ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα ΚΟΥΖΟΥΛΟ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος

Τον ορισμό της Τέχνης κανένας δεν κατάφερε να τον δώσει, σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. 

Δεν θα αποπειραθώ, φυσικά, να το κάνω εγώ.  

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. 

Ούτε, επίσης, θα αποπειραθώ να απαντήσω στο άλλο μεγάλο ερώτημα, αν η Τέχνη πρέπει να είναι στρατευμένη ή όχι. Αν πρέπει, δηλαδή, να περνάει μηνύματα, ποια και με ποιον τρόπο ή απλώς να εκφράζει μια ψυχική κατάσταση του δημιουργού. Ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις, και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής αλλά και της Τέχνης, όπως κι αν την προσλαμβάνει ο καθένας, επαναλαμβάνω.

Κάποιος, που αυταποκαλείται, έστω, καλλιτέχνης, δεν μπορεί ούτε πρέπει να εμποδίζεται αν η “έμπνευσή” του τον οδηγεί στο να παραποιεί αντικείμενα ή σύμβολα που για κάποιους έχουν μια ιδιαίτερη αξία ή ακόμα και ιερότητα. Αν μπούμε σ’ αυτή τη διαδικασία, θα πρέπει να απαντήσουμε σε πολλά άλλα δύσκολα ερωτήματα, όπως ποιοι θα είναι οι κριτές της σπουδαιότητας των αντικειμένων ή των συμβόλων, ποιοι και πώς θα κρίνουν το ανεκτό ή μη της εικαστικής παρέμβασης και σε ποια φάση της καλλιτεχνικής δημιουργίας θα γίνεται αυτό. Μπαίνουμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια ολοκληρωτισμού, όπως αντιλαμβάνεστε.

 

Όπως, όμως, μπορείς εσύ, μπροοδευτικέ μου, να κατεβάζεις τα βρακιά σου και να αποπατείς εν τω μέσω της αιθούσης ή να χώνεις ένα κερί στον κώλο σου κι αυτό να το ονομάζεις τέχνη, έχω και εγώ το δικαίωμα να σε κρίνω. Ελεύθερος εσύ, ελεύθερος κι εγώ. Δεν θες να σε λογοκρίνουν, και πολύ καλά κάνεις, αλλά δεν φαντάζομαι να υποστηρίζεις ότι πρέπει να λογοκρίνουν εμένα, σωστά;

 

Μολονότι, λοιπόν, η απάντηση στο αν ένα patchwork από σεντόνια είναι έργο Τέχνης είναι υποκειμενική, η απάντηση στο πού ΔΕΝ εκτίθεται ένα patchwork που γελοιοποιεί τη σημαία μας είναι αντικειμενική και ψυχρά “τεχνική”. 

Δεν εκτίθεται σε δημόσια κτήρια! Δεν του παρέχεται η αιγίδα κανενός δημόσιου οργανισμού και καμμιάς δημόσιας υπηρεσίας. Η σημαία είναι το σύμβολο του έθνους, το logo του αν προτιμάτε, και τα guidelines χρήσης του είναι σαφή ως προς το χρώμα, το μέγεθος και την μορφή του. 

Για να μην προσθέσω στα κριτήρια και το απαράδεκτο μήνυμα της συγκεκριμένης “καλλιτεχνικής” προσέγγισης: ελληνική σημαία φτιαγμένη από σεντόνια κακοποιημένων γυναικών.  

Τι υπαινίσσεσθε, δεσποσύνη; 

Ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η κακοποίηση των γυναικών; 

Σοβαρά; 

Το Ιράν το έχετε ακουστά; Το Αφγανιστάν; Το Πακιστάν; Τη Σαουδική Αραβία; Την Τουρκία; 

Για πάτε να κάνετε το ίδιο με τις σημαίες των χωρών αυτών, και ζητήστε να φιλοξενηθεί η έκθεσή σας σε κρατικά τους κτήρια, να δω κάτι που θέλω.

Ακόμα όμως κι αν η σημαία της καλλιτέχνιδος ήταν φτιαγμένη από μεταξωτές μπομπονιέρες, υπονοώντας, ας πούμε, ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα υπέρτατης συντροφικής ευτυχίας, πάλι ένα κτήριο που εκπροσωπεί το ελληνικό κράτος, όπως το προξενείο της Νέας Υόρκης δεν θα ήταν το κατάλληλο μέρος για να φιλοξενήσει αυτή την παραποίηση του εθνικού συμβόλου.  

Ιδιωτικές γκαλερί υπάρχουν άφθονες, όπως και χώροι για περφόρμανς κάθε είδους. 

 

Ας πάει η καλλιτέχνις τη σημαία της εκεί, και να την κάνει ό,τι θέλει. Και σ΄ αυτή την περίπτωση όμως ...

 

να είναι έτοιμη να ακούσει την άποψη όσων δεν ενθουσιάζονται με το “δημιούργημά” της. 

 

Αν δηλαδή εγώ πιστεύω ότι πήξαμε στα τσόκαρα, που προσπαθούν το έλλειμμα εγκεφάλου και ταλέντου να το ισοφαρίσουν με περίσσευμα κιτσαρίας και πρόκλησης, να μπορώ ελεύθερα να το εκφράσω, εντάξει;