«Θα τους κάνω μια πρόταση που δεν θα μπορέσουν να την αρνηθούν». Η φράση του Βίτο Κορλεόνε, αν και δημιούργημα μυθοπλασίας, έχει περάσει στην Ιστορία.
Δεδομένου του μορφωτικού επιπέδου των κυβερνητικών κύκλων, αυτός που την έριξε στο τραπέζι μπορεί να νόμιζε πως την είπε ο Ιούλιος Καίσαρ, ο Τσώρτσιλ ή ο Καβάφης, όμως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι, από τη στιγμή που την έριξε, όλοι έστυψαν τα στιβαρά μυαλά τους για να βρουν ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η πρόταση.
Ηταν οι πρώτες ημέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι και αφού η κυβέρνηση είχε ήδη βρει τους υπαίτιους της τραγωδίας, τα ίδια τα θύματα, έψαχνε να βρει κάποια ανταλλάγματα για να εξαγοράσει τον πόνο όσων είχαν επιβιώσει.
Δύσκολο πράγμα η εξαγορά του ανθρώπινου πόνου απέναντι στον θάνατο, ειδικά όταν είναι αδόκητος, φρικτός και επιπλέον ξέρεις ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Ας μη γελιόμαστε. Η δυσκολία της εξαγοράς του θανάτου είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, παρά τους θριάμβους που έχει καταγάγει ο ορθολογισμός, σε πείσμα της άθεης σοφίας, το θρησκευτικό αίσθημα εξακολουθεί να παραμένει ζωντανό.
Τούτου δοθέντος, ο οίστρος των προτάσεων που είχε καταλάβει το κυβερνητικό κονκλάβιο συμπυκνώθηκε σε μια απλή πρόταση. Ποια είναι η μόνη πραγματική πίστη του Ελληνα; Αυτή η βαθιά πίστη που οδηγεί τα βήματά του ώς την πύλη του Παραδείσου, τα χρόνια της σύνταξης; Ο διορισμός στο Δημόσιο.
Μεγαλόψυχοι οι κυβερνητικοί ξέχασαν την ενοχή των θυμάτων και των συγγενών τους και αποφάσισαν να τους ανταμείψουν με έναν διορισμό στο Δημόσιο. Λίγο το ’χεις; Εχασα τον πατέρα μου ή τη μάνα μου στη φωτιά, όμως η κόρη μου μπορεί μια μέρα να γίνει ιδιαιτέρα του Φλαμπουράρη ή του Κατρούγκαλου.
Λυπάμαι για τη σαρκαστική διάθεσή μου, αλλά δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο για να παρακάμψω τον θυμό απέναντι στον ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής και της ιερότητας του θανάτου.
Θεωρώ δε ακόμη χυδαιότερο το γεγονός ότι...
οι συγγενείς, εάν δεχθούν τον διορισμό, παραιτούνται από κάθε απαίτηση. Κοινώς υποκλίνονται στη θέληση της κυβέρνησης, που από την πρώτη κιόλας στιγμή το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πώς θα ξεχάσουμε αυτό που συνέβη στο Μάτι.
Ο κ. Τσίπρας, ένα μήνα μετά την εκατόμβη στον θεό της ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού, θριαμβολογούσε στην Ιθάκη χωρίς να βρει ούτε μία λέξη για τους νεκρούς της πυρκαγιάς. Ωσάν να μη συμβαίνει τίποτε, κι ας προστίθενται ακόμη και σήμερα νεκροί στους νεκρούς. Ακόμη και η αποσιώπηση των ονομάτων τους –κανονικά θα έπρεπε να αναφέρονται ένας ένας– και η παράθεση ενός φρικιαστικού, πλην όμως στεγνού αθροίσματος τη λήθη βοηθούν. Παραέπεσε χαμηλά το τιμολόγιο της ζωής στην ταβέρνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ζήτημα δεν είναι μόνον πολιτικό. Το ζήτημα είναι πώς η ζωή στον τόπο μετά τη λαίλαπα θα ανακτήσει την τιμή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου