ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Ο Ετγκαρ Κέρετ, ο Ισραηλινός συγγραφέας, ανέφερε στη συνέντευξή του στην «Κ» ένα επεισόδιο που αναδεικνύει τον ψυχολογικό διχασμό στον δυτικό κόσμο.
Διάβασε, είπε, μια ανακοίνωση κάποιας οργάνωσης ΛΟΑΤΚΙ στις ΗΠΑ υπέρ της Χαμάς. Κι ο ίδιος, με το καυστικό εβραϊκό του χιούμορ επισημαίνει ότι την τελευταία φορά που είδε μέλος της Χαμάς με ομοφυλόφιλο τον κρατούσε στην αγκαλιά του γιατί τον είχε ανεβάσει σε μια ταράτσα κι ετοιμαζόταν να τον πετάξει στο κενό.
Ως γνωστόν αυτή είναι η ποινή που επιβάλλουν στους ομοφυλόφιλους στην επικράτεια του Ισλάμ.
Απορίας άξιον πώς μια ΛΟΑΤΚΙ ομάδα υπερασπίζεται έναν κόσμο ο οποίος δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης.
Απορίας άξιον πώς από την 7η Οκτωβρίου δεν έχουμε ακούσει καμιά φεμινιστική οργάνωση να καταγγέλλει τους βιασμούς και την κακοποίηση γυναικών από τους τρομοκράτες. Εκτός κι αν δεν το πήρα είδηση.
Πώς σχολιάζουν οι θεωρητικοί του φεμινισμού, νέας ή παλαιάς κοπής, την υπόσχεση που δίνει το Κοράνι σε όσους πεθαίνουν για την πίστη τους;
Στον Παράδεισο τους περιμένουν 70 αν δεν κάνω λάθος, παρθένες, για να τους ανταμείψουν. Θα μου πείτε για την πατριαρχία ευθύνεται η λευκή ανδροκρατούμενη Δύση. Εκτός συνόρων του δυτικού κόσμου αλλάζουν οι συνθήκες. Οι ίδιες οργανώσεις που συμπαρίστανται στις μουσουλμάνες που θέλουν να φορούν Αμπάγια ή μπουρκίνι στη Γαλλία είναι οι ίδιες που συμπαρίστανται στις κυνηγημένες από τη θρησκευτική αστυνομία Ιρανές επειδή ξέφευγαν μπούκλες από τη μαντίλα τους.
Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο του δυτικού πολιτισμού;
Ας το πω πιο μαλακά: κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο του δυτικού πολιτισμού.
Να το αποδώσω σε ένα είδος οριενταλισμού; Τη μαγεία ενός εξωτισμού στον οποίον καταφεύγουν οι πονεμένες μας ψυχές, κουρασμένες από τις ίδιες τις ελευθερίες τους;
Σίγουρα είναι κουραστική συνθήκη η ελευθερία, κυρίως η ελευθερία της συνείδησης που αναγκάζει τον νου σου να είναι συνεχώς με το όπλο παρά πόδα για να κρίνει την πραγματικότητα. Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς στη μυθολογία των καταπιεσμένων Παλαιστινίων από το ιμπεριαλιστικό Ισραήλ. Πόσο εύκολο είναι να διαχωρίσεις τον βιαστή της Χαμάς από τον βιαστή της διπλανής πόρτας επειδή ο πρώτος μάχεται για την ελευθερία, ενώ ο δεύτερος υποκύπτει στα ένστικτα που του έχει εμφυτεύσει η ανδροκρατία;
Στην κούραση της ελευθερίας ο Πασκάλ Μπρικνέρ αποδίδει τη «νηπιοποίηση», την άρνηση ανάληψης της ευθύνης για τις πράξεις μας και τις σκέψεις μας. Εξ ου και «Ο πειρασμός του απόλυτου» – έτσι έχει τιτλοφορήσει ο Μαλρό τη βιογραφία του Λόρενς της Αραβίας. Οι φεμινίστριες και οι ΛΟΑΤΚΙ της Δύσης έχουν ανάγκη να υποταχθούν σε ένα «απόλυτο» το οποίο δεν επηρεάζει τους ίδιους, όμως τους προσφέρει τον ταξιδιωτικό οδηγό για τον σύγχρονο κόσμο. Είμαστε με τους Παλαιστίνιους επειδή είναι καταπιεσμένοι, όπως κι εμείς είμαστε καταπιεσμένοι. Και όπως το Ισραήλ καταπιέζει τους Παλαιστίνιους στο όνομα του δυτικού πολιτισμού, έτσι κι εμάς μας καταπιέζει ο δυτικός πολιτισμός.
Η λατρεία του «Αλλου» ευθύνεται για την αποτυχία της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Το πείραμα στηρίχθηκε στην υπόθεση της αφομοίωσης πληθυσμών που προέρχονται από έναν εχθρικό πολιτισμό στις αξίες του δικού μας. Στη δημοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης, την ισότητα των φύλων.
Με τα χρόνια αποδείχθηκε πως η αφομοίωση δεν ήταν δυνατή. Στην καλύτερη περίπτωση οδήγησε σε ενσωμάτωση, στη χειρότερη οδήγησε στο Μπατακλάν.
Ο πρόσφυγας ή ο μετανάστης μπορεί να είχε χάσει τα χαρτιά του όμως κουβαλούσε μέσα του τα στοιχεία της ταυτότητάς του και το κινητό του το οποίο τον συνέδεε με το σημείο εκκίνησης. Η ταυτότητά του και η καταγωγή του ήσαν απαραίτητα εφόδια για την επιβίωσή του σε έναν κόσμο που του ήταν ξένος. Με μία διαφορά. Αυτές ήσαν εχθρικές προς την κοινωνία που τους υποδέχθηκε και του ζητούσε να αντιπαρατεθεί μαζί της για να διασώσει την ταυτότητά του.
Αυτός, εκτός από τον ιμάμη της γειτονιάς, βρήκε και συμμάχους που δεν τους περίμενε. Ησαν και είναι οι «καλές ψυχές» που αναλάμβαναν για λογαριασμό του τις ενοχές και την πολιτισμική κόπωση της Δύσης. Και δεν αναφέρομαι στους περιθωριακούς που ψάχνουν ευκαιρία για να κλείσουν την πλατεία Συντάγματος.
Αναφέρομαι...
στις σοβαρές ελίτ του δυτικού κόσμου οι οποίες δεν τολμούν να ομολογήσουν ότι η επίθεση που δεχόμαστε δεν προέρχεται μόνον από όσους μας επιτίθενται εκτός συνόρων, αλλά και από αυτόν τον ιδιαίτερο ψυχολογικό διχασμό που μας ταλαιπωρεί.
Θα μου πείτε είναι το τίμημα της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου