδα), ο «Γίγαντας», το «Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι», το «Καφενείον η Ελλάς», τα «Παραπονεμένα λόγια», το «Μιλώ για τα παιδιά μου» και πολλά άλλα γίνονται σύμβολα και μύθοι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μουσικά του έργα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Στράτης ο Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους», «Ήλιος ο Πρώτος», «Χρονικό», «Ιθαγένεια», «Οροπέδιο», «Θητεία και Μετανάστες» – σε ποίηση και στίχους Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαρού, Ελευθερίου, Σκούρτη, Θεοδωρίδη και δικούς του.
Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC «Who pays the Ferryman?» και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες, ενώ κάνει τον συνθέτη διεθνώς γνωστό. Στα επόμενα χρόνια η δημοφιλία αυτή εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες και ο Μαρκόπουλος πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο, όπως στη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, τη Νάπολη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, καθώς και σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.
Το 1980 ενώνεται και στη ζωή με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα. Γεννιέται η κόρη τους Ελένη. Για μια περίοδο ο συνθέτης αποζητά μια πιο ιδιωτική ζωή με την οικογένειά του, ενώ ξεκινά η προετοιμασία του για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του: Στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής –καρποί της φαντασίας του– που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας. Το 1994 συνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη «Λειτουργία του Ορφέα» –για φωνή, χορωδία και ορχήστρα– που απευθύνεται φιλοσοφικά στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Ακολουθούν η «Ανα-γέννηση Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη», μουσικό ταξίδι σε 4 ενότητες, η όπερα «Ερωτόκριτος και Αρετή», τα «Σχήματα σε κίνηση», κονσέρτο για πιάνο εμπνευσμένο από τον Πυθαγόρα, τα «Ευήλια τοπία, φαντασία για σόλο φλάουτο», ο «Νόμος της Θαλπωρής», ορατόριο-μουσικό θέαμα για φωνές, χορωδία, ορχήστρα πνευστών, μπαλέτο και εικόνες, «16 Πυρρίχιοι χοροί 1980-2001», «Τρίπτυχο για φλάουτο έγχορδα και άρπα» (2007).
Με σημαντική δράση στο φοιτητικό κίνημα και ιδρυτικό μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια από την χούντα το 1968.
Από το 1969 μέχρι το 1978 εργάσθηκε στη Σορβόνη ως Εντεταλμένος Διδάσκαλος και Ερευνητής σε θέματα οικονομικής ανάπτυξης, προγραμματισμού και χωροταξίας. Διετέλεσε επίσης Διευθυντής του Ινστιτούτου Οικονομικής Ανάπτυξης του ίδιου Πανεπιστημίου. Το 1981 εκλέχθηκε για πρώτη φορά Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, ιδιότητα την οποία κατείχε αδιάλειπτα μέχρι το 2012.
Διετέλεσε Υφυπουργός Εμπορίου (1982), Υφυπουργός Εξωτερικών για θέματα Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1984), Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών (1985-1989). Κατά την περίοδο 1989 μέχρι 1993 ορίστηκε Αντιπρόσωπος του Ελληνικού Κοινοβουλίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης.
Τον Οκτώβριο 1993 ορκίστηκε και πάλι Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών. Τον Ιούλιο 1994 αναλαμβάνει Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Τον Ιανουάριο 1996 ορκίστηκε Υπουργός Εξωτερικών ασκώντας τα καθήκοντά του μέχρι τον Φεβρουάριο 1999.
Τον Απρίλιο 2000 ορκίσθηκε Υπουργός Πολιτισμού διατηρώντας το αξίωμα έως το Νοέμβριο 2000. Διετέλεσε Επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Τον Ιούνιο 2003 ορίσθηκε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής. Το Νοέμβριο του 2004 ορίσθηκε Συντονιστής της προεκλογικής εκστρατείας του ΠΑΣΟΚ. Επανεκλέχθηκε μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και ορίσθηκε αρμόδιος του Τομέα Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Πολιτικής Καταναλωτών. Στη συνέχεια ανέλαβε την ευθύνη του Τομέα Αυτοδιοίκησης, Δημόσιας Διοίκησης και Δικαιοσύνης ενώ σήμερα προΐσταται στον νευραλγικό Τομέα Εξωτερικής Πολιτικής, Ασφάλειας και Άμυνας.
Τον Σεπτέμβριο του 2006 ανέλαβε Γενικός Εισηγητής του ΠΑΣΟΚ στις διαδικασίες για την Συνταγματική Αναθεώρηση. Από το 2004 έως τις εκλογές του 2009 εκπροσώπησε την Βουλή των Ελλήνων στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στις 6 Οκτωβρίου 2009 ορκίστηκε Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης. Άσκησε τα καθήκοντά του μέχρι τον Μάϊο του 2012.
Ήταν συγγραφέας πολλών άρθρων και διαφόρων βιβλίων μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν τα «Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά» (2001), «Εφήμεροι Προφήτες – Αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού και κοινωνικά κινήματα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης» (2005), «Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι» (2005), «Παρέμβαση στην Επικαιρότητα» (1994) και «Η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα» (1988). Ήταν παντρεμένος με την Χριστίνα Χριστοφάκη και πατέρας πέντε παιδιών.
Υπόθεση Οτσαλάν
Στις αρχές του 1999 ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως υπουργός Εξωτερικών κλήθηκε να χειριστεί την υπόθεση του Κούρδου Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο οποίος ήταν ιδρυτής και ηγέτης του PKK. Ο Οτζαλάν έχοντας καταφύγει στην Ελλάδα ενώ διωκόταν από την Τουρκία, μεταφέρθηκε, με την έγκριση του Πάγκαλου, στην ελληνική πρεσβεία της Κένυας και συνοδευόταν από τον αξιωματικό της ΕΥΠ Σάββα Καλεντερίδη, ο οποίος αργότερα δέχτηκε προφορικές εντολές αμφισβητούμενης προέλευσης να πετάξει τον Οτζαλάν έξω από την πρεσβεία.
Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι οι εντολές αυτές προέρχονταν από τον Πάγκαλο αν και ο ίδιος το αρνείτο. Επίσης, ο Πάγκαλος παρείχε διαβεβαιώσεις στον Έλληνα πρέσβη της Κένυας ότι είχε εξασφαλίσει δίοδο για τον Οτζαλάν προς την Ολλανδία σε συνεργασία με τις κενυάτικες αρχές, οι οποίες όμως παρέλαβαν τον Οτζαλάν από την ελληνική πρεσβεία και τον οδήγησαν σε άγνωστη κατεύθυνση, σε μια επιχείρηση ενορχηστρωμένη κρυφά από την ΜΙΤ με την βοήθεια της CIA.
Ο Πάγκαλος δέχτηκε κριτική και για το γεγονός ότι δεν εξασφαλίστηκαν εγγυήσεις από τους Κενυάτες για την ασφαλή μεταφορά του Οτζαλάν στην Ολλανδία αλλά ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι απουσίαζε τρεις μέρες από την Αθήνα και δεν παρακολουθούσε την υπόθεση. Με την σύλληψη του Οτζαλάν από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, προκλήθηκε πολιτική κρίση στην Ελλάδα που οδήγησε στην παραίτηση τριών υπουργών, συμπεριλαμβανομένου και του Πάγκαλου.
«Μαζί τα φάγαμε»
Η Ελλάδα ήδη έχει μπει στο Μνημόνιο και ο Θεόδωρος Πάγκαλος ως μέλος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της «Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης» σχετικά με τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την κατάργηση και τη συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του δημοσίου τομέα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος από το βήμα της Βουλής, είπε τη φράση που έμελλε να ξεσηκώσει πλήθος αντιδράσεων από όλες τις κομματικές παρατάξεις, από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης αλλά και από τους ίδιους τους πολίτες.
«Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας “πώς τα φάγατε τα λεφτά;”, που μας ρωτάει ο κόσμος, είναι αυτή: “Σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί. Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής.”»
Το 2012 στο e-book του «Μαζί τα φάγαμε» αναλύει περαιτέρω το σκεπτικό του: «Η φράση «τα φάγαμε όλοι μαζί» σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα από εμάς -τον ελληνικό λαό- συμμετείχαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε μη ορθολογικές πρακτικές και συμπεριφορές, στην πορεία του χρόνου, σε σχέση με τις δαπάνες και τα έσοδα του κράτους. Αυτό που λέμε «δημοσιονομική κρίση» είναι και δικό μας δημιούργημα... Οι πολίτες είτε με πράξεις, είτε με την εκπορευόμενη από την ενοχή απραξία τους, είτε απλά εκλέγοντας ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα για να διαχειριστούν τα κοινά, συμμετέχουν με συλλογικό τρόπο στη δημοκρατία και έχουν την ευθύνη των επιλογών τους...Φυσικά δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, η ευθύνη ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω». Συνεχίζει παρακάτω λέγοντας: «Η πλειοψηφία των βουλευτών της Αριστεράς όχι μόνο δεν πρότεινε και δεν βοήθησε στο πολιτικό και άρα κοινωνικό έργο αλλά αποτέλεσε φραγμό στις τεκμηριωμένες και σοβαρές προτάσεις των άλλων. Ολα αυτά τα χρόνια ουδέποτε εκπρόσωπος της Αριστεράς αντέδρασε σε προσλήψεις, σε αυξήσεις μισθών, σε θέσπιση επιδομάτων, σε αυξήσεις συντάξεων, σε κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεων, σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή σε διαδηλώσεις...Αντίθετα, σε συζητήσεις και προτάσεις τους ήθελαν και άλλες, πιο πολλές ακόμα παροχές...»
Η Νόνικα Γαληνέα γεννήθηκε στις 8 Ιουνίου του 1938. Πήγε αρχικά σχολείο στην Νέα Μάκρη και στα 14 πήγε στην Φλωρεντία. Συνέχισε σε αγγλικό σχολείο στην Ελβετία και στα 18 της γράφτηκε στο Densons Secretarial College στο Λονδίνο, ενώ στη συνέχεια σπούδα στο Weber Douglas School of Singing and dramatic art.
Παντρεύτηκε τον Νίκο Μουτούση στην Ελλάδα, με τον οποίο έζησε 5 χρόνια στο Παρίσι και έκαναν 3 παιδιά, τις δίδυμες Αλεξία και Αριέττα και την Μαρία-Αμαλία.
Σύντροφός της για αρκετά χρόνια υπήρξε ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης, τον οποίο γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν. Με τον Αλεξανδράκη χώρισαν το 1990, μετά από 21 χρόνια σχέση.
Ο Γεωργίου γεννήθηκε στα Πετράλωνα στις 26 Μαΐου 1952. Δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας από το 1982, ως μέλος της ιδρυτικής ομάδας της αθλητικής εφημερίδας «Ο Φίλαθλος» του εκδότη Γιώργου Κουρή, υπό τη διεύθυνση του Νίκου Καραγιαννίδη, ενώ έχει συνεργαστεί και με τα περιοδικά Σύγχρονος Αθλητισμός και Forza. Έγινε ευρύτερα γνωστός στο κοινό μέσω της καθημερινής στήλης που διατηρούσε στον Φίλαθλο, καθώς και με την αρχικά ραδιοφωνική, μετέπειτα τηλεοπτική εκπομπή του Το Καφενείο των Φιλάθλων.
Από το 2008 έως το 2021 πραγματοποιούσε καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές στο ραδιοσταθμό Real FM 97.8.
Τον Μάρτιο του 2010 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δημοσιογραφία, απόφαση την οποία ανακάλεσε μία ημέρα αργότερα, αποδίδοντάς την σε προσωπικούς και όχι επαγγελματικούς λόγους.
Έχει νυμφευθεί δύο φορές, το 1980 την πρώτη του σύζυγο Μαρία και το 1997 την δεύτερη του σύζυγο Ευγενία. Έχει αποκτήσει με καθεμιά από τις δύο συζύγους του από ένα παιδί, τον Τάσο (ο οποίος γεννήθηκε το 1982 και απεβίωσε το 2017 λόγω σπάνιας ασθένειας) και την Σταυρούλα (γενν. 1998) αντίστοιχα.
Γεννήθηκε στο χωριό Κάτω Κλείναι της Φλώρινας. στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Αποστολίδης και η καταγωγή του είναι Ποντιακή.
Ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 16 ετών με ένα λαικό συγκρότημα που έφτιαξαν 5 άτομα. Έκανε περιοδείες σε όλες σχεδόν τις επαρχίες της Ελλάδος.
Σε ηλικία 18 ετών έφτασε να έχει πολύ μεγάλο ρεπερτόριο τραγουδιών από ξένα-ελαφρά- Μοντέρνα- Λαϊκά- Δημοτικά- Ποντιακά, ως τότε τραγουδούσε με το όνομα "μικρός Γιαννάκης". Σαν μονάδα δούλεψε σε πολλά μπουζουξίδικα στην Θεσσαλονίκη κι από εκεί άρχισε την καριέρα του με το σημερινό του όνομα.
Στην Θεσσαλονίκη τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιάννης Παπαιωάνου, ο Γιώργος Λούκας, ο Πρόδρομος Τσαουσάκης, ο Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και για δύο σεζόν, ντουέτο με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Το 1968 του γίνεται μία πρόταση από το Τορόντο του Καναδά να κάνει εμφανίσεις εκεί με την παρτενέρ του Λίτσα Μουστάκα. Στο κέντρο "Αστέρια του Παναμά". Μετά στο Μοντρεάλ στο ATHENS CORNER και στην Αμερική στο Σικάγο στο Ολύμπικ Φλέημ.
Το 1969 κάνει ένα L.P. γνωστά τραγούδια που ήταν επιτυχίες εκείνη την εποχή, όπως το "Ντιρλαντά", "κυρα Γιώργαινα", "Αγωνία", "Κι σύ θα φύγεις" και άλλα, για τους ομογενείς στο Σικάγο. Έκανε εντυπωσιακό σόου με τις Ολύμπια sisters.
Το 1970-71 , έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα. Δουλεύει σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας χορεύοντας και ντυμένος πολύ εκκεντρικά. Όπου εμφανίζεται έχει πολύ μεγάλη επιτυχία. Το θέαμα που παρουσιάζει άλλοι το θαυμάζουν και άλλοι το κατακρίνουν.
Το 1974, συμμετέχει στο σχήμα του Κουήν Αν, με την Ρίτα Σακελαρίου, μετά στο Πανόραμα με Πάνο Γαβαλά και λίγο πιο πριν με την Καίτη Γκρέυ, στο Κατίνα club και στο "Καν-Καν" με την Μπέμπα Μπλανς και τον Γιώργο Μιτσάκη και Βαγγέλη Περπινιάδη.
Εκείνη την εποχή κάνει ένα ρεμπέτικο δίσκο με παλιά ρεμπέτικα τραγούδια, σε μια μικρή Εταιρία Δίσκων Ελ Γκρέκο, με τιτλο 'Θα Είμαι Πάντα Κοντά Σου'.
Στο "Κανόνι" της Εθνικής Οδού αρχίζει σαν πρώτο όνομα και το κέντρο είναι κάθε μέρα, ασφυκτικά γεμάτο! Συγχρόνως κάνει και εμφανίσεις σε διάφορα αναψυκτήρια της Αθήνας, Τουριστικό Περίπτερο και Ερμής στο Αιγάλαιο, Αρμονία στο Κερατσίνι, Άλσος στα Φιλαδέλφεια.
Εκεί τον ανακαλύπτει ο μουσικοσυνθέτης με τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής, Κώστας Ψυχογιός και του εμπιστεύεται το πρώτο του L.P. "Τώρα Θέλω Τώρα", που αμέσως γίνεται χρυσό. Γνωστός πλέον σε όλη την Ελλάδα, συνεχίζει τα εντυπωσιακά σόου και όπου εμφανίζεται, γίνεται χαμός. Δεύτερος δίσκος!"Γιορτή Αγάπης"! Γίνεται πλατινένιος, και η εταιρία τον προβάλει ως SUPER STAR της Ελλάδος.
Ο τύπος, η τηλεόραση, τα περιοδικά, αρχίζουν να ασχολούνται με το φαινόμενο ΦΛΩΡΙΝΙΩΤΗΣ, που έφερε επανάσταση στα νυχτερινά κέντρα, έδωσε μπουνιά στο κατεστημένο διασκευάζοντας Λαϊκά τραγούδια σε μοντέρνους ρυθμούς και ξεσηκώνοντας τους θαμώνες, να χορεύουν στα τραπέζια ! Τον αποκαλούν John Travolta, της Ελλάδος. Το 1978, συνεργάζεται με την Ζωζώ Σαπουντζάκη στο κέντρο Αθηναία κάνοντας ένα εντυπωσιακό σόου.
Το 1979, κάνει την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία "Τώρα Θέλω Τώρα", του Ν.Αβραμέα.
Το 1979-80, στο κέντρο "Νέα Αθηναία" είναι θαμώνας ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, Μάνος Χατζιδάκης, με την παρέα του. Εντυπωσιάζεται από την φωνή του και του προτείνει να του κάνει μια ραδιοφωνική συνέντευξη στην ΕΡΤ, στο τρίτο πρόγραμμα. Η εκπομπή γίνεται και μόλις βγαίνει στον αέρα, γίνεται μεγάλος ντόρος και αρχίζουν όλες οι μεγάλες εφημερίδες και τα περιοδικά, να του αφιερώνουνε πολλές σελίδες για συνέντευξη.
To 1980, κάνει την δεύτερη κινηματογραφική ταινία, με αρχικό τίτλο: "Το Είδωλο" ή "Ξανά Προς Τη Δόξα Τράβα" του Γιώργου Σταμπουλόπυλου, που πήρε και τιμητική διάκριση στο festival Θεσσαλονίκης. Την εποχή εκείνη, μια εφημερίδα, τον συμπεριλαμβάνει στα Τέσσερα Μεγάλα Είδωλα της Ελλάδος: Βουγιουκλάκη - Βοσκόπουλος - Ξανθόπουλος- Φλωρινιώτης και εμφανίζεται ταυτόχρονα στο θέατρο Μπουενέλλη, κάνοντας ένα ξεχωριστό, μουσικοχορευτικό show, με τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, από την ταινία: "Ξανά προς τη δόξα τραβά".
Το 1982 έκανε ένα δίσκο με ποιήματα Μεγάλων Ελλήνων Ποιητών σε μουσική Γιώργου Γεωργιάδη.
Το 1982, κάνει τον πρώτο του ποντικό δίσκο, με παλιά παραδοσιακά και νεοποντιακά τραγούδια και κάνει μεγάλει επιτυχία, ενώ ο τρίτος δίσκος γίνεται αμέσως χρυσός (πρώτη φορά στα χρονικά του ποντιακού τραγουδιού).
Το 1985, κάνει μία βιντεοταινία με παραδοσιακά και άλλα, με διάφορα χορευτικά συγκροτήματα, με την ιστορία του Πόντου και της Παναγίας Σουμελά και ήταν τα πρώτα Ποντιακά videoclips, που βγήκαν στο εμπόριο.
Το 1986, γράφει το σενάριο της Πρώτης Ποντιακής Ταινίας, σε ποντιακή διάλεκτο, που έγινε μεγάλη επιτυχία.
Επίσης, έκανε έναν ποντιακό δίσκο με παραδοσιακά σε μοντερνους ρυθμούς, που από πολλούς πόντιους κατακρίθηκε.
Κυκλοφορεί το επετειακό cd "35 Χρόνια Στα Φώτα Της Πίστας" όπου συμμετέχει κι η κόρη του Αννούλα Φλωρινιώτη. Έκτοτε κυκλοφορούν άλλα 3 cd με συμμετοχή της Αννούλας αλλά και του γιού του Νικολάκη. Εμφανίζεται πλέον με το σχήμα FLORINIOTIS FAMILY σε σώου όπου ξεχωρίζουν και τα παιδιά του με τις φωνητικές και χορευτικές τους ικανότητες.
Ως ο πιο εκκεντρικός τραγουδιστής της Ελλάδας κάνει εντυπωσιακά και πρωτοποριακά σώου που συζητιούνται. Κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις στην ελληνική τηλεόραση, δίνει συνεντεύξεις και κάνει εντυπωσιακές φωτογραφήσεις σε πολλά περιοδικά και είχε συμμετοχή στο σίριαλ "Εν Ιορδάνει" με την Βάνα Μπάρμπα.
Το Δεκέμβριο του 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τίτλο "Το Τίμημα Της Δόξας" και σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Το 2006 έκανε συμμετοχή στο δίσκο των Ημισκουμπρίων "Η Απλή Μέθοδος Των Τριών" στο τραγούδι "Με το Μικρόφωνο Στο Χέρι Θα Πεθάνω" και στον δίσκο των Zante Dillema στο τραγούδι "Δεν Πειράζει".
Είχε συνεργασία με όλους σχεδόν τους παλιούς τραγουδιστές. Έχει κάνει αναρίθμητες συναυλίες σε Ελλάδα, Αμερική, Καναδά, Ευρώπη, Αυστραλία, Αφρική
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Κρήτη, όπου πήρε τα πρώτα μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί, καθώς και τις πρώτες επιρροές από τους τοπικούς ρυθμούς με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα, την κλασική μουσική, αλλά και τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερα της Αιγύπτου. Το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή βιολιού Ιωσήφ Μπουστίντουϊ (Joseph Bustidui). Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές, που όμως δεν ολοκληρώνει, ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον χορό.
Το 1963 βραβεύεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική του στην ταινία «Μικρές Αφροδίτες» του Νίκου Κούνδουρου και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα έργα του «Θησέας» (χορόδραμα), «Χιροσίμα» (σουίτα μπαλέτου) και τα «Τρία σκίτσα για χορό». Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, ο Γιάννης Μαρκόπουλος μεταβαίνει στο Λονδίνο, όπου εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις κοντά στην Αγγλίδα συνθέτρια Ελίζαμπεθ Λάτιενς (Elisabeth Lutyens). Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα «Ήλιος ο πρώτος» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη και τη μουσική για τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη για το θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή «Ιδού ο Νυμφίος», έργο που κράτησε ανέκδοτο, εκτός του περίφημου «Ζαβαρακατρανέμια», ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα. Στο Λονδίνο συνθέτει επίσης τους «Χρησμούς» για συμφωνική ορχήστρα και τους πρώτους «Πυρρίχιους χορούς Α’, Β’, Γ’» (από τους 24 που ολοκλήρωσε το 2001), οι οποίοι παίζονται, το 1968, από την ορχήστρα Concertante του Λονδίνου στο Queen Elizabeth Hall. Τότε γράφει και τη μουσική για την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ που ανεβαίνει από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας σε σκηνοθεσία David Jones. Στην Αθήνα επιστρέφει το 1969, με σκοπό να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Τον Δεκέμβριο του 2022 ο Γιάννης Μαρκόπουλος ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Ηρακλείου Κρήτης
Με την είσοδο της δεκαετίας του 1970, ο Γιάννης Μαρκόπουλος πραγματοποιεί καθοριστική στροφή στην πορεία του. Υλοποιεί το μουσικό του όραμα, καταθέτοντας έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Πρόκειται για έργα που ως ενότητα έχουν επηρεαστεί, στις θεμελιακές αρχές τους, από τις αισθητικές και φιλοσοφικές απόψεις του συνθέτη, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Με τις συνθέσεις του καθιερώνει την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του.
Παράλληλα προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης. Την ίδια περίοδο, τραγούδια του, όπως οι «Οχτροί», τα «Λόγια και τα χρόνια», τα «Χίλια μύρια κύματα», η «Λένγκω» (Ελλάδα), ο «Γίγαντας», το «Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι», το «Καφενείον η Ελλάς», τα «Παραπονεμένα λόγια», το «Μιλώ για τα παιδιά μου» και πολλά άλλα γίνονται σύμβολα και μύθοι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μουσικά του έργα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Στράτης ο Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους», «Ήλιος ο Πρώτος», «Χρονικό», «Ιθαγένεια», «Οροπέδιο», «Θητεία και Μετανάστες» – σε ποίηση και στίχους Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαρού, Ελευθερίου, Σκούρτη, Θεοδωρίδη και δικούς του.
Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC «Who pays the Ferryman?» και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες, ενώ κάνει τον συνθέτη διεθνώς γνωστό. Στα επόμενα χρόνια η δημοφιλία αυτή εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες και ο Μαρκόπουλος πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο, όπως στη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, τη Νάπολη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο, καθώς και σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.
Το 1980 ενώνεται και στη ζωή με την τραγουδίστρια και συνεργάτιδά του Βασιλική Λαβίνα. Γεννιέται η κόρη τους Ελένη. Για μια περίοδο ο συνθέτης αποζητά μια πιο ιδιωτική ζωή με την οικογένειά του, ενώ ξεκινά η προετοιμασία του για το άνοιγμα ενός νέου κεφαλαίου στη μουσική του: Στον κορμό των νέων συνθέσεών του εμφανίζονται μελωδικά ξεσπάσματα στηριγμένα στην εκτεταμένη πολυτονικότητα της αρμονικής του δομής –καρποί της φαντασίας του– που ενισχύονται από το πάθος μιας ανεξάντλητης ζωτικότητας. Το 1994 συνθέτει ένα από τα πιο σημαντικά του έργα, τη «Λειτουργία του Ορφέα» –για φωνή, χορωδία και ορχήστρα– που απευθύνεται φιλοσοφικά στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Ακολουθούν η «Ανα-γέννηση Κρήτη ανάμεσα σε Βενετιά και Πόλη», μουσικό ταξίδι σε 4 ενότητες, η όπερα «Ερωτόκριτος και Αρετή», τα «Σχήματα σε κίνηση», κονσέρτο για πιάνο εμπνευσμένο από τον Πυθαγόρα, τα «Ευήλια τοπία, φαντασία για σόλο φλάουτο», ο «Νόμος της Θαλπωρής», ορατόριο-μουσικό θέαμα για φωνές, χορωδία, ορχήστρα πνευστών, μπαλέτο και εικόνες, «16 Πυρρίχιοι χοροί 1980-2001», «Τρίπτυχο για φλάουτο έγχορδα και άρπα» (2007).
Γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα, στους Αμπελόκηπους, όπου και κατοικεί μέχρι σήμερα. Ο πατέρας της είχε καταγωγή από τα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Η μάνα της ήταν Μικρασιάτισσα και πέθανε σε νεαρή ηλικία και η Γιάννα μεγάλωσε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν αυτοκινητιστής. Ο ένας από τους δύο αδελφούς της, ο Δημήτρης, σκοτώθηκε το 1974 κατά τη διάρκεια της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο. Έχει τραγουδήσει σε κέντρα της Αθήνας ερμηνεύοντας κομμάτια που έγιναν γνωστά από άλλους μεγάλους Έλληνες τραγουδιστές, όπως η Μαρινέλλα, ο Πουλόπουλος, ο Νταλάρας, η Δούκισσα, ο Βοσκόπουλος. Έχει συνεργαστεί με μεγάλους καλλιτέχνες όπως με τους Σοφία Βέμπο, Βασίλη Τσιτσάνη, Απόστολο Καλδάρα, Ρίτα Σακελλαρίου, Άννα Βίσση, Καίτη Γκρέϋ, Γιώτα Λύδια, Μπέμπα Μπλανς και πολλούς άλλους.
Την έχουν χαρακτηρίσει «η Ελληνίδα Τζάνις Τζόπλιν», «η Πασιονάρια της Λαϊκής Πίστας» (κατά τον Μάνο Χατζιδάκι και όχι της «Εθνικής Οδού» όπως λανθασμένα έχει γραφτεί), ερμηνεύτρια που «αρπάζει το τραγούδι απʼ τα μαλλιά και το κάνει ολοδικό της» (σύμφωνα με τη Λένα Πλάτωνος).
Ξεκίνησε παίζοντας φυσαρμόνικα δίπλα στη Σοφία Βέμπο,συνοδεύοντάς την στο περίφημο τραγούδι "Ο άνθρωπός μου" στο θέατρο Κυβέλης.
Έχει πλούσια δισκογραφία, καθώς ηχογράφησε πολλούς δίσκους 45 στροφών στα χρόνια του '60, αλλά έγινε πολύ γνωστή, κυρίως στο Αθηναϊκό κοινό, και από τις εμφανίσεις της σε νυχτερινά κέντρα της Πλάκας και της Εθνικής οδού.
Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς την αναφέρει ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου. Μάλιστα την έκανε μία από τις εφτά ηρωίδες του στο βιβλίο «Το μονόπρακτο της Σεβάς Χανούμ», δίνοντας στο δικό της κεφάλαιο τον τίτλο «Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα».
Ο δίσκος της «Τα μάτια της Γιώτας Γιάννα» κυκλοφόρησε το 2013.
Από το 2017, ξεκίνησε τις εμφανίσεις στην μπουάτ Απανεμιά, σε εβδομαδιαία βάση.Το 2019 συνεργάστηκε με την Άννα Βίσση σε ένα τραγούδι καθώς και στην καλοκαιρινή περιοδεία της τραγουδίστριας.
Το 2020, συνέχισε τις εμφανίσεις της στην Απανεμιά.
O Χρήστος Ντάπος, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, έλαμψε τη δεκαετία του 1990 με την επιτυχία του -που τραγουδήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ- «Για τα μάτια του κόσμου».
Ο Λαρισαίος καλλιτέχνης νοσηλευόταν τις τελευταίες 15 ημέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη, δίνοντας σκληρή μάχη για τη ζωή του.
Ο Χρήστος Αυγερινός καταγόταν από το Λιβάδι της Ελασσόνας και εκτοξεύτηκε ως αστέρι στο καλλιτεχνικό στερέωμα με το τραγούδι «Για τα μάτια του κόσμου» το 1992, οπότε και άρχισε να εμφανίζεται σε μεγάλες πίστες της Αθήνας για όλη την περίοδο της δεκαετίας του 1990.
Αγαπήθηκε από τον κόσμο για την αυθεντικότητά του αλλά και για το ήθος του. Δεν ξεφύτρωσε σαν μανιτάρι ούτε υπήρξε διάττοντας αστέρας του σουξέ, αφού διέπεται από περγαμηνές σπουδών στη μουσική. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο ωδείο μαθαίνοντας κλαρίνο και σαξόφωνο, επιθυμώντας να γίνει καθηγητής Μουσικής. Αγάπησε, όμως, το τραγούδι και το ακολούθησε μέχρι τέλους.
Ο Άγγελος Μπόβαλης γεννήθηκε στη Θήβα το 1965. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του άρχισε τη δημοσιογραφική του πορεία, αρχικά ως μαθητευόμενος στην εφημερίδα Απογευματινή. Έπειτα από πολύμηνη μαθητεία και την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων, το 1988 άρχισε να εργάζεται ως ελεύθερος ρεπόρτερ στην εφημερίδα Επικαιρότητα όπου παρέμεινε έως το 1991.
Αμέσως μετά, και έως τον Δεκέμβριο του 1993, ανήκε στην ομάδα του ελεύθερου και πολιτικού ρεπορτάζ του τηλεοπτικού σταθμού Antenna. Παράλληλα, από τον Νοέμβριο του 1992 έως τον Ιανουάριο του 1994 συμμετείχε στη δημοσιογραφική ομάδα του ραδιοσταθμού Flash 9,61.
Από τον Δεκέμβριο του 1993 ανέλαβε την αρχισυνταξία στον Star και ακολούθησαν αρκετά Μέσα Ενημέρωσης, με κύριο πεδίο ευθύνης του το πολιτικό ρεπορτάζ.
Είχε εργαστεί, επίσης, ως υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της Νομαρχίας Αθηνών καθώς και του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων.
Τελευταία, από τον Μάιο του 2023, είχε αναλάβει τη θέση του διευθυντή ενημέρωσης του ραδιοσταθμού Ελλάδα 94,3.
Ο Άγγελος Μπόβαλης, σημειώνει η ΕΣΗΕΑ, διένυσε 35 σχεδόν χρόνια μαχητικής δημοσιογραφίας, στο πολιτικό κυρίως ρεπορτάζ, εκφράζοντας πάντοτε αδέσμευτα τη γνώμη του, με ήθος και αξιοπρέπεια. Ήταν ένας έμπειρος δημοσιογράφος, που αγαπούσε πολύ τη δουλειά του και κατάφερνε πάντοτε να εξελίσσει με τη δημιουργικότητα, τον ενθουσιασμό και τις επικοινωνιακές δεξιότητες, που διέθετε σε μεγάλο βαθμό.
Τιμημένη για το ανθρωπιστικό της έργο από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών με τον τίτλο της πρέσβειρας καλής θέλησης, η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια συνέδεσε το όνομά της με δομές υγείας, όπως η πρώτη και μοναδική Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών για παιδιά στην Ελλάδα, η πρώτη Ογκολογική Μονάδα για παιδιά, ο Ξενώνας της «Ελπίδας», η Τράπεζα Εθελοντών Δοτών του Συλλόγου «Οραμα Ελπίδας» με περισσότερους 100.000 εθελοντές και ένα κολοσσιαίο έργο που δύσκολα μπορεί να αποτιμηθεί, έχει όμως συμβάλλει να κερδηθούν χιλιάδες ζωές παιδιών που προχώρησαν στη ζωή τους, σπούδασαν και πρόκοψαν.
«Έδωσα μια υπόσχεση ζωής πιστεύοντας πως η ζωή ενός και μόνο παιδιού αξίζει για να αγωνίζεσαι. Και έδωσα αυτή την υπόσχεση τη στιγμή που αντίκρυσα τα δακρυσμένα μάτια μιας μητέρας στο διάδρομο του νοσοκομείου. Στις αρχές ήταν πολύ σκληρό. Πέρναγαν βράδια ολόκληρα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ γιατί στα μάτια μου έρχονταν εικόνες από τα παιδιά που υπέφεραν. Σκέφτηκα τότε πως αν δεν κάνω κάτι όλα αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν καμία ελπίδα. Δεν δίστασα μάλιστα στις πρώτες μεταμοσχεύσεις να μπω μαζί με τους γιατρούς στο χειρουργείο, φορώντας την πράσινη ιατρική μπλούζα, για να τους δώσω δύναμη και κουράγιο» είχε πει η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη σε συνέντευξή της στο ΘΕΜΑ.
Η Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη ήταν σύζυγος του επιχειρηματία Βαρδή Ι. Βαρδινογιάννη με τον οποίο απέκτησαν πέντε παιδιά: τον Γιάννη, τη Χριστιάνα, τον Γιώργο, τον Νίκο και και τη Βαρδιάννα.
Το πραγματικό όνομα της Λιζέτας Νικολάου ήταν το Ελισάβετ Κατικαρίδου. Σε πρόσφατη συνέντευξή της είχε αποκαλύψει πως το όνομα αυτό της το έδωσε ο Σούκας.
Ξεκίνησε να τραγουδάει σε μικρή ηλικία και μάλιστα κρυφά από τους γονείς της σε μία μικρή μπουάτ. Έχει ερμηνεύσει τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, ενώ πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλους δημιουργούς και ερμηνευτές, τον Μαρκόπουλο, Τσιτσάνη, Γαργανουράκη, τη Μοσχολιού, Γαλάνη και άλλους.
Γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη και το 1950 αποφοίτησε από τη Σχολή Ικάρων. Από την ΕΒΑ αποστρατεύθηκε το 1965 με το βαθμό του αντισμηνάρχου.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Πολεμική Αεροπορία υπηρέτησε σε Μοίρες διώξεως ελικοφόρων και αεριωθουμένων, στο Σμήνος Κορέας, στην πρεσβεία Βελιγραδίου ως αεροπορικός ακόλουθος και στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας.
Οι ηθικές αμοιβές που του απονεμήθηκαν περιλαμβάνουν τον Σταυρό του Γεωργίου, τον Χρυσούν Σταυρόν του Φοίνικος και τον Πολεμικό Σταυρό.
Ο Ακριβός Τσολάκης –με τα φτερά της Ολυμπιακής Αεροπορίας– πέταξε με όλους τους τύπους αεροπλάνων. Ηταν για πολλά χρόνια διευθυντής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Πτήσεων της Ο.Α, μέχρι και τη συνταξιοδότησή του το 1990.
Το 2001 θεσπίστηκε η Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων & Ασφάλειας Πτήσεων και ο Ακριβός Τσολάκης γίνεται ο πρώτος διευθυντής της.
Τον Αύγουστο του 2019 είχε μιλήσει στην Τασούλα Καραΐσκάκη, στο πλαίσιο συνέντευξής του για τη στήλη Γεύμα με την «Κ», όπου και διηγήθηκε την περιπετειώδη ζωή του.
Ο Ακριβός Τσολάκης έγινε γνωστός διεθνώς ως κορυφαίος διερευνητής αεροπορικών δυστυχημάτων. Από τα χέρια του πέρασαν 250 δυστυχήματα, και όλες οι μεγάλες ελληνικές αεροπορικές τραγωδίες: το ουκρανικό Γιάκοβλεφ το 1997, που συνετρίβη στα Πιέρια Ορη, με 70 νεκρούς· το πρωθυπουργικό Φάλκον, το 1999, που βούτηξε σε κενό αέρος με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης, ο γιος του και πέντε ακόμη άτομα· τα τρία ελικόπτερα Augusta Bell του ΕΚΑΒ –Σούνιο 2001, Ανάφη 2002, Ικαρία 2003– με 14 θύματα συνολικά· το ελικόπτερο Σινούκ που έπεσε το 2004 στη Σιθωνία με 17 νεκρούς μεταξύ των οποίων ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος· το κυπριακό Helios που συνετρίβη στο Γραμματικό το 2005, με 121 νεκρούς…
Ο ίδιος δήλωνε απλώς «aviator», αεροπόρος –υπήρξε πιλότος επί 40 συναπτά έτη, 15 στην Πολεμική Αεροπορία και 25 στην πολιτική–, ή, χαριτολογώντας, «άθλιος επταμηνίτης»· γεννήθηκε πρόωρα, μελανιασμένος από την ταλαιπωρία, χωρίς ανάσα, και χάρη στην παρέμβαση του γιατρού πατέρα του μπήκε από τον μαιευτήρα νυστέρι για τη διεύρυνση τραχείας, «το σημάδι είναι ακόμη ορατό», καντηλοβαφτίστηκε και επέζησε.
Ο Ακριβός Τσολάκης ήταν και πολλά άλλα ακόμη: λάτρης του διαλογισμού και της κινεζικής φιλοσοφίας, δάσκαλος του καράτε, γνώστης των αρχαίων ελληνικών και επτά ξένων γλωσσών, «όχι μόνο κάποιος που ανακατευόταν με αλουμίνια και ανθρώπινες σάρκες» όπως είχε πει.
Θεσσαλονικιός, με ρίζες από τα Βασιλικά, μυήθηκε νήπιο ακόμη στον Ομηρο από τον, επίσης γιατρό, παππού του. Επίμονος μαχητής της ζωής των άλλων. Διαρκώς πρωτοπόρος. Στην ασφάλεια πτήσεων, πρώτα απ’ όλα.
Γι’ αυτό και έλαβε τη μέγιστη διεθνή διάκριση στον χώρο, το βραβείο Jerome Lederer, που του απονεμήθηκε από τη Διεθνή Kοινότητα Διερευνητών Αεροπορικών Ατυχημάτων (ISASI). «Γνώριζα τον Jerome Lederer, που έδωσε το όνομα στο βραβείο, ήταν Αμερικανός πιλότος Ταχυδρομείου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συναντιόμασταν σε συνέδρια, ήταν ήδη υπέργηρος», είχε πει στην «Κ».
Μολονότι είχε λάβει 45 ηθικές αμοιβές και διακρίσεις, αυτό το βραβείο περισσότερο τον είχε συγκινήσει.
Το Helios, «ήταν το πιο δύσκολο, το πιο πολύπλοκο δυστύχημα. Ομως ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε την αιτία την πέμπτη μέρα – οφειλόταν σε κατασκευαστικό λάθος του αεροσκάφους και έλλειψη εκπαίδευσης φροντιστών και συνοδών. Στείλαμε κατεπειγόντως τα συμπεράσματα στον Παγκόσμιο Οργανισμό Ασφάλειας Πτήσεων, και μαζί, πέντε συστάσεις ασφάλειας, που ήταν τα διδάγματα που αποκομίσαμε από το δυστύχημα. Αυτές περνάνε από αυστηρό κόσκινο, γιατί φέρνουν αλλαγές, δαπάνες. Την έγκριση για την τελευταία την έλαβα στις 3 του Δεκέμβρη, ύστερα από 14 χρόνια», είχε δηλώσει στην «Κ».
«Αφορά την εκπαίδευση των πληρωμάτων στην έλλειψη οξυγόνου, μια σύσταση τόσο στοιχειώδη που θα έπρεπε να είχε εφαρμοστεί εδώ και 50 χρόνια. Τους ξάφνιασε το γεγονός ότι ήρθε από μια μικρή χώρα, από μια επιτροπούλα…», την Επιτροπή Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφάλειας Πτήσεων (ΕΔΑΑΠ), της οποίας ήταν ιδρυτής και πρόεδρος από το 2002 και στην οποία παραμένει ενεργό μέλος μέχρι και σήμερα.
Από τη Σχολή Ικάρων αποφοίτησε το 1950. Από τη φουρνιά του, 34 εστάλησαν για εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην αεροπορική βάση Ράντολφ στο Τέξας και στο Λας Βέγκας.
«Πετάξαμε καταδιωκτικά αεροπλάνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφοιτήσαμε 13. Γυρίσαμε στην Ελλάδα. Η πατρίδα αποφάσισε να στείλει τους έξι από εμάς στην Κορέα, είχε ξεκινήσει ο πόλεμος. Ημασταν τότε 20άρηδες. Οι τρεις μείναμε στο ελληνικό σμήνος για 20 μήνες – πολιτείες που καίγονταν, σκοτωμένοι, αεροπλάνα, σύννεφα, πλοία και ατέλειωτη θάλασσα. Σε ένα χρόνο γίναμε κυβερνήτες, εκπαιδεύαμε ακόμη και ώριμους Αμερικανούς που έρχονταν για έξι μήνες – την Κορέα την ξέραμε με κλειστά τα μάτια», είχε πει.
Κι έπειτα, επιστροφή στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία, πτήσεις με μεταφορικά αεροπλάνα και τζετ, σπουδές, το 1959, στην Ασφάλεια Πτήσεων στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. «Οι Αμερικανοί, επειδή αποφοίτησα πρώτος, μου έκαναν δώρο ένα ταξίδι έξι εβδομάδων σε έξι αμερικανικά στρατιωτικά αεροδρόμια – “να δεις πώς πετάμε εμείς”. Επέστρεψα μολυσμένος από τον ιό της ασφάλειας πτήσεων και έκτοτε είμαι αθεράπευτος, μέχρι και τώρα ένα κομμάτι του μυαλού μου είναι προσκολλημένο εκεί. Γύρισα πίσω και ίδρυσα μαζί με δύο συναδέλφους τη Διεύθυνση Ασφάλειας Πτήσεων στην Πολεμική Αεροπορία, σπάσαμε το ρεκόρ ασφάλειας στο ΝΑΤΟ».
Εξέδωσε το περιοδικό «Πτήση» όπου έγραφε για δέκα χρόνια ως επισμηναγός Γεράκης δίνοντας συμβουλές στους ιπτάμενους.
Επειτα, τέσσερα χρόνια στη βάση στην Αγχίαλο να εκπαιδεύει νέους χειριστές σκαφών, αεροπορικός ακόλουθος στην πρεσβεία στο Βελιγράδι, αποχώρηση από την Αεροπορία το 1965, και ένας νέος κύκλος ζωής ως πιλότος στην Ολυμπιακή για 25 χρόνια.
«Πέταξα 24 διαφορετικά είδη αεροπλάνων, από τα πιο μικρά μέχρι τα τζάμπο, συμπληρώνοντας 18.300 ώρες πτήσης. Ιδρυσα τον τομέα Ασφάλειας Πτήσεων και συνέδεσα την Ολυμπιακή με τους διεθνείς Οργανισμούς του χώρου».
Ο Γιάννης Ιωαννίδης συνέδεσε το όνομά του με τον μεγάλο Άρη της δεκαετίας του ’80 και στη συνεχεία πήγε στον Πειραιά για να αναλάβει τον Ολυμπιακό τον οποίο οδήγησε σε μεγάλες στιγμές δόξας.
Επίσης, ανέλαβε την ΑΕΚ και προπόνησε και την Εθνική ομάδα. Ο Γιάννης Ιωαννίδης που έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι ο «Ξανθός» συμμετείχε έξι φορές σε Final-4 της Euroleague αλλά δεν κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης.
Έφτασε στην τετράδα της Ευρώπης, τρεις φορές με τον Άρη, δύο με τον Ολυμπιακό και μια με την ΑΕΚ. Με τον Άρη αγωνίστηκε το 1988, το 1989 και το 1990, με τον Ολυμπιακό το 1994 και το 1995 και με την ΑΕΚ το 1998.
Κατέκτησε συνολικά 18 τίτλους, με τον Άρη και τον Ολυμπιακό.
Ειδικότερα:
12 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 8 με τον Άρη (1979, 1983, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990) και 4 με τον Ολυμπιακό (1993, 1994, 1995, 1996).
6 Κύπελλα Ελλάδας: 5 με τον Άρη (1985, 1987, 1988, 1989, 1990) και 1 με τον Ολυμπιακό (1994).
Επίσης κατέκτησε τρεις φορές τη δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδας (Άρης το 1984, Ολυμπιακός το 1992 και ΑΕΚ το 1997), ενώ υπήρξε 2 φορές φιναλίστ του Κυπέλλου Ελλάδας (Άρης το 1984 και ΑΕΚ το 1998).
Στην πολιτική, υπήρξε βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 μέχρι το 2015 και διετέλεσε Υφυπουργός «Πολιτισμού» στην δεύτερη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή και Υφυπουργός «Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού» στη κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1945 και σπούδασε γεωπόνος. Από μικρός λάτρεψε το μπάσκετ και έπαιξε στην ομάδα του Άρη. Αργότερα ασχολήθηκε με την προπονητική και θεωρείται ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής μπάσκετ. Έμεινε στην ιστορία για τα γούρια του, για τις επικές του ατάκες αλλά και για τους καυγάδες με παίκτες και με διαιτητές.
Τα τελευταία χρόνια είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν του επέτρεπε να βγαίνει από το σπίτι του στην Αθήνα. Είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό να γράφει την αυτοβιογραφία του με την βοήθεια των δημοσιογράφων Βασίλη Σκουντή και Δημήτρη Καρύδα.
Έγινε σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων των ομάδων που προπόνησε και ήταν… μαύρο πανί για τους αντιπάλους του. «Ποτέ μην έρθει η στιγμή να αφήσεις το λιμάνι, θα σε αγαπάμε μια ζωή Ιωαννίδη Γιάννη» τραγουδούσαν οι οπαδοί του Ολυμπιακού για τον κόουτς Ιωαννίδη ο οποίος έφυγε το 1996 από την ομάδα του Πειραιά και επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν παντρεμένος με την Γιούλα και είχαν αποκτήσει μια κόρη.
Ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, καθώς και τραγουδίστρια, η Μαίρη Χρονοπούλου διακρίθηκε στις δεκαετίες του 1960 και 1970 ως μία από τις πιο δημοφιλείς Ελληνίδες ηθοποιούς, κατακτώντας τον τίτλο μίας εκ των σταρ της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Και αυτός ο τίτλος τη συνόδευε και τη συνοδεύει ακόμη, παρά την εκδημία της.
Μόνο που, εκτός από σταρ υπήρξε και άνθρωπος. «Περιμένω στη ζωή μου να έρθει λίγη χαρά», είχε δηλώσει στην τελευταία της συνέντευξη που παραχώρησε λίγες ημέρες πριν το ατύχημα που της στέρησε τη ζωή. Μία συνέντευξη πριν το πλήρωμα του χρόνου, αναφερόμενη στη ζωή, τη μοναξιά, τη συντροφικότητα, εγείροντας – μεταξύ άλλων, στο αναγνωστικό κοινό – θέματα προς συζήτηση για τη ζωή αλλά και τη ζωή που κάθε φορά υιοθετεί κάθε ηθοποιός υποδυόμενος έναν ρόλο.
«Η ζωή μου δεν είναι κάτι το πρωτότυπο»
«Οι ρόλοι μου, μου έβαλαν τη στάμπα της ''προσβάσιμης'' κυρίας. Ότι έχω πολύ άσχημη διαγωγή. Δεν ήμουν τόσο ζωηρή στη ζωή μου. […] Έζησα τον μεγάλο έρωτα μιάμιση φορά. Δεν θέλω να πω άλλα. Έχω κάνει έναν γάμο, αλλά δεν τον εντάσσω στις αγάπες μου. Ήταν άλλη ιστορία. Δεν θα μιλήσω ποτέ για αυτήν. Δεν θέλω. […] Στη ζωή μου, μου λείπει η αγκαλιά και η τρυφερότητα, όχι η διασκέδαση. Η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν είχα κάποιον να μου συμπαρασταθεί. Δεν είχαν κάποιον να με ρωτήσει τι έγινε όταν περίμενα τα αποτελέσματα των εξετάσεων να δω αν έχω καρκίνο. […] Περιμένω στη ζωή μου να έρθει λίγη χαρά και πίστη που την έχασα τελείως. Περνάω μια άσχημη εποχή».
Τα παραπάνω είχε δηλώσει , μεταξύ άλλων, πριν το δυστύχημα υπογραμμίζοντας πώς ήταν η ζωή της: «Η ζωή μου δεν είναι κάτι το πρωτότυπο».
Η ζωή της ηθοποιού Μαίρης Χρονοπούλου, και κάθε καλλιτέχνη, διαμοιράστηκε και στην τέχνη αφήνοντας μέσα από το έργο της τη δυναμική της και το ταλέντο της, εκκινώντας από βοηθητικούς ρόλους (κομπάρσος) και καταλήγοντας πρωταγωνίστρια με τα φώτα των κριτικών και της δημοσιότητας στραμμένα πάνω της, ανταποκρινόμενη σε απαιτητικούς ρόλους κάθε είδους ταινίας: κοινωνική, δραματική, μιούζικαλ.
Απόφοιτη της δραματικής σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η Μαίρη Χρονοπούλου άρχισε να συνεργάζεται (1957) με το ελεύθερο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο «Ακροπόλ» στα έργα των Αλέκου Σακελλάριου-Χρήστου Γιαννακόπουλου «Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας».
Έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια, το 1954, σε βοηθητικό ρόλο στην ταινία «Χαρούμενο ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, συνέχισε την επόμενη χρονιά με μικρό ρόλο στο «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη. Από το 1963 και έκτοτε πρωταγωνίστησε σε πλειάδα ταινιών της Φίνος Φιλμ, υποδυόμενη ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας (femme fatale), με συμπρωταγωνιστές τους Νίκο Κούρκουλο, Φαίδωνς Γεωργίτση, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Γιώργο Φούντα και Αλέκο Αλεξανδράκη.
Ανακαλούμε τις ερμηνείες της στις ταινίες «Τα κόκκινα φανάρια» (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, ταινία που της χάρισε την υποψηφιότητα για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 36η απονομή των βραβείων το 1964, «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (1966) του Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Νίκου Φώσκολου, «Πολύ αργά για δάκρυα» (1968) του Γιάννη Δαλιανίδη, «Όταν η πόλις πεθαίνει» (1969) σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, «Οι αδίστακτοι» (1965) του Ντίνου Κατσουρίδη, «Η λεωφόρος του μίσους» (1968) και «Ορατότης μηδέν» (1970) του Νίκου Φώσκολου.
Στη μνήμη επανέρχονται και τα τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη: «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες».
Όπως και ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, μεταξύ αυτών «Οι κυνηγοί» (1977) και «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984) του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Για την ερμηνεία της στην ταινία «Τα παιδιά της χελιδόνας» του Κώστα Βρεττάκου, είχε κερδίσει το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Μέγιστη διάκρισή της το Βραβείο Συνολικής Προσφοράς που της απονεμήθηκε τον Ιούνιο 2021 στην Τελετή Απονομής των Βραβείων ΙΡΙΣ από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, διότι, με την «ρώμη της παρουσίας της σφράγισε μια σειρά κινηματογραφικών ειδών». Η εικόνα και η ερμηνεία της διατηρούνται αναλλοίωτες σε αυτή τη σειρά κινηματογραφικών ειδών, ως ένα σημαντικό κομμάτι στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Ο Πέτρος Θέμελης γεννήθηκε το 1936 στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1962 προσελήφθη ως επιστημονικός βοηθός στην Αρχαιολογική Υπηρεσία της πόλης. Το διάστημα 1963-1980 ήταν επιμελητής και έφορος Αρχαιοτήτων στις Αρχαιολογικές Περιφέρειες Ηλείας-Μεσσηνίας, Αττικής, Εύβοιας, Φωκίδος-Λοκρίδος και Αιτωλοακαρνανίας, ενώ το διάστημα 1977-1980 ήταν διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου των Δελφών.
Από το 1980 ως το 1984, ήταν προϊστάμενος της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας, ενώ από το 1984 ως το 2004 διετέλεσε καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο.
Από το 1987, υπήρξε διευθυντής του Προγράμματος Ανασκαφής και Αναστήλωσης της αρχαίας Μεσσήνης, για την οποία είχε συγγράψει μονογραφίες και πλήθος επιστημονικών άρθρων.
Ελαβε επίσης μέρος και διηύθυνε ανασκαφές στη Βεργίνα, στην Πέλλα, στην Ολυμπία, στους Δελφούς, στην Ερέτρια και στο Κάλλιο.
Στις 18 Ιανουαρίου 2005, παρέλαβε τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο.
Ο Γιώργος Γραμματικάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Σπούδασε Φυσική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Imperial College του Λονδίνου. Απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1973 και η διατριβή του είχε τίτλο “Analysis of some multiparticle final state in 10 and 6 GeV/c K-p interactions”.
Διετέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης για έξι χρόνια
Υπήρξε και αντιπρόεδρος της Λυρικής Σκηνής
Τον Μάιο του 1962, ύστερα από δικαστική προσφυγή των μελών των ακροδεξιών φοιτητικών παρατάξεων ΣΔΟΕ και ΕΚΟΦ κατά της διοίκησης της Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΔΕΣΠΑ), το δικαστήριο τον διόρισε μέλος του νέου δ.σ της ΔΕΣΠΑ, θέση από την οποία παραιτήθηκε αμέσως καταγγέλλοντας σκευωρία.
Από το 1982 έως το 2006 που συνταξιοδοτήθηκε και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ομότιμου Καθηγητή, ήταν καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1990 έως το 1996 διατέλεσε πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Το 2014 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με «Το Ποτάμι» και συμμετείχε στην Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών. Επίσης ήταν αντιπρόεδρος στο Δ.Σ της Λυρικής Σκηνής.
Ο Νίκος Γιούτσος αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό για δέκα χρόνια. Από το 1964 έως το 1974 και κατέγραψε 330 συμμετοχές, έχοντας 128 γκολ στο ενεργητικό του. Μετά την αποχώρησή του από τους Ερυθρόλευκους αγωνίστηκε στον Εθνικό, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι το 1976, έχοντας 43 συμμετοχές και 2 γκολ.
Υπήρξε ένας από τους πιο αγαπημένους ποδοσφαιριστές της «ερυθρόλευκης» εξέδρας, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας.
Ο Νίκος Γιούτσος υπήρξε φυσικά μέλος της εθνικής ομάδας, με την οποία είχε 6 γκολ σε 15 αναμετρήσεις. Η πρώτη του συμμετοχή με την γαλανόλευκη ήταν στις 23/5/1965 σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι κόντρα στην ΕΣΣΔ, σε αγώνα για τα προκριματικά του Μουντιάλ 1966.
Με τα χρώματα του Ολυμπιακού ο Νίκος Γιούτσος κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα (1966,1967,1973,1974), αλλά και τέσσερα Κύπελλα (1964,1968,1971,1973) Συνολικά στην καριέρα του αγωνίστηκε σε 499 ματς και πέτυχε 211 γκολ.
Ο Σπύρος Φωκάς (πραγματικό όνομα Σπύρος Ανδρουτσόπουλος) γεννήθηκε στην Πάτρα στις 17 Αυγούστου το 1937. Υπήρξε απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κωστή Μιχαηλίδη.
Έκανε την πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή του το 1959 στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού "Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα", η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών και ήταν η αφετηρία για τη διεθνή καριέρα του. H πρώτη εμφάνιση του Σπύρου Φωκά σε ξενόγλωσση ταινία ήταν το 1960 στο "Morte di un amico", ιταλικής παραγωγής.
Στην Ιταλία εξάλλου, στα στούντιο της Τσινετσιτά, αξιοποίησε τις οντισιόν και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν. Έτσι, συμμετείχε σε διεθνείς παραγωγές, όπως οι ταινίες "Όταν θέλει η γυναίκα" του Βιντσέντε Μινέλι δίπλα στη μεγάλη Λάιζα Μινέλι και "Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του" του Λουκίνο Βισκόντι πλάι στην αξέχαστη Κατίνα Παξινού. Κινηματογραφικά απογειώνεται με την εμφάνισή του στην ταινία του Φράνκο Ρόσι "Ο Θάνατος ενός Φίλου", όπου κερδίζει βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Στη συνέχεια κάνει το μεγάλο βήμα προς το Χόλυγουντ, συμμετέχοντας πλέον σε αμιγώς αμερικάνικες παραγωγές.
σπυροσ φωκασ
Στα μέσα της δεκαετίας του '60 επιστρέφει στην Ελλάδα και συμμετέχει στις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ, πλάι στην Ζωή Λάσκαρη, τον "Εγωισμό" και τη "Στεφανία". Στη συνέχεια επιστρέφει στην Αμερική, όπου πρωταγωνίστησε σε ταινίες που έκαναν μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπως το "Διαμάντι του Νείλου" του Λουίς Τίγκι δίπλα στον Μάικλ Ντάγκλας, την Κάθριν Τέρνερ και τον Ντάνι ντε Βίτο και "Ράμπο 3" του Πήτερ Μακ Ντόναλντ με τον Σιλβέστερ Σταλόνε.
Σε όλη την κινηματογραφική καριέρα του έπαιξε με επιτυχία σε πάνω από 30 ταινίες, οι περισσότερες στην Ιταλία και στην Αμερική. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός και από τις εμφανίσεις του σε γνωστά θέατρα του εξωτερικού. Σημαντική ήταν, τέλος, η παρουσία του στην ελληνική τηλεόραση, όπου πρωταγωνίστησε σε πολλές κοινωνικές και δραματικές σειρές.
Ο Σπύρος Φωκάς είχε παντρευτεί τέσσερις φορές.
Ο Βασίλης Βασιλικός έλαβε πολλά βραβεία και θεωρείται από τους πλέον γνωστούς συγγραφείς παγκοσμίως. Είναι ο περισσότερο μεταφρασμένος συγγραφέας μετά τον Νίκο Καζαντζάκη. Έγινε παγκοσμίως γνωστός με το μυθιστόρημά του «Ζ», που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Κώστας Γαβράς, που μαζί με τον «Αλέξη Ζορμπά» του Καζαντζάκη, είναι τα μόνα νεοελληνικά έργα που περιλαμβάνονται στην λίστα της βρετανικής εφημερίδας «The Guardian», που δημοσιεύτηκε το 2009, με τα «1000 βιβλία που πρέπει να διαβάσει κανείς».
Ιδιαίτερα γνωστό είναι το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Ζ· φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος», που είναι ένα μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στα γεγονότα της δολοφονίας του βουλευτή της Ε.Δ.Α. Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963 και έγινε σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Το έργο γράφτηκε σχεδόν αμέσως μετά τα γεγονότα και για πρώτη φορά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» το 1966. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις «Θεμέλιο», σχεδόν ταυτόχρονα με την δίκη των κατηγορουμένων για τη δολοφονία. Το 1967 η Χούντα των Συνταγματαρχών απαγόρευσε την κυκλοφορία του στην Ελλάδα,ενώ παράλληλα άρχισε να μεταφράζεται σε άλλες γλώσσες στα πλαίσια του αντιδικτατορικού αγώνα. Συγκεκριμένα, επίσης το 1966 μεταφράστηκε στα γαλλικά από τον Pierre Comberousse και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gallimard ενώ τα επόμενα τρία χρόνια μεταφράστηκε και εκδόθηκε σε άλλες 18 χώρες , όπως οι Η.Π.Α, η Αγγλία, η Σοβιετική Ένωση και η Ιαπωνία.
Η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Κώστα Γαβρά το 1969 βοήθησε στη διεθνοποίηση της κατάστασης στην Ελλάδα., ενώ απέσπασε το όσκαρ καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, το μοντάζ καλύτερης ταινίας, το βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών, το Βραβείο Ανδρικού Ρόλου για τον Ζαν - Λουί Τεντινιάν, ενώ βραβείο Bafta μουσικής παρέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ξεκίνησε να δημοσιεύει ποιήματα το 1949
Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1949 δημοσιεύοντας ποιήματά του στην εφημερίδα «Μακεδονία», ενώ έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Τα Σιλό», που αναφέρεται στην βουλγαρική κατοχή της πατρίδας του (1941-1944) και εκδόθηκε αρκετά χρόνια αργότερα. Το 1953, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η διήγηση του Ιάσονα», με θεματολογία από την αρχαία ελληνική γραμματεία, που επαινέθηκε ιδιαίτερα από την κριτική.
Το 1956, εξέδωσε το μυθιστόρημα «Θύματα Ειρήνης», ένα χρονικό για τους νέους της Θεσσαλονίκης και την εξέγερσή τους. Μετά την επάνοδό του από τις ΗΠΑ, κυκλοφόρησε η τριλογία του «Το Φύλλο», «Το Πηγάδι» και «Τ’ Αγγέλιασμα» (1961), η οποία τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το «Βραβείο των Δώδεκα» (Ουράνη),
Η τριλογία του αυτή θεωρείται από την κριτική ως η κορυφαία συνεισφορά του στα ελληνικά γράμματα. Με το έργο αυτό «Ο Βασιλικός εξέφρασε με καινούργια, μοντέρνα γλώσσα, μια γλώσσα πυκνή και πολυσήμαντη, τη διάλυση, τη σύγχυση, την απογοήτευση, τη διαμαρτυρία, τη φυγή - ό,τι χαρακτηρίζει και ό,τι αποτελεί την τετάρτη διάσταση της αινιγματικής εποχής του» (Λίνος Πολίτης).
Ο Βασίλης Βασιλικός ουδέποτε σταμάτησε το συγγραφικό του έργο που ξεπερνά πλέον τα 120 αυτοτελή έργα. Εκτός από τα πεζά του έχει εκδώσει ποιητικές και θεατρικά έργα.
Ο ίδιος θεωρούσε ως το πιο σπουδαίο έργο του το μυθιστόρημα «Γλαύκος Θρασάκης», το οποίο άρχισε να γράφει την περίοδο της δικτατορίας και η οριστική του έκδοση κυκλοφόρησε το 2017. Στο έργο αυτό ένας ανώνυμος βιογράφος-ερευνητής αναλαμβάνει να ανασυστήσει τη ζωή και το έργο του Γλαύκου Θρασάκη, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του αινιγματικού συγγραφέα Λάζαρου Λαζαρίδη (1933-1978), που έζησε για χρόνια εξόριστος στο εξωτερικό και κυρίως να προσπαθήσει να εξιχνιάσει τον μυστηριώδη θάνατό του.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1934 στη συνοικία των Ποταμουδίων Καβάλας. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Θάσο. Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος Νικόλαος Βασιλικός, που πολιτεύθηκε και εξελέγη βουλευτής Καβάλας το 1936 και μητέρα του η Καίτη Βασιλικού. Ο Βασίλης Βασιλικός έχει και μία αδελφή, την Έλζα Βασιλικού, πρώην πρωταθλήτρια του πινγκ πονγκ. Αποφοίτησε από το Λύκειο Καρυωτάκη στην Καβάλα, τη Σχολή Βαλαγιάννη (Θεσσαλονίκη) και το Αμερικανικό Κολλέγιο Ανατόλια. Στη συνέχεια σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και σκηνοθεσία τηλεόρασης στη δραματική σχολή του Πανεπιστημίου Γέιλ (Drama School - SRT) στο Νιού Χέιβεν του Κονέκτικατ (ΗΠΑ).
Από το 1967 μέχρι το 1994 έζησε και εργάστηκε στο εξωτερικό (Ιταλία, Γαλλία, Νέα Υόρκη τα πρώτα 7 χρόνια εξόριστος από τη χούντα), με ένα τριετές διάλειμμα (1981-1984), κατά το οποίο ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή γενικού διευθυντή της Ε.Ρ.Τ. επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου. Εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε ξένες παραγωγές, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, σεναριογράφος, επιμελητής (Dr.) σεναρίων, εισηγητής σεναρίων στην Arte (1990-1993), δημοσιογράφος και συγγραφέας. Συνεργάστηκε με τον Νίκο Κούνδουρο στο σενάριο της ταινίας Μικρές Αφροδίτες. Διετέλεσε πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO (1996-2004). Για χρόνια παρουσίαζε από την δημόσια τηλεόραση την εκπομπή για το βιβλίο «Άξιον Εστί».
Ήταν παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχει μια κόρη.
Η ενασχόλησή του με την πολιτική
Στις βουλευτικές εκλογές του 2015, ο Βασίλης Βασιλικός ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της εκλογικής συνεργασίας Πράσινοι - Δημοκρατική Αριστερά.
Επίσης, ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στις βουλευτικές εκλογές του 2019. Εξελέγη και διετέλεσε βουλευτής από τις 7 Ιουλίου 2019 μέχρι τις 21 Μαΐου 2023.
Από το 1994 έως το 1996 και από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων, Το 1997, με απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στην ΟΥΝΕΣΚΟ, τον πολιτιστικό βραχίονα του ΟΗΕ και παρέμεινε στην θέση αυτή έως το 2004.
Ο Κώστας Νεστορίδης γεννήθηκε στη Δράμα αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1945 αγωνιζόμενος σε ανεξάρτητα σωματεία της Καλλιθέας. Το 1946 πήγε στην Ελλάδα Μοσχάτου, με τη φανέλα της οποίας έκανε τα πρώτα του βήματα σε επίσημο πρωτάθλημα αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα της Γ' Κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Πειραιά. Το 1948 έβγαλε δελτίο στον Πανιώνιο, όπου καθιερώθηκε και το 1951 κλήθηκε στην εθνική Ελλάδας.
Το 1955 πήγε στην ΑΕΚ, όπου έκανε πολύ μεγάλη καριέρα μέχρι το 1965 και κατέκτησε πέντε φορές τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του πρωταθλήματος.
Το 1966 έφυγε για την Αυστραλία για να αγωνιστεί στον σύλλογο των Ελλήνων ομογενών Ελλάς Μελβούρνης, τη σημερινή Σάουθ Μέλμπουρν ΦΚ Κατέκτησε το πολιτειακό πρωτάθλημα και παράλληλα αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση.
Το 1967 επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Βύζαντα Μεγάρων, που αγωνιζόταν στην Α΄ εθνική, όπου και έκλεισε την καριέρα του στην Α΄ Εθνική.
Τη σεζόν 1967-68 αναζήτησε σύλλογο κι έκανε προπονήσεις διαδοχικά στο Αιγάλεω, στον Πανιώνιο και τον Ιωνικό Νικαίας. Τελικά, το Φεβρουάριο του 1968 υπέγραψε ως παίκτης-προπονητής στον Αίαντα Σαλαμίνας, με τον οποίο έπαιξε στη Β΄ Εθνική (Νότιος όμιλος). Πρώτη συμμετοχή του ήταν την 21η αγωνιστική στο ματς "ΠΑΣ Γιάννινα-Αίας 2-1" στις 3 Μαρτίου 1968 και πέτυχε το πρώτο του γκολ στο ματς "Αίας-ΑΕ Χανίων 2-1" στις 31 Μαρτίου 1968. Παρέμεινε ως τις 20 Απριλίου, οπότε παραιτήθηκε.
Η παρουσία του στην Εθνική Ελλάδας και η προπονητική
Φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Ελλάδας 17 φορές, 2 ως παίκτης του Πανιώνιου και 15 ως παίκτης της ΑΕΚ, πετυχαίνοντας συνολικά 3 γκολ.
Το ντεμπούτο του πραγματοποιήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1951, στον εκτός έδρας φιλικό αγώνα εναντίον της Β' ομάδας της Γαλλίας, υπό τις οδηγίες του Γιάννη Χέλμη.
Υπήρξε επίσης δύο φορές διεθνής με την εθνική Ενόπλων το 1951.
Μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, υπήρξε προπονητής σε συλλόγους μικρότερων κατηγοριών, ενώ στς αρχές της δεκαετίας του 80' βρέθηκε περιστασιακά και στην τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ.
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1938 στην Αθήνα και σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Στο θέατρο είχε εμφανιστεί σε παραστάσεις όπως «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο θάνατος του εμποράκου», «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» και «Το τίμημα».
Στον κινηματογράφο έπαιξε σε ταινίες όπως «Ξύπνα Βασίλη», «Η ωραία του κουρέα», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε τη δεκαετία του ’70 στην τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος».
Εκείνος και... εκείνος Επεισόδιο 02 Το αυγό
Έχει κερδίσει το Α’ Βραβείο Ανδρικού ρόλου Καρόλου Κουν και το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης». Επίσης, είχε διατελέσει Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων (1974-1986) και αντιπρόεδρος του ΚΕΘΕΑ.
Ήταν παντρεμένος και έχει δύο κόρες, την Ιωάννα, που είναι σκηνοθέτιδα, και την Ελένη, που είναι ζωγράφος. Έχει δηλώσει πως είναι αριστερός, αλλά δεν πρόσκειται σε κάποιο κόμμα.
24/12/2023 Σε ηλικία 70 ετών έφυγε από τη ζωή ο τραγουδιστής Βασίλης Καρράς.
Ο Βασίλης Καρράς γεννήθηκε στο Κοκκινοχώρι Καβάλας, ενώ σε ηλικία 10 χρόνων πήγε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.
Το 1969, σε ηλικία 16 χρονών, έκανε την πρώτη του μουσική εμφάνιση στο νυχτερινό κέντρο «Πρόσφυγας» στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, εργαζόταν ως μηχανικός αυτοκινήτων, τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά το τραγούδι. Επίσης, είχε εργαστεί στο μηχανοστάσιο του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που αποτυπώνεται στο τραγούδι του «Εγώ αγάπη μου, εγώ». Άρχισε την επαγγελματική του καριέρα στη Θεσσαλονίκη. Οι δίσκοι έχουν γίνει χρυσοί και πλατινένιοι, ενώ η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία ήταν ο δίσκος «Μ' έχεις Κάνει Αλήτη», που σημείωσε πωλήσεις πάνω από 180.000 αντίτυπα, σε στίχους και μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή.
Είχε συνεργαστεί με συνθέτες και στιχουργούς, όπως ο Δημήτρης Ρακιτζής Φοίβος, ο Γιώργος Θεοφάνους, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Σπύρος Γιατράς, η Εύη Δρούτσα, ο Πάνος Φαλάρας, ο Χρήστος Δάντης, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος και ο Ηλίας Φιλίππου, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Χρήστος Νικολόπουλος και πολλοί άλλοι. Είχε κάνει ντουέτα με πολλούς τραγουδιστές όπως η Μαριάνθη Κεφάλα, οι Πυξ Λαξ, η Κωνσταντίνα, η Άντζελα Δημητρίου, ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Νίκος Ζωιδάκης, η Καίτη Γαρμπή, η Δέσποινα Βανδή, η Έλλη Κοκκίνου, η Ειρήνη Μερκούρη, η Πάολα, ο Παντελής Παντελίδης καθώς και με τον Γιώργο Κακοσαίο. Με τους περισσότερους από αυτούς είχε συνεργαστεί σε ζωντανά προγράμματα. Επίσης, ήταν συνθέτης και στιχουργός και είχε γράψει τραγούδια για πολλούς τραγουδιστές του ελληνικού τραγουδιού.
Στο θέατρο είχε εμφανιστεί σε παραστάσεις όπως «Έγκλημα και Τιμωρία», «Ο θάνατος του εμποράκου», «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» και «Το τίμημα».
Στον κινηματογράφο έπαιξε σε ταινίες όπως «Ξύπνα Βασίλη», «Η ωραία του κουρέα», «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» και «Το βλέμμα του Οδυσσέα». Στην τηλεόραση πρωταγωνίστησε τη δεκαετία του ’70 στην τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι εκείνος».
Εκείνος και... εκείνος Επεισόδιο 02 Το αυγό
Έχει κερδίσει το Α’ Βραβείο Ανδρικού ρόλου Καρόλου Κουν και το βραβείο «Αιμίλιος Βεάκης». Επίσης, είχε διατελέσει Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων (1974-1986) και αντιπρόεδρος του ΚΕΘΕΑ.
Ήταν παντρεμένος και έχει δύο κόρες, την Ιωάννα, που είναι σκηνοθέτιδα, και την Ελένη, που είναι ζωγράφος. Έχει δηλώσει πως είναι αριστερός, αλλά δεν πρόσκειται σε κάποιο κόμμα.
Ο Βασίλης Καρράς γεννήθηκε στο Κοκκινοχώρι Καβάλας, ενώ σε ηλικία 10 χρόνων πήγε με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη.
Το 1969, σε ηλικία 16 χρονών, έκανε την πρώτη του μουσική εμφάνιση στο νυχτερινό κέντρο «Πρόσφυγας» στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, εργαζόταν ως μηχανικός αυτοκινήτων, τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά το τραγούδι. Επίσης, είχε εργαστεί στο μηχανοστάσιο του ΟΣΕ στη Θεσσαλονίκη, γεγονός που αποτυπώνεται στο τραγούδι του «Εγώ αγάπη μου, εγώ». Άρχισε την επαγγελματική του καριέρα στη Θεσσαλονίκη. Οι δίσκοι έχουν γίνει χρυσοί και πλατινένιοι, ενώ η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία ήταν ο δίσκος «Μ' έχεις Κάνει Αλήτη», που σημείωσε πωλήσεις πάνω από 180.000 αντίτυπα, σε στίχους και μουσική του Μιχάλη Ρακιντζή.
Είχε συνεργαστεί με συνθέτες και στιχουργούς, όπως ο Δημήτρης Ρακιτζής Φοίβος, ο Γιώργος Θεοφάνους, ο Αλέκος Χρυσοβέργης και ο Σπύρος Γιατράς, η Εύη Δρούτσα, ο Πάνος Φαλάρας, ο Χρήστος Δάντης, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος και ο Ηλίας Φιλίππου, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Χρήστος Νικολόπουλος και πολλοί άλλοι. Είχε κάνει ντουέτα με πολλούς τραγουδιστές όπως η Μαριάνθη Κεφάλα, οι Πυξ Λαξ, η Κωνσταντίνα, η Άντζελα Δημητρίου, ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Νίκος Ζωιδάκης, η Καίτη Γαρμπή, η Δέσποινα Βανδή, η Έλλη Κοκκίνου, η Ειρήνη Μερκούρη, η Πάολα, ο Παντελής Παντελίδης καθώς και με τον Γιώργο Κακοσαίο. Με τους περισσότερους από αυτούς είχε συνεργαστεί σε ζωντανά προγράμματα. Επίσης, ήταν συνθέτης και στιχουργός και είχε γράψει τραγούδια για πολλούς τραγουδιστές του ελληνικού τραγουδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου