Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αν μοιράζεσαι την αντίληψη του πρωθυπουργού για
τη δημοκρατία, ο Βαρουφάκης οπωσδήποτε υπερτερεί του Παπαδήμου.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε μεν την εμπιστοσύνη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Βουλής· αλλά, για όποιον δεν πιστεύει στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι 142.000 σταυροί που απέσπασε στις εκλογές του 2015 ο Βαρουφάκης είναι τεκμήριο ακαταμάχητης υπεροχής που δεν συγκρίνεται με την έμμεση νομιμοποίηση του Κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με την τσιπρική ιδέα για τη δημοκρατία, η θητεία του καθηγητή του Columbia, που έχει υπηρετήσει μόνο σε δημόσια αξιώματα εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, «ευτέλισε» το πολίτευμα· σε αντίθεση, προφανώς, με την εξάμηνη θητεία του τηλεπρόβλητου Βαρουφάκη που το ελάμπρυνε.
Αυτές τις συγκρίσεις τις προκαλεί η κυβερνητική τακτική, που έστεψε το ορόσημο της εξόδου προς τα πίσω, επιχειρώντας την αναμυθολόγηση του μνημονιακού παρελθόντος. Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον Βαρουφάκη, δεν μπορεί να του αρνηθεί κεντρικό ρόλο στον μύθο. Αν ήθελε να ακολουθήσει τη μόδα της παραχάραξης των ποιητών, θα έλεγε ότι ο υπουργός των capital controls «είχε το φέρσιμο του Ελπήνορα, λίγο πριν πέσει να τσακιστεί, κι όμως δεν ήταν μεθυσμένος». Τελικώς, εκείνος έφυγε ατσάκιστος. Τώρα φαίνεται σαν να μην έφυγε ποτέ.
Ούτε ακριβώς φρικτός ούτε εντελώς κωμικός –σαν τους κλόουν στις φτηνές ταινίες τρόμου– ο Βαρουφάκης έμενε στον αφρό της μιντιακής αγοράς. Πολιτικά, όμως, ο βαρουφακισμός είχε ταξινομηθεί στο παρελθόν.
Η ίδια η βάπτιση του «Εξαμήνου» με το όνομά του έμοιαζε να βολεύει πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα μπορούσε να σφραγίσει με το brand ενός περαστικού τον ανατιναγμένο αντιδραστήρα του αντιμνημονιακού εαυτού του.
Στην Ιθάκη, όμως, φάνηκε ότι ο βαρουφακισμός είχε μείνει ρεύμα διαρκώς ενεργό στον βυθό του παρόντος. Η πρωθυπουργική υποτροπή στη θεωρία ότι το ελληνικό πρόβλημα ήταν «πείραμα» των Λαιστρυγόνων του νεοφιλελευθερισμού επιβεβαιώνει εκείνους που υποστήριζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μετεστράφη ποτέ. Δεν πήγε ποτέ στο φροντιστήριο. Απλώς διεκπεραίωνε κακήν κακώς ένα καθηκοντολόγιο για να μείνει στην εξουσία.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι θούριοι είναι πια τζάμπα – ό,τι κόστισαν, κόστισαν. Ομως...
το μεταμνημονιακό Αντιμνημόνιο του πρωθυπουργού δεν γίνεται αντιληπτό μόνο από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Δεν το ακούει μόνο το κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακούν και οι αγορές – και, μέχρι στιγμής, το αποτυπώνουν στο κόστος δανεισμού της χώρας.
Το δεύτερο κύμα βαρουφακισμού μπορεί να μην έχει Βαρουφάκη. Ανοίγει όμως ήδη το χάσμα αναξιοπιστίας που είχε ανοίξει και το πρώτο.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε μεν την εμπιστοσύνη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της Βουλής· αλλά, για όποιον δεν πιστεύει στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, οι 142.000 σταυροί που απέσπασε στις εκλογές του 2015 ο Βαρουφάκης είναι τεκμήριο ακαταμάχητης υπεροχής που δεν συγκρίνεται με την έμμεση νομιμοποίηση του Κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με την τσιπρική ιδέα για τη δημοκρατία, η θητεία του καθηγητή του Columbia, που έχει υπηρετήσει μόνο σε δημόσια αξιώματα εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, «ευτέλισε» το πολίτευμα· σε αντίθεση, προφανώς, με την εξάμηνη θητεία του τηλεπρόβλητου Βαρουφάκη που το ελάμπρυνε.
Αυτές τις συγκρίσεις τις προκαλεί η κυβερνητική τακτική, που έστεψε το ορόσημο της εξόδου προς τα πίσω, επιχειρώντας την αναμυθολόγηση του μνημονιακού παρελθόντος. Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για τον Βαρουφάκη, δεν μπορεί να του αρνηθεί κεντρικό ρόλο στον μύθο. Αν ήθελε να ακολουθήσει τη μόδα της παραχάραξης των ποιητών, θα έλεγε ότι ο υπουργός των capital controls «είχε το φέρσιμο του Ελπήνορα, λίγο πριν πέσει να τσακιστεί, κι όμως δεν ήταν μεθυσμένος». Τελικώς, εκείνος έφυγε ατσάκιστος. Τώρα φαίνεται σαν να μην έφυγε ποτέ.
Ούτε ακριβώς φρικτός ούτε εντελώς κωμικός –σαν τους κλόουν στις φτηνές ταινίες τρόμου– ο Βαρουφάκης έμενε στον αφρό της μιντιακής αγοράς. Πολιτικά, όμως, ο βαρουφακισμός είχε ταξινομηθεί στο παρελθόν.
Η ίδια η βάπτιση του «Εξαμήνου» με το όνομά του έμοιαζε να βολεύει πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα μπορούσε να σφραγίσει με το brand ενός περαστικού τον ανατιναγμένο αντιδραστήρα του αντιμνημονιακού εαυτού του.
Στην Ιθάκη, όμως, φάνηκε ότι ο βαρουφακισμός είχε μείνει ρεύμα διαρκώς ενεργό στον βυθό του παρόντος. Η πρωθυπουργική υποτροπή στη θεωρία ότι το ελληνικό πρόβλημα ήταν «πείραμα» των Λαιστρυγόνων του νεοφιλελευθερισμού επιβεβαιώνει εκείνους που υποστήριζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μετεστράφη ποτέ. Δεν πήγε ποτέ στο φροντιστήριο. Απλώς διεκπεραίωνε κακήν κακώς ένα καθηκοντολόγιο για να μείνει στην εξουσία.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι οι θούριοι είναι πια τζάμπα – ό,τι κόστισαν, κόστισαν. Ομως...
το μεταμνημονιακό Αντιμνημόνιο του πρωθυπουργού δεν γίνεται αντιληπτό μόνο από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Δεν το ακούει μόνο το κομματικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ακούν και οι αγορές – και, μέχρι στιγμής, το αποτυπώνουν στο κόστος δανεισμού της χώρας.
Το δεύτερο κύμα βαρουφακισμού μπορεί να μην έχει Βαρουφάκη. Ανοίγει όμως ήδη το χάσμα αναξιοπιστίας που είχε ανοίξει και το πρώτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου