Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Λένε ότι αυτοί οι ανασχηματισμοί είναι
«εκλογικοί».
Το μόνο που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό είναι η εγγύτητα στις εκλογές – γιατί, κατά τα άλλα, έχει αποδειχτεί ότι οι ύστερες αναδιανομές χαρτοφυλακίων δεν έχουν καμία επιρροή στην εκλογική ετυμηγορία. Αν εξυπηρετούν κάποια ανάγκη, είναι να δώσουν στις γερασμένες κυβερνήσεις μια ανάσα, μετατοπίζοντας για λίγο το ενδιαφέρον στη σαπουνόπερα της μικροπολιτικής – στο ποιος έφαγε ποιον.
Ο προχθεσινός ανασχηματισμός πάντως αποτυπώνει με ακρίβεια την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυπώνει την πραγματική του απήχηση.
Ο Τσίπρας έψαξε, υποτίθεται, στην Κεντροαριστερά, για να βρει πρόσωπο που θα συμβολίζει τη δυνατότητά του να διευρυνθεί περαιτέρω προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Και βρήκε μια πρώην υπουργό, την Ξενογιαννακοπούλου, που είχε πέσει στη σαγήνη του ήδη από το 2012, προσφερόμενη έκτοτε ως μόνιμος διάκοσμος διεύρυνσης στις κομματικές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρωθυπουργός κοίταξε και στα δεξιά του. Εκεί έψαχνε ένα σύμβολο της «καλής» Δεξιάς για να τονίσει την αντίθεση από τη κακή Δεξιά του Μητσοτάκη. Και βρήκε διαθέσιμη την Κατερίνα Παπακώστα που, όντως, δεν ήταν συμβατή με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη· που ήταν πάντα πιο κοντά στη Δεξιά που αγάπησε –κρυφά ή φανερά– ο Τσίπρας. Στη Δεξιά του Καμμένου.
Τα «ανοίγματα» του πρωθυπουργού περιορίστηκαν έτσι στους ήδη κλεισμένους – στους ήδη αποθηκευμένους στο ψυγείο με τους κουβελίσιμους.
Αν υπάρχει στοιχείο ανανέωσης, αυτό προέκυψε από ενδοσυριζαϊκή ανακύκλωση. Ο Τσίπρας αναβάθμισε κι άλλους από τη γενιά του – όπως ο Χαρίτσης, ο Καλογήρου και η Νοτοπούλου.
Αυτοί οι υπουργοί –και όσοι μετετέθησαν από άλλα υπουργεία– θα έχουν στη διάθεσή τους πιθανότατα μόλις οκτώ μήνες για να αποδώσουν. Ακόμη κι αν οι νέοι αποδειχτούν χαρισματικοί· ακόμη κι αν οι παλιοί αναγεννηθούν, θα μπορούσαν μέχρι τον Μάιο να αλλάξουν την εκλογική μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα μπορούσε η Γεροβασίλη να ανασύρει από μέσα της κάποιο διοικητικό ταλέντο, που κρατούσε μέχρι σήμερα πολύ καλά φυλαγμένο, προκειμένου να υπερβεί την επίδοση του προκατόχου της στη δημόσια τάξη και την πολιτική προστασία;
Ή μήπως οι μεταγραφές της Μαριλίζας και της Παπακώστα πρόκειται να μαγνητίσουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ μάζες κεντροαριστερών και κεντροδεξιών ψηφοφόρων;
Οι κυβερνητικοί κόμπαζαν χθες ότι αυτή είναι η πρώτη μεταμνημονιακή κυβέρνηση.
«Μεταμνημονιακό» όμως είναι...
ό,τι αποπειράται να περιγράψει τη χώρα μετά το μνημόνιο. Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση έχει να επιδείξει μόνο ολιστική αμηχανία. Εχει να επιδείξει μόνο τα πρωτοσυριζαϊκά όπλα επίθεσης κατά του «συστημικού» παρελθόντος.
Βρήκε τα πρόσωπα· αλλά δεν τους έχει βρει κάτι «μεταμνημονιακό» να εκπροσωπήσουν. Είναι η πρώτη αντι-μεταμνημονιακή κυβέρνηση.
Το μόνο που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό είναι η εγγύτητα στις εκλογές – γιατί, κατά τα άλλα, έχει αποδειχτεί ότι οι ύστερες αναδιανομές χαρτοφυλακίων δεν έχουν καμία επιρροή στην εκλογική ετυμηγορία. Αν εξυπηρετούν κάποια ανάγκη, είναι να δώσουν στις γερασμένες κυβερνήσεις μια ανάσα, μετατοπίζοντας για λίγο το ενδιαφέρον στη σαπουνόπερα της μικροπολιτικής – στο ποιος έφαγε ποιον.
Ο προχθεσινός ανασχηματισμός πάντως αποτυπώνει με ακρίβεια την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτυπώνει την πραγματική του απήχηση.
Ο Τσίπρας έψαξε, υποτίθεται, στην Κεντροαριστερά, για να βρει πρόσωπο που θα συμβολίζει τη δυνατότητά του να διευρυνθεί περαιτέρω προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Και βρήκε μια πρώην υπουργό, την Ξενογιαννακοπούλου, που είχε πέσει στη σαγήνη του ήδη από το 2012, προσφερόμενη έκτοτε ως μόνιμος διάκοσμος διεύρυνσης στις κομματικές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρωθυπουργός κοίταξε και στα δεξιά του. Εκεί έψαχνε ένα σύμβολο της «καλής» Δεξιάς για να τονίσει την αντίθεση από τη κακή Δεξιά του Μητσοτάκη. Και βρήκε διαθέσιμη την Κατερίνα Παπακώστα που, όντως, δεν ήταν συμβατή με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη· που ήταν πάντα πιο κοντά στη Δεξιά που αγάπησε –κρυφά ή φανερά– ο Τσίπρας. Στη Δεξιά του Καμμένου.
Τα «ανοίγματα» του πρωθυπουργού περιορίστηκαν έτσι στους ήδη κλεισμένους – στους ήδη αποθηκευμένους στο ψυγείο με τους κουβελίσιμους.
Αν υπάρχει στοιχείο ανανέωσης, αυτό προέκυψε από ενδοσυριζαϊκή ανακύκλωση. Ο Τσίπρας αναβάθμισε κι άλλους από τη γενιά του – όπως ο Χαρίτσης, ο Καλογήρου και η Νοτοπούλου.
Αυτοί οι υπουργοί –και όσοι μετετέθησαν από άλλα υπουργεία– θα έχουν στη διάθεσή τους πιθανότατα μόλις οκτώ μήνες για να αποδώσουν. Ακόμη κι αν οι νέοι αποδειχτούν χαρισματικοί· ακόμη κι αν οι παλιοί αναγεννηθούν, θα μπορούσαν μέχρι τον Μάιο να αλλάξουν την εκλογική μοίρα του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα μπορούσε η Γεροβασίλη να ανασύρει από μέσα της κάποιο διοικητικό ταλέντο, που κρατούσε μέχρι σήμερα πολύ καλά φυλαγμένο, προκειμένου να υπερβεί την επίδοση του προκατόχου της στη δημόσια τάξη και την πολιτική προστασία;
Ή μήπως οι μεταγραφές της Μαριλίζας και της Παπακώστα πρόκειται να μαγνητίσουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ μάζες κεντροαριστερών και κεντροδεξιών ψηφοφόρων;
Οι κυβερνητικοί κόμπαζαν χθες ότι αυτή είναι η πρώτη μεταμνημονιακή κυβέρνηση.
«Μεταμνημονιακό» όμως είναι...
ό,τι αποπειράται να περιγράψει τη χώρα μετά το μνημόνιο. Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση έχει να επιδείξει μόνο ολιστική αμηχανία. Εχει να επιδείξει μόνο τα πρωτοσυριζαϊκά όπλα επίθεσης κατά του «συστημικού» παρελθόντος.
Βρήκε τα πρόσωπα· αλλά δεν τους έχει βρει κάτι «μεταμνημονιακό» να εκπροσωπήσουν. Είναι η πρώτη αντι-μεταμνημονιακή κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου