Στα πρόσωπα των ημερών που καλό είναι να μην
ξεχάσουμε ανήκει κι αυτό του πανικόβλητου δήμαρχου Μαραθώνα κ. Ηλία
Ψινάκη, του ανθρώπου που τις προάλλες μιλούσε τριάντα λεπτά στον Ant1
για να πει στο τέλος ότι δεν είναι ώρες για λόγια αυτές που ζούμε.
Ας
μην ξεχάσουμε τον δήμαρχο της σοουμπίζ, που τραγικά και κάπως αργά,
κατάλαβε ότι η αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να είναι ένα σόου και μάλιστα
προβλέψιμο και φτηνό.
Όλα έχουν μικρή σημασία
Κάηκε το σπίτι του Ψινάκη στις φωτιές;
Ο ίδιος λέει ναι, άλλοι λένε
όχι. Ο ίδιος λέει πως δεν θα μπορούσε να μην καεί, αφού κάηκαν όλα τα
σπίτια της περιοχής, οι άλλοι λένε πως τα δηλώνει αυτά μόνο για να
κερδίσει λίγη συμπάθεια ή να για να κρυφτεί από τις ευθύνες του.
Ηταν
όντως εγκλωβισμένος στη Λεωφόρο Μαραθώνος το βράδυ της Δευτέρας και δεν
μπορούσε να φτάσει στο Δημαρχείο του, όπως ισχυρίζεται, ή έλειπε για
διακοπές κι επέστρεψε καθυστερημένος, όπως κατηγορείται;
Νομίζω ότι όλα
αυτά έχουν μικρή σημασία.
Ένα καμένο σπίτι δεν δικαιολογεί πιθανές παραλείψεις και πιθανά λάθη
και κακώς το επικαλείται. Κι ένας Δήμαρχος κατοικημένης περιοχής δίπλα
σε δάσος, δεν μπορεί να λείπει από το Δήμο του ούτε δευτερόλεπτο, όταν
μάλιστα οι προβλέψεις για επικίνδυνους ανέμους, δηλαδή για κίνδυνους
πυρκαγιάς, είναι γνωστές από μέρες. Και είναι νομίζω φανερό από την
τραγική εξέλιξη των πραγμάτων πως ο Ψινάκης δεν έδωσε κι αυτός τη μάχη
της πρόληψης της φωτιάς, πιστεύοντας πως όποιο κακό κι αν γίνει θα ναι
μικρό και διαχειρίσιμο – άλλωστε οι φωτιές στην περιοχή δεν λείπουν.
Μήπως, όμως, αυτό θα πρεπε να προβληματίζει τους κατοίκους λίγο
περισσότερο;
Μήπως θα πρεπε να είναι και ένα από τα σοβαρά τους κριτήρια
για την επιλογή Δημάρχου;
Το λέω χωρίς να δίνω καμία απάντηση γιατί
ειλικρινά δεν το ξέρω: αυτό πάντως που ξέρω είναι ότι αν στην περιοχή
προέκυπτε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ο Ψινάκης είναι ο τελευταίος
που θα μπορούσε να την αντιμετωπίσει. Τίποτα δεν το μαρτυρά στο
γενικότερο life style του.
Τα μεγάλα οράματα
Η διασημότητα έχει γίνει διαβατήριο προς την πολιτική. Ο διάσημος
είναι ευκολότερο να βρει ψήφους για να γίνει βουλευτής, δήμαρχος,
δημοτικός σύμβουλος. Αλλά όλοι αυτοί οι ρόλοι δεν είναι ίδιοι και
προφανώς δεν κάνουν για όλους. Καταλαβαίνω ότι το πρώτο πράγμα που
σπρώχνει ένα άνθρωπο να ασχοληθεί με τα κοινά είναι η διάθεσή του να
εκφράσει ένα κόσμο και φυσικά να προσφέρει. Στην πραγματικότητα όποιος
ασχολείται θα έπρεπε να έχει κι ένα όραμα: ο Ψινάκης ήθελε μου λένε να
φέρει επενδύσεις στην περιοχή του Μαραθώνα και όσοι τον ψήφισαν πίστεψαν
πιθανότατα ότι έχει τις γνωριμίες για να το κάνει.
Όμως η αυτοδιοίκηση
δεν είναι μόνο σχέδια μεγαλεπίβολα και οράματα καταπληκτικά: είναι και
καθημερινή πρακτική και διαχείριση κρίσεων και διάθεση να ασχοληθείς με
πάρα πολλά που δεν φαίνονται. Πρέπει μάλιστα, με αυτά κυρίως να
καταπιαστείς με όρεξη τεράστια, γιατί αντίθετα από τα δικά σου οράματα
πρόκειται για προβλήματα που είναι εκεί και σε περιμένουν: πολύ πριν
κάνεις τα μεγάλα, αν τα καταφέρεις, πρέπει να βάλεις τάξη στα μικρά για
τα οποία και κρίνεσαι. Και πρέπει να το κάνεις πρώτος εσύ γιατί όσο καλό
κι αν είναι το δημοτικό σου συμβούλιο, χωρίς τη δική σου καθημερινή
παρουσία και προσπάθεια τίποτα δεν θα λειτουργήσει – όποιος με τα κοινά
έχει ασχοληθεί το γνωρίζει.
Θα μπορούσε ποτέ ο Ψινάκης να ασχοληθεί με τα απορριμματοφόρα και την
καθαριότητα;
Θα μπορούσε να τον ενδιαφέρει η σήμανση των δρόμων;
Θα
μπορούσε να σκεφτεί να οργανώσει πυρασφάλεια, να βάλει κόσμο να
καθαρίσει την περιοχή από εύφλεκτα ξερόκλαδα;
Θα μπορούσε να οργανώσει
την πολιτική προστασία, χωρίς να βρίσκει τη διαδικασία πληκτική και
γραφειοκρατικά ανυπόφορη;
Ας με συγχωρήσει ο άνθρωπος, αλλά η δημόσια
εικόνα του δεν μου επιτρέπει να τον φανταστώ ούτε να επιτηρεί συνεργεία
καθαρισμού, ούτε να τσακώνεται με Υπουργούς και Περιφερειάρχες. Ως
οικοδεσπότης σε ένα πάρτι για όλους αυτούς θα μπορούσε σαφώς να τα
καταφέρει καλύτερα.
Μια επιπλέον τραγικότητα
Δεν ξέρω πραγματικά τι σκέφτηκαν όλοι αυτοί που ψήφισαν τον Ψινάκη κι
αποκλείω κάποιος να σκέφτηκε για ένα έστω λεπτό τι θα έκανε ως δήμαρχος
αν είχε να διαχειριστεί μια θεομηνία.
Δυστυχώς την απάντηση την έδωσε η
ίδια η ζωή: μπροστά σε μια καταστροφή, ο άνθρωπος που προσπάθησε να
κάνει καριέρα ως λαμπερή τηλεπερσόνα που ειδικεύεται στο χαβαλέ της
πρόκλησης διαλύθηκε από την ίδια την ένταση των γεγονότων – θα συνέβαινε
σχεδόν σε κάθε τηλεπερσόνα, απλά στη δική του περίσταση υπάρχει μια
επιπλέον τραγικότητα.
Τον βλέπεις κι αναρωτιέσαι τι διάβολο κάνει ο
Ψινάκης σε αυτό το σκηνικό της καταστροφής και είναι αυτή η παράταιρη
εικόνα τουμ που σε οδηγεί στο να αναρωτιέσαι πως διάβολο τον ψήφισαν οι
κάτοικοι του Μαραθώνα, αυτόν που με τα ακριβά του γούστα, μόνο κάτοικος
του Μαραθώνα δεν μοιάζει.
Μετά τον ακούς να μιλάει στις τηλεοράσεις,
αυτή τη φορά χωρίς να απευθύνεται στο κοινό που παρακολουθεί σόου για να
γελάσει, και καταλαβαίνεις την σύγχυση και τον πανικό του – συγχυσμένη
και πανικόβλητη μοιάζει και η διαχείριση της κρίσης από τη μεριά του.
Αυτός το δημαρχιλίκι το φανταζόταν αλλιώς: ως ένα ακόμα σόου, ως μια
ακόμα δουλειά από τις δικές του – μια δουλειά που την οριοθετούσε
συνήθως η δική του παρουσία.
Ας το πούμε απλά:
Το Ψινάκης ήταν πάντα ένα
επάγγελμα. Κρίμα που στα μυστικά του επαγγέλματός του δεν υπάρχουν και
τρόποι να είσαι και δήμαρχος.
Για λάθος λόγους
Η υποψία μου είναι ότι στο πρόσωπό του οι ψηφοφόροι του είδαν ένα
ακόμα αντισυστημικό, ένα ακόμα υποψήφιο που στα μάτια τους ήταν καλός
μόνο και μόνο γιατί δεν έμοιαζε με τους άλλους.
Το κριτήριο αυτό δεν
ήταν απλά κακό - ήταν δυστυχώς λάθος, αλλά το κατάλαβαν κομμάτι αργά,
όχι μόνο οι ψηφοφόροι του, αλλά και οι αντιδήμαρχοί του: κάποιοι
παραιτήθηκαν κιόλας.
Ολοι τον Ψινάκη τον ήξεραν από την τηλεόραση,
διασκέδαζαν για κάποιο λόγο μαζί του, κολακεύτηκαν όταν ήρθε στη
γειτονιά τους: θα τους πρόσφερε διαφήμιση, θα τους έβαζε στο κέντρο της
προσοχής.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα το κατάφερε. Για εντελώς λάθος
λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου